Ова е мој препев на сонет 89 од чилеанскиот поет Пабло Неруда.

 

1
Кога ќе умрам, твоите раце на очи нека ми се тежина:
светлото и житото на твоите љубени раце го сакам,
за само уште еднаш да ме допре нивната свежина
што со нежност ја избриша мојата судбинска мака.
2
Сакам да живееш, додека заспан те чекам со надеж
дека на ветрот му слушаш и шепот и тресок,
дека го вдишуваш мирисот што морето ни го даде
и дека продолжуваш да одиш по нашиот песок.
3
Сакам да продолжи да живее она кое го љубев,
а дека сė тебе те љубев е разјаснета глоса,
затоа цути и понатаму, нека не ти биде шубе,

на мојта љубов да станеш наложеното зреење
за сенката моја да се расшета по твојата коса
и така да се дознае причината за моето пеење.
==========
Ова е оригиналот:

Soneto LXXXIX
Cuando yo muera quiero tus manos en mis ojos:
quiero la luz y el trigo de tus manos amadas
pasar una vez mбs sobre mн su frescura:
sentir la suavidad que cambiу mi destino.
Quiero que vivas mientras yo, dormido, te espero,
quiero que tus oнdos sigan oyendo el viento,
que huelas el aroma del mar que amamos juntos
y que sigas pisando la arena que pisamos.
Quiero que lo que amo siga vivo
y a ti te amй y cantй sobre todas las cosas,
por eso sigue tъ floreciendo, florida,
para que alcances todo lo que mi amor te ordena,
para que se pasee mi sombra por tu pelo,

para que asн conozcan la razуn de mi canto. 

 Ова е мој препев на Сонет 88 на чилеанскиот поет Пабло Неруда.

 

1
Месец Март со светлото свое скриено се враќа
и по небо лизганици од риби огромни се раѓаат,
димот земски сигнали за претпазливост праќа
и работите, една по една, во тишината паѓаат.
2
Но, во атмосфера на таа криза и добро е пишано,
животот на морето животот на пламенот го бара,
ожалостено е бротчето на зимата и е разнишано,
облик кој љубовта го втиснала во секоја гитара.
3
Љубена, розо што со пена сирена те капе и негува,
огну што по невидливи скали танцувајќи ја будиш
крвта во тунелот на несоницата, каде влегуваш
таласите за да се смират, небото мирно да лежи,
за морето да се откаже риби и фоки да нуди
и за светот да се заплетка во темните мрежи.
========
Ова е оригиналот:

Soneto LXXXVIII

El mes de Marzo vuelve con su luz escondida
y se deslizan peces inmensos por el cielo,
vago vapor terrestre progresa sigiloso,
una por una caen al silencio las cosas.
Por suerte en esta crisis de atmуsfera errabunda
reuniste las vidas del mar con las del fuego,
el movimiento gris de la nave de invierno,
la forma que el amor imprimiу a la guitarra.
Oh amor, rosa mojada por sirenas y espumas,
fuego que baila y sube la invisible escalera
y despierta en el tъnel del insomnio a la sangre
para que se consuman las olas en el cielo,
olvide el mar sus bienes y leones
y caiga el mundo adentro de las redes oscuras.

 Ова е мој препев на Сонет 87 на чилеанскиот поет Пабло Неруда. 1
Три ножици, три молњи, три морски птици,
го пресекоа ладното небо ко со брусен камен
и од него останаа едино разлетани спици
и сй беше растреперено како рането знаме.
2
Осамо, дај ми белег на изворот твој траен,
на свирепите птици ти што си пат за паѓањето,
татнеж на тапанот што предвесник е сјаен
на медот, на музиката, на морето, на раѓањето.
3
(Осама која постојано ја поддржува лице исто,
ко тежок цвет без престан раширен и крилест,
сй додека не приграби сй на небото чисто.)
Со ладни крилја морето во Архипелаг влезе,
наспроти арената на североистокот на Чиле.
И ноќта го затвори своето небесно резе.
=============
Ова е оригиналот:

 

Soneto LXXXVII

Las tres aves del mar, tres rayos, tres tijeras
cruzaron por el cielo frнo hacia Antofagasta,
por eso quedу el aire tembloroso,
todo temblу como bandera herida.
Soledad, dame el signo de tu incesante origen,
el apenas camino de los pбjaros crueles,
y la palpitaciуn que sin duda precede
a la miel, a la mъsica, al mar, al nacimiento.
(Soledad sostenida por un constante rostro
como una grave flor sin cesar extendida
hasta abarcar la pura muchedumbre del cielo.)
Volaban alas frнas del mar, del Archipiйlago,
hacia la arena del Noroeste de Chile.
Y la noche cerrу su celeste cerrojo.

 Ова е мој препев на Сонет 86 на чилеанскиот поет Пабло Неруда.

 

1
О, Јужен Крсту, детелино на фосфорниот мирис,
со четири бакнежи денес проби твоето чудо,
сенката и мојата паларија ги препречи и смири:
тркалезната месечина се шеташе по студот.
2
Тогаш, со љубовта моја, со љубената, ти дојава,
дијаманту на модрото иње, огледало, синевино,
и ноќта се прероди исполнета со твојата појава,
со твоите четири подруми растреперени од вино.
3
О трепетно сребро на рибата чиста и сјајна,
зелен крсту, на сенката магдоносу блескав,
светулко што си ортак на небесната тајна,
почивај во мене, остави ги родните роеви
и сал за миг спиј со човечката ноќна треска,
запали ги во мене четирите ѕвездени броеви.
=====
Ова е оригиналот:

Soneto LXXXVI
Oh Cruz del Sur, oh trйbol de fуsforo fragante,
con cuatro besos hoy penetrу tu hermosura
y atravesу la sombra y mi sombrero:
la luna iba redonda por el frнo.
Entonces con mi amor, con mi amada, oh diamantes
de escarcha azul, serenidad del cielo,
espejo, apareciste y se llenу la noche
con tus cuatro bodegas temblorosas de vino.
Oh palpitante plata de pez pulido y puro,
cruz verde, perejil de la sombra radiante,
luciйrnaga a la unidad del cielo condenada,
descansa en mн, cerremos tus ojos y los mнos.
Por un minuto duerme con la noche del hombre.
Enciende en mн tus cuatro nъmeros constelados.

Ова е мој препев на Сонет 85 на чилеанскиот поет Пабло Неруда

 

1
Од морето кон улиците скитничка магла јури
ко пареа од говедо закопано в снег што чури,
водата во своите долги јазици собира и крие
месечина што вети дека небесни ќе сме ние.
2
О, есен рана, од лисја ти саќе си пискотливо,
знамиња твои над село на трепет се држат,
збогум на реките им пеат луди жени похотливо
и сй до Патагонија коњите `ржат ли `ржат.
3
Љубена, на лицето вечер на лоза имаш,
која од љубовта носена до небо извишува
каде на громот потковиците му ги штима.
Над огнот на твоето ноќно тело се веднам
пазуви ти љубам но и есента што пишува
со прекуморска крв врз маглата жедна.

==============
Еве го оригиналот:

Soneto LXXXV
Del mar hacia las calles corre la vaga niebla
como el vapor de un buey enterrado en el frнo,
y largas lenguas de agua se acumulan cubriendo
el mes que a nuestras vidas prometiу ser celeste.
Adelantado otoсo, panal silbante de hojas,
cuando sobre los pueblos palpita tu estandarte
cantan mujeres locas despidiendo a los rнos,
los caballos relinchan hacia la Patagonia.
Hay una enredadera vespertina en tu rostro
que crece silenciosa por el amor llevada
hasta las herraduras crepitantes del cielo.
Me inclino sobre el fuego de tu cuerpo nocturno
y no sуlo tus senos amo sino el otoсo
que esparce por la niebla su sangre ultramarina.

 Ова е мој препев на Сонет 84 од чилеанскиот поет Пабло Неруда

 

1
Еве пак, љубена, мрежата на денот е стегната
врз дела, тркала, огнови, збогувања и плими,
и на ноќта щ ја предаваме пченицата полегната
која од светлината и земјата пладнето ја прими.
2
Само месечината на својата видлива страна
му ги држи на небесното устие многуте краци,
на собата тромоста на златото щ бидува храна
дур`ноќта полека ја подготвуваат твоите раци.
3
О, љубена, о ноќ, о своду што река те скрои
со непробојните води и во небесната сенка
која своето виорно грозје го потопува и двои,
сй дур`не бидеме единствена притаена чйка,
пехар во кој пепелта небесна паѓа и стенка,
капка во пулсирањето на бавна и долга река.
====
Еве го оригиналот:

Soneto LXXXIV

Una vez mбs, amor, la red del dнa extingue
trabajos, ruedas, fuegos, estertores, adioses,
y a la noche entregamos el trigo vacilante
que el mediodнa obtuvo de la luz y la tierra.

Sуlo la luna en medio de su pбgina pura
sostiene las columnas del estuario del cielo,
la habitaciуn adopta la lentitud del oro
y van y van tus manos preparando la noche.
Oh amor, oh noche, oh cъpula cerrada por un rнo
de impenetrables aguas en la sombra del cielo
que destaca y sumerge sus uvas tempestuosas,
hasta que sуlo somos un solo espacio oscuro,
una copa en que cae la ceniza celeste,
una gota en el pulso de un lento y largo rнo.

 Ова е мој препев на Сонет 83 на чилеанскиот поет Пабло Неруда.

 

1
Мило ми е да те сетам до мене во ноќта, љубена,
невидлива во твојот сон, со ноќна осама наеткана,
дур` за грижите мои трпеливоста не ми е загубена
па ги одмрсувам како рибарска мрежа заплеткана.
2
Отсутно, твоето срце низ соништата аргатува
но телото и така напуштено го одржува здивот,
залудно ме бара а сепак сонот ми го збогатува
како билка која на својата сенка щ дава живот.
3
Ти друга ќе бидеш што утре ќе живее, знаеме,
но од оние во ноќта изгубени граници на мигот
и од биднинава небидносана во која чмаеме
нешто останува и нй води кон живот во бои
во кој сенката со огнен печат го удира жигот
бележејќи ги таинствените суштества свои.
=====
Еве го и оригиналот:
Soneto LXXXIII
Es bueno, amor, sentirte cerca de mн en la noche,
invisible en tu sueсo, seriamente nocturna,
mientras yo desenredo mis preocupaciones
como si fueran redes confundidas.
Ausente, por los sueсos tu corazуn navega,
pero tu cuerpo asн abandonado respira
buscбndome sin verme, completando mi sueсo
como una planta que se duplica en la sombra.
Erguida, serбs otra que vivirб maсana,
pero de las fronteras perdidas en la noche,
de este ser y no ser en que nos encontramos
algo queda acercбndonos en la luz de la vida
como si el sello de la sombra seсalara
con fuego sus secretas criaturas.

 Ова е мој препев на Сонет 82 на чилеанскиот поет Пабло Неруда.

 

82

1
Откако ќе ја затвориш ноќната врата за почин,
љубена, кон темниот простор премин те чека:
затвори ги сните и со твоето небо во моите очи
распостели се во мојата крв како широка река.
2
Збогум, свирепа јаснотијо, си го виде ти алот
на секој ден изминат полнејќи му ја вреќата;
збогум на секој час или зракче на портокалот,
здраво сенко, ти друшке миговна на среќата!
3
На овој брод ил`вода, смрт ил`животен врв,
уште еднаш гушнати, заспиваме воскреснати -
ние сме венчавката на ноќта во мојата крв.

Не знам кој треба да одмора а кој да се буди,
кои треба да се живи или од смрт треснати -
на градиве твоето срце изгрејсонце им нуди.
======
Еве го оригиналот:

Soneto LXXXII
Amor mнo, al cerrar esta puerta nocturna
te pido, amor, un viaje por oscuro recinto:
cierra tus sueсos, entra con tu cielo en mis ojos,
extiйndete en mi sangre como en un ancho rнo.
Adiуs, adiуs, cruel claridad que fue cayendo
en el saco de cada dнa del pasado,
adiуs a cada rayo de reloj o naranja,
salud oh sombra, intermitente compaсera!
En esta nave o agua o muerte o nueva vida,
una vez mбs unidos, dormidos, resurrectos,
somos el matrimonio de la noche en la sangre.
No sй quiйn vive o muere, quiйn reposa o despierta,
pero es tu corazуn el que reparte
en mi pecho los dones de la aurora.

    81 Престорен дете во клукцата на мојата мечта
ја словив твојата фантазија, таа алчна стаорка,
чија полаза направи да ми секне речта,
за мутав да ме ѕенѕаш како вешта играорка.
2
Така твојта сенка сега е сигурно вкафезена,
за домашен притвор залудно кауција нуди:
таа општа опасност е со невиност извезена,
способна со насмевка и мртовец да слуди.
3
Сега маус и тастатура се рацете твои бесни,
на мојот Фејсбук-ѕид отровни печурки садат,
но јас веќе не наседнувам на трикови лесни:
моите гладни раце сега монашки си постат,
од спомените за тебе сал леб и вода јадат
а од мрсното и сал едното јаначе им е доста.
…

 Ова е мој препев на Сонет 81 на чилеанскиот поет Пабло Неруда. 1
Сега моја си. Мојот сон твојот сон го гушна.
Љубовта и неволјата веќе нема да те болат.
Невидливите тркала на ноќта не ги слушна,
ти крај мене си чиста како јантарна смола.
2
Љубена, нема друга што мојот сон би ја опил,
ние заедно ќе одиме по водите на ова време.
Нема друга чија сенка со мојата ќе се стопи,
само ти си луна жива и сонце и слатко бреме.
3
Сега рацете твои ги отворија дланките нежни
и со лелеави звуци незнајни предели затнаа
а очите твои се склопија како крилја снежни
додека ја следам твојата вода која ме рони:
ноќта, ветрот, светот – судбини си разгатнаа
а јас без тебе сум само сонот што ти го сони.
—-
Еве го оригиналот:
Soneto LXXXI
Ya eres mнa. Reposa con tu sueсo en mi sueсo.
Amor, dolor, trabajos, deben dormir ahora.
Gira la noche sobre sus invisibles ruedas
y junto a mн eres pura como el бmbar dormido.
Ninguna mбs, amor, dormirб con mis sueсos.
Irбs, iremos juntos por las aguas del tiempo.
Ninguna viajarб por la sombra conmigo,
sуlo tъ, siempreviva, siempre sol, siempre luna.
Ya tus manos abrieron los puсos delicados
y dejaron caer suaves signos sin rumbo,
tus ojos se cerraron como dos alas grises,
mientras yo sigo el agua que llevas y me lleva:
la noche, el mundo, el viento devanan su destino,
y ya no soy sin ti sino sуlo tu sueсo.

  Ова е еден од моите `100 сонети за измамата`, кои, заедно со моите препеви на `Стоте сонети за љубовта` на Пабло Неруда, ќе бидат содржина на мојата идна поетска збирка под наслов “Распрцаниот заек на измамата“  80 1
Љубена, кон тебе како тема повторно се вртам,
на измамата взаемна да щ допишам фуснота,
под пописот на нашите лаги да повлечам црта
за спас на душите што одбија да се сплотат.
2
За сите слабаци на светов компонирав тропар
со молитвен метод за храброста да им јакне,
да можат безмилосно духот свој да го шкопат-
распрцаниот заек на измамата да не ги акне.
3
За сето тоа подземјето протестира со татнеж,
со цунамна шлаканица копното ни го перка
и сака умот мој преморен во сон да го затне:

 

зашто иднината на измамнички конец виси,
заврзан за библиоигнорија на божјата ќерка
чија најпожелна наследничка досега – ти си.
…

  Ова е мој препев на Сонетот 80 на чилеанскиот поет Пабло Неруда

 

1
Љубена, од патувањето и од болката се вратив
кон твојот глас и раката што гитарата ја дружи,
кон огнот кој со бакнежите есента ни ја скрати
и кон ноќта која преку самрачното небо кружи.
2
За сите луѓе на светов барам леб и царски врв,
за сите земјоделци без среќа освојувам земја;
надеж нека нема за мирот на мојот пев и крв -
без твојата љубов сал смртен љубам темјан.
3
За сето тoa јасната месечина валцер свири
а во водата на гитарата баркарола цвета,
сй дур` мојот ум уморен во сон не се смири:

зашто животот мој несониците ги распна
над сеницата каде раката ти живее и лета,
чувајќи му ја оваа ноќ на патникот заспан.

=======
Еве го и оригиналот:

Soneto LXXX
1
De viajes y dolores yo regresй, amor mнo,
a tu voz, a tu mano volando en la guitarra,
al fuego que interrumpe con besos el otoсo,
a la circulaciуn de la noche en el cielo.

2
Para todos los hombres pido pan y reinado,
pido tierra para el labrador sin ventura,
que nadie espere tregua de mi sangre o mi canto.
Pero a tu amor no puedo renunciar sin morirme.
3
Por eso toca el vals de la serena luna,
la barcarola en el agua de la guitarra
hasta que se doblegue mi cabeza soсando:

que todos los desvelos de mi vida tejieron
esta enramada en donde tu mano vive y vuela
custodiando la noche del viajero dormido.
…