Ова е мој препев на Шекспировиот сонет бр.65 1. Бронзата, каменот, земјата, океанот ширен - нивните сили бесна смртност ги надвишува; како убавината да измоли бесот да е мирен кога цветот како адвокат апелот го пишува? 2. О, како летниот меден здив да го дигне крстот против разорната опсада што Времето ја прати кога гранитното кале не стои доволно цврсто ниту на пропаст се отпорни челичните врати! 3. Љубена! Ко најмил накит на Времето ќе свршиш за стрвно во погребен ковчег скришно да те јаде! Има ли цврста рака што може нога да му скрши? Кој може да заборави дека убавината ни ја краде? 4. О, никој, туку само мастилово има таква моќ: како чудо ти, љубена, ќе сјаеш во неговата ноќ. ============= А ова е оригиналот:   Sonnet 65   Since brass, nor stone, nor earth, nor boundless sea, But sad mortality o’ersways their power, How with this rage shall beauty hold a plea, Whose action is no stronger than a flower? O how shall summer’s honey breath hold out Against the wrackful siege of batt’ring days, When rocks impregnable are not so stout, Nor gates of steel so strong but time decays? O fearful meditation! Where, alack, Shall time’s best jewel from time’s chest lie hid? Or what strong hand can hold his swift foot back? Or who his spoil or beauty can forbid? O none, unless this miracle have might, That in black ink my love may still shine bright. ===================

  Ова е мој препев на Шекспировиот сонет бр.64 1. Видов дека времето го смачкало со свирепата рака величието на надгробни споменици за слава и чест, урнало возвишени кули и ги затревило среде драка а и бронза вечна видов како робува на смртен бес. 2. Имам видено и како во кралството на брегот гладниот океан врз почвата водите ги склопи а и неа како се зголемува за сметка на него правејќи залихата во загуба да му се стопи. 3. А кога и кај државите размени такви видов а и како тие сами се проколнале на распад, да мислам ме потсетија урнатините на ридот дека времето и за мојта љубена крои напад. 4. Поуката е ко смрт,избор ни за мене не се спрема, плачам во страв оти тоа што го имам ќе го снема. ========================== А ова е оригиналот: Sonnet 64 When I have seen by time’s fell hand defaced The rich proud cost of outworn buried age; When sometime lofty towers I see down-razed, And brass eternal slave to mortal rage; When I have seen the hungry ocean gain Advantage on the kingdom of the shore, And the firm soil win of the watery main, Increasing store with loss, and loss with store; When I have seen such interchange of state, Or state itself confounded to decay, Ruin hath taught me thus to ruminate, That time will come and take my love away. This thought is as a death, which cannot choose But weep to have that which it fears to lose. ==========================

Ова е мој препев на Шекспировиот сонет бр.63 1. Ќе стане и мојата љубена иста како мене, алчното Време-џелат и неа ќе ја зграби, кога крв ќе и`отенчи и веѓи ќе и`свене а лице ќе брчкоса и ја остави без заби; 2. зората на младоста неосетно се намалува и со ноќта на староста Времето ја коле и сите убавини со кои сега таа кралува ги краде од трезорите на нејната пролет. 3. О, да, пред Времето сега јас се вкопувам, против староста и нејзиниот меч свиреп: со заборав за мојата љубена да ми попува не ќе може ни кога в земи ќе сум смирен. 4. Нејзината убавина во зборовиве ќе се гледа во нив таа ќе живее и ќе молска како веда. =========================== А ова е оригиналот: Sonnet 63 Against my love shall be as I am now, With time’s injurious hand crushed and o’erworn; When hours have drained his blood and filled his brow With lines and wrinkles; when his youthful morn Hath traveled on to age’s steepy night, And all those beauties whereof now he’s king Are vanishing or vanished out of sight, Stealing away the treasure of his spring; For such a time do I now fortify Against confounding age’s cruel knife, That he shall never cut from memory My sweet love’s beauty, though my lover’s life. His beauty shall in these black lines be seen, And they shall live, and he in them still green. =============================  

    Ова е мој препев на Шекспировиот сонет бр.59 1. Ако сега ништо ново нема, како умот се лаже дека во плодовата му вода нова сорта плови и потоа со абортирани рефрени се прави важен и поранешни деца ни подметнува како нови? 2. Ако илјада години назад поглед свртам, кога првпат умот се облече и стана книга, и во неа твојата слика со збор ми се црта - дали таа како ти сега духот ќе ми го дига? 3. Така ќе дознаам што во стариот свет кажале за прекрасната композиција на твојата става; дали ние си наддаваме или тие се прелажале или и тогаш и сега истата среќа ни се дава. 4. О, сигурно на античките умови ти не им текна зашто да те знаеја,  умот ќе им беше шекнат! ========================= А ова е оригиналот: Sonnet 59 If there be nothing new, but that which is Hath been before, how are our brains beguiled, Which, lab’ring for invention, bear amiss The second burthen of a former child! O that recуrd could with a backward look, Ev’n of five hundred courses of the sun, Show me your image in some бntique book, Since mind at first in character was done, That I might see what the old world could say To this composиd wonder of your frame; Whether we are mended, or where better they, Or whether revolution be the same. O sure I am the wits of former days To subjects worse have giv’n admiring praise. ===================

  Ова е мој препев на Шекспировиот сонет бр.60   1. Ко бранови што од чакалот на брегот се кршат така нашите часови кон нивниот крај јурат; секој го заменува оној што веќе станал мрша во борбата за опстанок низ животната бура. 2. Се`што еднаш во океанот на светлоста е родено ползи кон зрелоста со која ќе биде крунисано, за потоа од измамната судбина да биде погодено: што од Времето е дарувано,од Него е и урнисано. 3. Цветната палета на младоста тоа ја пронижува, со плугот безмилосен на лицата бразди заорува; цицајќи и`го најубавото,природата ја понижува и се` што е живо неговата остра коса покорува.   4. Но,и во идното Време,наспроти неговата сурова рака, стихот мој сеуште ќе сведочи колку многу те сакам.   ==================== А ова е оригиналот:   Sonnet 60     Like as the waves make towards the pebbled shore, So do our minutes hasten to their end, Each changing place with that which goes before, In sequent toil all forwards do contend. Nativity, once in the main of light, Crawls to maturity, wherewith being crowned, Crooked eclipses ‘gainst his glory fight, And time that gave doth now his gift confound. Time doth transfix the flourish set on youth And delves the parallels in beauty’s brow; Feeds on the rarities of nature’s truth, And nothing stands but for his scythe to mow. And yet to times in hope my verse shall stand, Praising thy worth, despite his cruel hand. ==========

    Ова е мој препев на Шекспировиот сонет бр.61 1. Дали тоа желбата твоја сликата своја ја нуди пред клепките на мојата истоштувачка ноќ? Дали таа желба од бината дремката ми ја пуди за пред мене твојте сенки да одглумат моќ? 2. Дали тоа духот твој,загрижена си го пратила толку далеку оддома за кај мене да се моли да се арнисам од дела што ти прават патила од кои твојата љубомора смислено те боли? 3. О, не!твојта љубов иако ширна,дотаму не стига, туку тоа мојата сопствена љубов ме држи буден, одморот ми го поништува и на тревога ме дига, да играм стражар што по тебе се влече слуден: 4. За да те гледам додека од кол на кол скакаш, од мене толку далечна а со другите се сакаш. ========================== А еве го и оригиналот: Sonnet 61 Is it thy will thy image should keep open My heavy eyelids to the weary night? Dost thou desire my slumbers should be broken, While shadows like to thee do mock my sight? Is it thy spirit that thou send’st from thee So far from home into my deeds to pry, To find out shames and idle hours in me, The scope and tenor of thy jealousy? O no; thy love, though much, is not so great. It is my love that keeps mine eye awake, Mine own true love that doth my rest defeat, To play the watchman ever for thy sake. For thee watch I whilst thou dost wake elsewhйre, From me far off, with others all too near. =======

  Ова е мој препев на Шекспировиот сонет бр.58   1. Кога богот на љубовта роб ме направил твој ми забранил дури и да помислам за контрола на твоето време за задоволство со било кој та дури рекол и неверствата да не ме болат.   2. Твојта слобода ме затвори во тоа што те нема, подалеку од грбот твој со поглед не се пробив; трпелив и кроток,за твоја проверка се спремам, без обвинувања за раните што притоа ги добив. 3. Од листата за чекање одбери кој ќе ти ќефне, таа привилегија твоето време го збогатува, да можеш сама да решиш што ќе ти се трефне и правдата да ја спрегнеш за да ти аргатува. 4. Јас морам да чекам иако чекањето ми е пекол, за ќефот твој,добар или зол,збор не би рекол. ================= А ова е оригиналот:     Sonnet 58   That god forbid, that made me first your slave, I should in thought control your times of pleasure, Or at your hand th’ account of hours to crave, Being your vassal bound to stay your leisure. O let me suffer, being at your beck, Th’ imprisoned absence of your liberty; And patience tame to sufferance bide each check, Without accusing you of injury. Be where you list, your charter is so strong That you yourself may privilege your time To what you will; to you it doth belong Yourself to pardon of self-doing crime. I am to wait, though waiting so be hell, Not blame your pleasure, be it ill or well. =========

 Ова е мој препев на Шекспировиот сонет бр.57   1. Роб твој сум и зар има што друго да правам освен часот да го чекам похотлива да станеш? Подрагоцено време јас немам што надеж дава ни служба помила од тоа со мене да се фанеш. 2. Иако сум свој на свое,пред светов се веднам и не го ругам што нема крај на оваа доба; не смеам да си ја огорчувам душата ми жедна зашто ти мене,слугата,сал еднаш ме проба. 3. Ни мојата љубоморна мисла не смее да праша кај можеш да бидеш и во кои афери си цвеќе; те чекам само,без мисли,како отфрлена маша, и знам сал тоа дека некој со тебе е среќен. 4. Верна будала е љубовта на секоја твоја проба, и било што да и`правиш, не го смета за злоба. ==================== А ова е оригиналот: Sonnet 57   Being your slave, what should I do but tend Upon the hours and times of your desire? I have no precious time at all to spend, Nor services to do, till you require. Nor dare I chide the world without end hour Whilst I, my sovereign, watch the clock for you, Nor think the bitterness of absence sour When you have bid your servant once adieu. Nor dare I question with my jealous thought Where you may be, or your affairs suppose, But, like a sad slave, stay and think of nought Save, where you are, how happy you make those.   So true a fool is love that in your will, Though you do anything, he thinks no ill. ===============

  Ова е мој препев на Шекспировиот сонет бр.54   1. О,колку многу повеќе убавината поубаво погодува со така милиот украс што вистината и`го дарува! Розата изгледа убава но зарем некој ќе негодува заради толку опојниот мирис што во неа царува? 2. Изобилност бои кај дивите рози ни се понудени а на питомите миризливоста скриен адут сплете, обесени на трновити гранки играат разблудени кога на сите пупки ќе им отвори ветрец летен. 3. Бидејќи дивите само со изгледот копнеж зрачат нив ветрот необљубени ги напушта без почит; а питомите рози ги берат и во врелец ги мачат за од нивната смрт сладок парфем да се точи. 4. Така и ти,прекрасна младост,кога ќе зајдеш, ко срж-дестилат во мојот стих ќе се најдеш.   ===================== А ова е оригиналот:   Sonnet 54     O how much more doth beauty beauteous seem By that sweet ornament which truth doth give! The rose looks fair, but fairer we it deem For that sweet odor which doth in it live. The canker-blooms have full as deep a dye As the perfumиd tincture of the roses, Hang on such thorns, and play as wantonly, When summer’s breath their maskиd buds discloses; But for their virtue only is their show, They live unwooed, and unrespected fade, Die to themselves. Sweet roses do not so; Of their sweet deaths are sweetest odors made; And so of you, beauteous and lovely youth; When that shall vade, my verse distills your truth. =====================

Ова е мој препев на Шекспировиот сонет бр.53 1. Што е твоја супстанца, од што те направиле, та толку милиони непознати сенки те следат? На секој ентитет жиг на уникалност ставиле и од тебе единствена многу сенки ќе се ведат. 2. Да пробал некој на Адонис да направи слика, ќе била бедна имитација на убавината твоја; пак ти,во алишта грчки како модел ќе бликаш пред сликарите на славната Елена од Троја. 3. Ја фалиме пролетта и родноста на годината но првата како плашлива сенка твоја шетка а и на втората  изобилноста и` е надмината бидејќи ти дишиш во секоја блажена глетка. 4. Во сета прекрасност на светов се наоѓа твој дел но постојаноста на твоето срце сеуште не ја зел. ===================== А ова е оригиналот: Sonnet 53 What is your substance, whereof are you made, That millions of strange shadows on you tend? Since everyone hath every one, one shade, And you, but one, can every shadow lend. Describe Adonis, and the counterfeit Is poorly imitated after you. On Helen’s cheek all art of beauty set, And you in Grecian tires are painted new. Speak of the spring and foison of the year; The one doth shadow of your beauty show, The other as your bounty doth appear, And you in every blessиd shape we know. In all external grace you have some part, But you like none, none you, for constant heart. ====================  

  Ова е мој препев на Шекспировиот сонет бр.52   1. Јас сум како богаташот чиј клуч е блажен секој час да го отвора заклученото азно но тој, скржавецот, за да не биде тажен, не сака ќефот да го тупи брзо и празно. 2. Значи затоа фештата е така свечена и ретка, за датумот да стигне во целогодишна свита во која тој со достоинственост ќе светка ко најдраг камен во ѓерданите што те китат. 3. Времето е чуварот а ти си моја чеиз-касела во која специјална облека за мене е зачувана за оние моменти со блаженство да ги населат кога затворената гордост ќе биде распакувана. 4. Блажена ти е достојноста што слобода ни даде, на оној што те има,за триумф,а мене,за надеж. ======================   Sonnet 52     So am I as the rich whose blessиd key Can bring him to his sweet up-lockиd treasure, The which he will not every hour survey, For blunting the fine point of seldom pleasure. Therefore are feasts so solemn and so rare, Since seldom coming in the long year set, Like stones of worth they thinly placиd are, Or captain jewels in the carcanet. So is the time that keeps you as my chest, Or as the wardrobe which the robe doth hide, To make some special instant special blest By new unfolding his imprisoned pride. Blessиd are you whose worthiness gives scope, Being had, to triumph; being lacked, to hope. =================

 Ова е мој препев на Шекспировиот сонет бр.51
1. Љубена,кога откај тебе со коњ отпатував,  за бавноста љубовта ме натера да му простам, оти,брзањето со тага ќе ми се наплатува. А за назад, ни поштенски коњи ќе ми се доста!   2. О,тогаш,мила,секоја брзина ќе ми биде бавна, ништо нема да го оправда било кој коњ беден! Ќе бодињам до крв и на ветер да сум јавнат, и со крилеста брзина, за уште ќе сум жеден! 3. Не ќе има тогаш коњ со желбата чекор да држи , родена од совршена љубов а не од месо и коски; во огнена трка залетана,од радост таа ќе `ржи и од љубов кон тебе на мојот коњ ќе му прости. 4. Откај тебе кога тргнавме,тој на полжав се метна, но ич нема да ми треба кога кон тебе ќе летнам.
================= А еве го и оригиналот:


Sonnet 51

Thus can my love excuse the slow offense Of my dull bearer, when from thee I speed: From where thou art, why should I haste me thence? Till I return, of posting is no need. O what excuse will my poor beast then find, When swift extremity can seem but slow? Then should I spur, though mounted on the wind; In wingиd speed no motion shall I know: Then can no horse with my desire keep pace; Therefore desire, of perfect’st love being made, Shall neigh no dull flesh in his fiery race, But love, for love, thus shall excuse my jade: Since from thee going he went wilful slow, Towards thee I’ll run, and give him leave to go. ================