Ова е мој препев на Шекспировиот сонет бр.154 1. Банда нимфи,заколнати на беспорочен живот, в шума заспан,богот на Љубовта го сретна; и една палава,робинка на љубопитство диво, факелот му го зеде и тој со пламен светна. 2. Тоа е пламен што поминува низ легиони, љубопитни да видат и тие дали така можат; дури генералот на љубовта блажено сони низ девствените срца пожарите се множат. 3. Во извор ладен нимфата факелот го згаси па веднаш тој зовре со љубовен клокот, стана бања лековита што може да те спаси од мака љубовна кога не склопуваш око. 4. Ко роб на љубовта тврдам со полни гради: љубовта вода грее а водата љубов не лади. ======================= А ова е оригиналот:   Sonnet 154     The little love-god lying once asleep Laid by his side his heart-inflaming brand, Whilst many nymphs that vowed chaste life to keep Came tripping by; but in her maiden hand The fairest votary took up that fire, Which many legions of true hearts had warmed; And so the general of hot desire Was, sleeping, by a virgin hand disarmed. This brand she quenchиd in a cool well by, Which from love’s fire took heat perpetual, Growing a bath and healthful remedy For men diseased; but I, my mistress’ thrall, Came there for cure, and this by that I prove: Love’s fire heats water; water cools not love. ==========
А еве како на бугарски овој сонет го препеал Валери Петров Сонет № 154 Веднъж Амур на меката поляна заспал и своя факел изтървал: рой девственици - жрици на Диана, във своя целомъдрен ритуал преминали край него и едната, най-милата и прелестна от тях, съгледала му факела в тревата, откраднала го, тръпнеща от страх, и хвърлила в течащ наблизо ручей, така че той от неговия плам целебен станал... Аз съм имал случай да му опитам силата и знам: уви, любовен плам душата сгрява, но тя любовен плам не изстудява

    Ова е мој препев на Шекспировиот сонет бр.18   1. Да те споредам ли со мајски ден во лето? Зарем во неговиот прекус закуп не пирува силеџија-ветер косејќи ги пупките и цветот? А твојата милозливост и кроткост смирува.   2. Со жештина препржува напати небесното око  а често и со темна маска лицето го крие; и случајно или според на природата токот, во секоја убавина грдоста гнездо ќе свие. 3. Но,на летото твое сенки не ќе паднат ниту убавината што ја имаш ќе згасне па смртта за триумф ќе остане гладна дури во нејзината вечна сенка раснеш. 4. Оти,додека во светов има мислечка глава поемава на твоето лето живот ќе му дава. =======================   А ова е оригиналот:   Sonnet 18   Shall I compare thee to a summer’s day? Thou art more lovely and more temperate. Rough winds do shake the darling buds of May, And summer’s lease hath all too short a date. Sometime too hot the eye of heaven shines, And often is his gold complexion dimmed; And every fair from fair sometime declines, By chance or nature’s changing course untrimmed. But thy eternal summer shall not fade, Nor lose possession of that fair thou ow’st, Nor shall death brag thou wand’rest in his shade, When in eternal lines to time thou grow’st. So long as men can breathe or eyes can see, So long lives this, and this gives life to thee. ======================

    Ова е мој препев на Шекспировиот сонет бр.143 1. Замисли си грижна домаќинка што затрчана лови некое од нејзините пилиња што од дворот бега, како бебето на земја го остава и со сили нови гонењето го продолжува и со дворачна стега; 2. Занемареното дете вреска, во потерата ја кочи, трчајќи по неа, зафатена во смешно мачење, јурната по петлето кое летка пред нејните очи а таа го заборавила сиротото детско плачење. 3. И ти, љубена,трчаш по оној што ич не те брои додека јас тебе те бркам во бебешката хајка. А штом ќе го фатиш и надежна капа му скроиш, врати ми се и избацувај ме ко љубезна мајка. 4. Ќе молам Бога твојата хајка така да се реши ако редовно со бакнежи како бебе ме тешиш. ============================================== А еве го оригиналот: Sonnet 143 Lo, as a careful housewife runs to catch One of her feathered creatures broke away, Sets down her babe and makes all swift dispatch In pъrsuit of the thing she would have stay; Whilst her neglected child holds her in chase, Cries to catch her whose busy care is bent To follow that which flies before her face, Not prizing her poor infant’s discontent: So run’st thou after that which flies from thee, Whilst I, thy babe, chase thee afar behind. But if thou catch thy hope, turn back to me, And play the mother’s part, kiss me, be kind. So will I pray that thou mayst have thy Will, If thou turn back and my loud crying still.

Превземено од Осичката 

Автор: feq Категория: Други   
  http://feq.blog.bg/drugi/2010/09/07/otvoreno-pismo-do-moderatorite.602126  
Не съм ви молила за нищо досега.
Не зная дали ще приемете и моята молба.
Моля, не изтривайте блога на Ева Звездева - fantangero0000 !
Ако може, направете малко каренце под блог вълните на първа страница с линкове на починали блогери. Такива, които никога не са обиждали и нападали хората. Такива, които ще помним само с добро.
Ако нищо друго не може да ни обедини, то скръбта и съпричастието да го направят. 
ПРЕД СМЪРТТА ВСИЧКИ СМЕ РАВНИ!

Моля, блогерите да ме подкрепят!
Ако сте съгласни, копирайте това писмо, за да може повече хора да го прочетат. 
Всеки от вас може да постави линк в своя блогрол към блога на Ева. 
Аз вече го направих.
Нека това бъде нашия последен подарък за нея...

  Ова е мој препев на Шекспировиот сонет бр.100   1. Кај си ма Музо,со дебел заборав ли ме тресна та молчиш за нештата кои ти ја даваат моќта? Зарем инспирацијата ја арчиш на ќопава песна зајмејќи му и на простото да му л`сне ноќта? 2. Ко чесен откуп за залудно потрошеното време, Музо заборавлива,дај ми од стиховниот мелем: вештак да бидам за балади со висок стремеж, издигнат над простото, за вечна слава желен. 3. Стануј,залегната Музо,и љубената ти ја види, дали Времето лице засекувало во ноќ и ден - и ако бразди има,сатира на распаѓањето биди за секој да го презира Неговиот воен плен. 4. Нека мојата љубена побрзо се издигне во слава одошто Времето со своите сечила и` грди глава.   ==================   А еве го и оригиналниот текст:   Where art thou, Muse, that thou forget’st so long To speak of that which gives thee all thy might? Spend’st thou thy fury on some worthless song, Dark’ning thy pow’r to lend base subjects light? Return, forgetful Muse, and straight redeem In gentle numbers time so idly spent; Sing to the ear that doth thy lays esteem, And gives thy pen both skill and argument. Rise, resty Muse; my love’s sweet face survey, If time have any wrinkle graven there; If any, be a satire to decay, And make time’s spoils despisиd everywhere. Give my love fame faster than time wastes life; So thou prevent’st his scythe and crookиd knife.

  Ова е мој препев на Шекспировиот сонет бр.106 1. Хроники за старото доба со восхит примав за многу фалени госпоѓи и витези страсни, убавината нивна трепереше во секоја рима низ сјајни описи преку стиховите красни. 2. Низ сликите се изразуваше античкиот свет, отпорен кон забот на временската плима, со способноста да наслика тогашниот поет и таква убавина каква ти што сега имаш. 3. Но,пофалбите негови пророштва се голи за она што твојата убавина ми го зрачи, а божественото око и иднината ја боли дури невешта да те опее и таа се мачи. 4. Сега јас при очи остана само да се жалам - ти си мое чудо а немам јазик да те фалам. ================= Еве го и оригиналот: Sonnet 106 When in the chronicle of wasted time I see descriptions of the fairest wights And beauty making beautiful old rhyme In praise of ladies dead and lovely knights, Then in the blazon of sweet beauty’s best, Of hand, of foot, of lip, of eye, of brow, I see their бntique pen would have expressed Ev’n such a beauty as you master now. So all their praises are but prophecies Of this our time, all you prefiguring, And for they looked but with divining eyes, They had not skill enough your worth to sing. For we which now behold these present days, Have eyes to wonder, but lack tongues to praise.

    Ова е мој препев на Шекспировиот сонет бр.56   1. Не тагувај,љубов моја,нов замав ти спремам: потупаво од копнежот, сечилото нека ти мирува а протестот твој денешен утре ќе го снема зашто, пак наострено, како порано ќе пируваш. 2. Значи,биди така,љубов моја,денес не се срди, твоите гневни очи нека продолжат да блештат; духот на љубовта не убивај го со мисли грди зашто утре тој повторно ќе те кани на фешта. 3. Времената тага е океан кој два брега дели а тие,на плажа везден,како вереници нови, гладно еден кон друг фрлаат погледи смели за да го видат љубениот што кон нив плови. 4. Тагата наречи ја и зима преполна со грижи што копнее по летото кое кон неа се ближи. ================= Еве го и оригиналот:     LVI   Sweet love, renew thy force; be it not said Thy edge should blunter be than appetite, Which but today by feeding is allayed, Tomorrow sharpened in his former might. So love be thou; although today thou fill Thy hungry eyes even till they wink with fullness, Tomorrow see again, and do not kill The spirit of love with a perpetual dullness. Let this sad int’rim like the ocean be Which parts the shore, where two contracted new Come daily to the banks, that when they see Return of love, more blest may be the view; Else call it winter, which being full of care, Makes summer’s welcome, thrice more wished, more rare.    

    Ова е мој препев на Шекспировиот сонет бр.66 1. Уморен од сето ова, кон смртта ми се ита: наспроти заслужноста, падната и поразена, гледам како израдувани никаквеци се китат со триумф врз чистата вера в кал згазена. 2. На злобници златни почести им се дадени, грубоста со моминската невиност е платена, совршенствата со беззаконие се разјадени, од поткупливата власт,јакоста е осакатена. 3. Уметноста со јазик во узда на власта врзан, лудоста се перчи ко ангел што ќе не` спаси, простотилакот заслепено пред мудроста брза а добрината е заробена и слуга е на гнаси. 4. Од сето тоа волјата за живот ми е загубена, не умирам оти сама ќе остане мојата љубена. ================================================= А ова е оригиналот: Sonnet 66 Tired with all these, for restful death I cry, As to behold desert a beggar born, And needy nothing trimmed in jollity, And purest faith unhappily forsworn, And gilded honor shamefully misplaced, And maiden virtue rudely strumpeted, And right perfection wrongfully disgraced, And strength by limping sway disablиd, And art made tongue-tied by authority, And folly, doctor-like, controlling skill, And simple truth miscalled simplicity, And captive good attending captain ill. Tired with all these, from these would I be gone, Save that to die, I leave my love alone. =================
А еве како овој Шекспиров сонет на бугарски јазик го препеал Валери Петров: 
Сонет № 66 Зова смъртта. До гърлото съм сит заслугата да виждам просекиня, и глупостта - в костюм със бисер шит, и честността - удавена във тиня, и простият език - немил-недраг, и пъченето - признак за наука, и чистото моминство - във бардак, и почестите - пръскани наслука, и нрава строг - покварен от властта, и гордото достойнство - на заплата, и творчеството - с вързани уста, и правдата - във служба на лъжата. Охотно с тази смрад се бих простил, но как да те оставя, друже мил?

  Ова е мој препев на Шекспировиот сонет бр.8 1. Музика слушаш а таа те поклопува со тажна плима? Мед со мед не војува, радоста од радост не се жали. Зошто некогаш го сакаш она кое нерадо го примаш а напати со ќеф го гушкаш она кое лутина ти пали? 2. Ако вистинско едногласие од добро угодени звуци, налик на сложна фамилија,ко пискот го слушаш, тоа е само прекор да не се арчиш на никакви цуци туку да се спастриш во брак со сродната душа. 3. Запикасај добро како двете сопружнички струни во усогласен редослед еднододруго се гласат а меѓу нив, една слична на нив, детински ѕуни и сите заедно милно пеат за до тебе да стаса. 4. Таа песна едно значи иако е без зборој: ништожен си ако скапеш сам и без пород!

========================

Еве го оригиналниот текст: VIII Music to hear, why hear’st thou music sadly? Sweets with sweets war not, joy delights in joy. Why lov’st thou that which thou receiv’st not gladly, Or else receiv’st with pleasure thine annoy? If the true concord of well-tuned sounds, By unions married, do offend thine ear, They do but sweetly chide thee, who confounds In singleness the parts that thou shouldst bear. Mark how one string, sweet husband to another, Strikes each in each by mutual ordering, Resembling sire and child and happy mother, Who all in one, one pleasing note do sing; Whose speechless song, being many, seeming one, Sings this to thee: “Thou single wilt prove none.”

==================================

А еве како српскиот поет Стеван Раичковиќ го препеал овој Шекспиров сонет: Sto muziku slusas , a tuzan si tako? Slatko sa slatkocom nikad ne ratuje. Zasto volis ono sto ne primas lako, A lako ga primas , pa te rastuzuje? Ako prava skladnost zglasenih zvukova, Kao sklad vencanih,vredja tvoje usi, To ti samo zvuci salju kivna slova Sto tvojom jednoscu i tvoj cilj se rusi. Slusaj kako struna,drugoj muz premili, Odjekne , pa onda sve zazvuce skladom, Ko muz i cedo i majka da se slili U jedno nad istom svojom pesmom radom. Mnoge neme strune zvuk ti salju ledan: “Biti jedan znaci biti i – nijedan.”

  1. Од твоето лице во огледалото ти не бегај туку поведи го храбро во трагачка хајка; ќе бидеш измамник ако не се обновиш сега оставајќи без благослов некоја да е мајка. 2. Зар не ќе е за никаде таа прекрасна матка без орањето на твојот земјоделски алат? Зар не е будала тој што гробот му е затка за самољубието што нема никои да го жалат? 3. На твојата мајка мазно огледалото ти си, во тебе е љубениот април на нејната зора; низ тебе таа, без брчки и кожа што виси, кажува дека дошло време за и ти да ораш. 4. А ако зрелоста не остави нешто за спомен сликата нејзина умира без изложбен домен. ======= Еве го и оригиналот: III   Look in thy glass and tell the face thou viewest Now is the time that face should form another; Whose fresh repair if now thou not renewest, Thou dost beguile the world, unbless some mother. For where is she so fair whose unear’d womb Disdains the tillage of thy husbandry? Or who is he so fond will be the tomb Of his self-love, to stop posterity? Thou art thy mother’s glass and she in thee Calls back the lovely April of her prime; So thou through windows of thine age shalt see, Despite of wrinkles this thy golden time. But if thou live, remember’d not to be, Die single and thine image dies with thee.

  Ова е мој препев на Шекспировиот сонет бр.1 1. Од прекрасните суштества пород си сакаме ние за така никогаш да не ни умре убавата роза оти и на презреаноста и` доаѓа време да гние а спомените за неа во наследниците се возат. 2. Но ако ти секој ден пред себе молитвено паѓаш и твојот восхит само сликата твоја го храни, создаваш глад таму кајшто изобилието се раѓа, свиреп кон љубезноста што треба да те брани. 3. Ти што си украс на светов и сопствена пупка, гласник за обнова на твојот црцорлив полен, не биди нежен простак што сам во себе цупка правејќи едино боклук како скржавец долен. 4. Ако таков си, светот ќе те заборави од мака! Затоа сожали го и дај му го тоа што го сака! ================
Еве го оригиналот: I From fairest creatures we desire increase, That thereby beauty’s rose might never die, But as the riper should by time decease, His tender heir might bear his memory: But thou contracted to thine own bright eyes, Feed’st thy light’s flame with self-substantial fuel, Making a famine where abundance lies, Thy self thy foe, to thy sweet self too cruel: Thou that art now the world’s fresh ornament, And only herald to the gaudy spring, Within thine own bud buriest thy content, And, tender churl, mak’st waste in niggarding: Pity the world, or else this glutton be, To eat the world’s due, by the grave and thee.

    Ова е мој препев на Шекспировиот сонет бр.2 1. Кога веѓите ќе ти ги сардиса четириесеттата зима поткопувајќи ти ја убавината со длабоки шанци, ќе биде троскот парталав, безвреден да се има, младоста твоја што сега мами на зјапачки танци. 2. Не се прашувај тогаш зошто веќе не си згоден, твоите длабоко поткопани очи ќе се оној олтар на кој е жртвувана убавината на твојот подем - расипничка награда што секој гладно те голтал. 3. А колку помало ќе биде твоето старечко бреме ако можеш да кажеш:“Ова е мое прекрасно дете и доказ дека не залудо го минав моето време.“ Убавината негова наследство на твојата сплете! 4. Ти ќе бидеш тоа, препороден, сам на себе чуден - твојата крв ќе тече топла иако ти ќе си студен.

=============

Еве го оригиналот: When forty winters shall besiege thy brow

And dig deep trenches in thy beauty’s field,

Thy youth’s proud livery, so gazed on now,

Will be a tattered weed, of small worth held.

Then being asked where all thy beauty lies,

Where all the treasure of thy lusty days,

To say within thine own deep-sunken eyes

Were an all-eating shame and thriftless praise.

How much more praise deserved thy beauty’s use

If thou couldst answer, “This fair child of mine

Shall sum my count and make my old excuse,”

Proving his beauty by succession thine.

This were to be new made when thou art old,

And see thy blood warm when thou feel’st it cold.