Мој препев на една песна од американскиот поет
е.е.cummings

ТАМУ КАЈШТО НИКОГАШ НЕ СУМ БИЛ А РАДО БИ ОДЕЛ

Таму кајшто никогаш не сум бил а радо би одел, зад било кое искуството, каде звуците ќе сопрат, во очите ти и гестовите нежни што ми се модел за нешто така блиско што ме страв да го допрам;
со прсти срце сум си стегнал, во тупаница тупка, но ти со твојта вита става ќе ми разбиеш поза - ме отвараш таинствено и вешто, пупка по пупка, исто ко Пролетта што ја допира својта прва роза.
Или,ако посакаш што поблиску и во мене да си, јас и мојот живот ќе се затвориме брзо и нежно - како кога срцето на тој цвет поитува да се спаси од гладното јато мразулци на невремето снежно.
Постојана и без соперник е кршливоста наша и со знамиња татковински животот го стиска па на човека му доаѓа реторички да се праша - зар смртта во секој наш здив не ни е блиска?
Јас не знам ниту еден отвори/затвори метод но длабоко од гласот на твојте очи  бев бацен, тој е помил и од хорот на сите рози на светот и никој, дури ни дождот, нема толку мали раце. ============================ e.e.cummings somewhere i have never travelled,gladly beyond
somewhere i have never travelled,gladly beyond any experience,your eyes have their silence: in your most frail gesture are things which enclose me, or which i cannot touch because they are too near
your slightest look easily will unclose me though i have closed myself as fingers, you open always petal by petal myself as Spring opens (touching skilfully,mysteriously)her first rose
or if your wish be to close me, i and my life will shut very beautifully ,suddenly, as when the heart of this flower imagines the snow carefully everywhere descending;
nothing which we are to perceive in this world equals the power of your intense fragility:whose texture compels me with the color of its countries, rendering death and forever with each breathing
(i do not know what it is about you that closes and opens;only something in me understands the voice of your eyes is deeper than all roses) nobody,not even the rain,has such small hands

….

Франческо Петрарка  Сонет 292 Еднаш, во огнена реч,ги спомнав нејните очи,
гушките и рацете,лицето мило и срнестиот фд
што ме одвоија и од мене и од човечкиот род
та во толку простор и време не наоѓав почин; кадравата коса што блескаше како чисто злато,
насмевката што пронижува со ангелски зраци,
рај да биде земјава беа тоа несомнени знаци -
но сега зајдоа, издувани ко прашинки од патот. И уште сум жив, кон себе свм со презир и тага,
оставен кај светлото за мене не ќе има бреме,
во лушпа-лотка во бурно море и мразна влага.

Песно моја љубовна,сувост кон нас веќе ползи,
да ја свртиме дресираната вештина е време -
со мојта лира да ги наполниме вените со солзи.

=========== (препев според англискиот препев на Антони Мортимер) Here is “Sonnet 292″ from the Canzoniere, F. Petrarca as translated by Anthony Mortimer The eyes I spoke of once in words that burn, the arms and hands and feet and lovely face that took me from myself for such a space of time and marked me out from other men; the waving hair of unmixed gold that shone, the smile that flashed with the angelic rays that used to make this earth a paradise, are now a little dust, all feeling gone; and yet I live, grief and disdain to me, left where the light I cherished never shows, in fragile bark on the tempestuous sea. Here let my loving song come to a close; the vein of my accustomed art is dry, and this, my lyre, turned at last to tears. ================== А еве го и италијанскиот оригинал: Sonnet 292 Gli occhi di ch’io parlai sн caldamente, et le braccia et le mani et i piedi e ‘l viso, che m’avean sн da me stesso diviso, et fatto singular da l’altra gente; le crespe chiome d’тr puro lucente e ‘l lampeggiar de l’angelico riso, che solean fare in terra un paradiso, poca polvere son, che nulla sente. Et io pur vivo, onde mi doglio et sdegno, rimaso senza ‘l lume ch’amai tanto, in gran fortuna e ‘n disarmato legno. Or sia qui fine al mio amoroso canto: secca и la vena de l’usato ingegno, et la cetera mia rivolta in pianto.

СЛОВЕН

Ми ја асвалтира патеката со китки,
(древна технологија на секој демон),
ме пронижа и со стиховите ти питки
па луд ме обеси ко чушки под тремот.

Ме чека другарот мој, компир варен,
со зејтин и сол во лутица растриена -
таква е судбината на алчниот старец
загорен за млада пупка неоткриена.