ФИЗИЧАРОТ ШТО СИ ЈА СКРШИ НОГАТА

Му приоѓа милиционер и луто го кори
мавтајќи му со сообраќајните правила.
Му приоѓа и еден студент и му збори
дека математиката сопка му ставила.

Заедно со нејзината мајчичка стара
му пријде и тротоарка и изрече була:
“Така и му треба кога саноќ се кара
со гравитацијата и ја множи со нула.
*********
Ова е оригиналот:
Даниил Хармс
Физик, сломавший ногу

Маша моделями вселенной,
выходит физик из ворот.
И вдруг упал, сломав коленный
сустав. К нему бежит народ.
Маша уставами движенья,
к нему подходит постовой.
Твердя таблицу умноженья,
студент подходит молодой.
Девица с сумочкой подходит,
старушка с палочкой спешит.
а физик все лежит, не ходит,
не ходит физик и лежит.
http://slova.org.ru/harms/fizik_slomavshii_nogu/

Томас Стерн Елиот: Портрет на една дама
Мото:
“Па што ако си блудничел,
тоа било во странство а и згора на тоа,
курвата е мртва!“ 
рекол Бараба, лик од “Евреинот од Малта“ , драма од Кристофер Марлоу

1.1
Во декемвриско попладне, сред магла и чад,
но засолнета од надворешноста која е глува,
сама ми се создаде сцена на салонски склад
кога чув :“Попладнево само за тебе го чував!“
Пламењата на свеќите во таванот се опулија,
на четирите страни против мракот се стража,
атмосферата е како во гробницата на Јулија -
ем за молк ем и за важни нешта да се кажат.
А таму бев за најновиот Полјак да го слушам,
како со прсти и кадрици музиката ја пренесува:
“Шопен така интимно ја соголе својата душа
сал меѓу пријатели треба да си ја воскреснува,
пред тие што цветот сал со погледите го галат
а не во сеирџиски стискавец во концертна сала.“
И така, разговорот се лизга меѓу ситни нешта
и поплаки изложени со обмисленост вешта,
а кога заедно со виолинскиот плач стивнува,
боднат од акордот на хорните, пак живнува:
1.2.
“Од живот со толку многу ништожност нема фајде,
дека не го сакам ни ти не си слеп за да сфатиш!
И затоа е многу куриозитетно пријател да се најде
за пријателство што со квалитети ќе го платиш!
Оно почива на отвореноста и е без преправање,
во него користа ни е од безвозвратното давање!
Уф, мило ми што за животот разменуваме мненија,
без пријателства, тој е сон со ужасни привиденија!“
Среде виолините со нивните извивачки јачења
и кратките напукнати арии на блескавите хорни,
за мене започнуваат досадни тапански мачења
за сопствени наковалнички прелудиуми орни,
еднолично и упорно во мозокот ми се котат
и ме напаѓаат како некоја “погрешна нота“.
- Да излеземе на воздух и во тутунската екстаза,
крај статуите да ја начнеме озборувачката база,
кому ксметот му тргнал напред а на кого назад,
според саат-кулата саатите да ги навиеме,
а потоа на полчас и пивце да се напиеме.

2.1.
И сега, на јоргованскиот цвет дојде време,
на набран јоргован мириса нејзината соба,
за нова мудрост нејзиниот дух е спремен
дур нејзините раце една од китките дробат:
“Пријателе, ти не знаеш што сѐ те очекува,
животецов што го држиш в раце е загатка,
го пушташ од тебе да истекува и истекува
а младоста е сурова и алапачеста аргатка
што се руга на сѐ што ќефот не ѝ го лекува.“
Јас си пијам чај и под мустак се смешкам,
помирен со судбината што ќе била тешка. 
“А сепак, кога сонцето го затвора своето око, 
иако ме потсетува на мојот погребан живот,
во париската пролет јас чувствувам спокој, 
светов изгледа прекрасно и младешки диво.“ 
2.2.
Гласот, како од раштимана виолина се враќа
и во попладнето августовско пофалба праќа:
“Отсекогаш сум убедена дека ти ме сфаќаш,
дека ја чувствуваш сигурноста што ја сакам,
дека и над провалијата ќе ми подадеш рака.
Ти си неранливиот, ти немаш Ахилова пета,
немаш ни една клетка од слабост заболена,
победувајќи, опстануваш без и грам штета
таму кајшто многумина паднале на колена.
Но што би можела јас за возврат да ти дадам, 
зар имам нешто што е својствено на смелите?
Само наклоност на жена што не е веќе млада!
Ќе си седам и со чај ќе ги служам пријателите!“
2.3.
Си одам, каков ли збор кукавички да кажам
како рамнотежа на она со кое таа ме фали?
Како утрински посетител на паркот важам,
си читкам стрипчиња и спортски журнали.
Понекогаш и некои други вести ме пленат,
како англиска грофица настапила на сцена,
како го убиле некој Грк на полска игранка,
како исплатите ги сопрела познатата банка.
Си се пазам, одржувам самодоверба и мир,
освен кога улично пијано, во механички пир,
во дует со мирис на зумбули откај градината 
дрнда песна како да е наслада ненадмината.
Добри ли се идеиве или мислата ми е шината?

3.1
Приквечер во октомври, се враќам како и порано,
освен што слабичко чувство на немир ме копка,
ми се чини како некој скалите да ги има изорано,
како на колена да ги совладувам сопка по сопка.
“Значи, начув дека во странство ќе одиш! Така?
А кога се враќаш? Уф, ама неумесно сум вешта!
Сигурно сега не знаеш! Сѐ нека ти врви од рака,
таму ќе најдеш и научиш многу корисни нешта!
А може и писмо да ми пратиш, ако ти се сака!“
Насмевката ко токмак врз џиџалињата ми паѓа,
но следната реплика пак самодоверба ми раѓа:
3.2.
“Во последно време, зачудена, самата се прашав,
зошто во пријателство не прерасна врскава наша?
(Додуша, ниеден почеток крајот не го дознал!.) “
Мислев дека се смешкам но открив слика грозна:
огледалото вели дека присебноста ми испарила,
како нашата врска со раскинот да се испазарила. 
“Оти сите веќе рекле, пријатели наши неброени,
дека од истиот штоф чувствата ни биле скроени.
А јас бев неспособна таа блискост да ја сфатам
затоа со неизвесност на судбината ќе ѝ платам.
Но за ти оттаму да ми пишеш белким не е касно?
И без причина пиши ми, тоа баш би било красно,
а тука јас со чај пријатели ќе служам, тоа е јасно!“
За да одглумам израз прав, морам да најдам ап,
играм на даире, ѕенѕам ко мечка врзана на стап,
папагалски мудрувам, мајмунисувам и врескам,
ко во кабаре изведувам една артистичка смеска!
Но, ај надвор да вдишиме од тутунската треска ! 
3.3.
Но, а што ако е пишано, во некое попладне гадно,
или приквечер сива, таа да нѐ напушти нас живите?
Да ме остави со перото в рака, запрено изненадно,
загледан во чадот што се спушта врз покривите?
Затечен сум и исполнет со сомнеж извесно време,
не знам за какви чувства треба да бидам спремен,
мудроста или лудоста треба да ми биде вредност
и зар не испаѓа дека таа, всушност, е во предност?
Ова е како кај Шекспир, “музика до смртен исход“,
нејзиното стивнувањето со умирачката е блиско 
и затоа моето право на насмевка би било нискост.

Ова е оригиналот :

Тhomas Stern Еliot
Portrait of a Lady

Thou hast committed— Fornication: 
that was in another country
And besides, the wench is dead.
The Jew of Malta.
I

Among the smoke and fog of a December afternoon
You have the scene arrange itself—as it will seem to do—
With "I have saved this afternoon for you";
And four wax candles in the darkened room,
Four rings of light upon the ceiling overhead,
An atmosphere of Juliet"s tomb
Prepared for all the things to be said, or left unsaid.
We have been, let us say, to hear the latest Pole
Transmit the Preludes, through his hair and finger-tips.
"So intimate, this Chopin, that I think his soul
Should be resurrected only among friends
Some two or three, who will not touch the bloom
That is rubbed and questioned in the concert room."
—And so the conversation slips
Among velleities and carefully caught regrets
Through attenuated tones of violins
Mingled with remote cornets
And begins.

"You do not know how much they mean to me, my friends,
And how, how rare and strange it is, to find
In a life composed so much, so much of odds and ends,
(For indeed I do not love it... you knew? you are not blind!
How keen you are!)
To find a friend who has these qualities,
Who has, and gives
Those qualities upon which friendship lives.
How much it means that I say this to you—
Without these friendships—life, what cauchemar!"
Among the windings of the violins
And the ariettes
Of cracked cornets
Inside my brain a dull tom-tom begins
Absurdly hammering a prelude of its own,
Capricious monotone
That is at least one definite "false note."
—Let us take the air, in a tobacco trance,
Admire the monuments
Discuss the late events,
Correct our watches by the public clocks.
Then sit for half an hour and drink our bocks.

II

Now that lilacs are in bloom
She has a bowl of lilacs in her room
And twists one in her fingers while she talks.
"Ah, my friend, you do not know, you do not know
What life is, you should hold it in your hands";
(Slowly twisting the lilac stalks)
"You let it flow from you, you let it flow,
And youth is cruel, and has no remorse
And smiles at situations which it cannot see."
I smile, of course,
And go on drinking tea.
"Yet with these April sunsets, that somehow recall
My buried life, and Paris in the Spring,
I feel immeasurably at peace, and find the world
To be wonderful and youthful, after all."
The voice returns like the insistent out-of-tune
Of a broken violin on an August afternoon:
"I am always sure that you understand
My feelings, always sure that you feel,
Sure that across the gulf you reach your hand.
You are invulnerable, you have no Achilles" heel.
You will go on, and when you have prevailed
You can say: at this point many a one has failed.
But what have I, but what have I, my friend,
To give you, what can you receive from me?
Only the friendship and the sympathy
Of one about to reach her journey"s end.
I shall sit here, serving tea to friends...."
I take my hat: how can I make a cowardly amends
For what she has said to me?
You will see me any morning in the park
Reading the comics and the sporting page.
Particularly I remark An English countess goes upon the stage.
A Greek was murdered at a Polish dance,
Another bank defaulter has confessed.
I keep my countenance, I remain self-possessed
Except when a street piano, mechanical and tired
Reiterates some worn-out common song
With the smell of hyacinths across the garden
Recalling things that other people have desired.
Are these ideas right or wrong?

III

The October night comes down; returning as before
Except for a slight sensation of being ill at ease
I mount the stairs and turn the handle of the door
And feel as if I had mounted on my hands and knees.
"And so you are going abroad; and when do you return?
But that"s a useless question.
You hardly know when you are coming back,
You will find so much to learn."
My smile falls heavily among the bric-а-brac.
"Perhaps you can write to me."
My self-possession flares up for a second;
This is as I had reckoned.
"I have been wondering frequently of late
(But our beginnings never know our ends!)
Why we have not developed into friends."
I feel like one who smiles, and turning shall remark
Suddenly, his expression in a glass.
My self-possession gutters; we are really in the dark.
"For everybody said so, all our friends,
They all were sure our feelings would relate
So closely! I myself can hardly understand.
We must leave it now to fate.
You will write, at any rate.
Perhaps it is not too late.
I shall sit here, serving tea to friends."

And I must borrow every changing shape
To find expression... dance, dance
Like a dancing bear,
Cry like a parrot, chatter like an ape.
Let us take the air, in a tobacco trance—
Well! and what if she should die some afternoon,
Afternoon grey and smoky, evening yellow and rose;
Should die and leave me sitting pen in hand
With the smoke coming down above the housetops;
Doubtful, for quite a while
Not knowing what to feel or if I understand
Or whether wise or foolish, tardy or too soon...
Would she not have the advantage, after all?
This music is successful with a "dying fall"
Now that we talk of dying—
And should I have the right to smile?

http://www.poetryfoundation.org/poem/173477

***************
Portrait of a Lady--Notes Edit 0 8…
Notes of T.S. Eliot"s "Portrait of a Lady."

Portrait of a Lady: The title of Eliot"s poem was taken from Henry James"s novel The Portrait of a Lady, written in 1881. James was highly regarded by the modernists and is considered one of their precursors. William Carlos Williams also wrote a poem with the same title and Ezra Pound wrote one but with the title in French: "Portrait d"une Femme."

The Jew of Malta: A play written by Christopher Marlowe, first performed in 1592, about a Jew named Barabas who seeks revenge on the governor of Malta for seizing all his wealth. The cynical quotation suggests that there are limitations to sin; if a crime was committed in another country and with someone who"s now dead, the criminal is exculpated. At the end of "Portrait of a Lady," the narrator is similarly planning to leave the country and also recognizing that the lady will soon die. The epigraph may also imply that the two characters were in a sexual relationship.

Transmit the Preludes: Frederic Chopin, Polish composer and pianist of the Romantic period, was known for his many piano pieces, of which his 24 Preludes Op. 28 is most famous. The music motif in the poem, especially in part one, creates a contrast between the lady"s opinion of intimacy "among friends" (l. 11) and the "dull tom-tom" (l. 33) beating in the head of the narrator, who doesn"t share her sentimentality.

Velleities: "The fact or quality of merely willing, wishing, or desiring, without any effort of advance towards action or realization" (OED sig. 1).

Cauchemar: French for "nightmare." The use of French reflects the internationality and pretension of the society Eliot is depicting. Eliot himself was strongly rooted in French culture. He was heavily influenced by the French Symbolist movement, and after graduating from Harvard, he spent some time in Paris and even considered moving there permanently.

Ariettes: an arietta is a brief, cheerful musical composition. A contrast to the "dull tom-tom" (l. 33) brought about by the lady"s conversation.

Let us take the air, in a tobacco trance--: Cf. “Prufrock” ll. 1-3: “Let us go then, you and I,/ When the evening is spread out against the sky/ Like a patient etherized upon a table.”

Bocks: A strong dark-coloured variety of German beer. Also, a glass of this or any other beer (OED).

Lilacs: Cf. The Waste Land ll. 1-2: “April is the cruelest month, breeding/ Lilacs out of the dead land.” The lilac is a symbol of youth. During this section, the lady, who is now aging, laments that the narrator doesn"t realize how fortunate he is to be young.

Drinking tea: Cf. “The Love Song of J. Alfred Prufrock” l. 34: “Before the taking of a toast and tea,” and l. 51: “I have measured out my life with coffee spoons.” Drinks like coffee and tea that would be imbibed at social gatherings evoke the banal, perfunctory life of someone like Prufrock or the Lady.

My buried life: Cf. "The Buried Life" (1852) by Matthew Arnold. The poem is about the inability to uncover or discuss our true thoughts and desires. Only in the company of a loved one can this feelings emerge. As in the Arnold poem, the lady is trying to tell the narrator how she truly feels, her "buried life," but the two fail to communicate as she wishes they could.

October: The poem, which starts on a “December afternoon,” ends in October. Nearly a year has crept by, over which time the relationship has deteriorated.

“Dying Fall”: Cf. “Prufrock” l. 52: “I know the voices dying with a dying fall.” The phrase is taken from Shakespeare’s Twelfth Night 1.1.4: “That strain again, it had a dying fall.”

Spoken by the doleful Duke Orsino as he listens to music and broods over his love-sickness.
(Duke Orsino uses this phrase when discussing music in Shakespeare"s Twelfth Night:
Duke: If Musicke be the food of Love, play on, Give me excesse of it: that surfetting, The appetite may sicken, and so dye. That straine agen, it had a dying fall:)

Во име на Владата на Република Македонија, 
под стручна редакција на Митко Маџунков, Луан Старова, Ташко Ширилов, Ефтим Клетников, Драги Михајловски и Венко Андоновски,
под уредничката палка на Бранко Цветковски,
под будното око на поговорникот Санде Стојчевски,
издавачите Конгресен сервисен центар од Скопје, Микена од Битола и Макавеј од Скопје,
во луксузни пелени ни го тупосаа во 2012 како бесценет камен 
преводот што Богомил Ѓузел го направил на делумниот избор од 
книгата “Стракови трева“ од американскиот писател Волт Витмен.

Еве неколку раски и драски што ги забележав во текстот хаотично размаван во неритмични и неримувани редови што неговиот автор со инвалидска претензија го нарекол “Песна за мене“ .

1. Првата строфа
1.1.
Во Ѓузеловиот превод испуштени се 8 редови од првата строфа на оригиналот:
Ги нема преведено:
My tongue, every atom of my blood, form’d from this soil, this air,
Born here of parents born here from parents the same, and their parents the same,
I, now thirty-seven years old in perfect health begin,
Hoping to cease not till death.
Creeds and schools in abeyance,
Retiring back a while sufficed at what they are, but never forgotten,
I harbor for good or bad, I permit to speak at every hazard,
Nature without check with original energy.

1.2. 
Во четвртиот и петтиот ред, изразот 
“I loafe and invite my soul, 
I lean and loafe at my ease observing a spear of summer grass.“

е преведен како:

“Јас лунѕам и си ја канам Душата;
лунѕам и талкам спокојно,набљудувајќи копјенце-страк од летна трева“

што е погрешно 
бидејќи зборот “лунѕам“ на македонски значи “талкам, скитам“ а директен англиски еквивалент му е глаголот “roam“.

“I loafe“ значи “Јас легачам(безделничам)“, што консеквентно се гледа и од вториот ред во зборовите “I lean and loafe“ што значат “ јас лежам и безделничам“.
Само така и може да се набљудува копјенце-страк од летна трева, зашто со лунѕање и талкање, (што значи одење со исправена става), тоа е тешко забележливо.
Па така, поправено тие два реда би гласеле:
“Јас легачам и си ја канам Душата,
лежам и безделничам спокојно, набљудувајќи копјенце-страк од летна трева“.

2. Втората строфа
2.1
Седумте први редови од втората строфа на оригиналот се ставени во првата строфа на преводот, веројатно за да се закрпи дупката од осумте редови што се испуштени smile emoticon
2.2.
Во петтиот ред, изразот “The sound of the belch’d words of my voice...“ преведен е како “Звукот на зборовите ждригнати од мојот глас...“ што е изразита несмасност бидејќи зборот “ждригне“ значи неконтролирано низ устата да се испушти воздух од стомакот и тоа во никој случај не може да се нарече “ збор“ бидејќи “збор“ е воздух од градниот кош контролирано испуштен и со помош на јазикот и забите обликуван во звук кој е симбол на одредено мисловно значење и затоа се нарекува “збор“. Зборот “belch“ во англискиот има значење и на “ to say (curses, insults, etc) violently or bitterly“ [да се изрече (пцост, навреда и т.н) наврекнато или огорчено]. 
Зa греови е фактот дека со ваков погрешен превод Богомил Ѓузел ги наведува читателите да мислат дека ждригањето му било говорен манир на Витмен smile emoticon

3. Шестата строфа

“Or I guess it is the handkerchief of the Lord,
A scented gift and remembrancer designedly dropt,
Bearing the owner’s name someway in the corners, that we may see and remark, and say Whose?“

е преведено:

“Или сметам дека е тоа шамичето на Господа,
Мирисен подарок за потсетување, намерно испуштено,
Носејќи го името на сопственикот на некое ќоше, за да го видиме и за да се прашаме: Чие е?“

Погрешно е преведено “say Whose?“ како “за да се прашаме: Чие е?“

Зборот “say“ во никој случај не може да има значење “прашува“ - негово редовно значење е “рече, вели, кажува“ и такво е и во контекстот на цитираниот извадок. 
Зборот “Whose“ погрешно е преведен со “Чие е?“.
Имено, кога веќе знаеме “дека е тоа шамичето на Господа“ и дека ( за да го забележиме) на некое негово ќоше е името на неговиот сопственик, зарем не е глупаво да се прашуваме “Чие е?“

Правилно треба да речеме: “Неговото е!“, бидејќи зборот “Whose“ е заменка што означува припадност (негов, негово, негова) а околноста дека тој збор е напишан со голема почетна буква укажува дека се означува Бог(Господ) бидејќи во сите текстови во кои се зборува за Него и заменките се пишуваат со голема почетна буква.

4. Седмата строфа

“I am the mate and companion of people, all just as immortal and fathomless as myself,
(They do not know how immortal, but I know.)“

е преведено:
“Јас сум им другар и придружник на другите, сите се исто бесмртни и безмерни како мене;
(Не знаат колку се бесмртни, но знаат дека се).“

“how immortal“ погрешно е преведено со “колку се бесмртни“. 
“Колку“ е прилог за количина и за степенување така што нема смисла да се поврзува со поимот “бесмртност“ кој по дефиниција е апсолутен, немерлив и нестепенлив. Не може нешто да е помалку или повеќе бесмртно.
Правилно е да се каже “како се бесмртни“.
Англиското “how“ е прилог за начин и може да стане прилог за количина или степенување само со додавки, на пример: how much; how many.

5. Осмата строфа

“The meeting of enemies, the sudden oath, the blows and fall,“

е преведено со:
“Средбата на непријатели, изненадна заклетва, удари и паѓање:“

Заклетва е свечено ветување дадено јавно и на определен начин дека нешто ќе се направи, или дека ќе се зборува вистината.
Англиското “oath“ може да значи “заклетва“ ама и “пцост“.
При оваа средба на непријатели нелогично е да се случила “изненадна заклетва“ зашто по неа следувале удари и паѓање. 
Оттука, правилно треба да се каже “Средбата на непријатели, изненадна пцост, удари и паѓање:“

6. Тринаесеттата строфа

“Oxen that rattle the yoke and chain or halt in the leafy shade, 
what is that you express in your eyes?“

е преведено со:

“Волови што тропаат со ѕевгарот од синџир, или запираат под лисната сенка! Што е тоа што ви излегува од очите?“

Преведувачот погрешно мисли дека “ѕевгар“ е запрежна опрема со која воловите тропаат.
Но, таа опрема во која воловите се впрегнати и со чии синџири може да тропаат се нарекува “јарем“ а “ѕевгар“ се самите волови, како чифт, двојка.

Исто така несмасно е да се каже дека на воловите нешто им излегувало од очите, бидејќи “what is that you express in your eyes“ значи “што е тоа што вашите очи изразуваат“.

7. Шеснаесеттата строфа

7.1. 
“The pilot seizes the king-pin, he heaves down with a strong arm,“
преведено е со:

“Возовозачот ја фаќа рачката од свртницата - и ја спушта со силната рака;“

што е смешно погрешно бидејќи „The pilot “ не е “возовозач“ а и не може да фати рачка од свртница бидејќи локомотивата нема волан smile emoticon
Во случајов се работи за пилот-кормилар кој управува со брод зграпчувајќи ја главната рачка на тркалезното кормило. 
7.2.
“The malform’d limbs are tied to the surgeon’s table,
What is removed drops horribly in a pail; “

е преведено со:
“Недоразвиените раце и краци се врзани врз хируршката маса,

Отсечените делови паѓаат грозно во празна кофа;“
што е грозна грешка бидејќи упатува на медицинска постапка во која луѓе родени како инвалиди биле врзувани и хирурзите им ги сечеле недоразвиените раце и краци.
Во случајов се работи за хируршко отстранување на во несреќен случај смачкани и непоправливи делови од телото на настраданиот човек.

8. Дваесет и третата строфа

“This is the lexicographer, this the chemist, this made a grammar of the
old cartouches,“

е преведено со:

“Овој е лексикограф, - овој е хемичар - овој направил граматика од стари фишеци;“

што е смешно бидејќи не може да се направи граматика од стари фишеци.
Но, може да се направи граматика од “ стари хиероглифи“, како што во случајов правилно требало да се преведе “old cartouches“.

9. Дваесет и четврттата строфа

9.1.
“nest of guarded duplicate eggs!“

е преведено со:

“Гнездо на чувани резервни јајца!“

што е смешно бидејќи имплицира дека птиците покрај “редовните“ несат и чуваат и “резервни“ јајца smile emoticon

“nest of guarded duplicate eggs“ едноставно значи “чувано двојајцево гнездо“, гнездо во кое имало две јајца.
9.2.
“Something I cannot see puts upward libidinous prongs;“

е преведено со:

“Нешто што не можам да го видам исправа соблазниви шилци;“

што е мазохистичко бидејќи тешко дека на некој нормален шилци би му биле соблазниви smile emoticon
Наместо шилци треба да стои “краци“, со значење на нозе.

10. Триесет и третата строфа

10.1.
“Where the pear-shaped balloon is floating aloft, (floating in it myself
and looking composedly down,)“

е преведено со:

“Кај крушовиден балон лебди угоре (лебдејќи во мене и смирено гледајќи доле)“

при што она во заградата е невозможно : испаѓа дека балонот летал во поетот и дека балонот смирено гледал доле smile emoticon

Витмен јасно кажува:
“(и јас самиот, лебдејќи во него, смирено гледам долу)“.

10.2.
“where the heat hatches pale-green eggs in the dented sand,“

е преведено со:

“кај жештината несе бледозелени јајца во назабениот песок:“

што е многу смешно бидејќи жештината како атмосферска состојба е нежив ентитет и ја нема способноста на птиците и влекачите да несат јајца smile emoticon
Глаголот “hatch“ не значи “несе“ туку значи “квачи“ или “веде“. 
Исто така погрешно е кажано дека песокот бил “назабен“. Како тоа изгледа, песокот да е назабен?
Зборот “dented“ првенствено значи “вдлабнат“, “издлабен“, “ископан“. 
Значи, имаме случај во кој некој влекач (желка, алигатор) ископал дупка во песокот, снел јајца и ги покрил, за потоа жештината да ги квачи и да ги изведе.
Па така, правилниот превод би бил:
“кај жештината квачи бледозелени јајца во издлабениот песок“ .

Толку smile emoticon

Простор и Време! Вистинито е, сега гледам,
сй она што сал нагаѓав дур в трева се валкав,
дур в кревет думав зјапнат во таванска греда,
дур во ноќи што умираа долж брегот талкав.
Се ослободувам од товарот на моите окови,
лактите ги одморам потпрени врз морски јаз,
планини и континенти се под моите скокови,
со моето привидение на рамна нога сум јас.
Меѓу градските куќи, во шума со секира и чук
крчејќи низ неа патче, долж железнички пруги,10
плевејќи ги леите со магдонос, моркови и лук,
крстосувајќи савани, реки, пресушени струги,
маркирајќи новокупени дрвја, копајќи злато, 
опрлен од врел песок си го пробивам патот
мкнејќи го мојот чамец долж плитката река
каде болен пантер на гранки врз мене врека,
каде кон ловецот разбеснето се свртува елен,
каде змија се сонча врз мовлив камен зелен,
каде видрата џвака риби и алигаторот дреме,
каде црна мечка гребе барајќи мед или семе,20
каде дабар во градење го арчи своето време;
по полиња со шеќерна трска и памук жолтоцвет,
по оризни лаки, врз ратарска куќа минам во лет,
преку долголисната пченка и тропската слива,
преку нежен лен и рж која во зеленило плива;
искачувајќи се по планини претпазливо се јазам,
одам по патека меѓу шума и полето со пченица
каде препелица лежи па пазам да не ја згазам,
каде на разден лилјак лета под ѕвезда Деница,
каде големиот мајски бумбар златесто блеска,30
каде поток никнува и се шири од корен на дрво,
каде стока брка муви со кожата како во треска,
каде во цепаница крај каминот пат глода црвот,
каде во бовча да се цеди сирењето го стиснале, 
каде венци од пајажина од греди надвиснале;
каде печатарски валјак просветителски клопоти,
каде од стравови ужасено срце човечко топоти,
каде крушковиден балон во височините лебди
(и јас со него летам ама како бестрашен тебдил),
каде скелата што ја влечат истовара голем брод, 40
каде песокот врел веде јајца на влекачкиот род,
каде китката со своето малечко вежба нуркање,
каде параброд едреник победува во туркање,
каде како црна иверка ајкулна перка вода сече 
и полуизгорениот брод водната струја го влече
полн со човечки мрши и нивните мртви ѕвезди 
дур на лигавиот труп колонија од школки езди;
каде Менхетен се спружил врз гранитен камен 
а пред полковите се развејува ѕвездено знаме;
пердето на Нијагара лице ми покрива како вел, 50
до куќниот праг е зајавна клупа од трупец цел,
на хиподром сум или на излет ил`игри со топка,
во пијани тајфи со груби шеги и понекоја сопка,
во мелница, со цевче пијам нектарен јаболков сок,
секој црвен плод го поздравувам со звучен цмок,
се веселам на лупење пченка, на журки, на јадење,
на доброволна работа при ударничко куќаградење;
каде птицата мајтапчика различни звуци имитира,
каде домаќинот сено од сува трева во стог збира,
каде теленце покрај мајка си трепетливо проодува, 60
каде зазбивтан бик друга крава скоковито оплодува,
каде пастуви рипаат на кобили а петли кокошки газат,
каде на ливадите во дружба јунците и гуските пасат,
каде врз бескрајната прерија залезот сенки постила
од стада биволи што таа со сочна трева ги нагостила,
каде лебед врат свива а колибри се гнезди под стреа,
каде долж брегот галеб пушта речиси човечка смеа,
каде во двор улишта се заштитени со ограда од драка,
каде погребна кола пренесува нечија последна мака,
каде еребици во житно стрниште залегнати се кријат, 70
каде зиме среде дрвја во мразна пустош волци вијат,
каде чапја на раб од мочуриште со ракчиња се храни,
каде со пливање човек од жешкото пладне се брани,
каде црцорец угоре-удолу ја растегнал песната своја
преку редови краставици со лисја со сребрена боја,
преку карпести солила или чистинки и чамов честар,
преку јавни сали, канцеларии или затскриени места;
угодно ми е со домашните но и со странци исто така,
и на убавица и на грда жена љубезно бакнувам рака,
мелодичното дрдорење на квекерката многу го сакам, 80
во пресно обелена црква угодно ми е да слушам хор
или како методистички свештеник шири божји збор,
на бродвејските излози зазјапан сум сплескал нос,
истото попладне потоа долж брегот шлапкам бос,
јас среде а отстрана двајца пријатели сум гушнал,
со молчелив момчак сум во ловечка потера здушна,
пловам во пристаништа за да купувам и продавам,
во болница, на болен од треска лимунада подавам
а кога сѐ ќе стивне, до мртовец во сандак стојам,
гледам како кожата му добила пергаментна боја. 90
Алчен сум повеќе од другите, превртлив сум и лош,
кога некого мразам, ми иде да го прободам со нож!
Кога осамен седам во дворот, мислите ми блудат,
скитам по Јудеја и со милиот Господ правиме чуда,
како опашеста комета во небесниот простор вјасам
до најдалечни планети, сателити и ѕвезди да стасам,
српест месец сум што дење-ноќе е во кружна хајка
дур мев му расте носејќи ја својата бремена мајка,
по тие патеки јуришам, потпирам, налевам , љубам,
планирам, лакомо пирувам, се појавувам и се губам. 100
Посетувам градини од сфери и плодовите ги гледам,
квинтилиони дозреале а другите допрва ќе се ведат.
Во тие летања одам со ненаситната и голтачка душа,
нуркам длабоко, кајшто нештата во ништо се рушат,
материјалното ме воздигнува а духовното ме лечи,
нема чувар или закон што мојот подем ќе го спречи.
Само привремено мојот брод во пристан го котвам, 
за лов на поларни крзна со оружје и алат се готвам.
И еве, пловиме по арктичкото море крај санти мраз,
на ноќна стража во кошот на јарболот сум качен јас, 110
а дење, одам низ чудесна убавина што залегнала,
преку процепи и громади што зимата ги стегнала,
во далечината две белокапи планини се наѕираат
и во моите мечтаења слики од борби ми навираат,
како се доближуваме до некое големо бојно поле,
непријателот се вкопал против нашиот смел полет
но ние стражите претпазливо ги одминуваме одзад,
или, како влегуваме во некој голем разурнат град
а урнатините во мене всадија такво чувство клето:
дека се поголеми од сите живи градови во светот. 120
Јас сум легионер, ноќувам крај напаѓачки стражи,
но и тој сум што од брачниот кревет скорива мажи
и додека они крваво со непријателот водат битка
јас саноќ со мојата невеста во прегратка се виткам.
Јас сум и крик на женскиот глас што ноќе е скорнат
за да ми го дадат телото на мојот удавен морнар.
Ја разбирам храброста на јунаците од секоја доба,
како оној бродски капетан што неволја го подбра
па иако без кормило маткан во смртоносна бура
не очајуваше и цврсто опстоја со хуморен кураж 130
и со креда на штица ни напиша што да правиме: 
“Браќа, бидете весели, ние нема да ве оставиме!“
Тој она што заеднички гроб требаше да ни биде 
три дена го одржа и видовме како спасот ни иде,
во чамци се претоваривме, со болни, деца и жени,
капетановата храброст злата судбина ни ја смени.
Сето тоа јас го голтам, ме слади, тоа мое станува,
јас сум тие луѓе, нивната болка и мене ме ранува.
Презирот и смиреноста на мачениците јас ги имам,
од мајка запалена како вештица ужасот го примам, 140
прогонет роб истоштен од бегање е облиен во пот,
болката од сачмите го штрека дур се држи за плот,
ги чувствувам сите тие страдања и надежи за спас,
сите тие минати судбини сега ги прожувувам и јас.
Јас сум тој прогонет роб, пци гоничи месо ми кинат,
вклештен на ограда сум и крволочен пекол е зинат,
јавачите од потерата со пцости и поруги слават,
жестоко со камшици ја опсипуваат мојата глава.
За пресоблекување, само маките се моја руба,
со ранетиот и јас ја споделувам судбата груба. 150
Сред вжештени урнатини сум пожарникар млад, 
поклопен од ѕид, нагмечен сум и вдишувам чад,
и кога помислив дека умирањето ми е неизбежно,
моите другари ме откопаа и ме преместија нежно,
опкружен со нивниот молк во црвена блуза лежам,
капнат сум но конечно без бол, вдишив ава свежа,
другарски лица без шлемови околу мене гледам,
но и они и пламенот од факлите постепено бледат:
мртовците воскреснуваат како бројчаници и зјаат,
мрдаат со раце како стрелки, јас сум нивниот саат. 160
Како топчија стар за бомбардирање раскажувам,
дека долгиот грмеж на тапанџиите нѐ окуражува,
топовите и тапаните со екот како да се натпејуваат
додека спротивставените војски крвнички војуваат.
Јас сум дел од таа целина, повици и врева слушам,
аплаузи за погодоци, клетви при испуштање душа,
гледам како крвава трага остава амбулантната кола
а гранати, глави и камења фрчат над урната купола.
А иако на умирање, пак вреска мојот генерал смел:
да не мислиме на него туку ровот да ни остане цел. 170

Ова е оригиналот:
33
Space and Time! now I see it is true, what I guess’d at,
What I guess’d when I loaf ’d on the grass,
What I guess’d while I lay alone in my bed,
And again as I walk’d the beach under the paling stars of the morning.
My ties and ballasts leave me, my elbows rest in sea-gaps,
I skirt sierras, my palms cover continents,
I am afoot with my vision.
By the city’s quadrangular houses—in log huts, camping with lumber-men,
Along the ruts of the turnpike, along the dry gulch and rivulet bed,
Weeding my onion-patch or hosing rows of carrots and parsnips,
crossing savannas, trailing in forests,
Prospecting, gold-digging, girdling the trees of a new purchase,
Scorch’d ankle-deep by the hot sand, hauling my boat down the shallow
river,
Where the panther walks to and fro on a limb overhead, where the buck
turns furiously at the hunter,
Where the rattlesnake suns his flabby length on a rock, where the otter is
feeding on fish,
Where the alligator in his tough pimples sleeps by the bayou,
Where the black bear is searching for roots or honey, where the beaver
pats the mud with his paddle-shaped tall;
Over the growing sugar, over the yellow-flower’d cotton plant, over the
rice in its low moist field,
Over the sharp-peak’d farm house, with its scallop’d scum and slender
shoots from the gutters,
Over the western persimmon, over the long-leav’d corn, over the delicate
blue-flower flax,
Over the white and brown buckwheat, a hummer and buzzer there with
the rest,
Over the dusky green of the rye as it ripples and shades in the breeze;
Scaling mountains, pulling myself cautiously up, holding on by low
scragged limbs,
Walking the path worn in the grass and beat through the leaves of the brush,
Where the quail is whistling betwixt the woods and the wheat-lot,
Where the bat flies in the Seventh-month eve, where the great goldbug
drops through the dark,
Where the brook puts out of the roots of the old tree and flows to the
meadow,
Where cattle stand and shake away flies with the tremulous shuddering
of their hides,
Where the cheese-cloth hangs in the kitchen, where andirons straddle
the hearth-slab, where cobwebs fall in festoons from the rafters;
Where trip-hammers crash, where the press is whirling its cylinders,
Wherever the human heart beats with terrible throes under its ribs,
Where the pear-shaped balloon is floating aloft, (floating in it myself
and looking composedly down,)
Where the life-car is drawn on the slip-noose, where the heat hatches
pale-green eggs in the dented sand,
Where the she-whale swims with her calf and never forsakes it,
Where the steam-ship trails hind-ways its long pennant of smoke,
Where the fin of the shark cuts like a black chip out of the water,
Where the half-burn’d brig is riding on unknown currents,
Where shells grow to her slimy deck, where the dead are corrupting below;
Where the dense-starr’d flag is borne at the head of the regiments,
Approaching Manhattan up by the long-stretching island,
Under Niagara, the cataract falling like a veil over my countenance,
Upon a door-step, upon the horse-block of hard wood outside,
Upon the race-course, or enjoying picnics or jigs or a good game of base-ball,
At he-festivals, with blackguard gibes, ironical license, bull-dances, drinking,
laughter,
At the cider-mill tasting the sweets of the brown mash, sucking the
juice through a straw,
At apple-peelings wanting kisses for all the red fruit I find,
At musters, beach-parties, friendly bees, huskings, house-raisings;
Where the mocking-bird sounds his delicious gurgles, cackles, screams, weeps,
Where the hay-rick stands in the barn-yard, where the dry-stalks are
scatter’d, where the brood-cow waits in the hovel,
Where the bull advances to do his masculine work, where the stud to
the mare, where the cock is treading the hen,
Where the heifers browse, where geese nip their food with short jerks,
Where sun-down shadows lengthen over the limitless and lonesome prairie,
Where herds of buffalo make a crawling spread of the square miles far
and near,
Where the humming-bird shimmers, where the neck of the long-lived
swan is curving and winding,
Where the laughing-gull scoots by the shore, where she laughs her nearhuman
laugh,
Where bee-hives range on a gray bench in the garden half hid by the
high weeds,
Where band-neck’d partridges roost in a ring on the ground with their
heads out,
Where burial coaches enter the arch’d gates of a cemetery,
Where winter wolves bark amid wastes of snow and icicled trees,
Where the yellow-crown’d heron comes to the edge of the marsh at
night and feeds upon small crabs,
Where the splash of swimmers and divers cools the warm noon,
Where the katy-did works her chromatic reed on the walnut-tree over
the well,
Through patches of citrons and cucumbers with silver-wired leaves,
Through the salt-lick or orange glade, or under conical firs,
Through the gymnasium, through the curtain’d saloon, through the
office or public hall;
Pleas’d with the native and pleas’d with the foreign, pleas’d with the new
and old,
Pleas’d with the homely woman as well as the handsome,
Pleas’d with the quakeress as she puts off her bonnet and talks melodiously,
Pleas’d with the tune of the choir of the whitewash’d church,
Pleas’d with the earnest words of the sweating Methodist preacher,
impress’d seriously at the camp-meeting;
Looking in at the shop-windows of Broadway the whole forenoon,
flatting the flesh of my nose on the thick plate glass,
Wandering the same afternoon with my face turn’d up to the clouds, or
down a lane or along the beach,
My right and left arms round the sides of two friends, and I in the
middle;
Coming home with the silent and dark-cheek’d bush-boy, (behind me
he rides at the drape of the day,)
Far from the settlements studying the print of animals’ feet, or the
moccasin print,
By the cot in the hospital reaching lemonade to a feverish patient,
Nigh the coffin’d corpse when all is still, examining with a candle;
Voyaging to every port to dicker and adventure,
Hurrying with the modern crowd as eager and fickle as any,
Hot toward one I hate, ready in my madness to knife him,
Solitary at midnight in my back yard, my thoughts gone from me a
long while,
Walking the old hills of Judaea with the beautiful gentle God by my side,
Speeding through space, speeding through heaven and the stars,
Speeding amid the seven satellites and the broad ring, and the diameter
of eighty thousand miles,
Speeding with tail’d meteors, throwing fire-balls like the rest,
Carrying the crescent child that carries its own full mother in its belly,
Storming, enjoying, planning, loving, cautioning,
Backing and filling, appearing and disappearing,
I tread day and night such roads.
I visit the orchards of spheres and look at the product,
And look at quintillions ripen’d and look at quintillions green.
I fly those flights of a fluid and swallowing soul,
My course runs below the soundings of plummets.
I help myself to material and immaterial,
No guard can shut me off, no law prevent me.
I anchor my ship for a little while only,
My messengers continually cruise away or bring their returns to me.
I go hunting polar furs and the seal, leaping chasms with a pike-pointed
staff, clinging to topples of brittle and blue.
I ascend to the foretruck,
I take my place late at night in the crow’s-nest,
We sail the arctic sea, it is plenty light enough,
Through the clear atmosphere I stretch around on the wonderful beauty,
The enormous masses of ice pass me and I pass them, the scenery is plain
in all directions,
The white-topt mountains show in the distance, I fling out my fancies
toward them,
We are approaching some great battle-field in which we are soon to be
engaged,
We pass the colossal outposts of the encampment, we pass with still feet
and caution,
Or we are entering by the suburbs some vast and ruin’d city,
The blocks and fallen architecture more than all the living cities of the
globe.
I am a free companion, I bivouac by invading watchfires,
I turn the bridgroom out of bed and stay with the bride myself,
I tighten her all night to my thighs and lips.
My voice is the wife’s voice, the screech by the rail of the stairs,
They fetch my man’s body up dripping and drown’d.
I understand the large hearts of heroes,
The courage of present times and all times,
How the skipper saw the crowded and rudderless wreck of the steamship,
and Death chasing it up and down the storm,
How he knuckled tight and gave not back an inch, and was faithful of
days and faithful of nights,
And chalk’d in large letters on a board, Be of good cheer, we will not
desert you;
How he follow’d with them and tack’d with them three days and would
not give it up,
How he saved the drifting company at last,
How the lank loose-gown’d women look’d when boated from the side of
their prepared graves,
How the silent old-faced infants and the lifted sick, and the sharp-lipp’d
unshaved men;
All this I swallow, it tastes good, I like it well, it becomes mine,
I am the man, I suffer’d, I was there.
The disdain and calmness of martyrs,
The mother of old, condemn’d for a witch, burnt with dry wood, her
children gazing on,
The hounded slave that flags in the race, leans by the fence, blowing,
cover’d with sweat,
The twinges that sting like needles his legs and neck, the murderous
buckshot and the bullets,
All these I feel or am.
I am the hounded slave, I wince at the bite of the dogs,
Hell and despair are upon me, crack and again crack the marksmen,
I clutch the rails of the fence, my gore dribs, thinn’d with the ooze of
my skin,
I fall on the weeds and stones,
The riders spur their unwilling horses, haul close,
Taunt my dizzy ears and beat me violently over the head with whip-stocks.
Agonies are one of my changes of garments,
I do not ask the wounded person how he feels, I myself become the
wounded person,
My hurts turn livid upon me as I lean on a cane and observe.
I am the mash’d fireman with breast-bone broken,
Tumbling walls buried me in their debris,
Heat and smoke I inspired, I heard the yelling shouts of my comrades,
I heard the distant click of their picks and shovels,
They have clear’d the beams away, they tenderly lift me forth.
I lie in the night air in my red shirt, the pervading hush is for my sake,
Painless after all I lie exhausted but not so unhappy,
White and beautiful are the faces around me, the heads are bared of
their fire-caps,
The kneeling crowd fades with the light of the torches.
Distant and dead resuscitate,
They show as the dial or move as the hands of me, I am the clock myself.
I am an old artillerist, I tell of my fort’s bombardment,
I am there again.
Again the long roll of the drummers,
Again the attacking cannon, mortars,
Again to my listening ears the cannon responsive.
I take part, I see and hear the whole,
The cries, curses, roar, the plaudits for well-aim’d shots,
The ambulanza slowly passing trailing its red drip,
Workmen searching after damages, making indispensable repairs,
The fall of grenades through the rent roof, the fan-shaped explosion,
The whizz of limbs, heads, stone, wood, iron, high in the air.
Again gurgles the mouth of my dying general, he furiously waves with
his hand,
He gasps through the clot Mind not me—mind—the entrenchments.