Ова е мој препев на Сонт 1 од чилеанскиот поет Пабло Неруда.

 

1
Матилдо, на билка, камен или вино ти си име,
зборот во чија звучност зародишот осамнува
на сѐ што земја раѓа и истрајува како пример
за лет во кој светлината на лимунот пламнува.
2
Во тоа име пловат бродови од чам и смрека
обиколени со рој огнови од синевина дива,
и овие букви се пенлива вода на некоја река
што во моето закостенето срце се влива.
3
О, име откриено под ластари на ползница лоза
како врата си на тунел што таинство дрочи
а со светот комуницира со мирисна проза!
О, сакам од врелите ти усни да сум примен,
истражи ме, ако сакаш, со своите ноќни очи,
но дај ми да пловам и спијам во твоето име.
====
Еве го оригиналот:

Soneto I

Matilde, nombre de planta o piedra o vino,
de lo que nace de la tierra y dura,
palabra en cuyo crecimiento amanece,
en cuyo estнo estalla la luz de los limones.
En ese nombre corren navнos de madera
rodeados por enjambres de fuego azul marino,
y esas letras son el agua de un rнo
que desemboca en mi corazуn calcinado.
Oh nombre descubierto bajo una enredadera
como la puerta de un tъnel desconocido
que comunica con la fragancia del mundo!
Oh invбdeme con tu boca abrasadora,
indбgame, si quieres, con tus ojos nocturnos,
pero en tu nombre dйjame navegar y dormir.

Ова е мој препев на Сонет 100 од чилеанскиот поет Пабло Неруда.

 

1
Во средиштето на земјата смарагди ќе двојам,
за таму, љубена, да ја видам фигурата твоја;
ќе ги копирам оттаму пченичните шилци класни
како да се пишана порака на водата гласник.
2
Каков свет! Ама длабок магдоносов корен!
Каков брод што во милина плови без маани!
И ти и јас, обајцата сме во топазно море!
Нема веќе разнозвучје на нашите камбаани!
3
Во воздух слободен ќе ни бидат силите,
и во него словено од ветрот јаболко,
како сочна книга во гранките длабоко;
и таму кајшто мирисаат каранфилите
ќе бидеме жив бедем на противречноста
против победничкиот бакнеж на вечноста.
=========
Soneto C

En medio de la tierra apartarй
las esmeraldas para divisarte
y tъ estarбs copiando las espigas
con una pluma de agua mensajera.
Quй mundo! Quй profundo perejil!
Quй nave navegando en la dulzura!
Y tъ tal vez y yo tal vez topacio!
Ya no habrб divisiуn en las campanas.
Ya no habrб sino todo el aire libre,
las manzanas llevadas por el viento,
el suculento libro en la enramada,
y allн donde respiran los claveles
fundaremos un traje que resista

la eternidad de un beso victorioso. 

Ова е мој препев на Сонет 99 од чилеанскиот поет Пабло Неруда.

 

1
Идат нови дни, билките и планетите веќе учат
тивко да се сложат за последиците и причината;
и колку многу чисти работи ќе ни се случат -
виолините ќе имаат мирис како Месечината!
2
Лебот тогаш ќе биде од твојот житен сој,
ќе го има твојот глас и вкусот на вљубени;
и други нешта од твојот глас ќе земаат крој
а Есента ќе си ги прибира коњите изгубени.
3
А ако како што е судено не биде редот,
љубовта ќе ги исполни големите бочви
на пастирите собирајќи им го медот,
а ти, со правта собирана од сите почви,
во магацините на моето срце што се траќа
ќе влегуваш и кај лубениците ќе се враќаш.
============
Soneto XCIX

Otros dнas vendrбn, serб entendido
el silencio de plantas y planetas
y cuбntas cosas puras pasarбn!
Tendrбn olor a luna los violines!
El pan serб tal vez como tъ eres:
tendrб tu voz, tu condiciуn de trigo,
y hablarбn otras cosas con tu voz:
los caballos perdidos del Otoсo.
Aunque no sea como estб dispuesto
el amor llenarб grandes barricas
como la antigua miel de los pastores,
y tъ en el polvo de mi corazуn
(en donde habrбn inmensos almacenes)
irбs y volverбs entre sandнas.

Ова е мој препев на Сонет 98 од чилеанскиот поет Пабло Неруда.
1
Оваа проповед, оваа хартија која ја пишат
илјадниците раце на една единствена рака,
не останува во тебе, не служи за сништа,
во земја паѓа и таму продолжува да ака.
2
Не е важно дали светлото или пофалбата
во пехарот ќе се влијат или излијат со мир,
ако биле силен трепет на виното и жалбата,
ако устата ти ја обоиле како со штир.
3
Не сакам веќе доцен слог, поправки и промени,
ни возбуда која привлекува и одвлекува спомени
со пена пишувајќи го твоето име на гребен.
И покрај тоа што молчи мојата љубов мрачна,
семето во буроносната пролет веќе се зачна
и подоцна громот ќе зборува само за тебе.
=======
Soneto XCVIII

 

Y esta palabra, este papel escrito
por las mil manos de una sola mano,
no queda en ti, no sirve para sueсos,
cae a la tierra: allн se continъa.
No importa que la luz o la alabanza
se derramen y salgan de la copa
si fueron un tenaz temblor del vino,
si se tiсу tu boca de amaranto.
No quiere mбs la sнlaba tardнa,
lo que trae y retrae el arrecife
de mis recuerdos, la irritada espuma,
no quiere mбs sino escribir tu nombre.
Y aunque lo calle mi sombrнo amor
mбs tarde lo dirб la primavera.

Ова е мој препев на Сонет 97 од чилеанскиот поет Пабло Неруда.

 

1
Треба да се лета во ова време, ама каде?
Без крилја и авиони, без сомнеж да се лета:
чекорите се беспомошни, минатото ги јаде,
и на нив патникот не може да смета.
2
Во секој час да се лета треба,
ко орел, мува и дните што нѐ гонат,
да се победат Сатурновите неба
и таму да се подигнат нови ѕвона.
3
Сега не се доволни патот и чевла цврста,
земјата веќе не служи по неа да се скита
и во ноќта корењата да ни се вкрстат:
ти ќе се појавиш во друг ѕвезден слив,
предодредена како привременост лита
но на крај ќе се претвориш во афион див.
============
Soneto XCVII

Hay que volar en este tiempo, a dуnde?
Sin alas, sin aviуn, volar sin duda:
ya los pasos pasaron sin remedio,
no elevaron los pies del pasajero.
Hay que volar a cada instante como
las бguilas, las moscas y los dнas,
hay que vencer los ojos de Saturno
y establecer allн nuevas campanas.
Ya no bastan zapatos ni caminos,
ya no sirve la tierra a los errantes,
ya cruzaron la noche las raнces,
y tъ aparecerбs en otra estrella
determinadamente transitoria
convertida por fin en amapola.

Ова е мој препев на Сонет 96 од чилеанскиот поет Пабло Неруда.

 

1
Размислувам за ова време во кое ме љубиш:
ќе се смени и други синевини ќе бидат,
друга кожа ќе биде на истите коски груби
и пролетта поинакви очи ќе ја видат.
2
Оние кои ова време ги затекло на крива нога,
оние кои со збор на димот му врзале ѕвонци,
минувачите, владите и трговците со дрога -
ќе престанат да танцуваат на своите конци.
3
Ќе исчезнат свирепите богови со окалки,
влакнестите месојадци со книги во мода,
лисните вошки и црните стоногалки.
И кога светот штотуку испран ќе ползи,
во водата поинакви очи ќе се родат
и тогаш ќе никне пченица без солзи.
==================
Еве го оригиналот:

Soneto XCVI

Pienso, esta йpoca en que tъ me amaste
se irб por otra azul sustituida,
serб otra piel sobre los mismos huesos,
otros ojos verбn la primavera.
Nadie de los que ataron esta hora,
de los que conversaron con el humo,
gobiernos, traficantes, transeъntes,
continuarбn moviйndose en sus hilos.
Se irбn los crueles dioses con anteojos,
los peludos carnнvoros con libro,
los pulgones y los pipipasseyros.
Y cuando estй reciйn lavado el mundo
nacerбn otros ojos en el agua
y crecerб sin lбgrimas el trigo.

Ова е мој препев на Сонет 95 од чилеанскиот поет Пабло Неруда.

 

1
Како нас кој досега се љубел на овој свет?
Ја бараме древната пепел на срцето изгорено,
таму нека паѓаат нашите бакнежи неуморено
сѐ додека не воскресне ненастанетиот цвет.
2
Ја љубиме љубовта која го јаде својот плод
и на земја се симнува со лице и власт:
ние сме светлина која истрајува во својот ȏд,
нејзин чувствителен а нескршлив клас.
3
Љубовта, која ладни времиња ја закопаа во ровот,
со снег и пролет, со заборав и есен, со прекори -
да ја доближиме до сјајот на едно јаболко ново,
чија свежина е отворена со едни нови рани
по кои во тишина како древната љубов да чекори
преку вечноста на нашите усти погребани.
================
Еве го оригиналот:

Soneto XCV

Quiйnes se amaron como nosotros? Busquemos
las antiguas cenizas del corazуn quemado
y allн que caigan uno por uno nuestros besos
hasta que resucite la flor deshabitada.
Amemos el amor que consumiу su fruto
y descendiу a la tierra con rostro y poderнo:
tъ y yo somos la luz que continъa,
su inquebrantable espiga delicada.
Al amor sepultado por tanto tiempo frнo,
por nieve y primavera, por olvido y otoсo,
acerquemos la luz de una nueva manzana,
de la frescura abierta por una nueva herida,
como el amor antiguo que camina en silencio
por una eternidad de bocas enterradas.

Ова е мој препев на Сонет 94 од чилеанскиот поет Пабло Неруда.

 

1
Ако умрам, надживеј ме со сила како никој друг,
бесот на сивилото и студот таа нека го разбудува;
нескршливите очи извишувај ги од југ на југ,
од сонце до сонце устата на гитарата нека залудува.
2
Смеата и твоите чекори сомнежи нека не ги ломат,
на мојата радост нека бидат везден отворен дуќан;
не чукај ми на градите зашто јас веќе не сум дома
ама живеј во мојата отсутност како во некоја куќа.
3
Отсутноста е куќа толку голема и многу измачува
само низ ѕидовите во неа ќе влегуваш и дивееш
додека сликите мои на воздухот ќе ги закачуваш.
Отсутноста е куќа изѕидана само од духовен зрак
па јас и без живот ќе те гледам како живееш -
и ако ти страдаш, љубена, ќе мора да умрам пак.
========
Еве го оригиналот:

Soneto XCIV

Si muero sobrevнveme con tanta fuerza pura
que despiertes la furia del pбlido y del frнo,
de sur a sur levanta tus ojos indelebles,
de sol a sol que suene tu boca de guitarra.
No quiero que vacilen tu risa ni tus pasos,
no quiero que se muera mi herencia de alegrнa,
no llames a mi pecho, estoy ausente.
Vive en mi ausencia como en una casa.
Es una casa tan grande la ausencia
que pasarбs en ella a travйs de los muros
y colgarбs los cuadros en el aire.
Es una casa tan transparente la ausencia
que yo sin vida te verй vivir
y si sufres, mi amor, me morirй otra vez.

 Ова е мој препев на Сонет 93 од чилеанскиот поет Пабло Неруда.

 

1
Ако еден ден твоите гради ги запре смртен смор
и нешто престане да тече и гори во твоите вени,
ако од усните гласот ти се симне и не биде збор,
ако в сон рацете ти заборават дека лет ги пленил,
2
Матилдо, усните подзинати нека ти бидат за мене
оти овој последен бакнеж со нив мора да трае,
засекогаш на твоите усни мора да остане скаменет,
за така зачуван и во мојата смрт да ми е знаен.
3
Лудо љубејќи ја ладната уста, ќе најдам почин
гушкајќи го загубениот грозд на твоето тело,
барајќи го светлото на твоите склопени очи.
И кога над нас земјата резето ќе го штракне
сплотени ќе сме во единствено смртно дело,
живи засекогаш во вечноста на тој бакнеж.
=============
Еве го оригиналот:

Soneto XCIII

Si alguna vez tu pecho se detiene,
si algo deja de andar ardiendo por tus venas,
si tu voz en tu boca se va sin ser palabra,
si tus manos se olvidan de volar y se duermen,
Matilde, amor, deja tus labios entreabiertos
porque ese ъltimo beso debe durar conmigo,
debe quedar inmуvil para siempre en tu boca
para que asн tambiйn me acompaсe en mi muerte.
Me morirй besando tu loca boca frнa,
abrazando el racimo perdido de tu cuerpo,
y buscando la luz de tus ojos cerrados.
Y asн cuando la tierra reciba nuestro abrazo
iremos confundidos en una sola muerte
a vivir para siempre la eternidad de un beso.

Ова е мој препев на Сонет 92 од чилеанскиот поет Пабло Неруда.

 

1
Љубена, ако се случи да умрам а ти си жива,
да не ѝ оставаме на болката многу да дивее;
љубена, ако јас потонам а ти сеуште пливаш,
знај, друг живот нема, сал овој што се живее.
2
Времето, водата што скита, на ветрот бесот,
и нас нѐ разнесуваат како пловечко семе.
Прашина сме во житото, на песокта песок -
можело да не се сретнеме во ова време.
3
О, малечок бескрају, ти не биди скршена,
ливадата што нѐ спои мора да ја вратиме
ама со тоа нашата љубов не е свршена.
Таа долга река никогаш и не се родила
и нема смрт па само треба да ѝ платиме
што со брчки тлото и усните ги оплодила.
=======================
Еве го оригиналот:

Soneto XCII

Amor mнo, si muero y tъ no mueres,
no demos al dolor mбs territorio:
amor mнo, si mueres y no muero,
no hay extensiуn como la que vivimos.
Polvo en el trigo, arena en las arenas
el tiempo, el agua errante, el viento vago
nos llevу como grano navegante.
Pudimos no encontrarnos en el tiempo.
Esta pradera en que nos encontramos,
oh pequeсo infinito! devolvemos.
Pero este amor, amor, no ha terminado,
y asн como no tuvo nacimiento
no tiene muerte, es como un largo rнo,

sуlo cambia de tierras y de labios. 

 Ова е мој препев на Сонет 91 од чилеанскиот поет Пабло Неруда.

 

1
Времето е бескрајно и јалово тропа,
како ситен дожд годините нѐ топат,
пердувот на солта лицето ти го допира,
облеката ја изгризаа, ништо не ги сопира:
2
не го разликуваат времето во рацете мои
или летот на портокалот во рацете твои:
се пробива животот со снег и мотика,
носејќи ни радост а напати и офтика.
3
Како грозд од години животот се клати
што тебе ти го дадов без сметка или страв
дека грозјето во почвата мора да се врати.
А дури и таму времето со напор скришен
ќе повикува дождови врз гробниот прав,
желно и самата отсутност да ја збрише.
==========
Еве го оригиналот:

Soneto XCI
La edad nos cubre como la llovizna,
interminable y бrido es el tiempo,
una pluma de sal toca tu rostro,
una gotera carcomiу mi traje:
el tiempo no distingue entre mis manos
o un vuelo de naranjas en las tuyas:
pica con nieve y azadуn la vida:
la vida tuya que es la vida mнa.
La vida mнa que te di se llena
de aсos, como el volumen de un racimo.
Regresarбn las uvas a la tierra.
Y aъn allб abajo el tiempo sigue siendo,
esperando, lloviendo sobre el polvo,
бvido de borrar hasta la ausencia.

  Ова е мој препев на Сонет 90 од чилеанскиот поет Пабло Неруда.
1
Помислив дека ќе умрам, близина на студ сетив,
и сиот мој живот оставив во тебе да престојува:
усните ти беа деној и ноќи мои што си ги ветив,
а кожата република со бакнежи што ја освојував.
2
Во овој момент готово е со книгите, стига:
со пријателства и богатства збирани без почин,
со прозрачната куќа која со тебе ја дигав:
сė престанува да постои освен твоите очи.
3
Оти љубовта, кога од живот ум ќе ти штукне,
над бранови други напросто е висок бран,
ама леле кога смртта дојде и на врата чукне.
За толку празнина, во погледот твој е скокот,
единствено твојата светлост оживува екран,
за сенката, сал љубовта твоја е сигурен локот.
======
Еве го оригиналот:

 

Soneto XC

Pensй morir, sentн de cerca el frнo,
y de cuanto vivн sуlo a ti te dejaba:
tu boca eran mi dнa y mi noche terrestres
y tu piel la repъblica fundada por mis besos.
En ese instante se terminaron los libros,
la amistad, los tesoros sin tregua acumulados,
la casa transparente que tъ y yo construimos:
todo dejу de ser, menos tus ojos.
Porque el amor, mientras la vida nos acosa,
es simplemente una ola alta sobre las olas,
pero ay cuando la muerte viene a tocar a la puerta
hay sуlo tu mirada para tanto vacнo,
sуlo tu claridad para no seguir siendo,

sуlo tu amor para cerrar la sombra.