Потребителски вход

Запомни ме | Регистрация
моите песни - земјотресни :-)
Автор: lupcobocvarov Категория: Поезия
Прочетен: 562547 Постинги: 749 Коментари: 120
Постинги в блога
2 3 4 5  >  >>
 1
Пoмни, твoјoт живoт е сaмo твoј,
штo ќе рече светoт дa не ти е гaјле,
кoзите секoгaш некa ти се нa брoј,
биди си нa штрек уште oтсaбaјле.
2
Ќoрсoкaкoт некa не те фрлa вo трескa,
имa некaде светлo, спaсoнoсен зрaк.
Мoжеби не е бaш силен зa дa блескa
aмa ќе мoже дa гo пoбеди твoјoт мрaк.
3
Биди нa штрек, верувaј вo чудa,
нaмирисaј ги и згрaпчи ги цврстo,
бoгoвите шaнси пoд мaсa нудaт
зa судбинaтa дa те симне oд крстoт.
4
Не мoже смрттa сo живoт дa јa дaвиш
нo нaпaти мoжеш дa ѝ се скриеш.
Пa, кoлку пoчестo тoa ќе ѝ гo прaвиш
тoлку пoвеќе светлинa ќе впиеш.
5
Твoјoт живoт сo нaдежи е плaтен,
дур си жив, не дaвaј дa ти ги уривaaт,
ти си бaш прекрaсен и уникaтен,
бoгoвите oчекувaaт вo тебе дa уживaaт.
Oригинaлoт тукa:
https://thebestamericanpoetry.typepad.com/the_best_american_poetry/2008/11/the-laughing-he.html
Категория: Поезия
Прочетен: 407 Коментари: 0 Гласове: 2
Последна промяна: 10.11.2019 17:47
17.05.2019 05:39 - Белата змија
 (Whitesnake)

(David Coverdale / Bernie Marsden)
Еве ме пак!
1
Јас и не знам баш накај животов ќе ме тера,
но знам каде и за што што сум бил спремен:
ветрогон виснат на завети во песни од вчера 
што се опамети: залудно да не си губи време!
2
Но, еве ме пак, истите скуки во пресрет идат,
иако барајќи одговори иступавив многу шила,
никогаш не открив за што тие треба да бидат,
ох, Боже, те молам, да продолжам дај ми сила!
3
Зашто, по улиците на мечтите јас талкам сам,
еве ме пак во нив, сето мое во нив се плоди,
да тонам е единиот пат што секогаш го знам,
да лутам како скитник, осаменко сум се родил.
4
А бев решил: времето веќе да не си го губам,
само уште едно женско срце во драма,
што очекува спас јас благотворно да го љубам,
зашто знам како е таа да живее сама.
5
Зашто, по улиците на мечтите јас талкам сам,
еве ме пак во нив, сето мое во нив се плоди,
да тонам е единиот пат што секогаш го знам,
да лутам како скитник, осаменко сум се родил.
*****************************

Оригиналот:
Lyrics
I don"t know where I"m goin"
But I sure know where I"ve been
Hanging on the promises in songs of yesterday
An" I"ve made up my mind, I ain"t wasting no more time
Here I go again, here I go again
Tho" I keep searching for an answer
I never seem to find what I"m looking for
Oh Lord, I pray you give me strength to carry on
"Cause I know what it means to walk along the lonely street of dreams
Here I go again on my own
Goin" down the only road I"ve ever known
Like a drifter I was born to walk alone
An" I"ve made up my mind, I ain"t wasting no more time
Just another heart in need of rescue
Waiting on love"s sweet charity
An" I"m gonna hold on for the rest of my days
"Cause I know what it means to walk along the lonely street of dreams
And here I go again on my own
Goin" down the only road I"ve ever known
Like a drifter I was born to walk alone
An" I"ve made up my mind, I ain"t wasting no more time
But here I go again, here I go again,
Here I go again, here I go
"Cause I know what it means to walk along the lonely street of dreams
Here I go again on my own
Goin" down the only road I"ve ever known
Like a drifter I was born to walk alone
An" I"ve made up my mind, I ain"t wasting no more time
Here I go again on my own
Goin" down the only road I"ve ever known
Like a drifter I was born to walk alone
"Cause I know what it means to walk along the lonely street of dreams
Here I go again on my own
Goin" down the only road I"ve ever known
Like a drifter I was born to walk alone
Songwriters: David Coverdale / Bernie Marsden

https://www.youtube.com/watch?v=WyF8RHM1OCg&fbclid=IwAR1gu5gfExnNm2pujmAkB6ek8N1qyDecsLS41gAjNnGZ2bA0G94B97foybc

Категория: Поезия
Прочетен: 312 Коментари: 0 Гласове: 0

1
Да ја пречекаме со запален фенер,
со тих оган што мрак разоружува.
Но, немој воздишка да ти се крене,
таа воздишката не ти ја заслужува!
2
Не треба јарко светло да ни трепка,
фитилот смали го, како да се срами,
само колку за да одбегнеш препка,
а за неа ништо, ни поглед ни намиг!
3
Остави ја суетната, нека си се лади,
ко попладне годината ќе ни се стори!
Немој мисли за вечност да ти всади,
ама ич мисла за неа нека не те мори!
4
Ај пак да си бидеме “сестри и браќа“,
еден на друг потпрени, како родина!
За минатото збор-два нека се траќа,
ама ни збор немој за Новава Година!

Оригиналот тука:

https://libverse.ru/cvetayeva/pod-novui-god.html?fbclid=IwAR2Mf6iUfrlarEcpMaAnvs2y1tTykGDy-QoFQIsx24KR1S-LkuWMGCVZGAI

Категория: Поезия
Прочетен: 332 Коментари: 0 Гласове: 1
21.10.2018 13:58 - Поетска торта
 За мојот 70-ти роденден честам “Поетска торта“ image:-)

Тоа е pdf. книга од 468 страници, мои препеви.
Содржината е како на сликата.

Може да се симне од линкот:
https://1drv.ms/b/s!Avd_xEF50Au3mRzzo1nVKnVJQ7AQ

image

Категория: Поезия
Прочетен: 417 Коментари: 0 Гласове: 1
 


https://1drv.ms/b/s!Avd_xEF50Au3mARL5xOoT6HW3pey
Категория: Поезия
Прочетен: 441 Коментари: 0 Гласове: 1
Последна промяна: 24.08.2018 14:13
15.08.2018 10:21 - Жак Превер
 

Жак Превер
Спомни си, Барбара
1
Барбара, не личеше ко ден што ќе ќефи,
врз Брест дождовна река беше излеана,
но мене расцветана наслада ме стрефи:
те видов како без гајле шеткаш насмеана.
2
На крстосницата Сиам налетав на тебе,
за малце ќе направевме сладок судар,
ти ми се насмеа, јас се оклештив ко бебе,
случајот мора да го токмел некој мудар.
3
Ти и јас не сме биле во познанички круг,
но засекогаш го запомнав твојот парфем,
и името Барбара, оти те повика некој друг
што ти мавна рака засолнат под еден трем.
4
Сечејќи го дождот ти кон него се стрча,
утоп-фустанот го истакнуваше твоето тело,
му се џитна во прегратка, бакнежи фрчат,
беше тоа едно сладострасно ремек-дело.
5
И спомни си, Барбара, за тој среќен настан
што во нашите животи пулсот ни го дигна:
и не лути се што имам раскажувачка краста
па за тоа дрдорам секаде кајшто стигнам.
6
Им кажувам на сите вљубени, туѓи и знајни,
дека тој дожд беше мудар во тој среќен град,
дека твоето лице ми ги откри слатките тајни
и со нив и со твоето име јас си останав млад.
7
А потоа бидна оној дожд во морскиот пристан,
врз магацините за оружје во онаа глупа војна,
дожд од бомби истурен од лудата раса чиста,
врз градот каде ќе се судрев со Барбара стројна.
8
Врз пожарите во кои се измешаа дрво и крв,
во Брест без престан челичниот дожд дивее,
а оној што на Барбара ѝ беше љубовник прв
дали успеал пак да се засолни и да преживее?
9
О, Барбара, во Брест без престан дожд лие
но не е ист како оној кога ти среќно се состана;
над градот глутница кучешка настрвено вие,
од градот Брест ни камен на камен не остана.

““““(објавена 1946 година)
Оригиналот тука:
http://alain.liscoet.pagesperso-orange.fr/barbara.htm

Категория: Поезия
Прочетен: 510 Коментари: 0 Гласове: 0
15.08.2018 10:15 - Виктор Иго
 

Виктор Иго
(1802-1885)
1
Откако усниве вкусија нектар од твојата чаша
додека ти со рацете лице грчевито ми стегна,
откако душа ти запознав и без да те прашам
и нејниот мирис под сенката на срцево легна;
2
откако бевме споени усни на усни и очи в очи
а ти тајните на срцето и без да барам ми ги кажа,
видов дека ти ни за плач ни за смеа не се кочиш
и знам дека ниту едно влакно на тебе не е лажа;
3
откако по челото со зрак од твојта ѕвезда скрита
ти ме погали миговно со погледот мил и кроток,
почувствував дека едно ливче од твојата роза ита
без премисла да се влие во мојот животен поток;
4
на брзата промена на времето што ќе ме следи
можам да ѝ порачам без мене нека си мине,
нејните цветови се амбисни, боите им се бледи,
в срцево имам роза што никој нема да ја скине.
5
Крилјата на промената слободно нека се дрзнат
чашата полна љубов од која пијам да ја кутнат:
усниве ми се огнени и они не можат да ги смрзнат,
ни љубовта на моето срце во заборав да ја бутнат.

Оригиналот тука:
https://poesie.webnet.fr/lesgrandsclassiques/Poemes/victor_hugo/puisque_jai_mis_ma_levre_a_ta_coupe_encor_pleine

Категория: Поезия
Прочетен: 382 Коментари: 0 Гласове: 0
Последна промяна: 15.08.2018 10:17
28.05.2018 12:17 - Ричард Вилбур
Ричард Вилбур
Совет за кој и да е Пророк
1 Кога наскоро ќе мора да дојдеш во нашиов град,
вџашен од она што на улиците си го видел,
немој да прокламираш дека пропаст ни иде:
жити Бога, препорачај ни самосожалувачки гард. 
2 Поштеди ни од тиради за оружје што гибелно дебне
во огромниот број ракети од кои умот ќе ти шекне:
нашите непресметливи срца тоа нема да ги штрекне,
тој страв е премногу чуден па нема ни да ги гребне.
3 Или, не плаши ни дека во тркава смрт ни е наменета,
како да го замислиме овој свет без нас отсабајле?
Сонцето џабе свети, на лисјата за нас не им е гајле
а карпата изгледа како да е со насмевка скаменета?
4 Иако не можеме да замислиме незамисливи нешта,
зборуј ни како светов кон промена на арно да јурне. 
Лозјата црнеат од мраз, облакот од мечти ќе се урне,
но нашите сменети верувања скепсата ќе ја трештат.
5 Зборуј ни како белогаз елен шмугнува в сенка ладна,
тој совршенo срамeжлив приврзаник на шумската шега, 
како чучулигата од  гладниот видокруг за миг ни бега
дур од круната на двобоцкавиот бор иглите да паднат,
6 а секој поток, како онојпат реката Ксантус, гори пак
со лизгачките пастрмки во зашеметувачкиот блесок.
Зарем ние не би биле само просто множество песок 
без враќањето на гулабот-поштар и делфиновиот лак? 
7 Та, во такви нешта ние се гледаме и говорот ни е јасен!
Прашај ни, пророку, како природате ќе ни биде тема
без име во иднина кога тие живи јазици ќе ги снема,
кога е скршено огледалото во кое нашата љубов расне,
8 во кое коњот на нашата храброст чека да му се качиме,
во кое зуи расцутениот багрем на неизлупената душа
и сите можни нешта кои кога било во неа ќе се внушат -
сето она што ние значиме или посакуваме да значиме. 
9 Прашај ни, прашај ни дали нашите срца ќе се скршат
поради срамотата што розата ќе ни остане без име!
Ќе има ли благороден и долг простум како пример
кога на дабовото стебло тучните летописи ќе свршат.  

Оригиналот тука:

https://www.poetryfoundation.org/poems/43044/advice-to-a-prophet  
Категория: Поезия
Прочетен: 427 Коментари: 0 Гласове: 0
Последна промяна: 27.08.2018 16:14
Од ПИНА - 17.02.2018 06903   https://pina.mk/2583-aleksandra-ioannidu-makedonskiot-ne-e-slovenski-dijalekt-tuku-jazik/
  Александра Иоанниду,  славист, вонреден професор на Одделот за руски јазик, литература и словенски студии на Универзитетот во Атина  

Во таканареченото „македонско“ прашање, кое неодамна беше преименувано во „скопјанско прашање“ зборовите се бомби. Тие може да фрлаат во ветар животи и кариери. Веќе подолго од две децении, политичарите, академиците, универзитетските професори ги извршуваат своите дејности под режим на постојана автоцензура за да не ја „засегнат“ националната пречувствителност на еден дел од професионални националисти, кои со своите екстремни повици повлекуваат кон себе многу грчки граѓани, поттикнувајќи ги на бунтови и на однесување спротивно на сите што, можеби, не ја пеат со нив истата песна за таканаречените „национални позиции“.   А сите кои навестуваат дека нашите сопствени (а не на другите) иредентистички напеви ( како на пр. „ Македонија е една и таа е грчка!“) се сѐ друго освен „национални“, макар што изразот „национално“ нема никаква врска со гнaсниот и опасен израз „националистичко“, се осудени да горат вечно во пеколот, носејќи го квалификативот „скопјанофилски антигрк“. И сите што сакаат да ја спомнат соседната земја, осудена на анонимност, нервозно трагаат по соодветни термини кои истовремено треба да бидат неутрални и „објективни“, само за да не бидат обвинети. Истовремено, десетици илјади евра, средства од државните фондови се имаат потрошено на некои чудни национал-патриотски здруженија и на разни други патриотски центри, како и на оние што даваат услуги во разни служби, а на темата за името на БЈРМ се имаат изградено кариери и кариери.  

Тие не зборуваат … ,,беjoeремски”  


Еден ден во историјата ќе биде запишано кој бил тој блескав ум што го вовел овој бесмислен акроним што веќе толку години нѐ тера да се сопнуваме врз невозможните, а неопходно агресивни дефиниции (како на пр. „ беjoeремски јазик“ или „бејоеремските граѓани“, што би било чиста глупост), што доведе до тоа сите нив, еднострано, безумно и навредливо, да ги крстиме: „Скопјани“! Во текот на изминатите неколку недели, имаме многу интересен развој на настани достојни за пофалба, настани кои одат во насока на ослободување од овие тешки  болести на зглобовите, од кои боледува и нашиот однос со нашите долговековни соседи, и водат кон решение што ќе придонесе да се опоравиме сите ние. На 30 јануари, грчкиот министер за надворешни работи даде одредени изјави. И според тие изјави секој со зачуденост би можел да се увери дека болестите успеале донекаде да омекнат. Не ми е познато кој ли дипломатски ум му сугерирал на министерот да го именува јазикот на анонимните луѓе како „словенски дијалект“!
Цитирам од неговите изјави: „За грчката страна има големо значење сложениот збор што ќе се договори за именувањето да биде на словенски дијалект и тој да остане непреведлив“. Му рекле на министерот да каже „дијалект“, а не „јазик“. И секако, тоа да го каже општо и неопределено – „словенски“. И претходно имало изјави од политички лица дека соседите немаат „никаков јазик“. Меѓутоа, за големо разочарување на известувачите е изјавата што ја даде г-динот Коѕијас, која според мое мислење е многу несреќна и потценувачка , а дека „Бејоеремите“ веќе многу долги години имале и имаат јазик којшто (Слушни! Слушни добро!) сите, освен нас, го нарекуваат „македонски“. А приказната за овој јазик во кратки црти е следнава:
 
Историјата на македонскиот јазик
 
Јазикот на БЈРМ (или со други зборови македонскиот) е мајчин јазик на најмалку 1,3 милиони граѓани (податоците се од 1999) кои живеат во Поранешната Југословенска Република Македонија, и која ја прогласи својата независност во 1991 година. Тој јазик, заедно со бугарскиот му припаѓа на источната подгрупа од јужнословенските јазици и заедно со албанскиот, бугарскиот и со романскиот спаѓа во т.н. балкански јазичен сојуз.

Неговиот правопис кој води потекло од 1945 година, со реиздавања и корекции во 1970, 1979, 1986 година има фонетски карактер, со други зборови настојува да ја изрази секоја фонема само со една буква. Буквите Ѓѓ, Ѕѕ, Љ љ, Њ њ, Ќ ќ и Џ џ покажуваат на прозваното отстапување од бугарскиот јазик кој е природно најсродниот јазик до македонскиот, со истовремено приближување до српската азбука.

Се транскрибираат (со истиот редослед) на следниов начин: g’, dz, j, lj, nj, k’, dž и се изговараат [g’], [dz], [lj], [nj], [k’] и [dž].  

Официјалната хронологија за почетокот на постоењето на службениот, стандардизиран јазик може да се смета 1944 година, а и да се земе датумот 2 август, со прогласот на „ Антифашистичкото заседание“ во манастирот Прохор Пчињски за кодификација на јазикот на Македонците.
Многумина почетоците на идејата за јазикот ги лоцираат во 1903 година, со издавањето на книгата „За македонските работи“ од македонистот Крсте П. Мисирков во Софија.  
Кодификацијата (стандардизацијата) на јазикот се заснова врз централните дијалекти на територијата на денешната БЈРМ. Како појдовна точка послужила потребата за сосема јасно оддалечување од бугарските елементи на јазикот. Во овој обид многу голема вредност имаше делото на книжевникот и филолог Блаже Конески.  

Во делот на морфологијата (граматиката), јазикот на БЈРМ (или со други зборови македонскиот) ги покажува следниве особености:  

а) Кај имињата се забележува исчезнување на деклинацијата (балкански феномен).
б) Членот се додава на името и го има од три вида –от, -он, -ов, во зависнот од оддалеченоста на говорителот од определениот објект/субјект.
в) Кај личните заменки има остатоци од падежните форми за изразување на (датив (индиректен предмет) и акузатив (директен предмет). Сп.: jас – мене/ми – мене/ми и др.
г) Глаголот е особено многу комплексен. Се диференцираат 3 лица, број, залог (актив/ пасив), начин (индикатив, коњуктив, императив, наратив), глаголски видови (свршен/несвршен вид) и времиња, меѓу кои спаѓаат: презент, имперфект, аорист, перфект, плусквамперфект, траен футур и моментален футур, како и свршен футур.  
Заеднички елемент со бугарскиот јазик претставува исчезнувањето на инфинитивот, кој бил заменет со зависни (секундарни) реченици.
Освен погоре кажаното во јазикот има и герунд на –jќи и партицип на перфектот на –л, како и пасивен залог на –т, -н.
Синтаксата се смета за многу строга, иако во простите реченици се бара последователноста субјект-глагол- објект со цел да бидат согледливи врските со останатите делови на реченицата, бидејќи падежите веќе се изгубиле. Удвојувањето на индиректниот предмет (балкански феномен) е задолжително, додека удвојувањето на директниот предмет е произволно.  

Да не се плашиме од зборовите  

Значи станува збор за јазик, а не за дијалект.

И ако употребата на озлогласената придавка предизвикува „џиш“ во политичка смисла, никој не ќе го разбереше погрешно грчкиот министер за надворешни работи доколку тој кажеше: „на јазикот на БЈРМ“. Или уште: „зборот да биде словенски“. Толку просто. Молба: Нека одлучат веќе како ќе ги нарекуваат (и нека се погрижат да има и придавски определби) за да можеме и ние да комуницираме без да ни виси Дамокловиот меч над нашите глави, а и тие да можат да даваат изјави со коишто нема да компромитираат никого.
Ајде, да го разменуваме знаењето како научници, да соработуваме, да комуницираме, па и политичарите да си се видуваат и разговараат политички коректно.  

Авторка:
Александра Иоанниду, славист, вонреден професор на Одделот за руски јазик, литература и словенски студии на Универзитетот во Атина.  

Превод од грчки јазик: Марија Чичева-Алексиќ

Категория: Политика
Прочетен: 1582 Коментари: 0 Гласове: 1
Последна промяна: 19.02.2018 18:51

Драг Чинговски

Моите очи со радост се смеат

1

Ти ми го научи срцево да пее,

небесната радост в душа да ја прима.

Од очите твои огин нас ни грее

и топла е постелата и в лето и в зима.

2

Во твоите раце сите птици сон ги фаќа,

со цветови мирисаат заспивалки благи.

Твојата душа и мене во вознес ме праќа,

во предели на небото, во облаци драги.

3

Тајно моја, зарем да те кријам довек,

носејќи в гради судбина со дамар тих?

Јас сакам в пролет, како среќен човек,

и Бог да те види и светот во секој стих.

4

Заради твојата убавина дури и зимата пее,

очите мои се смеат како цветови од цреша.

О, Боже, огнот во мене никогаш не ќе мрее

а твоите бујни години староста ми ја тешат!

**********************

Оригиналот тука:

https://www.facebook.com/drago.cingel?fref=mentions&pnref=story

 

Драг Чинговски

Крај реката прошетај

1

Ако си отидам, а и тоа ќе биде,

заборави ги, другар, трагите мои што сивеат.

Во тебе, од мирисот свиден,

боите на радоста и понатаму нека живеат.

2

Уште еден пехар, што ми останал неиспиен,

принеси го до грлото како да е мое.

И, не прашувај го небото каде сум скриен

и не буди го в душа часот неспокоен.

3

Си е минливо, песната секогаш е иста,

помни, другар,последно што ќе речам:

и пред курвите душата ми беше чиста

и знаев срцето во вино да го лечам.

4

Ако си отидам, а ќе дојде скоро тоа време,

во прегратка со мене сивилото да плови.

Покрај реката прошетај и таговното бреме

остави им го на птиците и за песни нови.

********************

Оригиналот тука:

https://www.facebook.com/drago.cingel/posts/1993852470655466?pnref=story

Категория: Поезия
Прочетен: 505 Коментари: 0 Гласове: 0
Последна промяна: 10.01.2018 10:02
24.12.2017 20:09 - Енес Кишевиќ

Брзо скриј се во мене
1
Скриј се во мене, немај срам,
за мене ти скривница моја си,
па така кој сум нема да знам,
а ни ти не ќе знаеш која си. 
2
Исполни ме, сета во мене влези,
надвор лута зима ни се спрема,
смртта за нас токми митролези 
но вака ќе види дека 
ни  нема.

Оригиналот тука:
https://cuspajz.com/…/enes-kisev…/brzo-se-sakrij-u-mene.html
***********
Енес Кишевиќ
Присутен како светлост без глас
1
Ах, само покрај тебе да се будам,
во светов не ми треба да се вишам,
на секоја твоја мена да се чудам,
воздухот покрај тебе да го дишам.
2
Само покрај тебе тивко да светам,
присутен како светлост без глас.
И очите со очиве да ти ги сетам,
како да ќе те изгубам во овој час.

Оригиналот тук:
https://cuspajz.com/…/enes-kisevic/prisutan-kao-svjetlost-b…
***********************
Корен со крила
1
Долго јас напразно си летав.
Дојде време леко да атерирам.
Простум в земи да се цвета.
Простум во смртта да се смирам.
2
На шумата птиците ѝ се крила
а ним корен им е она.
За лет листот сам нема сила,
него виори го гонат.
3
Од земја во воздух се виши,
дрвото в шума крај нивите.
Дрвото е мостот што диши
помеѓу мртвите и живите.
4
За гранките голотијата е пекол,
птичјиот црцор ги зазеленува.
Знајте, јас ништо не сум рекол:
тоа мојата есен ме пленува.

Оригиналот тука:
https://cuspajz.com/…/p…/enes-kisevic/korijen-s-krilima.html

image Enes Kišević — Brzo se sakrij u mene — Tekst Tekst pjesme "Brzo se sakrij u mene", izvođač "Enes Kišević" CUSPAJZ.COM    
Категория: Поезия
Прочетен: 517 Коментари: 0 Гласове: 1
Последна промяна: 26.12.2017 14:25
09.10.2017 20:18 - Казуо Ишигуро

Едно село на примрак

Имаше едно време кога во саботите и неделите можев да ја крстосувам Англија и кога за мојата бистроумност очекував, ако ништо друго, патувањето да ми даде продорност. Но сега, кога сум постар, многу полесно се шашардисувам. Па така, при пристигнувањето во селото на смрачување, воопшто не можев да се снајдам. Ми беше тешко да поверувам дека тоа е истото село во кое не толку одамна доаѓав и живеев за да постигнам таква способност.
Ништо не можев да распознаам и се затеков како постојано се врткам наоколу по мошне кривулестите улици, од обете страни заградени со малите камени куќи карактеристични за таа област. Многу од улиците беа толку тесни што меѓу рапавите ѕидови не можев да поминам без да си ги изгребам лактите или ранецот. Сепак, истрајував талкајќи наоколу во темното, со надеж дека ќе дојдам до сретселото – каде, најпосле, би можел да се ориентирам - или дека ќе сретнам некој од селаните. Кога по извесно време ништо не постигнав, ме наваса умора и решив дека ми е најдобро случајно да одберам некоја куќа, да чукнам на вратата, надевајќи се дека ќе ми отвори некој што се сеќава на мене. Застанав пре една особено расклатена врата, чиј надвратник беше толку низок што се гледаше дека треба бааѓи да се наведнеш за да влезеш. Бледникава светлост се наѕираше околу рабовите на вратата и јас можев да чујам гласови и смеење. Чукнав силно за домаќините да ме чујат и покрај нивното зборување. Но, токму тогаш некој зад мене рече:
“Здраво.“
Се свртев и видов млада жена на околу дваесет години, облечена во искинати фармерки и распаран џемпер, како стои во темното малку понастрана од мене. 
“Ти пред малку ме одмина,“ рече таа, “ иако дури и ти се обратив.“
“Верно ли? Уф, извини. Не сум те чул, не сум сакал да бидам груб.“ 
“Ти си Флечер, нели?“
“Да,“ реков јас, и по малку ми беше ќеф. 
“Венди помисли дека си ти кога те видовме како одиш низ селово. Сите многу се возбудивме. Ти беше еден од оние во тајфата, нели? Со Дејвид Меџис и сите тие.“
„Да,“ реков јас, “ но тешко дека Меџис беше најважниот. Изненаден сум што ти како таков си го запикасала. Имаше меѓу нас други, многу поважни фигури.“ Набројав цела низа имиња и ми беше интересно дека девојката не препозна некое од нив.

“Но, сето тоа мора да беше пред да пораснеш.“ Реков:“ 
Изненаден сум што воопшто и знаеш за тие работи,“
“Беше пред да пораснам, но сите ние сме добро упатени за вашата тајфа. Ние за неа знаеме повеќе одошто оние постарите кои тогаш биле овде. Венди веднаш те препозна од твоите фотки.“
“Зачуден сум што вие младите сте покажале толкав интерес за нас. Извини што сум те одминал. Но, како што гледаш, сега јас сум постар и малку шашардисан кога патувам.“
Можев да го чујам прегласниот говор што идеше откај вратата. Повторно тропнав на неа, овојпат повеќе нестрпливо, иако не бев баш желен да заврши средбата со девојката.
Таа малку ме изгледа и потоа рече:“ Сите вие од оние денови си личите. Дејвид Меџис дојде овде пред неколку години. Во деведесет и третата, или можеби деведесет и четвртата. И тој беше таков. Малку матен. Ве фаќа тоа, откако цело време крстосувате патувајќи.“
“Значи, Меџис бил тука. Баш интересно. Знаеш, тој не беше еден од навистина важните фугури. Ти не мораш да се оптоваруваш со таква помисла. Во случајов, можеби би можела да ми кажеш кој живее во куќава.“Јас пак тропнав на вратата.
“Питерсонови,“ рече девојката.“Они се староседелци. Они веројатно те помнат.“
“Питерсонови,“ повторив јас, но презимето на ништо не ме потсетуваше.
“Зошто не дојдеш во нашата куќа? Венди беше навистина возбудена. А и сите ние. Ова е вистинска прилика за нас да позборуваме со некој од оние денови.“
“И мене тоа би ми било мило. Ама пред си треба да се сместам. Питерсонови, велиш,а?“

Тропнав на вратата повторно, овојпат малку пожестоко. Најпосле, таа се отвори, расфрлајќи на улицата топлина и светлина. Еден пристар маж стоеше на прагот. Тој внимателно ме разгледа и потоа праша:“ Ти си Флечер, нели?“
“Да, и штотуку пристигнав во селово. Неколку дена сум на пропатување.“
Тој се замисли малку за тоа а потоа рече:“ Па, подобро е да влезеш.“
Се најдов во тесна и несредена соба полна со нафрлани цепаници и испокршен намештај. Трупецот што гореше во каминот беше единствениот извор на светлина на која можев да ги распознаам бројните подгрбавени фигури седнати наоколу во собата. Стариот ме одведе до столица покрај огнот со немтурост која напомнуваше дека токму тој е оној кој штотуку ја напуштил. Откако седнав, сфатив дека ми е тешко да ја свртам главата за да го видам опкружувањето или другите во собата. Но, топлината на огнот ми беше многу добредојдена, и за момент само зјапав во неговиот пламен, ме обзеде пријатна опиеност. Гласовите доаѓаа одзади мене, прашуваа дали сум добар, дали дојдов оддалеку, дали сум гладен, и јас одговорив најдобро што можев, иако бев свесен дека моите одговори беа едвај соодветни. Конечно, прашањата престанаа, и ми се обзнани дека моето присуство создава тешка непријатност, но јас бев многу благодарен за топлината и приликата да се одморам од тешката загриженост. Сепак, кога тишината зад мене потраја неколку минути, решив на моите домаќини да им посветам малку повеќе учтивост па се свртев во мојата столица. Додека го направив тоа, ме обзеде интензивно чувство на препознавање. Куќата ја избрав сосема случајно но сега можев да видам дека таа е токму онаа во која ги поминав моите години во ова село. Веднаш свртев поглед кон далечниот агол
- во тој момент обвиен во темница – кон местото што беше мое ќоше каде еднаш беше послан мојот душек на кој поминав многу мирни часови пребарувајќи по книгите или во разговори со кој и да било што ќе се затечеше внатре. Во летните денови, прозорците, а честопати и вратата, остануваа отворени за да овозможат освежување од ветрот. Тоа беа денови кога куќата беше опкружена со отворени полиња и оттаму ќе надојдеа гласовите на моите пријатели, исполегнати во високата трева, како расправаат за поезија или филозофија. Овие драгоцени фрагменти од минатото ми се враќаа толку силно што си што тогаш можев да направам на самото место беше да се воздржам да не отидам право во моето старо ќоше. Некој повторно мене ми се обраќаше, можеби нешто ме прашуваше, но тешко дека јас го слушав. Станат, низ сенките гледав во моето ќоше, и сега можев да согледам тесен кревет, покриен со стара завеса, којшто, помалку или повеќе, го беше окупирал токму просторот каде што ми беше душекот. Креветот изгледаше ептен поканувачки, и јас се најдов себеси како го прекинувам старецот во она кое го говореше, “Глејте“, реков, “знам дека ова е малку грубо. Но, знајте, денес јас изодев многу долг пат. Навистина треба да легнам, да ги склопам очиве, дури и ако тоа е само за неколку минути. После тоа, ќе бидам среќен да зборувам за си што сакате."
Можев да видам како фигурите во собата неспокојно се преместуваат. Потоа нов глас, повеќе потсмешливо, рече:“ Е па тогаш напред, дремни си. Не ни пречи. " А јас веќе се упатив низ нередот кон моето ќоше.
Креветот изгледаше како да е влажен а пружините крцкаа под мојата тежина, но уште несвиткан со грбот кон собата, моите многу часови пешачење веќе почнуваа да ме потфаќаат. Додека запловував во сон, го чув старецот како вели: “Си е в ред, ова е Флечер. Боже, и тој веќе е стар.“ 
А еден женски глас рече: “Треба ли да му допуштиме да заспие така? Тој може да се разбуди за неколку часа, а потоа ќе мора да останеме со него. "
"Нека спие околу еден час ", рече некој друг. "Ако и по еден час спие, ние ќе го разбудиме."
Во тој момент, ме совлада целосна исцрпеност.
Тоа не беше континуиран или удобен сон. Лебдев помеѓу спиење и будење, секогаш свесен за гласовите зад мене во собата. Во одреден момент, бев свесен за една жена која рече: "Не знам како некогаш сум била под неговата магија. Тој сега изгледа како палјачо. "
Во мојата состојба на речиси сон, јас дебатирав со себе дали овие зборови се однесуваат на мене или, можеби, на Дејвид Меџис, но наскоро длабок сон уште еднаш ме проголта.
Кога пак се разбудив, се чинеше дека собата станала потемна и поладна. Гласовите продолжуваа зад мене со намалени тонови, но не можев да ја разберам смислата на разговорот. Се чувствував засрамено заради начинот на кој отидов да спијам и уште некое време останав неподвижен со лицето свртено кон ѕидот. Но нешто од мене на еден женски глас мора да му открило дека сум буден, и тој, отцепувајќи се од општиот разговор, рече:“ Ох, глејте, глејте.“ Се разменија неколку шепотења, потоа го чув звукот на некој што доаѓа кон моето ќоше. Почувствував рака нежно допрена на моето рамо и погледнав нагоре и здогледав жена која беше наведната над мене. Јас не го свртев доволно моето тело за да ја видам собата, но имав впечаток дека е осветлена само од жар што догорува, и лицето на жената беше видливо само во сенка.
“Е па сега Флечер,“ рече таа. “ Дојде време да разговараме. Долго време чекав да се вратиш. А често мислев на тебе.“
Се подисправив за појасно да ја видам. Таа беше накај четириесет години, и дури и во мракот забележав заспана тага во нејзините очи. Но, нејзиното лице не успеа да ми разбуди дури ни најлефтерен спомен.
“Извини,“ реков, “Не се сеќавам на тебе. Но, те молам да ми простиш ако сме се запознале пред некое време. Овие денови сум бааѓи шашардисан.“
"Флечер", рече таа, "кога јас и ти се запознавме , бев млада и убава. Јас те обожавав, и си што ти ќе кажеше изгледаше како мудрост. И еве те сега пак тука. Многу години желеев да ти кажам дека ти ми го урниса животот.“
“Не си фер. Добро, сум грешел за многу нешта. Ама јас никогаш не тврдев дека имам мудри одговори. Си што велев е дека сите ние сме должни да продонесеме за дебатата. За проблемите знаевме многу повеќе одошто овдешните луѓе. Ако луѓето како нас се тегавеа тврдејќи дека сеуште не знаеме доволно, кој тогаш требаше да дејствува? Но, јас никогаш не тврдев дека ги имам одговорите. Не, ти си неправедна.“
"Флечер", рече таа, а нејзиниот глас беше чудно нежен, "се користеше со тоа за да водиш љубов со мене, речиси секојпат кога доаѓав овде во твојата соба. Во ова ќоше, ние ги направивме прекрасните валкани работи од сите сорти. Чудно ми е да помислам како некогаш сум можела да бидам физички возбудена од тебе. И еве те овде но сега си само смрдлива парталава бовча. А погледни ме мене - сеуште сум привлечна. Моето лице е малку збрчкано, но кога одам по улиците во селово, носам фустани што ги направив посебно за да ја истакнат мојата фигура. Многу мажи сеуште ме сакаат. Но, тебе, ниту една жена не би те погледнала сега. Пакет смрдливи партали и месо. "
"Јас не се сеќавам на тебе", реков. "И немам време за секс овие денови. Имам други работи за кои треба да се грижам. Посериозни нешта. Добро, признавам, во тие денови за многу нешта грешев. Но, од повеќемината јас правев повеќе обидувајќи се нештата да се поправат. Гледаш, дури и сега патувам. Никогаш не престанав. Патував и патував обидувајќи се да ја поништам штетата што некогаш може да сум ја предизвикал. Тоа е повеќе од што може да се каже за некои други од тие денови. Се обложувам дека, на пример, Меџис не работел ни приближно толку напорно во обид да ги среди работите."
Жената ми ја галеше косата.
"Погледни. Јас уживав да го правам ова, моите прсти да ти ги заорувам во косата. Погледни го овој гнасен неред. Сигурна сум дека си загаден со сите видови паразити ". Но, таа продолжуваше полека да ги вкопува прстите низ валканите прамени. Не успеав да почувствувам нешто еротско од тоа, како што таа можеби ми посака. Наместо тоа, нејзините милувања делуваа мајчински. Навистина, за момент тоа беше како конечно да стигнав во некоја заштитна чаура, и пак почнав да се чувствувам дремливо. Но одеднаш таа престана и ми удри чврга на челото.
"Зошто сега не ни се придружиш ? Ете, си поспа. Имаш многу за објаснување." Со тоа, таа стана и ме остави. За првпат го свртев моето тело доволно за да ја испитам собата. Видов дека жената минува низ нередот на подот, а потоа седнува во стол за лулање крај каминот. Можев да видам уште три други фигури околу умирачкиот оган. Познав дека едната е стариот човек што ми ја отвори вратата. Двете други - седејќи заедно на она што изгледаше како дрвен сандак - се чинеше дека се жени на иста возраст како онаа што ми зборуваше.
Старецот забележа дека се свртев, и тој им укажа на другите што ги гледав. Четворицата продолжија да седат здрвено, без да зборуваат. Од начинот на кој тие го направија тоа, беше јасно дека тие целосно ме издискутирале додека спиев. Всушност, како што ги гледав, можев повеќе или помалку да ја погодам целата форма што нивниот разговор ја имал. Можев да видам, на пример, дека тие поминале извесно време изразувајќи загриженост за младата девојка што ја сретнав надвор, и за влијанието што јас би можел да го имам на нејзините врсници.
"Сите се толку податливи на впечатоци.", ќе да рекол старецот. Јас ја слушнав дека го покани да ги посети."
На што, без сомнение, една од жените на сандакот ќе да рекла: "Но, сега тој не може многу да им наштети. Во наше време сите бевме затрескани, бидејќи сета негова сорта – сите тие беа многу млади и привлечни. Но, во ова време чудакот наидува одвреме-навреме, изгледајќи потполно одртавен и прегорен како што е овој - ако ништо друго, тој послужува за да се растајни сето она што се зборува за старите денови. Во секој случај, во ова време, луѓето како него многу ја сменија својата позиција. Они ни самите не знаат во што веруваат.“ 
Старецот ќе да ја разнишал главата. "Видов како младата девојка го гледаше. Во ред, тој овде сега изгледа сожалувачки, токму како газ-преку-глава. Но, штом еднаш неговото его ќе биде малку нахрането, откако ќе ги добие ласкањата од младите луѓе, гледајќи како они сакаат да ги слушнат неговите идеи, тогаш ништо нема да го спречи. Ќе биде како порано. Тој ќе си ги има сите залепени за неговите уверувања. Такви се младите девојки, и сега толку малку им треба да му веруваат. Дури и смрдосана стапица како овој може да ги соблазни."
Нивниот разговор, цело време додека спиев, ќе да бил нешто многу слично на тоа. Но, сега, како што ги гледав од мојот агол, тие продолжија да седат во виновен молк, зјапајќи во догорчињата од нивниот оган. По некое време, станав на нозе. Смешно, четворката ги беше одвратила погледите од мене. Чекав неколку моменти да видам дали некој од нив ќе каже нешто. Конечно, јас реков: "Добро, спиев претходно, но претпоставив што сте кажале. Па, ќе бидете заинтересирани да знаете дека ќе направам многу нешта, токму како што се плашевте. Овој момент ќе одам до куќата на младите луѓе. Ќе им кажам што да прават со сета нивна енергија, со сите нивни мечти, со настојувањата да постигнат нешто добро што ќе трае долго во овој свет. Погледнете се, какви патетични китки сте. Згргурени во вашава куќа, исплашени да правите што и да било, исплашени од мене, од Меџис, од кој и да било од она време. Исплашени да сторите што и да е во светот надвор одовде, само затоа што еднаш ние сме направиле неколку грешки. Па, овие млади луѓе сеуште не се потонати толку ниско, и покрај сета зачмаеност што им ја проповедавте низ годините. Ќе разговарам со нив. Јас за полсаат ќе ги поништам сите ваши жални напори."
"Гледате", им рече старецот на другите. "Знаев дека ќе биде така. Треба да го спречиме, но што да правиме? "
Јас се заитав низ собата, си го зедов ранецот и излегов во ноќта. Девојката сеуште стоеше надвор кога се појавив. Изгледаше како да ме очекува и со кимање ме поведе по патот. Ние кршкавме и свртувавме долж тесните патеки што се протегаа меѓу куќите. Некои од куќите што ги одминувавме изгледаа толку окапани и склони кон паѓање што јас чувствував дека некоја едноставно би можел да ја урнам, само да ја поттурнам со сета моја тежина. 
Девојката одеше неколку чекори понапред, повремено гледајќи ме преку нејзиното рамо. Еднаш рече: "Венди ќе биде толку задоволна. Таа беше сигурна дека беше ти кога помина преѓе. До сега, таа веќе претпоставила дека е во право, бидејќи јас волку долго сум се задржала , и она ќе ја доведе целата тајфа накуп. Сите ќе чекаат ".
"Дали вака го пречекавте и Дејвид Меџис?"
"О, да. Бевме навистина возбудени кога дојде. "
"Сигурен сум дека тоа го оценил како многу пријатно. Тој секогаш имаше претерана смисла за сопствената важност. "
"Венди вели дека Меџис бил еден од оние интересните, ама дека ти си бил, па, си бил важен. Таа мисли дека си навистина важен ".
Мислев за ова за момент.
"Знаеш", реков, "за многу работи го имам сменето мислењето. Ако Венди од мене очекува да ги кажувам сите оние работи кои ги користев во сите оние години, па, се чини дека ќе биде бааѓи разочарана. "
Девојката не изгледаше како да го слуша ова, но продолжи посветено да ме води низ маалските улици.
По некое време станав свесен за врева, дека на околу десетина чекори зад нас некој чекори. Првин помислив дека тоа е само некој од селото што излегол да се прошета и повторувачки врти по сокаците. Но, тогаш девојката застана под улична светилка и погледна зад нас. На тој начин, јас морав да застанам и да се свртам. Еден средовечен човек во темен капут доаѓаше кон нас. Додека се приближуваше, тој ја пружи раката и се ракуваше со мене, ама без насмевка.
“Значи,“ рече тој, ти си тука.“
И тогаш сфатив дека го познавам човеков.
Не се бевме виделе уште од времето кога обајцата имавме по десет години. Неговото име беше Роџер Батон, и тој беше во моето одделение во училиштето кога две години учев во Канада пред моето семејство да се врати во Англија. Роџер Батон и јас не бевме особено блиски, но, бидејќи тој беше срамежливо момче, и бидејќи исто така, беше од Англија, тој по некое време постојано ми се придружуваше. Оттогаш не сум го видел ниту сум слушнал за него. Сега, како што ја проучував неговата појава под уличната светилка, видов дека годините не биле љубезни кон него. Беше ќелав, неговото лице беше сипаничаво и набрчкано, и имаше уморена клапнатост на целото негово држење. И покрај сето тоа, немаше сомнение дека е тоа мојот стар соученик.
"Роџер", реков, "Јас сум токму на пат да ги посетам пријателите на оваа млада дама. Се собраа заедно за да ме примат. Инаку ќе дојдам и ќе те посетам веднаш. Како што е работава, јас тоа го имам на ум како следното нешто кое треба да се направи, дури и пред какво било спиење ноќва. Сега само за себе размислувам, и колку доцна да завршат работите во куќата на младината, потоа ќе дојдам и затропам на вратата на Роџер."
"Не грижи се", рече Роџер Батон, откако сите почнавме да одиме повторно. "Знам колку си зафатен. Но, ние треба да разговараме. Да ги преџвакаме старите времиња. Кога ти последен пат ме виде - во училиште, мислам - претпоставувам дека бев прилично изнемоштен примерок. Но, знаеш, си се смени кога стигнав до четиринаесет, петнаесет години. Јас навистина се зацврстив. Станав доста лидерски тип. Но, ти веќе одамна ја беше напуштил Канада. Секогаш се прашував што ќе се случеше ако се сретневме на петнаесет години. Работите би биле поинакви меѓу нас, те уверувам. "
Штом го рече ова, ме преплавија сеќавањата од минатото. Во тие денови, Роџер Батон ме идолизираше, а јас за возврат постојано го малтретирав. Меѓутоа, помеѓу нас постоеше љубопитно разбирање дека моето малтретирање беше за добро; дека кога, без предупредување, јас одеднаш го удирав во стомакот на игралиштето, или кога минував низ ходникот, импулсивно му ја свиткував раката на грбот додека не почна да плаче, го правев тоа за да му помогнам да се зацврсти. Соодветно на тоа, главниот ефект на ваквите напади во нашата врска беше тој да ја задржи стравопочитта кон мене. Се потсетив на сето ова додека го слушав изнемоштениот човек кој одеше покрај мене.
Можеби погодувајќи го мојот тек на мислите, Роџер Батон продолжи: "Се разбира, можеби не ќе беше добро ако не ме третираше на начин како што ми правеше, бидејќи јас никогаш не ќе станев она што станав на петнаесет години. Во секој случај, честопати се прашував како би било тоа да се сретнавме само неколку години подоцна. Јас тогаш навистина бев нешто на кое требаше да се смета. "
Сеуште одевме по тесните кривулести улици меѓу куќите. Девојката сеуште водеше на патот, но таа сега одеше многу побрзо. Честопати ние само за миг успевавме да ја фатиме со поглед кога таа кршкаше зад некој агол пред нас, и тоа ме штрекаше дека треба да бидеме во постојана тревога за да не ја изгубиме.
"Денес, се разбира", Роџер Батон велеше: "Јас си реков ај да поодам малку. Но, морам да кажам, старо другарче, се чини дека ти си во многу полоша форма. Во споредба со тебе, јас сум атлетичар. Да зборуваме отворено, ти сега си само стар валкан скитник, зарем не? Но, знаеш, долго време откако ти си замина, јас продолжив да те идолизирам. Дали Флечер би го сторил ова? Што ќе мисли Флечер ако ме види како го правам ова? О, да. Да го гледам преку тебе сето она кое го правев , е, така беше само додека стигнав до мојата петнаесетта година. Потоа бев многу лут, се разбира. Дури и сега, сеуште размислувам за тоа. Погледнувам назад и мислам, па, тој беше само еден темелно гаден едикојси. Тој имал малку повеќе тежина и мускули на таа возраст отколку што имав јас, малку повеќе самодоверба, и тој целосно ја искористи како предност. Да, гледајќи наназад, многу јасно е каква гадна мала личност си бил. Се разбира, не мислам дека сеуште си и денес. Сите ние се менуваме. Многу сакам тоа да го прифатам како такво. 
"Дали живееш долго тука?", прашав, сакајќи да ја смениме темата.
"О, седум години или така. Се разбира, овде многу зборуваат за тебе. Јас понекогаш им кажувам за нашето рано поврзување. "Но, тој нема да ме запомни", така секогаш им кажувам. "Зошто тој да се сеќава на слабо мало момче што некогаш го малтретирал, го јавал и му се дерел?" Како и да е, овие денови, младите овде си повеќе зборуваат за тебе . Се разбира, оние што никогаш не те виделе најчесто те идеализираат. Претпоставувам дека се врати да го капитализираш сето тоа. Сепак, не треба да те обвинувам. Имаш право да се обидеш и да спасиш малку самопочит ".
Ние ненадејно се соочивме со отворено поле, и обајцата застанавме. Гледајќи назад, јас видов дека мора да сме заакале надвор од селото; последната од куќите беше на извесно растојание зад нас. Токму како што се плашев, ја изгубивме младата жена; всушност, сфатив дека не сме ја ни следеле некое време.
Во тој момент, месечината се појави, и видов дека стоевме на работ на огромно тревно поле, што се протегаше, претпоставував, подалеку од она што можев да го видам на месечина.
Роџер Батон се сврте кон мене. Неговото лице на месечината изгледаше љубезно, речиси срдечно.
"Сепак," рече тој, "време е да простиме. Ти не треба да бидеш загрижен толку многу. Како што гледаш, некои работи од минатото, на крајот ќе ти се вратат. Но, тогаш не можеме да станеме одговорни за она што го направивме кога бевме многу млади ".
"Без сомнение си во право", реков. Потоа се свртев и погледнав наоколу во темнината. "Но, сега не сум сигурен каде да одам. Глеј, има некои млади луѓе кои ме чекаа во нивната куќа. До сега тие ќе да имаат топол оган подготвен за мене и троа топол чај. И некои дома печени колачи, можеби дури и добра чорба. И во моментот кога ќе влезам, воведен од таа млада дама која штотуку ја следевме, сите ќе избувнат со аплауз. Ќе има насмевки, восхитени лица околу мене. Тоа е она што ме чека некаде. Освен што не сум сигурен каде треба да одам. "
Роџер Батон дигна раменици. "Не грижи се, лесно ќе стигнеш таму. Освен што, знаеш, таа девојка беше малку во грешка ако навестила дека може пеш да се оди оди до куќата на Венди. Премногу е далеку. Навистина би требало да се фати автобус. Дури и тогаш, тоа е доста долго патување. Околу два часа, би рекол. Но, не грижи се, ќе ти покажам каде можеш да го фатиш твојот автобус. "
Со тоа, тој почна да оди назад кон куќите. Како што го следев, можев да почувствувам дека беше многу доцен час и дека мојот придружник беше вознемирен оти му беше време за спиење. Поминавме неколку минути одејќи меѓу куќите а потоа тој ни изведе на плоштадот. Всушност, тоа место беше толку мало и оголено, тешко дека можеше да се смета за плоштад; тоа беше малку повеќе од парче зеленило покрај осамена улична светилка. Видливи само преку базенот светлина што ја фрлаше светилката, беа неколку продавници, ноќе сите затворени. Владееше целосна тишина и ништо не се помрднуваше. Лесна магла лебдеше над земјата.
Роџер Батон застана пред да стигнеме до зеленилото и ми посочи.
"Таму", рече тој. "Ако стоиш таму, ќе дојде автобус за понатаму. Како што реков, тоа не е кратко патување. Околу два часа. Но, не грижи се, сигурен сум дека твоите млади луѓе ќе чекаат. Тие толку малку друго имаат да веруваат во овие денови, ќе видиш. "
"Многу е доцна", реков. "Дали си сигурен дека ќе дојде автобус?"
"О, да. Се разбира, можеби ќе треба да чекаш. Но, на крајот ќе дојде автобус ". Тогаш тој успокојувачки ми го допре рамото. "Знам дека е малку осаменички на нозе да се чека овде. Но, штом автобусот ќе пристигне твојот дух ќе живне, верувај ми. О, да. Тој автобус е секогаш радост. Ќе биде силно осветлен, и тој секогаш е полн со весели луѓе кои се смеат и се шегуваат и покажуваат преку прозорецот.Откако ќе се качиш, ќе се чувствуваш пријатно и удобно, а другите патници ќе разговараат со тебе, можеби ќе ти понудат нешто за јадење или пиење. Може дури и да се запее - тоа зависи од возачот. Некои возачи го охрабруваат, други не. Па, Флечер, беше добро што те видов."
Се ракувавме, потоа тој се сврте и замина. Гледав како исчезнува во темнината меѓу две куќи.
Отидов до зеленилото и го спуштив ранецот до подножјето на бандерата. Наслушував за звук од возило во далечина, но ноќта беше сосема мирна. Сепак, бев охрабрен од описот на Роџер Батон за автобусот. Освен тоа, помислив на приемот што ме чекаше на крајот од моите патувања - на восхитените лица на младите луѓе - и ги почувствував возбудувањата на оптимизмот некаде длабоко во мене.
Оригиналот тука:

image A Village After Dark Short story about an old man’s search for hospitality in the village of his youth....In an impoverished or post-apocalyptic village, after dark, a … NEWYORKER.COM    
Категория: Поезия
Прочетен: 494 Коментари: 0 Гласове: 0
Последна промяна: 07.11.2017 06:13
2 3 4 5  >  >>
Търсене

За този блог
Автор: lupcobocvarov
Категория: Поезия
Прочетен: 562547
Постинги: 749
Коментари: 120
Гласове: 502