1
Трендафиловиот чокот во своите боцливи дланки
високо ги дигнал пехарите со крвцрвени вина,
а зелените пупки ги згустува на другите гранки
кои ги вкрстува и на голата земја ткае пелерина.
Срце, проблемите човечки и божествени се батал,
за залудните умувања само неспокојот ти е плата!
Погледни, како море блескоти утринската роса!
Почуј, среќниот славеј пее во ближната корија,
а неговите сто новооткриени јазици ни ја носат,
одново и одново, старата восхитувачка сторија. 
 2 
Ајде, затвори ги твоите книги, доста беше учениче,
зграпчи ја само легачката книга со песните омилени,
дојди на долгата зелена патека да бидеш очеличен,
како приказната птица Анка ќе бидеме раскрилени,
ко со неа на Кавказ да сме, далеку од човечки збор,
далеку од љубопитната толпа, во див, зелен честар,
доволни сме си, не ни требаат другари за разговор,
до коска да бидеме вљубени во тие осамени места,
каде во зеленолистниот спокој само славејот ечи
и каде ќе мислиме дека дури и љубовта ни пречи.
Редно е Хафиз да биде самотен во слатката пролет,
редно е Хафиз да биде опиен од нејзината песна.
Како бесмртните осаменици, сега и тој е во полет,
низ самотија и тишина влегува во челичен еснаф.
Притоа со смеа се потсетува на неговите ривали,
кои многу мислат за неговата недостижна слава.
И му наликуваат тие бедни претенциозни будали
на оној фалбаџија-ломотало со плиткоумна глава 
кој во дуќан на прочуен златар што сите го фалат
изјавил дека и тој како него е вешт со својот алат
и дека баш навалици од муштерии во дуќанот има
а всушност во дуќанот пробувал да продава рима.
*******
Препев од англиска верзија:
https://archive.org/stream/odesfromdivanofh00hafiuoft/

Станувам и тргам   1 Постои еден саглам лама живее во покорениот Тибет, од режимот баш се срамат но нема извештај на Прибе. 2 Ламата никогаш не се женел па не му требаат опојни чуда, својот нагон тој го пренел во славење на мудар Буда. 3 За сапун тој не троши пари, таму сапунска опера нема, од лековите за луѓе стари само кокосово масло зема. 4 Тој не разбира од песна, за шегување многу лош е, него ама ич не го тресна што загина нашиот Тоше. 5 Не се тормози со мисли тешки не се кара со другите лами, животот си го тера само пешки и не наседнува на реклами. 6 Бол на непца и заби не го стега зашто никогаш не јаде салама. Од него секој аптекар би бегал, ќе банкротира Зегин од тој лама. 7 Он секој ден главата ја бричи, не дава влакната да се шират, често се сече ама баш му личи а и ветрот мозок му луфтира. 8 За достоинството си нема гајле, не бил комита неговиот дедо, млекото му е битно насабајле, да може да го заслади со медот. 9 Не се тафри, не мачка помади, џиџалиња на вратот не му висат, нема авто и не се тупка в гради со дебела осигурителна полиса. 10 Не постои за него Фејсбук група што едно-две во Шутка го праќа, животот не му е под јавна лупа, самодоволноста ја зел за сваќа. 11 И верно, нечесно е да се рече, дека он е некоја неука персона затоа што ни малку не го пече она кое ечи од светските ѕвона. 12 И ако си замислите само за час нешто кое не ви прави драма, нека биде фактот дека тргам јас да му се придружам на тој лама.

***********

Оригиналот тука:

http://makalakapisei.blogspot.mk/2012/12/poem-i-will-arise-and-go-now.html

 

 

Еден препев на српски, тука:

http://blog.b92.net/text/4334/USTAJEM-SAD-I-IDEM/

Сеќавање на Марија А.
1
Во септемвриски ден, под месечина сина,
бев палав трон под крошна на дрво слива,
ја лулкав неа, мојата сакана, убава и фина,
ми беше ко во прекрасен сон да се вливам.
А над нас, како небесен рицар на тоа лето,
еден облак се перчеше во патролна шема,
предупредуваше да не го загадам цветот
но виде дека сум фер па набргу го снема.
2
По многу реки, многу потоци се истечени,
изминаа денови, месеци и години без ѕвон,
и многу сливови дрвја за огрев се исечени,
да ме прашаш “тоа љубов ли беше или сон“
ќе речам: навистина не можам да се сетам,
не ти се верува дека заборавноста ме акна,
дури ни лице не ѝ помнам а за него летав,
знам само дека тој ден во образ ја бакнав.
3
А и бакнежот веќе заборав ќе го стегал
оној патролниот облак тогаш да не беше. 
Засекогаш ќе го помнам, како да е сега,
бел, строго наперчен, за подука решен.
И може тоа сливата сеуште да фрла цвет,
и може таа жена со друг има седум деца, 
а бел облак ме навраќа кон спомен свет,
и пријатно, за миг, срцево ми го штреца.

************
Оригиналот и неколку препеви на други јазици:
https://www.antiwarsongs.org/canzone.php?id=49182&lang=en
    Antiwar Songs (AWS) - Bertolt Brecht: Erinnerung an die Marie A. A large database of anti-war songs ANTIWARSONGS.ORG    

 
1
Во нашата војна со подбивни зборови, искри нѐ поплавија
а моиве очи станале пустина, изгледа, солзите заглавија! 
Иако знаеме дека сета оваа џева е само подбишега плитка,
иако знаеме дека обајцата обожаваме смеа, блага и питка,
се чувствувам како неименлива тага во ролат да ме витка,
како од некоја градна хаубица ти само громови да џиткаш,
они врз мене неуморно и без ублажување се леат
дур ти развеселена се засркнуваш од гргорна смеа. 
 Подај ми рака и начас громови да не слушам,
во твоите кристални очи моите да ги внушам
и во нив да ја прочитам твојата соголена душа.
2
Аман! Толку ли љубовта недугаво се заќорува 
та срцето го заклучува и не му дава да зборува?
Зар вљубените мора на матеница да дуваат
за да откријат што еден за друг чувствуваат?
Знам многу луѓе што нивните мисли ги кријат
од страв дека ако зборат нема мирно да спијат
а би сакале со други луѓе да поодат во чекор,
со рамнодушност или добронамерен прекор.
Знам дека тие итро се движат во маскирна руба, 
отуѓеноста од други луѓе во табиетот им се всади,
па така во животецот многу драгоцености губат 
иако истото срце ни бие во сите човечки гради! 
3
Љубена, и нашите срца и гласови ли се неми,
завиени во повој што глупоста ни го спреми?
4
Ах, добро би било ако ние, за момент барем,
ги ослободиме нашите срца а устите отковаме,
да излеземе од запечатениот молчалив јарем
со кој безрасудно натаму-наваму се сноваме.
5
Со предвидувања Судбината обилно е спремена,
одредила колку лекоумност во човек да се свие,
од какви лудувања свеста ќе му биде обземена, 
на кој начин во секоја борба ќе сака да се влие,
дури и со маска својот идентитет да си го скрие,
за така да си го зачува своето оригинално битие,
наспроти сопствените постулати, кои ги погазува, 
во неговата превртлива драма сам се поразува;
извирајќи длабоко во нас, без сигнален ѕвек,
невидливата река на нашиот животен век
го продолжува својот пат со несогледлив тек;
и во слепата несигурност за она што нѐ чека 
и не треба да ја видиме таа закопана река,
иако како стално да вози право ни делува, 
 изгледа дека она слободно и се свителува.
6
Но, и по сознанието за нашиот погребан живот,
честопати, во пренатрупаните улици на светов,
среде бркотната врева, израснува како на диво,
неискажлива желба, наспроти речението клето,
со огнот и неуморната сила на нашиот здравец,
да разгазиме наш, реален и оригинален правец;
копнеж, во срцето, кое длабоко во нас диво бие, 
во неговото таинство да се распретува, да се рие,
за да дознаеме како е поставена таа жива згода 
откај што нашите животи извираат и накаде одат;
во сопствените гради си копаме со порив силен
иако многумина од нас никогаш рудари не биле;
на илјада борбени линии смело сме се покажале, 
и на секоја, јакоста и духовноста сме ги докажале;
но ако начас мора својата линија да ја браниме
да бидеме свои и сето туѓо да си го отстраниме,
тешко дека некој е вешт да изрази барем и едно
од неименливите чувства што нѐ глодаат вредно
а неискажани си остануваат до нашето последно.
И дур нашето скриено и мутаво јас залудно прета,
ние сме зборлести и агилни и светот нема штета,
но тоа не сме ние вистинските, тоа е судба клета!
И тогаш посакуваме веќе да се смени таквата мака,
тој внатрешен стремеж и притисокот што нѐ џвака,
со илјадниците безначајности на нашето време
чија опојна сила не ќе ја чувствуваме како бреме.
О, да, умеат они затапувачи на нашиот крик да бидат! 
Сепак, напати, ко од бескрајно далечна земја да идат,
доаѓаат арии и лебдат одзиви, безнадежни и заматени,
издигнати од подземните длабочини на нашата душа,
како од некој таинствен силеџија да се добро платени
за во секој наш ден потиштеност и чмаење да внушат.
И додека сме измачени од навалицата и оној блескот 
со кој безначајноста на бескрајните часови нѐ ака,
само понекогаш – но тоа се случува толку многу ретко –
кога во нашите раце сме ја стиснале љубената рака
а од погледите очи в очи само јаснотија излегува,
и кога од вревливоста на светот слухот наш бил сакат
но од тоновите на љубениот глас бидува излекуван –
тогаш некаде во нашите гради се отвора рѓосано резе 
за изгубениот пулс на чувствата пак во ритам да влезе.
Срцето наполно се излива, очите едни во други се дават,
што на ум тоа на друм, што и да се посака тоа и се гради,
за својот животен тек човек размислува со бистра глава,
го слуша неговиот кривулест жубор што лази по ливади,
и под сонцето и под ветрецот благ, освежување му дава.
7
И тогаш надоаѓа затишјето во жешката трка
кога човекот престанува ловината да ја брка
бидејќи таа е летечка сенка и несфатлива збрка.
И залегнува човекот а свежест по лицето го лади
и необичен спокој ги исполнува неговите гради.
И тогаш тој мисли дека спознал по што риел
на ридјето каде растел и сам од себе се криел,
дека го спознал морето во кое и тој ќе се влие.
*********************
Оригиналот тука:
https://www.poetryfoundation.org/poems-and-p…/…/detail/43585

Лаза Костиќ
Света Маријо на Спасот!
1
Прости ми, прости мајко света,
што луто жалев за нашиот бор,
а со него, наспроти злост клета,
Тебе блажена ти подигнаа двор;
презри, што, пред многу лета,
ти согреши овој земски створ:
покајан, го љубам твојто расо,
ооо, Света Маријо на Спасот!
2
Зар не е подобро столб да си на свод,
на црковна убавина крепител да си,
одошто грев да се топли со твојот год,
во дим и пепел животот да ти згаси,
да тонеш како брод, да скапеш во плот,
или шумскиот ѓавол тебе да те гнаси:
зар не е поубаво во Тебе да се векува,
ооо, Света Маријо што душа лекуваш!
3
Прости ми мајко, многу јас страдав,
со покајание на гревовите удрив жиг:
сето она кое го изнедри мечтата млада,
сето тоа јавето ми го искрши за миг,
она за кое чезнеев па и невешто бладав 
се пеплоса, исто ко и секој мој подвиг,
за ќеф да им биде на пакоста и гнасот,
ооо, Света Маријо, мајко на Спасот!
4
Ме труеше мисла, подмолно и гнило,
но никој не ми е крив за игото клето,
какво-годе страдање врз мене да било
никого за тоа нека не го обвини светот:
оти, она што на душата ѝ кршеше крило
па сред еланот и го задушуваше летот,
сето тоа беше на главава луда гласот,
ооо Света Маријо, мајко на Спасот!
5
Тогаш мојата самовила јас ја сретнав
ме трешти она со изгледот красен,
од црниот мрак како факел ми светна,
како песна на славеј во изгрев јасен,
за миг секоја моја мака и болка летна 
но нова потешка рана направи засек:
со толку милост како да се справам,
о, Света Маријо што Спас ни даваш! 
6 
Ме погледна она. Во душава свесна
никојпат таков поглед не осетив јас:
со искрата што така мелемно блесна
во вселената би го стопила сиот мраз,
го понуди она кое ми е мечта чесна,
по чемер мед, сладост наместо сраз,
сета своја душа, сиот копнежен млаз,
сета вечност во тоа прекрасно време, -
оoo, Света Маријо, лет вместо бреме!
7
Зарем сета таа убавина ќе ми е ортак?
Заслужувам ли тоа сонце да ме грее?
Зарем не сум стар, со заболена аорта,
да загризам овошка што сеуште зрее?
Ох, сладок плоду од танталска сорта,
зошто не ми созреа кога млад се веев?
Прости што грешев во младиот час,
Света Маријо, мајко на нашиот Спас! 
8
Во мене два страни луто се заборија,
мозокот и срцето, умот и сласта,
да се надвие другиот сѐ тие сторија,
ко бесна бура и стар даб крастав;
најпосле силите мили се изморија,
мозокот кривулест ја задржа власта,
со причина постави разумна кочница,
ооо, Света Маријо, мајко Насочница! 
9 
Паметта ме стегна, јас срце стиснав,
побегнав мудро од среќата како луд,
побегнав од неа - а таа немо свисна.
Се смрачи сонце, стана вечен студ,
згаснаа ѕвезди, рајот плачно писна,
крај на светот бидна и Страшен суд,
неповратна пропаст и конечен слом,
о, Света Маријо, на Спасот си дом!
10
Срце си сломив, забуна си вглавив,
споменот за неа стана мој свет храм.
А тогаш таа од Онаму ми се јави,
како Спасителот да ми збореше сам:
во мразната душа мелем ми стави,
преку неа сега гледам, од неа сѐ знам,
зошто на мудреците мозоци им се матат,
о, Света Маријо, со покајание нека платат! 
11
Ми дојде во сон. Ама не кога ме пече
осилото на пресилниот копнеж мој, 
туку таа ми дојде кога нејзе ѝ рече
хор од слугинки мили од таен сој.
Навек таа на нови им прави пречек,
со земска милина а небесен крој.
Така до неа таа ми го трасираше патот,
Света Маријо, мајко на духовно злато! 
12
Кај нас сѐ е како кај маж и жена,
само што не е со работа и грижа,
сета милина е, ама не е нажежена, 
во рајски лад страстите се нижат;
таа постара е од мене, ко за смена,
за мене годините бавно се движат,
ама таму разликите не се ни важни,
ооо, Света Маријо, утехо за тажни! 
13
А наши дечиња се песните мои,
на нашите состаноци вечна трага;
тоа не се пишува, стих не се крои,
со душата во воздух се цепи дага.
Само во нас тоа разбирање стои,
и таму во рајот тоа е новост драга,
тоа сал во занес пророк го насетува,
о, Света Маријо што ме опаметуваш! 
14-15
А кога ќе дојде да ми прсне глава,
на тој живот карпест часот за крај,
најубавата мечта ќе ми стане јава
и смртниот рев ќе ми мине во сјај!
Од ништожност, вивнат во слава,
од „без неа“, ќе воскреснам во рај,
таму со желбите е мојата друшка,
таму таа ќе ме милува и гушка!
Жиците на душите силно ќе гудат,
тркалата на светот ќе се во восхит,
и луѓе и богови среќни ќе се будат,
на ѕвездите ќе им поместиме оски,
ќе нема вселени што мразно студат,
во секој ќош нови зори ќе се рудат,
од таа милина и духовите ќе лудат, 
ооо, Света Маријо, мајко на чуда!
*************************
Оригиналот:
https://sr.wikisource.org/wiki/Santa_Maria_della_Salute
Santa Maria della Salute
1
Опрости, мајко света, опрости,
што наших гора пожалих бор,
на ком се, устук свакоје злости,
блаженој теби подиже двор;
презри, небеснице, врело милости,
што ти земаљски сагреши створ:
Кајан ти љубим пречисте скуте,
Santa Maria della Salute.
2
Зар није лепше носит лепоту,
сводова твојих постати стуб,
него грејући светску грехоту
у пепо спалит срце и луб;
тонут о броду, трнут у плоту,
ђаволу јелу а врагу дуб?
Зар није лепше вековат у те,
Santa Maria della Salute?
3
Опрости, мајко, много сам страдо,
многе сам грехе покајо ја;
све што је срце снивало младо,
све је то јаве сломио ма";
за чим сам чезно, чему се надо,
све је то давно пепо и пра",
на угод живу пакости жуте,
Santa Maria della Salute.
4
Тровало ме је подмукло, гњило,
ал опет нећу никога клет;
шта год је муке на мене било,
да никог за то не криви свет:
Јер, што је души ломило крило,
те јој у јеку душило лет,
све је то с ове главе, са луде,
Santa Maria della Salute!
5
Тад моја вила преда ме грану,
лепше је овај не виде вид;
из црног мрака дивна ми свану,
ко песма славља у зорин свит;
сваку ми махом залечи рану,
ал тежој рани настаде брид:
Што ћу од миља, од муке љуте,
Santa Maria della Salute?
6
Она ме гледну. У душу свесну
никад још такав не сину глед;
тим би, што из тог погледа кресну,
свих васиона стопила лед,
све ми то нуди за чим год чезну",
јаде па сладе, чемер па мед,
сву своју душу, све своје жуде,
– сву вечност за те, дивни тренуте! –
Santa Maria della Salute
7
Зар мени јадном сва та дивота?
Зар мени благо толико све?
Зар мени старом, на дну живота,
та златна воћка што сад тек зре?
Ох, слатка воћко танталска рода,
што ниси мени сазрела пре?
Опрости моје гршне залуте,
Santa Maria della Salute.
8
Две се у мени побише силе,
мозак и срце, памет и сласт,
дуго су бојак страховит биле,
ко бесни олуј и стари храст;
напокон силе сусташе миле,
вијугав мозак одржа власт,
разлог и запон памети худе,
Santa Maria della Salute.
9
Памет ме стегну, ја срце стисну",
утекох мудро од среће, луд,
утекох од ње – а она свисну.
Помрча сунце, вечита студ,
гаснуше звезде, рај у плач бризну,
смак света наста и страшни суд –
О, светски сломе, о страшни суде,
Santa Maria della Salute!
10
У срцу сломљен, збуњен у глави,
спомен је њезин свети ми храм,
кад ми се она одонуд јави,
ко да се бог ми појави сам:
У души бола лед ми се крави,
кроз њу сад видим, од ње све знам
зашто се мудрачки мозгови муте,
Santa Maria della Salute.
11
Дође ми у сну. Не кад је зове
силних ми жеља наврели рој,
она ми дође кад њојзи гове,
тајне су силе слушкиње њој.
Навек су са њом појаве нове,
земних милина небески крој.
Тако ми до ње простире путе,
Santa Maria della Salute.
12
У нас је све ко у мужа и жене,
само што није брига и рад,
све су милине, ал нежежене,
страст нам се ближи у рајски хлад;
старија она сад је од мене,
тамо ћу бити доста јој млад,
где свих времена разлике ћуте,
Santa Maria della Salute.
13
А наша деца песме су моје,
тих састанака вечити траг,
то се не пише, то се не поје,
само што душом пробије зрак.
То разумемо само нас двоје,
то је у рају приновак драг,
то тек у заносу пророци слуте,
Santa Maria della Salute.
14-15
А кад ми дође да прсне глава
о тог живота хридовит крај,
најлепши сан ми постаће јава,
мој ропац њено: “Ево ме, нај!”
Из ништавила у славу слава,
из безњенице у рај, у рај!
У рај, у рај, у њезин загрљај!
Све ће се жеље ту да пробуде,
душине жице све да прогуде,
задивићемо светске колуте,
богове силне, камоли људе,
звездама ћемо померит путе,
сунцима засут сељенске студе,
да у све куте зоре заруде,
да од милине дуси полуде,
Santa Maria della Salute.

 Боб Дилан Воглавно 1 Воглавно, ме трогнува сѐ, и тага и смеа, воглавно, стојам на две нозе, не се веам, патот го следам, ме води мирис на здравец, па и ако патот се тетерави, си држам правец, за сѐ што може да наиде брзо ќе се спремам, па можам дури и да не сетам дека неа ја нема, воглавно. 2 Воглавно, со повеќето можам да се сложам, воглавно, не би ги менувал дури и да можам, држам до себе иако со нив можам да се тркам, до коска се контролирам и во успех и во збрка, можам да преживеам ако било што ме ѕвекне можам дури и воопшто за неа да не ми текне, воглавно.   3 Воглавно, во мојата глава разумот си има база, воглавно, си го зајакнав срцево за да не мразам, не си правам илузиии па од нив да ми се смачи, не се плашам конфузијата на глава да ми се качи, човештвото да го акнам со шеги не баш вкусни, дури и да го заборавам вкусот на нејзините усни, воглавно. 4 Воглавно, мисливе не ме тераат кон неа да идам, а не би ја препознал тамам пред мене да ја видам, таа е толку далеку зад мене, усвет фана, воглавно, на менито на умов не е храна, дури и не помнам дали постоеше време кога еден на друг си бевме слатко бреме. 5 Воглавно, јас сум една млака вода, воглавно, точно знам накаде одам, не се лажам и не се кријам како избеган роб, не се кријам од чувствата на кои сум им гроб, не си правам отстапки, илузии не си ѕидам, ич не ми е гајле дури и ако неа пак ја видам, воглавно. Оригиналот: http://bobdylan.com/songs/most-time/ Bob Dylan  Most of the time 1 Most of the time  I’m clear focused all around  Most of the time  I can keep both feet on the ground  I can follow the path, I can read the signs  Stay right with it when the road unwinds  I can handle whatever I stumble upon  I don’t even notice she’s gone  Most of the time  2  Most of the time  It’s well understood  Most of the time  I wouldn’t change it if I could  I can make it all match up, I can hold my own  I can deal with the situation right down to the bone  I can survive, I can endure  And I don’t even think about her  Most of the time  3  Most of the time  My head is on straight  Most of the time  I’m strong enough not to hate  I don’t build up illusion ’til it makes me sick  I ain’t afraid of confusion no matter how thick  I can smile in the face of mankind  Don’t even remember what her lips felt like on mine  Most of the time  4  Most of the time  She ain’t even in my mind  I wouldn’t know her if I saw her  She’s that far behind  Most of the time  I can’t even be sure  If she was ever with me  Or if I was with her  5  Most of the time  I’m halfway content  Most of the time  I know exactly where it went  I don’t cheat on myself, I don’t run and hide  Hide from the feelings that are buried inside  I don’t compromise and I don’t pretend  I don’t even care if I ever see her again  Most of the time

 Боб Дилан Снеси ја твојата уморителна мелодија 1 Ајде, твојата уморителна мелодија снеси ја, песната што стално ја тананикаш нека трча, врз јакоста на жиците одмори од пресија оти нема надеж за гласови што сал брмчат. 2 Немам глас што пред изгрејсонцето ќе екне, ноќта својата умирачка да ја зграпчи мора, утринското ветре како носот да си го секне за инат на тапаните на вообразената зора.  3 Ајде, твојата уморителна мелодија снеси ја, песната што стално ја тананикаш нека трча, врз јакоста на жиците одмори од пресија оти нема надеж за гласови што сал брмчат. 4 Дивиот океан свири на органи насукани, додека алгите своите стракови ги ткајат, бранојте звучат како цимбала пречукани дур мазноста на карпите чакалот ја ваја. 5 Ајде, твојата уморителна мелодија снеси ја, песната што стално ја тананикаш нека трча, врз јакоста на жиците одмори од пресија оти нема надеж за гласови што сал брмчат. 6 Растеретен си стојам под ширните Небеса, облаците се ослободени од свети каузи,  солзите на дождот како од труба се тресат но тој е скромен и не пека за аплаузи. 7 Ајде, твојата уморителна мелодија снеси ја, песната што стално ја тананикаш нека трча, врз јакоста на жиците одмори од пресија оти нема надеж за гласови што сал брмчат. 8 Лисјата и паднати не можат да се смират па и цицката на новата љубов ја гушкаат, соголените гранки како бенџо им свират на ветриштата што најдобро ги слушаат.  9 Во огледалото на реката поглед симнав, гледам како и таа кривулесто тананика, но се поправа и трча мудра како химна, и како на харфа да свири создава слика. 10 Ајде, твојата уморителна мелодија снеси ја, песната што стално ја тананикаш нека трча, врз јакоста на жиците одмори од пресија оти нема надеж за гласови што сал брмчат.  *********** Оригиналот: https://www.youtube.com/watch?v=f-1Vi9y2q3Y http://bobdylan.com/songs/lay-down-your-weary-tune/ Bob Dylan  Lay Down Your Weary Tune 1   Lay down your weary tune, lay down  Lay down the song you strum  And rest yourself ’neath the strength of strings  No voice can hope to hum  2  Struck by the sounds before the sun  I knew the night had gone  The morning breeze like a bugle blew  Against the drums of dawn  3  Lay down your weary tune, lay down  Lay down the song you strum  And rest yourself ’neath the strength of strings  No voice can hope to hum  4  The ocean wild like an organ played  The seaweed’s wove its strands  The crashin’ waves like cymbals clashed  Against the rocks and sands  5  Lay down your weary tune, lay down  Lay down the song you strum  And rest yourself ’neath the strength of strings  No voice can hope to hum  6  I stood unwound beneath the skies  And clouds unbound by laws  The cryin’ rain like a trumpet sang  And asked for no applause  7  Lay down your weary tune, lay down  Lay down the song you strum  And rest yourself ’neath the strength of strings  No voice can hope to hum  8  The last of leaves fell from the trees  And clung to a new love’s breast  The branches bare like a banjo played  To the winds that listened best  9  I gazed down in the river’s mirror  And watched its winding strum  The water smooth ran like a hymn  And like a harp did hum  10  Lay down your weary tune, lay down  Lay down the song you strum  And rest yourself ’neath the strength of strings  No voice can hope to hum.
    

 Овој сонет (Sonnet XLI) на американската поетеса

Edna St. Vincent Millay (1892 – 1950) 
првин само го преведов вака:

Така измамнички гневот на животот е скроен
што го чисти пулсот а го замаглува умот
па мене, родена како женско и така јадосана
од сите нужди и дребноста на мојата сорта,
блискоста со тебе ме убедува да заклучам
дека е фер и дека треба да рипам од среќа
што ти со сета тежина клапна врз моите гради
оставајќи ме уште еднаш несвршена а искористена.
Меѓутоа, не мисли за ова како за бедно предавство
на мојата силна крв спроти мојот запрепастен ум:
јас ќе те запомнам со љубов, или ќе го зачинам
мојот презир со сожалување.Дај да бидеме начисто:
јас го открив овој бесен и недоволен повод
за конверзација кога ние ќе се сретнеме повторно.

ама денес му се навртев и го стокмив прописно со ритам и рими.

Edna St. Vincent Millay (1892 – 1950) 
(Sonnet XLI)

1
Така измамно гневот на животот е скроен
што го чисти пулсот а размислата е зашеметена, 
па мене, родена како женско и со јад троен
од нуждите на сортата на која ситност ѝ е ветена,
2
блискоста со тебе убедителен заклучок ми всади
дека е не само ферски туку речиси среќа совршена
што ти со сета тежина клапна врз моите гради
оставајќи ме уште еднаш искористена а несвршена.
3
Но, не помислувај за ова како за предавство бедно 
на мојата силна крв спроти мојот запрепастен ум:
ќе те запомнам со љубов или со сожалување едно
ќе го зачинам мојот презир, бидејќи начисто сум:
4
овој бесен лирски поттик го поставувам како знак
за обнова на конверзацијата кога ќе се сретнеме пак.
https://www.poets.org/poetsorg/poem/i-being-born-woman-and-distressed-sonnet-xli

 

1
Во водата мирна и темна, каде ѕвездите позаспале,
како голем лилјан бледоликата Офелија плови,
завиена во нејзините долги превези што папсале...
Од шумата одекнува рог на толпата која лови. 
Веќе илјада години останките на Офелија ѝ тежат
на долгата и темна река, како бел дух за жалење,
а романсата за нејзиното лудило сеуште е свежа
и долж бреговите ветрецот ја мрмори со галење.
Ветрот ѝ ги бацува градите, ги развива во корона
нејзините превези а бранчиња како да ги ткаат;
врз нејзините рамења жалните врби солзи ронат,
над нејзиното чело трските мечтателно чмаат. 
Водните лилјани воздивнуваат околу неа често,
напати, во некоја заспана јасика таа пак се раѓа,
ил во гнездо кај мали крилца вежбаат во место;
и сето тоа таинствено од златните ѕвезди паѓа.
2
О бледолика Офелијо! ти си убава како снегот,
ти почина како дете, во прегратките на водата!
А ветриштата норвешки се сноваат на брегот
и зборуваат тивко за горчливоста на слобода!
Нивниот здив ти ја мрси косата во венец бушав,
во твојот заспан дух внесува чудна врева што ала;
пушти го срцето песни на природата да слуша,
и воздишки на ноќта со кои дрвјата за тебе жалат.
А ете, гласот на лудите мориња со моќниот рик
ти секна здив и те стори така човечки соголена;
тоа е тој што во априлско утро се правеше штик,
беден будала, занемен, седнат на твоите колена!
Небо! Љубов! Слобода! Будалест сон ти внушија!
Како снегот пред огнен виор ти за него се стопи:
твоите големи очекувања зборовите ги загушија,
бесконечноста на стравот твојте сини очи ги опи. 
3
Читателу, ако звездени зраци и китки ти се жива згода,
другаде не ги барај туку ќе ги најдеш во речната вода,
таму, во долгите превези како во ангелските крилја,
бледоликата Офелија и денес плови ко голем лилјан.

Оригиналот и превод на англиски:
http://www.poemhunter.com/poem/ophelia-8/

Arthur Rimbaud
Ophйlie
I

Sur l"onde calme et noire oщ dorment les йtoiles
La blanche Ophйlia flotte comme un grand lys,
Flotte trиs lentement, couchйe en ses longs voiles ...
- On entend dans les bois lointains des hallalis.
Voici plus de mille ans que la triste Ophйlie
Passe, fantфme blanc, sur le long fleuve noir;
Voici plus de mille ans que sa douce folie
Murmure sa romance а la brise du soir.
Le vent baise ses seins et dйploie en corolle
Ses grands voiles bercйs mollement par les eaux;
Les saules frissonnants pleurent sur son йpaule,
Sur son grand front rкveur s"inclinent les roseaux.
Les nйnuphars froissйs soupirent autour d"elle;
Elle йveille parfois, dans un aune qui dort,
Quelque nid, d"oщ s"йchappe un petit frisson d"aile:
- Un chant mystйrieux tombe des astres d"or.

II

O pвle Ophйlia! belle comme la neige!
Oui, tu mourus, enfant, par un fleuve emportй!
- C"est que les vents tombant des grands monts de Norwиge
T"avaient parlй tout bas de l"вpre libertй;
C"est qu"un souffle, tordant ta grande chevelure,
A ton esprit rкveur portait d"йtranges bruits;
Que ton coeur йcoutait le chant de la Nature
Dans les plaintes de l"arbre et les soupirs des nuits;
C"est que la voix des mers folles, immense rвle,
Brisait ton sein d"enfant, trop humain et trop doux;
C"est qu"un matin d"avril, un beau cavalier pвle,
Un pauvre fou, s"assit muet а tes genoux!
Ciel! Amour! Libertй! Quel rкve, ф pauvre Folle!
Tu te fondais а lui comme une neige au feu:
Tes grandes visions йtranglaient ta parole
- Et l"Infini terrible effara ton oeil bleu!

III

- Et le Poиte dit qu"aux rayons des йtoiles
Tu viens chercher, la nuit, les fleurs que tu cueillis,
Et qu"il a vu sur l"eau, couchйe en ses longs voiles,
La blanche Ophйlia flotter, comme un grand lys.

 Леонард Коен

Алелуја
1
Одамна Давид, великиот цар,
на Господа му испеа тропар
и многу поданици тоа го чуја;
во срцата и умовите ги тресна,
им се допадна царевата песна,
па восхитено извикуваа Алелуја.
Алелуја, Алелуја, 
Алелуја, Алелуја.
2
Верата докази високо ќе ја кренат
виде тој на кров се капеше жена,
голотијата го трешти како струја;
му влезе в срце, му го урна мирот,
и тронот го презеде, запре пирот,
па со Давид и таа запеја Алелуја.
Алелуја, Алелуја, 
Алелуја, Алелуја.
3
Како веќе да сум била на оваа сцена,
и пред да те знам сум ти била жена,
но сомнежи почнуваат да ме трујат;
твојот бајрак сега високо е кренат
но работите брзо може да се сменат -
љубовта да ни стане скршена Алелуја.
Алелуја, Алелуја, 
Алелуја, Алелуја.
4
Имаше едно време со наплив на знаење,
реално пропаѓање прифаќав без каење
и не давав сомнежите во мене да бујат;
но сега кога јас в срце ќе ти се вселам
заедно со тебе светата тајна ќе ја делам
и секој здив ќе биде заедничка Алелуја.
Алелуја, Алелуја, 
Алелуја, Алелуја.
5
Може Господ озгора сее семе за љубов,
а јас сѐ што било кога научив е грубост,
со неа се бранам од тие што смрт блујат;
не е ова крик што ноќта на две ја цепи,
ниту просветлувањето за мене се лепи,
ова е само една ладна и скршена Алелуја. 
Алелуја, Алелуја, 
Алелуја, Алелуја.

Оригиналот:

Hallelujah
1
I"ve heard there was a secret chord
That David played, and it pleased the Lord
But you don"t really care for music, do you?
It goes like this
The fourth, the fifth
The minor fall, the major lift
The baffled king composing Hallelujah
Hallelujah, Hallelujah
Hallelujah, Hallelujah
2
Your faith was strong but you needed proof
You saw her bathing on the roof
Her beauty
in the moonlight
overthrew you
She tied you
To a kitchen chair
She broke your throne,
she cut your hair
And from your lips she drew the Hallelujah
Hallelujah, Hallelujah
Hallelujah, Hallelujah
3
Maybe I"ve been here before
I know this room, I"ve walked this floor
I used to live alone before I knew you
I"ve seen your flag on the marble arch
love is not a victory march
It"s a cold and it"s a broken hallelujah
Hallelujah, Hallelujah
Hallelujah, Hallelujah
4
There was a time you"d let me know
What"s real and going on below
But now you never show it to me do you?
Remember when I moved in you?
The holy dark was moving too
And every breath we drew was hallelujah
Hallelujah, Hallelujah
Hallelujah, Hallelujah
5
Maybe there"s a God above
And all I ever learned from love
Was how to shoot at someone who outdrew you
It"s not a cry you can hear at night
It"s not somebody who"s seen the light
It"s a cold and it"s a broken hallelujah
Hallelujah, Hallelujah
Hallelujah, Hallelujah
Hallelujah, Hallelujah
Hallelujah, Hallelujah

Халид Бешлиќ
Штикли на камен
1
Под нозете нејзини
јас бисери фрлив
во кал таа се валкаше
а мене ме викаше брлив.
2
Ма гром во рузмарин
нека удри и жеже
оти и јас со неа
во истата кал лежев.
3
Плачи горо, сестро,
таман да ни биде задна,
пред нозете нејзини
и посилен од мене паднал.
4
Штиклите обеси ѝ ги на камен
да не букне нов пламен,
а на друг ако му легне
камен во бубрег да ја стегне.
5
Креветот растури ѝ го
кога друг ќе ја заора со плугот
или мене отргни ме
да ја заборавам и мислам друго.

Оригиналниот текст:

Pod noge bisere
ja sam joj bacio
u blato htjela je
nisam joj znacio

Hej, grom u ruzmarin
ma neka udari
za drugog kada podje
i kad mi zafali

Ref.
Placi goro sestro
hajde na glas placi
pred nogama njenim
pali su od mene jaci

Stiklama o kamen
da ne bukne plamen
njega kad se sjeti
a ti je sapleti

Krevet joj zaljuljaj
kad negdje zaspi s njim
il" mene otrgni
da je zaboravim

Ref. 2x

 Лаура Бос

Спарување урни

https://laurabosspoet.wordpress.com/poems/

Три седмици пред операција, (дур го токмев станот да не ѝ предизвика мозочен удар на мајка ми како онојпат кога таа првпат го виде), ми текна дека прва работа што ја стори втората сопруга на мојот прв маж по нивната венчавка беше да закупи две места во мавзолеј, за да биле “засекогаш заедно“, (иако, според еврејската религија, јас сеуште сум со него венчана бидејќи се разведовме граѓански ама не и верски).
И си мислев како јас немам гробно место, ни на излезот на Лонг Исланд покрај баба и дедо , ни на блискиот Квинс каде се закопани татко ми и неговите родители и сестри а преостанатата парцела е за мајка ми!
Каква болка за моите деца кога ќе мораат да бараат некое место за да ме закопаат!
Колку поцивилизирано е да ме кремираат и така да заштедат и време и напори нужни за патувањето до гробиштата во кое светлата на сите коли се вперени кон Лонг Исланд но разладните уреди се веројатно цркнати заради прегреаноста на колите од десет-милји-на- час гробјанската процесија. 
Не, можеби ќе земат парцела поблиску до нивните станови но тоа ќе ги чини многу поскапо!
Да, подобро и поефтино е да ме изгорат и пепелот да им го дадат во убаво изработена урна од сива глина.
Или, можеби од розов емајл со мали трендафилови пупки и со маргаритки ако сакаат пролетен шмек , за да бидат поставени на камин.
Но, чиј камин?
Ќе се потепаат ли моите синови за тоа кој да го земе пепелот?
Ќе се потепаат ли кој да ја задржи таа депресивна урна на својот камин (а ниеден нема камин)!
И како ќе се чувствуваат нивните сопруги да ја имаат нивната свекрва засекогаш паркирана во нивната дневна соба како им ја гледа прашината или неисчистените подови, иако таа постојана тужба против нив никогаш не била домаќинка?
А можеби, на десетгодишнината, мојот љубовник ќе посака да му ја дадат урната!
Та тој е прочуен собирач на картонски кутии, како на пример, оние во кои дошле неговиот видеорекордер или електричниот сушач на коса.
Ќе биде ли мојот пепел причина за борба?
Ќе ме расчеречат ли, па така некој може ќе го има пепелот од моите нозе со нивните запоставени проширени вени.
Или од мојата глава.
Или од цицките.
Мојот помлад син, кој си ја чуваше цуцлата до петтата година, веројатно ќе сака да ги земе моите цицки.
Не, го гледам мојот љубовник со нив.
Тој секогаш им се восхитуваше.
Сега тој може да го има нивниот пепел.
Ми купува прекрасен црн градник од каталогот на Викториа Сикрет и ме сместува во него.
Ме вади од градникот кога ќе се зажелее за мене.
Не, пепелот во градникот е правлива збрка во неговиот стан а тој посветено мрази прашина.
Не, го гледам како го зема мојот пепел, за да ги ослободи обата мои синови а особено нивните жени.
Го гледам како го сместува пепелот во урна иста како онаа што грижливо ја одбрал за неговата мачка Кејт.
Ги гледам нашите близначки урни на неговиот камин.
Пишано ми било да бидам таму, до таа мачка на која додека беше жива толку многу бев алергична.
Го гледам, станал некаков нов љубовник, ме обзема љубомора бидејќи плачно ѝ рече колку многу ме сакал откако неа толку многу ја љубел, тој нов љубовник злобно ги преместува тие две урни врз каминот во спалната соба и таму додека тој фактички ѝ зборува на мачката се потсетува на мене, тој нежно ја гали нејзината урна и ја нарекува Лаура.

MATCHING URNS
I think how three weeks before surgery
I thought (as I cleaned my apartment in case I
Didn’t make it so my mother wouldn’t have a
stroke when she first saw my place) how one of the
first things my first husband’s
second wife did after their marriage was to
get two places in a mausoleum so they would be
“together forever”(though in the traditional Jewish
religion I’m still married to him since we never had
a Jewish divorce—just the usual civil one)

And I think how I don’t have a place to be buried—
no plot way out in Long Island by my grandparents—
No plot nearer in Queens where my father and his parents
and his sisters are buried with only room left for my mother

What a pain for my kids at the time of grieving to
have to find some plot of dirt to dig me into—
How civilized if I am cremated and save them the
time and effort as well as cemetery trip—
lights on all the cars way out to Long Island
but the air conditioners probably off since the
cars are overheating from the ten-mile an hour
funeral procession—No, perhaps a plot closer
to their apartments –but then so costly for them—
Yes, better and cheaper to be burnt up and my
ashes given to them in a tasteful urn in brown clay—
or perhaps pink enamel with little rosebuds with
daisies if they want to spring for it—
to be placed on a mantel

But whose mantel
Will my sons fight over who will get my ashes—
Will the fight be over who has to keep this depressing urn
on their mantel ( neither has a mantel)—
And how will their wives feel to have their mother-in-law
forever parked in their living room seeing the
dust or unvacuumed floors, a constant recrimination to
them—though she was never a housekeeper—

And perhaps my lover of ten years will want the urn—
After all, he is such a collector of cardboard boxes that
his VCR or an electric fan came in—
Will my ashes be fought over—
Will they third me up
So that one might have the ashes of my legs
with their slight varicose veins—or my head—
or breasts—
My younger son who kept his bottle until
he was five probably would get my breasts
No, I see my lover with these—
He always admired them—
Now he can have their ashes—
buy me a pretty black bra from Victoria’s Secret
catalogue and throw it in—take out the bra
when he yearns for me—
No, the ashes on the bra would mess up
his place and he hates all dust with a passion—
No, I see him taking my ashes –to the relief
of both my sons—and especially their wives—

I see him putting my ashes in a matching urn
that he selected so carefully for his cat Kate—
I see our twin urns on his mantel—
My fate to be there next to this cat I was so
allergic to in life—seeing some new lover of his in a jealous
fit after he tearfully tells her how much he loved
me after making love to her, this new lover
spitefully moving these two urns on the
bedroom mantel so that he is actually talking
to the cat when he remembers me—
and tenderly pats her urn and calls her Laura