Наслов: Tristesse Автор: Alfred de Musset (1810-1857) Мој препев

ТАГА Силата моја и сета бодрост, смеата, милите мажи и жени - ги загубив со мојата гордост што ме убеди дека сум гениј.   Вистината другар ми стана , и` верував ко на седа брада но штом ја осетив и сфанав започнав од неа да се гадам!   А сепак таа вечна ме следи, да се игнорира ич не вреди колку и товарот да е мачен!   Секогаш Бог одзив ми бара а јас со него многу се карав па затоа и често си плачев! ====================== Еве го оригиналот
Alfred de Musset (1810-1857) Tristesse J"ai perdu ma force et ma vie, Et mes amis et ma gaietй; J"ai perdu jusqu"а la fiertй Qui faisait croire а mon gйnie.   Quand j"ai connu la vйritй,  j"ai cru que c"йtait une amie; Quand je l"ai comprise et sentie, J"en ai йtй dйgoыtй.   Et pourtant elle est йternelle, Et ceux qui se sont passйs d"elle Ici bas ont tout ignorй.   Dieu parle, il faut qu"on lui rйponde. Le seul bien qui me reste au monde Est d"avoir quelques fois pleurй.

Моја песна, направена според онаа на Леонард Коен, “Илјада бакнежи длабок“ , чиј препев и линк до видео-клипот ги имате најдолу во овој пост.
Илјада завети плиток
1.

 

Беше тоа кога и Исус Христос проба па во мирц-каналот женска си фана а јас, веќе загазен во старечка доба, се заплеткав во магијата на Моргана; што породи потсмеви јавни и скришни, сакати за фактот дека слаб е штитот спрема чупиња дваесетидвегодишни штом бракот ти е илјада завети плиток. 2. И бев тогаш Исак наивен, дека жртва на Бога сум, за показ на вера ветена, опело на една љубов, што веќе мртва, мумија со омразно трпение оплетена, ко Ноевата барка пловеше долж море со никаде на повидок патоказ читок дека калем-гранки сме на ист корен а бракот беше илјада завети плиток. 3. И беше ли чудна надежта што плени за прчовита слобода на еден Пикасо: под старост да расплодам уште гени, та така од с`клет да препукне часот настрвен за разделба од мојот живот минат дотогаш во утробата на китот насукан на остров и спрпелкан диво во океан тага илјада завети плиток. 4. И како Јонас кога излегов на јасник со аџами-самовилата да се сплетам, горда на играта,таа ми посла басни: та дека пребрзо во скутот и` летам, та дека сум бил непотковано прле сјуначено да биде Сизиф од митот, камен да дигам што не е ни фрлен од Пантеонот илјада завети плиток. 5. Еве ме, ранет, со копнежи начнат, од лажна љубов исфрлен на суво, трудбеник чесен на работа рачна воскреснувам ген во измамно руво за вечна слава на патетика плачна што знаме вее со моето име лито да остане спомен за сторија мачна кога имав ум илјада завети плиток )))) **********************
ИЛЈАДА БАКНЕЖИ ДЛАБОК Мој слободарски препев на сонгот на Леонард Коен кој можете да го исслушате ТУКА 1.
Ждребиња трчаат,чупиња пупат,
предизвик за ќарот те пецка;
добиваш понекогаш, и на клупа -
длабиш мала победничка рецка.
Непобедлив пораз те кани -
и пак делењето ти е слабо;
од јавето амбис те брани
илјада бакнежи длабок.
2.
За вадење и измама се стегнав,
си се вратив во Буги селото;
но, изгубив стис и си легнав
во прегратката на Ремекделото.
Предолга трка мене ме чека
и ал завети дадени на Бог
но уште зорле за живот пекам
илјада бакнежи длабок.
3.
И некогаш ноќе, јас тегаво итам
беден и кроток, турнат на работ,
со стегнато срце ловам ритам -
илјада бакнежи длабок.
4.
Од сите страни сме сардисани
границата морска за сите е иста;
мршојадци сме шашардисани
во потрага по мирен пристан.
На бродска палуба еве ѕвонам
ја славам цврстината на дабот;
но,кандисувам во него да тонам
илјада бакнежи длабок.
5.
За вадење и измама спремен
во улицата Буги пак се мувам;
да се менат зар дојде време
даројте што сакав да ги чувам?
И тиха е мислата што чека
мур да удри на времето забот;
освен што заборавив дека -
илјада бакнежи е длабок.

(рефрен)

И некогаш ноќе, јас тегаво итам
беден и кроток, турнат на работ,
со стегнато срце ловам ритам -
илјада бакнежи длабок.

(рефрен)

Ждребиња трчаат,чупиња пупат,
предизвик за ќарот те пецка;
добиваш понекогаш, и на клупа -
длабиш мала победничка рецка.
Непобедлив пораз те кани -
и пак делењето ти е слабо;
од јавето амбис те брани
илјада бакнежи длабок.
===============================
А еве го текстот на англиски:

“A Thousand Kisses Deep”

The ponies run, the girls are young,
The odds are there to beat.
You win a while, and then it’s done –
Your little winning streak.
And summoned now to deal
With your invincible defeat,
You live your life as if it’s real,
A Thousand Kisses Deep.

I’m turning tricks, I’m getting fixed,
I’m back on Boogie Street.
You lose your grip, and then you slip
Into the Masterpiece.
And maybe I had miles to drive,
And promises to keep:
You ditch it all to stay alive,
A Thousand Kisses Deep.

And sometimes when the night is slow,
The wretched and the meek,
We gather up our hearts and go,
A Thousand Kisses Deep.

Confined to sex, we pressed against
The limits of the sea:
I saw there were no oceans left
For scavengers like me.
I made it to the forward deck.
I blessed our remnant fleet –
And then consented to be wrecked,
A Thousand Kisses Deep.

I’m turning tricks, I’m getting fixed,
I’m back on Boogie Street.
I guess they won’t exchange the gifts
That you were meant to keep.
And quiet is the thought of you,
The file on you complete,
Except what we forgot to do,
A Thousand Kisses Deep.

(рефрен)

And sometimes when the night is slow,
The wretched and the meek,
We gather up our hearts and go,
A Thousand Kisses Deep.

(рефрен)

The ponies run, the girls are young,
The odds are there to beat.
You win a while, and then it’s done –
Your little winning streak.
And summoned now to deal
With your invincible defeat,
You live your life as if it’s real,
A Thousand Kisses Deep.

Ова е мој препев на песната

СИНА ПТИЦА од американскиот писател Чарлс Буковски Во срцево имам сина птица
што сака да излета надвор
ама јас сум строг со неа,
и` велам, седи си мадро,
не допуштам никому
да те види. Во срцево имам сина птица
што сака да излета надвор
ама јас ја чистам со виски
и тутунски чад
па курвите и шанкерите
и продавачките во дуќаните
никогаш и не знаат за неа. Во срцево имам сина птица
што сака да излета надвор
ама јас сум многу строг со неа
и` велам чучи си таму,
зарем сакаш да ме туриш во беља,
да ги заебеш работите
па да се намали продажбата
на моите книги во Европа? Во срцево имам сина птица
што сака да излета надвор
ама јас сум многу паметен
и ја пуштам само ноќе понекогаш,
кога сите спијат.
И` велам, знам дека си ми внатре
не биди тажна.
Потоа ја враќам назад
а таму таа си попејува малку ,
не ја оставам сосема да ми умре
и ние си спиеме заедно како
во некој наш таен пакт
што е доволно угодно
за човек да се расплаче
ама јас не сум расплакан -
а вие? Еве го оригиналот: Bluebird Charles Bukowski there’s a bluebird in my heart that
wants to get out
but I’m too tough for him,
I say, stay in there, I’m not going
to let anybody see
you.there’s a bluebird in my heart that
wants to get out
but I pur whiskey on him and inhale
cigarette smoke
and the whores and the bartenders
and the grocery
never know that
he’s
in there.

there’s a bluebird in my heart that
wants to get out
but I’m too tough for him,
I say,
stay down, do you want to mess
me up?
you want to screw up the
works?
you want to blow my book sales in
Europe?

there’s a bluebird in my heart that
wants to get out
but I’m too clever, I only let him out
at night sometimes
when everybody’s asleep.
I say, I know that you’re there,
so don’t be
sad.
then I put him back,
but he’s singing a little
in there, I haven’t quite let him
die
and we sleep together like
that
with our
secret pact
and it’s nice enough to
make a man
weep, but I don’t
weep, do
you?
========
Има и блог Сина птица

Од најновиот албум на Рамбо Амадеус, еве ви го текстот на насловната нумера
ХИПИШИЗИК МЕТАФИЗИК
===========
За полесно да ви ја доловам тематиката на оваа нумера,
ќе ви раскажам една древна монголска басна: Кој има сила и нерви – тој везден војува;
Кој има сила а нема нерви – тој аргатува;
Кој има и нерви и памет – тој командува;
Кој има и памет и сила – олимпискиот огин го распалува;
Кој има и сила и памет и нерви – снима порно-филмови; Хипишизик, Метафизик А кој има нерви а нема ни сила ни памет -
него измамниот комар го привлекува;
Кој има памет а нема ни сила ни нерви -
евааа, само поет може да биде -
поетската тага е преголема,
има рима ама смисла нема … нема! Кој нема сила, ни памет ни нерви,
кој нема ни сила ни памет ни нерви,
кој нема ни сила ни памет ни нерви -
тој е вистински Хипишизик Метафизик! Хипишизик Метафизик!
Хипишизик Метафизик!
Хипишизик Метафизик! Хипишизик Метафизик е над реалната состојба,
хахахахахаха
челикот на логиката со леснотија го сече и витка
па повторно го заварува!
Хипишизик Метафизик е над реалната состојба,
хахахахахаха
челикот на логиката со леснотија го сече и витка
па повторно го заварува!

Ова е моја верзија на една песна која германскиот поет Хајне ја препеал од турски јазик.

МАЈНЕ ХАЈНЕ Во примрак, кај водоскокот
што млаз по млаз си џитка,
султанија намигаше со око
мирисна како ѓулова китка. А секој ден, ѓоа токму тогаш
за на вода му дошол редот,
младиот роб, нога пред нога,
зјаеше по неа со лице бледо. Запикаса султанија млада
па нагло му пријде и рече:
“Не копнеј, еве ќе ти дадам
да ме ковеш цела вечер!“ А тој жален глава сведна,
од срам ко восок се стопи
за судбината своја бедна -
оти султанот му го шкопи.

Ова е моја поема за тоа кој и зошто ја изградил Глувчешката кула на реката Рајна

БАЖДАР НА РАЈНА 1. На пловната Рајна, во мирна доба, гусареше Шварц со дружина млада но посака полесен бизнис да проба па крепост изгради на речната ада. 2. Осуммината синови дружина му беа, топови наместија од шведски челик - лотките со баждар ко гуски ги кубеа, златници трупаа, вредни како пчели. 3. Жалба од трговците долж цела Рајна и до будното уво на кајзерот допре па размисли мудро и со мисија тајна Шварцовиот зулум реши да го сопре. 4. Му прати понуда највитешки чесна - кај него да служат, гардата да личи; но Шварц надуен сал пцост тресна - кајзерот со џамче нека ми го бричи. 5. Виде кајзерот дека Шварц е дибек но не сакаше борба и загуби мачни туку девет глумици, за секого либе, прати да ги замајат гусарите алчни. 6. Шварц и синовите позаспаа опиени од љубовно вино со буника полно а во окови,од шведски челик лиени, кај кајзерот се најдоа врзани болно. 7. Пресудата негова, праведна и брза, реши на сите нив глава да се сече но Шварц крајот не го прими со мрза туку ваква претсмртна желба рече: 8. Кајзеру честит,ти господар си мудар, светот како татковци обата не` гледа; колку зачекорам по џелатовиот удар толкумина поштеди од моите чеда. 9. Му ја одобри кајзерот желбата лита на баждарџи-шефот што му текна и тој во дворот,пред подбивна свита, со грб свртен, на џелатот му клекна. 10. Синовите збиено, попреку, во штама, чекаа на ред,со луда надеж за кратко, кога мечот остар, во извежбан замав, ја стркала главата на нивниот татко. 11. И бидна чудо – снагата што не падна со дивјачки порив на нозе се крена и осум чекори изброи за спас гладна дури крв џиткаше од вратната вена. 12. Целосно се исполни дадениот збор, синовите на островот најдоа почин како баждарџии на кајзеровиот двор - оти ќаровна идеја не бива да се кочи. ========

Моја поема според една германска легенда.

1.
Реката Рајна со легенди е накитена,
и еве една што лесно ќе се сфати -
за владика дрзок со глава усвитена,
како морничаво гревот си го плати.
2.
Векот десетти си го токмеше крајот
а слободен Бинген со китните села
токму помислија дека кај нив е рајот
кога црковна шепа ги пороби врела.
3.
Владиката од Мајнц, Хато Втори,
со своите сурови платенички орди
на се`данок воведе, дури и за ќори,
и пропиште градот и селата горди.
4.
Дури и Бог побегна, навјаса суша,
нема жетва и немаштија се шири
а данок се збира и ропот се слуша -
аман владико,гладта да ја смириш.
5.
И сето злато владиката им го собра
преку море да набави храна за спас,
не мина многу па вест пушти добра -
“во дрвениот амбар ќе ви делам јас!“
6.
Радосно збутани татковци и мајки
за дечиња да добијат барем залак
не ни видоа дека вратата со шајки
војници ја коват и амбарот го палат.
7.
Таа глетка и на Рајна здив и` сопре,
брановите заборавија да плискаат;
а до светот виц од владиката допре -
“селаните ко глувци в огнот пискаа!“
8.
А кога весел во замокот си се врати
од глувци го сардиса глутница дива;
исплашен, тој со лотка лимја фати
на островот во Рајна, во кулата сива.
9.
Разумот му шепна и така спокој најде
дека глувците нема Рајна да ја минат
па утешен во пределот на сонот зајде
сам на себе Господ и на милоста инат.
10.
Илјадници глувци во Рајна се втурнаа
стотици се удавија, стотици допловија
и гладно на заспаниот владика јурнаа -
ко во закован запален амбар го уловија.
11.
Залудно тој Бога го молеше со пискот,
за секоја детска солза глушец го апна;
умре изглодан, како пример за нискост
на силник што на својот народ стапна.

СОНЕТ 76 Зошто мојот нов горд стих е јалов
и усукан ко проста селска баница?
Стареам со видение што е мало
за нов метод и за чудна кованица.
Зошто пишувам се` за едно исто
и сал тревка досетлив ме прави
да најдам за зборот место чисто,
ко родено на него тој да се стави?
О,јас се`за тебе пеам, љубена моја,
ти и љубовта сеуште сте ми тема -
со старите зборови нов елан кројам,
потрошеното пак назад си го земам
како сонцето од вчера што се роди
така мојта љубов стар стих ја плоди.
Еве го оригиналот: SONNET 76 Why is my verse so barren of new pride,
So far from variation or quick change?
Why with the time do I not glance aside
To new-found methods and to compounds strange? Why write I still all one, ever the same,
And keep invention in a noted weed,
That every word doth almost tell my name,
Showing their birth and where they did proceed? O, know, sweet love, I always write of you,
And you and love are still my argument;
So all my best is dressing old words new,
Spending again what is already spent:
For as the sun is daily new and old,
So is my love still telling what is told.

Вкусот на ништожноста

Духу столчен – некогаш за борба трубеше,
мамузата на надежта ти распалуваше жар;
но не ќе ја јавнеш веќе неа, ти коњу стар,
што на сека препрека потковата ја губеше!
Легни си, срце мое, што дремливо љубеше!
 

Духу поразен, и труба и флејта веќе свири
за фајронт на љубовта што загубила вкус!
Збогум стар разбојнику,обидот ти беше кус
да го заведеш срцево што во мрак се смири
оти пролетта мила го загуби својот мирис.
 

И од минута во минута ме стега ова време,
фатен како кочан сред цврста зимска зелка -
па си думам, се` на светов се врти и прпелка,
и не барам веќе растовар на моето бреме,
во падот свој лавината и мене ќе ме земе.
 

А еве го оригиналот. Le Goыt du nйant

Morne esprit, autrefois amoureux de la lutte,
L’Espoir, dont l’йperon attisait ton ardeur,
Ne veut plus t’enfourcher! Couche-toi sans pudeur,
Vieux cheval dont le pied а chaque obstacle butte. Rйsigne-toi, mon coeur; dors ton sommeil de brute.

Esprit vaincu, fourbu! Pour toi, vieux maraudeur,
L’amour n’a plus de goыt, non plus que la dispute;
Adieu donc, chants du cuivre et soupirs de la flыte!
Plaisirs, ne tentez plus un coeur sombre et boudeur! Le Printemps adorable a perdu son odeur!

Et le Temps m’engloutit minute par minute,
Comme la neige immense un corps pris de roideur;
— Je contemple d’en haut le globe en sa rondeur
Et je n’y cherche plus l’abri d’une cahute. Avalanche, veux-tu m’emporter dans ta chute? …

Сонет на англиската поетеса Елизабета Берет Браунинг Сонет 14

Ако мора, на причината да ме сакаш,
да ја најдеш квадратурата на кругот,
гледај да не надваса било што друго
туку Љубовта сама што не` спои вака.
 

Оти, мил мој, може изгледот те мами
кога ти се смеам на милозлив начин
па мислиш меѓу нас сал жар ќе зрачи
и без пепел ќе векува нашиот камин.
Од утехата твоја жалта ми е свената,
на образиве речните корита се суви
но и сабјата на заборавот е крената.
Та затоа, мил мој, да бидеме глуви
за се` друго што ја мати вселената -
освен за танцот на љубовните муви.

Еве го оригиналниот текст, за да се уверите во оригиналноста на мојот препев Sonnet 14: Sonnets from the Portuguese by Elizabeth Barrett Browning If thou must love me, let it be for nought

Except for love’s sake only. Do not say

‘I love her for her smile… her look… her way

Of speaking gently, … for a trick of thought

That falls in well with mine, and certs brought

A sense of pleasant ease on such a day’ -

For these things in themselves, Beloved, may

Be changed, or change for thee, – and love, so wrought,

May be unwrought so. Neither love me for

Thine own dear pity’s wiping my cheeks dry, -

A creature might forget to weep, who bore

Thy comfort long, and lose thy love thereby!

But love me for love’s sake, that evermore

Thou may’st love on, through love’s eternity

Франческо Петрарка

Сонет бр.134 (оксиморонски)
Ниту мир најдов ниту за војна се стегнав
исплашен а со надеж, изгорен а смрзнат,
ко црв летам кон небото а на земја легнат -
голтар сум што светов да го мери се дрзна.
Вратата лажливо мојот занданџија ја клати,
да ме одврзе од јазлите не ќе да му текне;
љубовта не ме уби а со синџири ја платив -
не остава да живеам ни пушта да ми лекне.
Без јазик сум а викам, слеп сум а гледам,
чезнеам за пропаст ама за помош молам,
го љубам другиот ама си се мразам себе.
Расплакан а се смеам,се гостам со беда,
и смртта и животот подеднакво ме болат -
мадам,на ова дереџе сум се`заради тебе.
Препевот го направив врз основа на англискиот препев

Number 134

I find no peace, and have no arms for war,
and fear and hope, and burn and yet I freeze,
and fly to heaven, lying on earth’s floor,
and nothing hold, and all the world I seize. My jailer opens not, nor locks the door,
nor binds me to hear, nor will loose my ties;
Love kills me not, nor breaks the chains I wear,
nor wants me living, nor will grant me ease. I have no tongue, and shout; eyeless, I see;
I long to perish, and I beg for aid;
I love another, and myself I hate.
Weeping I laugh, I feed on misery,
by death and life so equally dismayed:
for you, my lady, am I in this state.
———————————- Here is one of Francis Petrarch’s more typical sonnets, “Number 134,” as translated by Anthony Mortimer (keep in mind that Petrarch was a sophisticated poet–not all of his
sonnets are so programmatically oxymoronic )-:
——————- Еве го и оригиналот на италијански: CXXXIV – Pace non trovo e non ho da far guerra Pace non trovo, et non т da far guerra; e temo, et spero; et ardo, et son un ghiaccio; et volo sopra ‘l cielo, et giaccio in terra; et nulla stringo, et tutto ‘l mondo abbraccio. Tal m’а in pregion, che non m’apre nй serra, nй per suo mi riten nй scioglie il laccio; et non m’ancide Amore, et non mi sferra, nй mi vuol vivo, nй mi trae d’impaccio. Veggio senza occhi, et non т lingua et grido; et bramo di perir, et cheggio aita; et т in odio me stesso, et amo altrui. Pascomi di dolor, piangendo rido; egualmente mi spiace morte et vita: in questo stato son, donna, per voi.