Ова е мој препев на Сонет 48 од чилеанскиот поет Пабло Неруда. 1
Двајца среќни љубовници се само еден леб,
од месечината в трева една едина капка;
одејќи, тие се ко две сенки здружени в џеб,
едно сонце што в постела остава длапка.
2
Од сите вистини тие денот го одбираат,
не се сврзуваат со јажиња туку со мирис;
не растураат туку зборови и мир собираат
за од кула проѕирна среќата да се шири.
3
Двајца љубовници се од воздух и вино стил,
ноќта нив со среќни китки ги гоштева,
и тие имаат право на секој никнат каранфил.
Двајца љубовници за смртта не се храна,
се раѓаат повторно оти таа им проштева
за на природата вечност да ѝ станат.
=============
Еве го оригиналот:
Soneto XLVIII
Dos amantes dichosos hacen un solo pan,
una sola gota de luna en la hierba,
dejan andando dos sombras que se reъnen,
dejan un solo sol vacнo en una cama.
De todas las verdades escogieron el dнa:
no se ataron con hilos sino con un aroma,
y no despedazaron la paz ni las palabras.
La dicha es una torre transparente.
El aire, el vino van con los dos amantes,
la noche les regala sus pйtalos dichosos,
tienen derecho a todos los claveles.
Dos amantes dichosos no tienen fin ni muerte,
nacen y mueren muchas veces mientras viven,
tienen la eternidad de la naturaleza.
==============
англиски превод
48
Two lucky lovers bake a single loaf,
a single drop of the moon in the grass.
They lead two shadows walking as one,
leave in bed a single empty sun.
Of all the truths, they chose the day.
They were not bound by threads, but by an aroma.
They tore to pieces neither words nor peace.
Good fortune is a transparent tower.
Air and wine go well with these two.
Night regales them with happy petals.
They have a right to each carnation.
Two lucky lovers who have no end, no death,
they are often born and often die as they live.
They have nature’s eternity.
Translation: Terence Clarke
============
хрватски превод
48.
Dvoje sretnih ljubavnika samo su jedan kruh,
jedna jedina kap mjesecine u travi,
iduci ostavljaju dvije sjene združene,
jedno jedino sunce prazno u nekoj postelji.
Od svih istina izabrali su dan:
ne svezaše se nitima nego mirisom
i nisu razbili ni mir, ni rijeci.
Sreca je prozirni toranj.
Zrak i vino idu s dvoje ljubavnika,
noc im poklanja svoje sretne latice,
oni imaju pravo na sve karanfile.
Dvoje sretnih ljubavnika nemaju kraja ni smrti,
radaju se i umiru više puta dok žive,
imaju vjecnost prirode.

Ова е мој препев на Сонет 47 од чилеанскиот поет Пабло Неруда.
1
На гранка, зад мене, сакам да те видам горе.
Малку по малку – ќе се претвориш во плод.
Не ти беше тешко да се искачиш од корен,
низ соковите, слог по слог, успеа твојот ȏд.
2
И тука првин ќе побидеш миризлив цвет,
ко статуа на бакнежот и неговата силина,
сѐ дур`аури од земниот и небесниот свет
не те исполнат со сладост и милина.
3
На гранката ќе ја видам твојата коса
и печатот твој што врз лисјата бликнал
а тие до мојата уста сок твој ќе носат
пехарот на жедта да го налијат до врв
со тој бакнеж кој од земјата никнал
како возљубен плод на твојата крв.
============================
Еве го оригиналот:
Soneto XLVII
Detrбs de mн en la rama quiero verte.
Poco a poco te convertiste en fruto.
No te costу subir de las raнces
cantando con tu sнlaba de savia.
Y aquн estarбs primero en flor fragante,
en la estatua de un beso convertida,
hasta que sol y tierra, sangre y cielo,
te otorguen la delicia y la dulzura.
En la rama verй tu cabellera,
tu signo madurando en el follaje,
acercando las hojas a mi sed,
y llenarб mi boca tu substancia,
el beso que subiу desde la tierra
con tu sangre de fruta enamorada.
==========
англиски превод
47
Behind me, on a branch, I wish to see you,
where little by little you’ve turned to fruit.
It didn’t mean much to you to rise from the roots,
singing in the syllables of sap.
And here you will be the first fragrant flower,
turned to a statued kiss
until the sun and earth, blood and sky
give in to your sweet delight.
There on the branch I’ll see your hair,
your mark ripening in the leaves,
the leaves coming near to my thirst.
And my mouth will take in all of your being . . .
the kiss that rose from the earth
with the enamored fruit of your blood.
Translation: Terence Clarke
===========
хрватски превод
Želim te vidjeti iza sebe na grani.
Malo po malo pretvorila si se u plod.
Nije ti bilo teško da se uspneš iz korijenja
pjevajuci svojim slogovima soka.
I tu ceš biti najprije mirisni cvijet,
u statuu poljupca pretvorena,
sve dok ti sunce i zemlja, krv i nebo
ne odobre slast i milinu.
Vidjet cu na grani tvoju kosu,
tvoj znak koji sazrijeva u lišcu,
približavajuci listove mojoj žedi,
i ispunit ce moja usta tvojim sokom
poljubac koji je iznikao iz zemlje
tvojom krvlju zaljubljena ploda.

  Ова е мој препев на Сонет 46 од чилеанскиот поет Пабло Неруда.
1
Од ѕвездите по кои паметта ја  губев,
избањати во различни реки и роси,
ја одбрав само онаа која ја љубев,
и, оттогаш, таа в ноќта сон ми носи.
2
Од брановите кои една желба ги спојува
да се гранка, студ и море како цело,
јас одбрав само еден да ме напојува,
неодвоивиот бран на твоето тело.
3
На аудиција дојде секоја капка, секој корен,
секој зрак светлина посака да е моја ловина
за да го развесели мојот живот сморен.
Но јас само косата ти ја сакав како живот
и од сите подароци на мојата татковина
го одбрав единствено твоето срце диво.
========
Еве го оригиналот:
Soneto XLVI
De las estrellas que admirй, mojadas
por rнos y rocнos diferentes,
yo no escogн sino la que yo amaba
y desde entonces duermo con la noche.
De la ola, una ola y otra ola,
verde mar, verde frнo, rama verde,
yo no escogн sino una sola ola:
la ola indivisible de tu cuerpo.
Todas las gotas, todas las raнces,
todos los hilos de la luz vinieron,
me vinieron a ver tarde o temprano.
Yo quise para mн tu cabellera.
Y de todos los dones de mi patria
sуlo escogн tu corazуn salvaje.
===========
англиски превод
46
From those stars I admired, soaked
by the various rivers and mists,
I chose just the one I loved,
and, since, I sleep with the night.
From the wave, one wave and then another,
green sea, cold green, green branch,
I chose just a single wave,
the indivisible wave of your body.
Every drop, each root,
all rays of light came, to be viewed,
came, sooner or later, to me.
And I wanted for myself your hair.
Of all my homeland’s gifts,
I chose only your savage heart.
Translation: Terence Clarke
============
хрватски превод
Podne 46.
Od zvijezda kojima sam se divio, okupanih
u rijekama i razlicitim rosama,
odabrah jedino onu koju sam ljubio
i otada spavam jedino s tamom.
Izmedu valova jedan val, i drugi,
zeleno more, zelena studen, zelena grana,
odabrah samo jedan jedini val:
val neodvojivi od tvoga tijela.
Sve kapi i sve korijenje,
sve zrake svjetlosti dodoše,
dodoše da me vide prije ili kasnije.
Htjedoh za sebe tvoju kosu,
sve zrake svjetlosti moje domovine
odabrah jedino tvoje divlje srce.  

Ова е мој препев на Сонет 45 од чилеанскиот поет Пабло Неруда.
1
Не биди далеку од мене ниту еден ден, љубена,
бидејќи денот е долг и јадот ќе биде распален,
како да ќе те чекам на некоја станица загубена
а возовите некаде далеку пијани испозаспале.
2
Немој ни на час очиве да ми ги оставаш сами,
зашто во тој миг несоницата капки ќе си спои
и можеби чадот што си го бара својот камин
ќе дојде да го убие и срцето мое што се бои.
3
Аман, нека твојот лик во песокта не е сломен,
аман, во отсутноста нека не летнат твоите веѓи,
љубена, немој да ме напушташ ниту за момент
оти и тоа е толку далеку што мисла ќе ме кине
па ќе ја обиколам земјата до крајните меѓи
да видам се враќаш ли или Пабло да згине.
==========
Еве го оригиналот:
Soneto XLV
No estйs lejos de mн un solo dнa, porque cуmo,
porque, no sй decirlo, es largo el dнa,
y te estarй esperando como en las estaciones
cuando en alguna parte se durmieron los trenes.
No te vayas por una hora porque entonces
en esa hora se juntan las gotas del desvelo
y tal vez todo el humo que anda buscando casa
venga a matar aъn mi corazуn perdido.
Ay que no se quebrante tu silueta en la arena,
ay que no vuelen tus pбrpados en la ausencia:
no te vayas por un minuto, bienamada,
porque en ese minuto te habrбs ido tan lejos
que yo cruzarй toda la tierra preguntando
si volverбs o si me dejarбs muriendo.
=========
англиски превод
45
Don’t go far from me, not even for a day, because how . . .
because . . . I don’t know how to say it. The day is long,
and I’ll be waiting for you, the same as in the stations
when, somewhere there, the trains sleep.
Don’t go anywhere. Not even for an hour. Because then,
in that hour, there come together the drops of restlessness,
and maybe all the smoke that goes around looking for home
would come to kill even my lost heart.
Ah, may your silhouette not break apart in the sand!
Ah, may your eyelids not fly away into absence!
Don’t go anywhere, not even for a minute, beloved,
because in that minute you will have gone so far
that I’ll go everywhere on this earth asking
if you’ll ever come back, or if you’ll leave me here dying.
Translation: Terence Clarke
==================
хрватски превод
45.
Ne budi daleko od mene ni jedan jedini dan,
jer, ne znam kako bih rekao, dan je dug
i cekat cu te kao na nekoj stanici
kad negdje daleko usnu vlakovi.
Nemoj otici ni samo na sat, jer tada,
u tom satu, spoje se kapi nesanice
i možda ce sav dim što traži svoju kucu
doci da ubije i moje izgubljeno srce.
Jao, neka se ne razbije tvoj lik pijesku,
jao, neka ne lete tvoje vjede u odsutnosti:
ljubljena, ne idi od mene ni za trenutak,
jer u tom casu otici ceš tako daleko
da cu obici zemlju ispitujuci
hoceš li se vratiti ili me ostaviti da umrem.

Ова е мој препев на Сонет 44 од чилеанскиот поет Пабло Неруда.
1
Дека не те сакам и дека те сакам ќе знаеш,
оти не е можно да се живее на два начини:
зборот е само крило на молкот што те мае
а огнот наполу и со студенило се зачинил.
2
Те сакам за да предизвикам да те љубам,
за бескрајот блажен повторно да го почнам,
за крајот да не биде негова судбина груба:
и затоа изјавата`сеуште не те сакам`е точна.
3
И те сакам и не те сакам, статусот ми е климав,
како клучот на среќата јас да го држам в рака
но и судбината на несреќник воедно ја примам.
За да те љуби, мојата љубов два животи тера,
и затоа оправдано те сакам и кога не те сакам,
макаршто повеќе сакам кога те сакам без мера.
==========
Еве го оригиналот:
Soneto XLIV
Sabrбs que no te amo y que te amo
puesto que de dos modos es la vida,
la palabra es un ala del silencio,
el fuego tiene una mitad de frнo.
Yo te amo para comenzar a amarte,
para recomenzar el infinito
y para no dejar de amarte nunca:
por eso no te amo todavнa.
Te amo y no te amo como si tuviera
en mis manos las llaves de la dicha
y un incierto destino desdichado.
Mi amor tiene dos vidas para armarte.
Por eso te amo cuando no te amo
y por eso te amo cuando te amo.
================
англиски превод
44
You’ll see.  I don’t love you.  And I love you,
since life has two sides,
since the word is one wing of silence,
and fire is one-half cold.
I love you to engender love,
to begin once more the infinity,
and to never stop loving you.
That’s why I don’t yet love you.
I love you and I don’t, as though I had
in my hands the keys to all good fortune
and a miserable, uncertain fate.
My love has two lives for loving you.
And, so, I love you when I don’t,
and when I do.
Translation: Terence Clarke
===========
хрватски превод
Znat ceš da te ne volim i da te volim,
jer živeti je nemoguce na dva nacina,
rijec je samo krilo tišine,
a vatra cuva polovinu studeni.
Volim te da bih te poceo voljeti,
da bih ponovo poceo beskraj,
da te ne bih prestao voljeti nikada:
zato te još uvijek ne volim.
Volim te i ne volim, kao da imam
u svojim rukama kljuceve srece
i nesigurnu sudbinu nesretnika.
Moja ljubav ima dva života da bi te voljela.
Zato te volim kada te ne volim
i zato volim kada te volim.  

 Ова е мој препев на Сонет 43 од чилеанскиот поет Пабло Неруда. 1
Во острата и ондулирана река се ѕверам,
го барам твојот знак кај некоја жена,
прцлите, очите кои повикуваат на вера,
нозете во лизгачка навигација низ пена.
2
Одеднаш, како избегани внуки на некоја цреша,
ноктите долгнавести ти ги видов, или ми се стори;
потоа твојата коса мина и сама како да се чеша
а во водата твојот портрет како на клада да гори.
3
Гледав но ни една во срцево не ми се внуши
со светлост ил`со твојта темна шумска глина
и немаше ни една со твоите малечки уши.
Ти единствена меѓу сите си, потполна и јасна,
во Мисисипи на женственоста јас живот минам,
во тебе нуркајќи, дишам, те љубам и раснам.
================
Еве го оригиналот:
Soneto XLIII
Un signo tuyo busco en todas las otras,
en el brusco, ondulante rнo de las mujeres,
trenzas, ojos apenas sumergidos,
pies claros que resbalan navegando en la espuma.
De pronto me parece que diviso tus uсas
oblongas, fugitivas, sobrinas de un cerezo,
y otra vez es tu pelo que pasa y me parece
ver arder en el agua tu retrato de hoguera.
Mirй, pero ninguna llevaba tu latido,
tu luz, la greda oscura que trajiste del bosque,
ninguna tuvo tus diminutas orejas.
Tъ eres total y breve, de todas eres una,
y asн contigo voy recorriendo y amando
un ancho Mississippi de estuario femenino.
===============
англиски препев
43
A sign of you I search in all the others,
in the brusque and undulant river of women . . .
tresses, eyes just barely submerged,
light feet that slide through navigation of the foam.
But quickly then it seems I spot your nails,
oblong and fugitive, the cherry’s nieces,
and again its your hair passing, and I believe
I see burning in the water your bonfire portrait.
I looked, but none of them moved to your beat.
None had your light, or the dark clay you brought from the forest.
Not one had your diminutive ears.
You are complete and brief. Of all of them, you are one.
And so with you I go walking, loving
a broad Mississippi, its feminine estuary.
Translation: Terence Clarke
===============
хрватски превод
Tražim tvoj znak medu ostalima,
u oštroj i valovitoj rijeci žena,
pletenice, oci tek utonule,
jesne noge što posrcu ploveci u pjeni.
Odjednom mi se cini da spazih tvoje nokte,
duguljaste, utakle, necake neke trešnje,
zatim tvoja je kosa što prolazi i cini mi se
da vidim kako u vodi tvoj lik od lomace gori.
Gledah, ali nijedna ne imade kucaj tvog srca,
svijetlo i mracnu glinu iz šume koju si donijela,
nijedna nije imala tvoje malene uši.
Ti si jasna i potpuna i jedina medu svima
i tako s tobom idem prelazeci i lojubeci
široki Mississipi ženstvenog ušca.

  Ова е мој препев на Сонет 42 од чилеанскиот поет Пабло Неруда.
1
Улулкани се блескавите денови од морска вода,
како во чкембе на жолт камен гувеат и кротат,
медената светлост не ја собори нередна згода:
ја сочува таа сопствената правоаголна чистота.
2
Да, шумоли времето како ветер или пчела
со зелен налог на шумата да ѝ брца во џебот,
сѐ додека горе лисјето не стане тепсија врела,
искричав свет кој згаснува во својот шепот.
3
Жедта на огнот, на летото толпа шекната од јад,
и со само неколку листенца Рај сака да строи,
оти темното лице на земјата не признава страд
туку само свежина и огин, вода и леб за спас,
и ништо не смее луѓето побашка да ги двои -
без сонце или ноќ, без луна или житен клас.
=========
Еве го оригиналот:
Soneto XLII
Radiantes dнas balanceados por el agua marina,
concentrados como el interior de una piedra amarilla
cuyo esplendor de miel no derribу el desorden:
preservу su pureza de rectбngulo.
Crepita, sн, la hora como fuego o abejas
y es verde la tarea de sumergirse en hojas,
hasta que hacia la altura es el follaje
un mundo centelleante que se apaga y susurra.
Sed del fuego, abrasadora multitud del estнo
que construye un Edйn con unas cuantas hojas,
porque la tierra de rostro oscuro no quiere sufrimientos
sino frescura o fuego, agua o pan para todos,
y nada deberнa dividir a los hombres
sino el sol o la noche, la luna o las espigas.
=============
англиски превод
42
Radiant days balanced by the blue water,
as concentrated as the innards of a yellow stone
whose honeyed glimmer did nothing to destroy disorder . . .
indeed preserved its rectangle of purity.
The moment crackled, yes, like fire or bees,
and its task of self-submergence in the leaves is green,
until there is, toward the top, the scintillating foliage,
a world that goes dark and whispers.
The fire’s thirst, smoldering multitude of summer,
that builds an Eden from a few small leaves
because the earth’s dark face wants no suffering,
but rather freshness or fire, water or bread for all,
and nothing should divide the people
but the sun or night, the moon or the sheaves of grain.
Translation: Terence Clarke
=============
хрватски превод
Blistavi dani zaljuljani morskom vodom,
skupljeni kao nutrina nekog žutog kamena
ciju svjetlost meda na obori nered:
sacuvala je svoju cistocu pravokutnika.
Pucketa, da, cas je poput vatre ili pcela
i zelen je zadatak da utone u listove,
sve dok gore u visini lišce ne bude
iskricavi svijet koji se gasi i šapuce.
Žed vatre, pomamna gomila ljeta
koje podiže Raj s nekim listovima,
jer zemlja mracna lica ne priznaje patnje.
nego svježinu ili oganj, vodu ili hjeb za sve
i ništa nece smjeti razdvojiti ljude,
jedino sunce ili noc, mjesec ili klasje.  

Ова е мој препев на Сонет 41 од чилеанскиот поет Пабло Неруда.
1
Тврдо злато, како во преполнет пехар вино,
сѐ до азурните граници земјата ја исполнува:
тоа бељаџијата Јануарко на небото сино
со пладнето равенките свои ги засолнува.
2
Бељите на ова време на грозје се налик,
малечки, во горко клопче зелена јагурида,
збунети и скриени солзи на многу идеали -
сѐ дур`времето не објави грозје да бидат.
3
Да, никулците и болките, сѐ она кое трепет го мори
во блескотно светло на сеќавањето што е закопано,
како плодовите што изгоруваат, ќе созрее и ќе гори.
Јадовите ќе бидат поделени и ќе ослабне пезата,
од ударот на ветрот ќе здивне душата на стопанот
и домот ќе биде чист, со свеж леб на трпезата.
===============
Еве го оригиналот:
Soneto XLI
Desdichas del mes de Enero cuando el indiferente
mediodнa establece su ecuaciуn en el cielo,
un oro duro como el vino de una copa colmada
llena la tierra hasta sus lнmites azules.
Desdichas de este tiempo parecidas a uvas
pequeсas que agruparon verde amargo,
confusas, escondidas lбgrimas de los dнas
hasta que la intemperie publicу sus racimos.
Sн, gйrmenes, dolores, todo lo que palpita
aterrado, a la luz crepitante de Enero,
madurarб, arderб como ardieron los frutos.
Divididos serбn los pesares: el alma
darб un golpe de viento, y la morada
quedarб limpia con el pan fresco en la mesa.
===============
англиски преводи
1
Misfortunes of the month of January when indifferent
noon establishes its equation in the sky,
a solid gold like wine in an overflowing glass
fills the earth to its blue limits.
Misfortunes of this time, appearing like tiny grapes
that bunch together in green bitterness,
confused, secret tears of the days,
until the elements divulge their clusters.
Yes, seeds, grief, everything that pulses
terrified, in the crackling light of January,
will ripen, ferment, as the fruit ferments.
The sorrows will be divided: the soul
give a gasp of air, and the dwelling-place
will be left clean, with fresh-made bread on the table.
—
2
Joyless month of January, when indifferent midday
sets up its lessons in the sky, in hard-hearted gold.
Like the wine in a glass filled up to the brim,
it fills the earth to its blue limits.
The misfortunes of these times seem like little
grapes that gather their green bitterness –
the confused, hidden tears of each day –
until bad weather brings them out in bunches.
Yes, the fresh shoots and the pain, all that quivers,
terrified in the crackling of the January light,
will come to fruit, will burn as the fruit burns.
And our sorrows will be torn apart. The soul
will give off a gale, and our home
will be left clean, with fresh bread on the table.
Translation: Terence Clarke
=================
хрватски превод
Nevolje mjeseca sijecnja kada ravnodušno
podne odreduje svoje jednadžbe na nebu,
tvrdo zlato kao vino u potpunom kaležu
ispunja zemlju sve do azurnih granica.
Nevolje ovog vremena nalik na grožde
maleno i koje skuplja gorko zelenilo,
zbunjene i skrivene suze mnogih dana,
sve dok nevrijeme ne objavi svoje grozdove.
Da, klice i bolovi, sve ono što drhti
pokopano u praskavom svijetlu sijecnja,
sazrijet ce, izgorjeti, kao što izgorješe plodovi.
Jadi ce biti podijeljeni: duša ce poželjeti
udarac vjetra i dom ce ostati cist
sa svojim svježim hljebom na trpezi.

Ова е мој препев на Сонет 40 од чилеанскиот поет Пабло Неруда.
1
Молчењето беше зелено а светлината, без корен,
трепереше во Јуни ко пеперутка пред да падне;
на јужното подрачје, откај каменестото море,
Матилдо љубена, ти премина токму на пладне.
2
Ти беше товарена со заграб растителен челик,
со алгите кои ветрот ги тормозел и заборавил,
распукани од алчноста на солта и сеуште бели -
што од песокта ти ги крена со рацете корави.
3
Ги сакам твоите дарови, кожата ко камен чиста,
ноктите всадени во сонцињата на секој твој прст,
устата твоја за сета радост раширена ко пристан -
но за куќата моја, до бездната желна за тресок,
дај ми го оркестарот на тишината, глув но цврст,
на морето да биде павилјон заборавен во песок.
==============
Еве го оригиналот:
Soneto XL
Era verde el silencio, mojada era la luz,
temblaba el mes de Junio como una mariposa
y en el austral dominio, desde el mar y las piedras,
Matilde, atravesaste el mediodнa.
Ibas cargada de flores ferruginosas,
algas que el viento sur atormenta y olvida,
aъn blancas, agrietadas por la sal devorante,
tus manos levantaban las espigas de arena.
Amo tus dones puros, tu piel de piedra intacta,
tus uсas ofrecidas en el sol de tus dedos,
tu boca derramada por toda la alegrнa,
pero, para mi casa vecina del abismo,
dame el atormentado sistema del silencio,
el pabellуn del mar olvidado en la arena.
=======
англиски превод
Green was the silence, wet the light,
and the month of June quivered like a butterfly,
while in the southern dominions, from the sea and stones,
Matilde, you passed on through midday.
You went weighed down with iron-like flowers,
seaweeds that the southern wind torments and then forgets.
So white themselves, parched by the devouring salt,
your hands lifted up the sandy stalks.
I love your pure gifts . . . your skin intact as stone,
your nails offered by the sun of each finger,
your mouth spilling over with every happiness.
But for my house . . . the abyss’s neighbor . . .
grant to me silence’s tormented system,
the pavilion of the sea forgotten in the sand.
Translation: Terence Clarke
=========
хрватски превод
Šutnja je bila zelena i svjetlo okupano,
drhtao je mjesec lipanj kao leptirica
i južnome podrucju, s mora i kamenja,
Matildo, prešla si podne.
Bila si natovarena cvijecem željezovitim,
algama koje vjetar južni mori i zaboravlja
još bijelim i raspuklim od proždiruce soli
i ruke su tvoje podigle klasje pijeska.
Volim tvoje ciste darove, kožu nevina kamena.
tvoje nokte ponudene u suncu tvojih prstiju,
usta tvoja rasipna za svu radost,
ali za moju kucu u blizini bezdana
daj mi izmuceni sustav tišine,
zastavu mora zaboravljenu u pjesku.

  Ова е мој препев на Сонет 39 од чилеанскиот поет Пабло Неруда.

 

1
Заборавив, сепак, дека рацете твои ги хранат
корењата на розите заплеткани со водата,
сѐ додека отисоците на твоите прсти не станат
цветови во сеопштиот мир на природата.
2
Мотиката и водата се животните твои,
лапајќи и лижејќи ја земјата тие те следат,
и така ти работејќи плодноста ја роиш
со свежина на каранфилите што медат.
3
Љубов и пчелинска чест твоите раце нека ги прелие
зашто во земјата го замешуваат својот проѕирен сој
и на срцето мое му го изложуваат своето земјоделие.
Заради тоа, токму затоа, опожарениот камен сум јас,
и без размисла му се придружувам на твојот пој
зашто водата на дабовата шума ја води твојот глас.
=================
Еве го оригиналот:

Soneto XXXIX

Pero olvidй que tus manos satisfacнan
las raнces, regando rosas enmaraсadas,
hasta que florecieron tus huellas digitales
en la plenaria paz de la naturaleza.
El azadуn y el agua como animales tuyos
te acompaсan, mordiendo y lamiendo la tierra,
y es asн cуmo, trabajando, desprendes
fecundidad, fogosa frescura de claveles.
Amor y honor de abejas pido para tus manos
que en la tierra confunden su estirpe transparente,
y hasta en mi corazуn abren su agricultura,
de tal modo que soy como piedra quemada
que de pronto, contigo, canta, porque recibe
el agua de los bosques por tu voz conducida.
==================

Англиски превод
39
But I forgot how your hands gave satisfaction
to the roots, watering the entangled roses,
until the moment that your own fingerprints flourished
in nature’s complete peacefulness.
The hoe and the water, like animals of yours,
follow you along, nipping and lapping at the soil,
and so it is that, working, you free
the fecundity, the carnation’s fresh flames.
Love and the honor of the bees are what I ask for your hands,
which in the earth confound its clear beginnings
and even to my heart open up its agriculture,
in such a way that I am like fire-ravaged stone
that with you, suddenly, breaks into song, watered
by what your voice has brought from the forest.
Translation: Terence Clarke
================
Хрватски превод

Zaboravih ipak da su ti ruke nahranile
korijenje poljevajuci ruže zapletene,
sve dok ne procvjetaše otisci tvojih prstiju
u sveopcem miru prirode.

Motika i voda kao tvoje životinje
slijede te žderuci i ližuci zemlju
i tako je kao da radeci oslobadaš
plodnost, žestoku svježinu karanfila.

Ljubav i cast pcela tražim za tvoje ruke
koji u zemlju miješaju svoje prozracno pleme,
cak i mome srcu otvaraju svoje svoje ratarstvo,
zbog toga sam, i zato, kamen izgorjeli
koji odjednom, s tobom, pjeva jer prihvaca

vodu dubrava vodenu tvojim glasom. 

Ова е мој препев на Сонет 38 од чилеанскиот поет Пабло Неруда.
1
Твојата куќа одѕвонува како воз на пладне,
оси зујат, тавите тропаат без покајување;
ја попишува росата водопадот штом падне,
твојата насмевка пее со палминско јодлување.
2
Модриот сјај на ѕидот со каменот се спори,
ко поп телеграма да чате со канонски преливи,
а помеѓу две стебла смокви зелен глас се ори -
и влегува Хомер во своите сандали молчеливи.
3
Едино овде градот нема ни плачки ни глас,
ни бескрај, ни рог, ни усни, ниту сонати,
дури и водападот од лавовите добил фрас;
сал твоето пеење, трчање и качување го има,
сал ти си таа што комплетно за сѐ се врати -
или си заминала и се знае дека почнува зима.
============
Еве го оригиналот:
Soneto XXXVIII
Tu casa suena como un tren a mediodнa,
zumban las avispas, cantan las cacerolas,
la cascada enumera los hechos del rocнo,
tu risa desarrolla su trino de palmera.
La luz azul del muro conversa con la piedra,
llega como un pastor silbando un telegrama
y entre las dos higueras de voz verde
Homero sube con zapatos sigilosos.
Sуlo aquн la ciudad no tiene voz ni llanto,
ni sin fin, ni sonatas, ni labios, ni bocina
sino un discurso de cascada y de leones,
y tъ que subes, cantas, corres, caminas, bajas,
plantas, coses, cocinas, clavas, escribes, vuelves,
o te has ido y se sabe que comenzу el invierno.
===========
англиски препев – не најдов на Интернет
=============
хрватски превод
Tvoja kuca zvoni kao vlak u podne,
zuje ose, pjevaju tignjevi,
slap nabraja cinjenice rose,
tvoj osmijeh rasprostire svoj triler palme.
Modro svijetlo zida razgovara s kamenom,
stiže kao pastir fuckajuci svoj brzojav
i izmedu dvije smokve zelena gasa
uzlazu Homer u svojim šutljivim cipelama.
Jedino ovdje grad nema ni glasa, ni placa,
ni beskraja, ni sonata, ni usana, ni roga,
cuje se jedino razgovor vodopada i lavova
i ti koja se uspinješ, pjevaš, trciš, koracaš, silaziš,
sadiš, siješ, kuhaš, pribijaš, pišeš i vracaš se,
ili si otputovala i zna se da pocinje zima.  

  Ова е мој препев на Сонет 37 од чилеанскиот поет Пабло Неруда.
1
О љубов, ко молња на пурпурна закана си кинисана,
ме посетуваш и влегуваш со своите ладни скалила,
од палатата која од времето со магли е крунисана
ѕидовите на ова замолчено срце да би ги запалила.
2
За ова кралство да не го урне зима со мразови грди
никој не ќе знае дека единствено нежноста морала
да го изгради моќно, од кристали ко градови тврди,
против крвта која тунели малодушни би отворала.
3
Устата, кожата, сјајот и болката во твојата штама,
затоа беа, љубена, законити наследници на живот,
осветени подароци од дождот и природата сȃма,
што ја прима и износува бременоста на семето,
на виното во бочвите кое се расклоцало диво,
на зрното в земи оплодено од искра на времето.
=========
Еве го оригиналот:
Soneto XXXVII
Oh amor, oh rayo loco y amenaza purpъrea,
me visitas y subes por tu fresca escalera
el castillo que el tiempo coronу de neblinas,
las pбlidas paredes del corazуn cerrado.
Nadie sabrб que sуlo fue la delicadeza
construyendo cristales duros como ciudades
y que la sangre abrнa tъneles desdichados
sin que su monarquнa derribara el invierno.
Por eso, amor, tu boca, tu piel, tu luz, tus penas,
fueron el patrimonio de la vida, los dones
sagrados de la lluvia, de la naturaleza
que recibe y levanta la gravidez del grano,
la tempestad secreta del vino en las bodegas,
la llamarada del cereal en el suelo.
============
англиски преводи
37
Oh love, oh mad light-beam, threat of violet,
you visit me, and climb, by your cool stairway
the tower that time has crowned with mist,
the ashen walls of an enclosed heart.
No one will know it was grace alone,
constructed crystals strong as citadels
and blood opened desolate tunnels
without its sovereignty dispelling winter.
So, love: your mouth, skin, light, sorrows,
were the bequest of life, the sacred
gifts of the rainfall, and of nature
that receives and lifts the weight of seed,
the hidden tumult of wine in casks,
the blaze of wheat under the ground.
———
37
Oh love, oh mad moonbeam and purplish threat,
you come to me, come up your chill stairway,
the castle crowned by time with clouds,
the pale walls of a shut-up heart.
No one will know that it was simple delicacy,
this building of crystals hard as cities,
and that the blood will open up such despondent tunnels,
without which their monarchy would bring down even winter.
That’s why, my love, your mouth, your skin, your light and troubles
were life’s inheritances, the sacred
givens of the rain, of nature itself,
that receives and bears up the child-bearing seed,
the secret storm of wine in its cellars,
the sudden flame of grain within the soil.
Translation: Terence Clarke
==========
хрватски превод
O ljubavi, o luda munjo grimizne prijetnje,
posjecuješ me i ulaziš svojim hladnim stubama
dvorca koji je vrijeme okrunilo maglama,
bijednih zidova zatvorenog srca.
Nitko nece znati da je jedino nježnost
sagradila kristale tvrde poput gradova
i da je krv otvarala tunele zlosretne,
a da ne sruši zima njeno kraljevstvo.
I zato ljubavi, tvoja usta, koža i svijetlo i tvoje boli
bijahu nasljedstvo života, sveti
darovi kiše i prirode
koja prima i uzdiše trudnocu sjemenja,
tajnu oluju vina u podrumima,
bljesak žita u tlu.