Ова е мој препев на песната “Меко место за паѓање“ што ја пее кантри-пеачката Алисон Мурер во видео-клипот подолу. Под клипот е текстот на оригиналот на песната. Меко место за паѓање 1. Еве, пак крај тебе ме затече зора рујна да се послужиш со мојата љубовна кујна; но,значајните нешта одбегнуваат раѓање кога стално бараш меко место за паѓање. 2. Молам,бејби,немој погрешно да ме сфатиш, со враќање на филмот не сакам да платиш, но ти треба добро да знаеш зошто реков дека и јас за паѓање барав место меко. 3. Барав меко место,не ти го барав тронот, туку сал мало ќошенце со твоја склоност за трошка љубов, како во детска басна, со порака божем скриена а секому јасна: не бев јас со умисла и за одмазда гладна само топол кревет барав во ноќта ладна! 4. А кога ќе се разбудиш и ме побараш надвор јас ќе бидам далеку од љубовниот затвор - ти си оној што ми покажуваше често како се наоѓа за паѓање меко место. ========= ======== А soft place to fall Daylight has found me here again You can ask me anything, but where I’ve been Things that used to matter seem so small When you’re looking for a soft place to fall Don’t misunderstand me, baby, please I didn’t mean to bring back memories You should know the reason why I called I was looking for a soft place to fall Looking for a soft place Nothing more than a small taste Of a love that ended long ago Looking for a place to hide A warm bed on a cold night I didn’t mean to hurt you No, no, no Looking out your window at the dawn Baby, when you wake up, I’ll be gone You’re the one who taught me after all How to find a soft place to fall

Во меѓувреме ми текна како самиот да си направам скулптура a најдов и упатство на интернет.

http://www.wikihow.com/Create-a-Packing-Tape-Sculpture

- Здраво батко Милчо! - Кај си бе Бочвар! Ебате адвокатот, си спаднал на интернет-писател! - Да бе, токму збирам податоци за напис “Свети Николе во Втората светска војна“. - И како било? - Па, според кажувањата, мирно било, немало воени дејствија ни цивилни жртви. Цело време во градот имало стационирано германска единица за врски што ја опслужувала регионалната релејна радио-постројка. На крајот на војната, се спакувале и си отишле. - Може во градот така било ама кај нас во селото, имаше жртва. Јас тогаш имав само три години ама добро запомнав. - Е како било тоа? - Знаеш, нашето село е веднаш до макадамскиот пат од Велес кон Штип. Нашата куќа беше единствената над патот, до главната чешма и школото а сите други куќи беа на падините под патот. Во телото на патот имаше изѕидано околу метар и пол висок и метар широк одводен тунел, ние децата таму си игравме криенка-миженка. Татко ми беше писмен, пред војната имал нешто земја ама претежно бил полски чувар. Имаше негова пушка манлихера која во близина на селото уште како дете во Првата светска војна ја прибрал по еден судир на српските со бугарските војници . По окупацијата во Втората војна, сам се понудил и Бугарите го ставиле да биде кмет на селото. Единствено нашата куќа беше покриена со тенки камени плочи, сите други куќи имаа сламени покриви. Кога го правеле школото, по грешка нарачале повеќе покривни плочи па преостанатите тате ги купил за ефтино. - Снаодлив бил татко ти а ти на него си се метнал! - Е што, легално било, борба за живот, ебаго! - Така е, батко Милчо! И што било понатаму, конкретно за жртвата. - Е па Германците уште на почетокот на окупацијата издале проглас што бил читан насекаде за секој што има било какво огнено оружје, во одреден рок, да го предаде на воените власти, без страв од последици. Било објавено дека по истекот на рокот ќе се врши претрес на секоја куќа и дека ќе биде стрелан секој кај кого ќе се најде оружје. За оружје најдено во јавни објекти, ќе одговара кметот на градот или селото. На татко ми не му се давала пушката и ја скрил, ја заѕидал во нашата кочина. Потоа, откако цела година немало претреси, се видело дека ѓурултијата се` завршила со повикот. Татко ми се олабавил, си ја извадил пушката и ја користел за лов на крупен дивеч. Арно ама, кога на крајот на војната Германците решиле да се повлечат, за да си обезбедат мирен помин по патиштата, почнале претреси во сите крајпатни села. Без било какво предупредување, ги сардисувале селата и вршеле детален претрес по куќите. Кога дојдоа во нашето село, возилата ги паркираа во дворот на школото а татко ми прв ги виде и разбра што ќе прават. Немаше време пушката да ја крие како порано. Мајка ми ја фана паника, почна да кука ама тате ја смири и рече дека ќе се снајде. Брзо ја зеде пушката од таван и заедно со пачките муниција, затскриен се спровна низ одводниот тунел и пушката и пачките ги боднал во нискиот сламен покрив на првата куќа под патот и пак брзо и незабележано се врати дома. - Е па нели можел да ги фрли пушката и муницијата во тунелот, немало кај него да ги најдат. - А бе нели ти реков – во прогласот било кажано дека за оружјето најдено во јавни објекти ќе одговара кметот. Тате морал да игра на сигурно. - Да, извини, и што било после? - Што било – кај нас претресоа прво, ништо не најдоа, го проверија и одводниот тунел и во првата куќа под патот го забележаа пресно надуениот сламен покрив и ја најдоа пушката и муницијата. Го прибраа соседот, татко на две деца колку јас што бев тогаш и го доведоа за еден војник да го чува во школото. Човекот ја знаеше пушката на татко ми, молеше и колнеше на цел глас ама само ние го разбиравме, Германците си го гледаа претресот и го завршија. На крајот, двајца го одведоа соседот долу под селото кај што беше дупката за фрлање умрени животни и го ликвидираа по кратка постапка. Ете, тој беше единствената цивилна жртва во германската окупација на светиниколската околија. - Да, тажна приказна, навистина. Инаку, ти како си, како судиската работа? - А бе ти кај живееш? Не сум веќе судија, присилно ме пензионираа, мамето нивно комунистичко, а 40 години верно им служев! - Како мислиш – присилно? - Па наполнив 40 години работен стаж а имав 63 години. По новиот закон, нема улога стажот, битна е староста од 64 години и требаше уште една година да си работам ама на комунистиве им се брзаше да турат некој млад нивен и без да ме прашаат, ме разрешија, божем правев приговор до Собрание ама ништо, не ми дадоа ни збор да кажам, ме ликвидираа по кратка постапка! - Добро, па слободен си сега, немаш стрес од работата! - Каков стрес бе, во наша фамилија нема стрес, јас сум стар волк а примањата ми се преполовени! - Е па постави се спрема неправдата филозофски – да речеме, прифати ја како еден мал реванш на судбината за постапката на татко ти со криењето на неговата пушка во соседовиот сламен покрив. - Хмм! Бочвар, понекогаш и ти имаш бистри моменти!

Касапите уште од времето пред преселбата од старата градска кланица во новата фабрика за месо, традиционално, за верскиот празник Св.Архангел Михаил – Душовадникот, добиваа свинско месо како подарок од фирмата – некогаш ребра, некогаш потколеници, зависно од галантноста на директорот. Новата фабрика, изградена на ледина десет километри надвор од градот, според социјалистичкиот канон, доби величествено име “месна индустрија“ а и нов директор од редот на доверливите удбашки кадри – еден недоквакан професор по географија. По неколкумесечно работење во новата фабрика, и оваа година дојде празникот и тројца постари душовадници, уште претпладнето, по одморот за појадок, онака работно опремени во бели со крв замачкани гумени чизми и комбинезони и  со по 2-3 ножеви во футролите на појасите, се најавија кај техничката секретарка барајќи прием кај директорот, за во име на сите други касапи да договорат што ќе им биде поделено на одење накај дома. Но, ѓаволот замешал прсти во традицијата – новиот директор не ја ни прими касапската делегација туку само преку секретарката порача дека стриктно ги следи партиските директиви за штедење во стопанството – веќе нема да се растура народниот имот за негување на затапени традиции. Се вратија делегатите кај колегите касапи и пред да го дадат неповолниот извештај, потегнаа по две-три добри голтки од шишињата ракија што и покрај забраната секој ден си ја внесуваа како духовна поткрепа во крвавото работно секојдневие. - А има за да се носи на генералите да не прават проблем за бомбажата на конзервите! – рече еден од помладите касапи, откако ја чуја неповолната вест. - Е има, а има и за да се подмачкуваат партиските буџовани на Водно оти без тоа не ќе бидеш директор! – нададе друг незадоволник. - Имало и за да се носи на професорите по факултетите, да положуваат синчињата и ќерките на раководителите! – дополни трет. - А може и да се лажат муштериите – да им се продаваат како свински чварки расипаните салами вратени од продавниците, измешани со мисиркини копани од Америка со изминат рок на употреба  и сето тоа замаскирано со свежа сланина! –  тури капак на незадоволството најстручниот од нив. Се растурија и мрзоволни продолжија со работата. Потоа, на одење со автобусот, кога тој беше веќе полн и сите  нестрпливо пекаа за да тргне, возачот кој си ги следеше редовните патници забележа дека ги нема тројцата постари касапи и рече дека мора да ги почекаат. И чекаа речиси пол саат ама ги немаше да дојдат. Другите работници нестрпливо се расправаа – едни дури и викаа дека ги виделе тројцата касапи како си отишле порано со едно комбе на муштерија. Конечно притисокот стана неподнослив и возачот го запали автобусот и тргна кон градот. А еден час потоа, тројцата касапи, кај сточното депо на фабричкиот круг се извлекоа под оградната жица и натоварени секој со по една наполу полна црна најлон вреќа за ѓубре, испотени избија напреку на асвалтниот пат за кон градот. За два саати веќе беа стигнати во фабричката продавница за месо во градот и најстариот од тројката на тамошниот касап  му рече: -  Фала ти, брат, што си ни зачувал свински потколеници за пача! Тој збунето им рече дека нема, се распродале. А тројцата пијано му намигнуваа и најстариот рече: - Ако, брат, ти само кажи дека ние од тебе купивме по 4 кила потколеници и не бери гајле! А кога вечерта, дежурниот стражар во месната индустрија отиде да ги нахрани дваесетте свињи оставени во сточното депо, се зачуди зошто тие не јурнаа кон коритата со концентрат – само изнемоштено грофтаа неподвижни како квачки. Поразгледа внимателно и виде – на сите им беа пресечени предните потколеници.