Ова е мој препев на Сонет 36 од чилеанскиот поет Пабло Неруда.
1
Срце мое, кралице на целерот, на лебната смеска,
леопарду малечок на конци, кромид и флејти,
радо гледам како твојата мала империја блеска,
поткрепена со оружје од восок, вино и зејтин.
2
Од модроогнена супстанца  ја изгради палатата
а твоите бујни зеленчуци во рацете ти спијат
дур`ти се преселуваш од сништата до салатата,
од плетката до гумената градинарска змија.
3
Во својот срп ти сите мириси ќе ги зачуваш,
ти го одредуваш темпото на сапунската пена
додека по моите луди скалила се искачуваш
а твоите раце со мој ракопис врз мене шараат;
ти од песокот мојот загубен нотес го крена -
во него беа буквите што твојата уста ја бараат.
=========
Еве го оригиналот:
Soneto XXXVI
Corazуn mнo, reina del apio y de la artesa:
pequeсa leoparda del hilo y la cebolla:
me gusta ver brillar tu imperio diminuto,
las armas de la cera, del vino, del aceite,
del ajo, de la tierra por tus manos abierta
de la sustancia azul encendida en tus manos,
de la transmigraciуn del sueсo a la ensalada,
del reptil enrollado en la manguera.
Tъ con tu podadora levantando el perfume,
tъ, con la direcciуn del jabуn en la espuma,
tъ, subiendo mis locas escalas y escaleras,
tъ, manejando el sнntoma de mi caligrafнa
y encontrando en la arena del cuaderno
las letras extraviadas que buscaban tu boca.
==========
англиски превод
Heart of mine, queen of celery and the bowl of dough,
little leopard of thread and onion,
I want to see how shines your diminutive command,
the weapons of wax, of wine and oil,
and garlic, of soil opened by your hands,
the blue substances lit up in your hands,
of the transmigration of a dream into a salad,
of a reptile rolled up in the water hose.
You, with your pruning knife lifting the perfume . . .
you, with your advice for the foaming soap . . .
you, scaling my mad ladders, my mad stairs . . .
you, handling my writing, with all its signs,
and finding in my notebooks’ sand
the stranded verses in search of your mouth.
==========
хрватски превод
Podne 36.
Srce moje, kraljice nacave i celera:
leopardu mali i konca i luka:
rado gledam gdje blista tvoje malo carstvo,
oružje od voska, od vina i od ulja,
od cešnjaka i zemlje otvorene tvojim rukama,
od modre tvari upaljene u tvojim rukama
i seoba i seljenja od snova do salate,
reptila savijenog poput gumena crijeva.
Ti podižeš miris svojom kosilicom,
ti rukuješ sapunima u pjeni,
ti koja se uspinješ mojim ludim stubištem,
ti koja se služiš znakom mog rukopisa
i nalaziš u pjesku moje bilježnice
izgubljena slova što tražiše tvoja usta.  

Ова е мој препев на Сонет 35 од чилеанскиот поет Пабло Неруда.
1
Раката кон денот ти одлета од моите очи.
Светлост ме обли со трендафилна везба.
Песокта и небото зуејќи најдоа почин -
станаа пчелин кош во тиркизна резба.
2
Твојата рака ги допре: слоговите кои ѕунат,
изворите, ламбите маслосани, путирот сакан,
но пред сѐ љубовта, таа твоја кралска круна,
иако и лажиците ги чува твојата чиста рака.
3
Вечерта си отиде и ноќта таинствена ја склопи
врз човекот својата дивомирисна небесна чаура
од цветови на орлови нокти со кои сонот се опи.
И од летот се врати твојата рака летајќи вљубено,
врз очиве што сенката ги голтна во својата аура,
да стави перје кое го сметав за одамна загубено.
==========
Еве го оригиналот:
Soneto XXXV
Tu mano fue volando de mis ojos al dнa.
Entrу la luz como un rosal abierto.
Arena y cielo palpitaban como una
culminante colmena cortada en las turquesas.
Tu mano tocу sнlabas que tintineaban, copas,
alcuzas con aceites amarillos,
corolas, manantiales y, sobre todo, amor,
amor: tu mano pura preservу las cucharas.
La tarde fue. La noche deslizу sigilosa
sobre el sueсo del hombre su cбpsula celeste.
Un triste olor salvaje soltу la madreselva.
Y tu mano volviу de su vuelo volando
a cerrar su plumaje que yo creн perdido
sobre mis ojos devorados por la sombra.
=========
англиски превод
35
Your hand went flying from my eyes into the day,
and light came in like an open garden of roses.
Sand and sky quivered like the very last
beehive cut to pieces in turquoise.
You ran your hand across the ringing syllables, the cups
and cruets of yellow oils,
the wellsprings, blooms, and, no less, my love,
love itself.  Your pure hand preserved even the spoons.
The afternoon faded away.  Night slid secretly
its celestial capsule over the sleeping man.
Honeysuckle let go its sad, savage odor.
And your hand came flying, beating its wings,
to close its plumage — that I had feared lost –
upon my eyes now devoured by the dark.
Translation: Terence Clarke
==========
хрватски превод
Odletjela ti je ruka u dan, s mojih ociju
i svijetlo ude kao otvoreni grm divlje ruže.
Pijesak i nebo kucahu kao neka
najviša košnica presjecena u tirkizu.
Tvoja je ruka takla slogove što su treperili,
pehare i uljanice pune žuta ulja,
krunice, izvore i, prije svega, ljubav,
ljubav: žlice je cuvala tvoja cista ruka.
Vece je otišlo. Noc je spustila tajnovita
na covekov san svoju nebesku cahuru.
Tužni i divlji miris oslobodi kozja krv.
I vrati se tvoja ruka s leta leteci
da bi stavila perje koje smatrah izgubljenim
na moje oci koje je progutala sjena.

Ова е мој препев на Сонет 34 од чилеанскиот поет Пабло Неруда.
1
Ти ќерка на морето си а на ориганото внука,
од чиста вода ти е телото што во неа плива,
од земјата и цвеќињата прими манир и ука -
готвачке вешта, крвта твоја е земја жива.
2
Ако морето го ѕирнеш, бранови ќе се родат,
земјата штом ја допреш, про`ртува семе,
во твоите длабоки поседи, во земја и вода,
кодексот на законите на глината е спремен.
3
Водна нимфо, Најадо, телото твое тиркиз сече,
а тој, воскреснат, пак цвета во кујната твоја;
ти го преземаш сето она кое светот го стече
и заспиваш во мојата гушка како во трон
дур` над тебе зеленчук, алги и треви се ројат
во облачна пена од пчелите на твојот сон.
=======
Еве го оригиналот:
Soneto XXXIV
Eres hija del mar y prima del orйgano,
nadadora, tu cuerpo es de agua pura,
cocinera, tu sangre es tierra viva
y tus costumbres son floridas y terrestres.
Al agua van tus ojos y levantan las olas,
a la tierra tus manos y saltan las semillas,
en agua y tierra tienes propiedades profundas
que en ti se juntan como las leyes de la greda.
Nбyade, corta tu cuerpo la turquesa
y luego resurrecto florece en la cocina
de tal modo que asumes cuanto existe
y al fin duermes rodeada por mis brazos que apartan
de la sombra sombrнa, para que tъ descanses,
legumbres, algas, hierbas: la espuma de tus sueсos.
========
англиски превод
34
You’re the daughter of the sea and oregano’s cousin.
My swimmer, your body is pure water,
and when you cook, your blood is living soil.
All your habits are earthly in their flowering.
Your eyes turn to the waters, and the waves come up.
Your hands turn to the earth, and the seeds burst.
Of the water and the earth, you are the profound proprietor.
They gather in you like the very make-up of the clay.
Naiad, the turquoise slashes you,
and then, resurrected, you flower in the kitchen,
so that you become whatever is,
and at last you sleep, surrounded by my arms, which part
the darkness from the dark, so that you may rest . . .
legumes, seaweed, grasses: the spume of your dreams.
Translation: Terence Clarke
============
хрватски превод
Ti si kci mora i sesticina mažuranu,
od ciste je vode tijelo tvoje, plivacice,
kuharice, krv ti je kao živa zemlja
i tvoje su navike zemaljske i cvjetne.
K vodi ti idu oci i podižu valove,
zemlji tvoje ruke i skace sjemenje,
tvoji duboki posjedi, u vodi i zemlji
u tebi se sjedinjuju kao zakoni gline.
Najado, tvoje tijelo sijece tirkiz
koji uskrsnuo ponovo cvijeta u kuhinji
tako da preuzimaš sve ono što postoji
i najzad spavaš okružena mojim rukama
što od sjenovite sjene odvajaju, da bi se odmorila,
povrce, alge i trave: pjenu tvojih snova.

 Ова е мој препев на Сонет 33 од чилеанскиот поет Пабло Неруда. 1
Љубена, за заминување кон дома дојде доба,
кон лозата што на одрината густее како бозел:
а пред и да стигнеш таму, веќе ти е в соба
голото лето со орлови нокти на своите нозе.
2
Од нашите бакнежи светот капа си скрои:
Ерменија, густа капка мед со лековити моќи,
Цејлон, галабица зелена; и Јанг Це кој двои,
со древно трпение, умни дни од луди ноќи.
3
Љубена, над море кое шуми ние сме в долет,
ко две слепи птички кон родната им ѕвезда,
желни за гнездото на нивната далечна пролет,
бидејќи љубовта не може да лета без почин:
кон ѕидот и морските камења животите ездат
а во нашето кралство бакнежите ни се очи.
==============
Еве го оригиналот
Soneto XXXIII
Amor, ahora nos vamos a la casa
donde la enredadera sube por las escalas:
antes que llegues tъ llegу a tu dormitorio
el verano desnudo con pies de madreselva.
Nuestros besos errantes recorrieron el mundo:
Armenia, espesa gota de miel desenterrada,
Ceylбn, paloma verde, y el Yang Tsй separando
con antigua paciencia los dнas de las noches.
Y ahora, bienamada, por el mar crepitante
volvemos como dos aves ciegas al muro,
al nido de la lejana primavera,
porque el amor no puede volar sin detenerse:
al muro o a las piedras del mar van nuestras vidas,
a nuestro territorio regresaron los besos.
====================
англиски превод
33
Love, let us go now to the house
where the vine climbs up its trellis.
Before you get there, there will have arrived in your room
naked summer on its honeysuckle feet.
Our wandering kisses cover the world:
Armenia, thick drop of unearthed honey;
Ceylon, green dove; and the Yangtse, that separates
day from night with its ancient patience.
And now, beloved, across the sparkling sea
we return, like two blind birds to their wall,
to their nest of faraway spring,
because love cannot fly without rest.
To their own wall go our lives, to the boulders in the sea.
To their own domain return our kisses.
Translation: Terence Clarke
=================
хрватски превод
33.
Ljubavi, sada idemo kuci
gdje se ladolež uspinje stepenicama:
prije nego što stigneš vec je u tvojoj sobi
golo ljeto s nogama kozje krvi.
Naši skitnicki poljupci obidiše svijet:
Armeniju, gustu kaplju iskopana meda,
Cejlon, golubicu zelenui Yang Tse koji odvaja
drevnim strpljenjem dane od noci.
I sad se, ljubljena, vracamo morem koje šumi
ko dvije slijepe ptice nekom zidu,
gnjijezdu dalekog proljeca,
jer ljubav ne može ljeteti ne zaustavljajuci se:
zidu i morskom kamenju odlaze naši životi,
i našem kraljevstvu vratiše se poljupci.

Ова е мој препев на Сонет 32 од чилеанскиот поет Пабло Неруда.
1
Куќата наутро е со вистината на револтот во ȏд,
со перјето раздувано и дипли-парталки свиени,
денот испловува без насока и како колнат брод
талка по хоризонтот на редот и сните опиени.
2
Стварите како да се напрегаат да остават траги,
ладни наследства, приврзаност без цѐл и вера;
хартиите ги кријат искривените вокални даги
а во шишето виното распекало по своето вчера.
3
Минеш неосетно дишејќи, Господарке Пчело,
ги допираш и подрачјата каде сенката зазорува,
и светлината ја породуваш со твоето бело тело.
И така јаснотијата наново блеска во секој жлеб:
на ветрот на животот секоја ствар му се покорува
и редот, воспоставен, си има и галабица и леб.
=========
Еве го оригиналот:
Soneto XXXII
La casa en la maсana con la verdad revuelta
de sбbanas y plumas, el origen del dнa
sin direcciуn, errante como una pobre barca,
entre los horizontes del orden y del sueсo.
Las cosas quieren arrastrar vestigios,
adherencias sin rumbo, herencias frнas,
los papeles esconden vocales arrugadas
y en la botella el vino quiere seguir su ayer.
Ordenadora, pasas vibrando como abeja
tocando las regiones perdidas por la sombra,
conquistando la luz con tu blanca energнa.
Y se construye entonces la claridad de nuevo:
obedecen las cosas al viento de la vida
y el orden establece su pan y su paloma.
============
англиски превод
32
The house in the morning with truth tossed about
in the sheets and feathers, the directionless origin
of the day, wandering like a poor little boat
between the horizons of order and the dream . . .
All things wish to drag along their vestiges,
lost adherents, cold inheritances.
Papers hide their wrinkled vowels,
and, in its bottle, wine wishes to go on with yesterday.
My orderly one, you pass quivering like the bee,
touching the territories lost in the dark,
conquering the light with your white energy.
And so is clarity constructed anew.
All things obey the wind of life,
and order establishes its bread and its dove.
Translation: Terence Clarke
=========
хрватски превод
Kuca ujutru sa nejasnom istinom
ponjava i perja i pocetak je dana
bez smjera, lutajuca kao uboga lada,
izmedu horizonta, reda i snova.
Stvari kao da žele ostaviti tragove,
privrženost bez cilja, hladna naslijeda
papiri skrivaju zgužvane vokale
i htejelo bi vino u boci slijediti svoje juce.
Gospodarice, prolaziš dišuci ko pcela,
dirajuci podrucija izgubljena u sjeni,
osvajajuci svjetlo svojom bijelom snagom.
I tada se ponovo podiže svjetlost:
stvari se pokoravaju vjetru života
i red uspostavlja svoj hljeb i svoju golubicu.

Ова е мој препев на Сонет 31 од чилеанскиот поет Пабло Неруда.
1
Те крунисувам, мала владетелко на коските мои,
со венец од лаворот од Југ и ориганото од Лота,
без таа круна ниту еден ден нека не ти се брои -
во неа лисјето и балсамот решија да се сплотат.
2
Ти си како тој што те сака, од краевите зелени,
ја донесовме глината што во крвта ни е храна,
талкаме по градот како и другите, сневеселени,
исплашени дека ќе го затворат пазарот за нас.
3
Љубена, твојата сенка е од миломирисна слива,
твоите очи своите корења на Југ ги скрија,
галабица-касичка за милостиња си ама жива,
телото ти е мазно како камен во поточе диво,
твоите бакнежи ко гроздови со роса ги пијам
и покрај тебе јас заедно со земјата имам живот.
=======================
Еве го оригиналот:
oneto XXXI
Con laureles del Sur y orйgano de Lota
te corono, pequeсa monarca de mis huesos,
y no puede faltarte esa corona
que elabora la tierra con bбlsamo y follaje.
Eres, como el que te ama, de las provincias verdes:
de allб trajimos barro que nos corre en la sangre,
en la ciudad andamos, como tantos, perdidos,
temerosos de que cierren el mercado.
Bienamada, tu sombra tiene olor a ciruela,
tus ojos escondieron en el Sur sus raнces,
tu corazуn es una paloma de alcancнa,
tu cuerpo es liso como las piedras en el agua,
tus besos son racimos con rocнo,
y yo a tu lado vivo con la tierra.
===============
англиски превод
31
With laurel from the south, and Lota oregano,
I crown you, little monarch of my bones,
and you cannot do without this crown,
that the earth elaborates with foliage and basalm.
You are as he who loves you, from the green provinces,
from where we brought the clay that runs in the blood.
In cities we go about lost, like so many,
fearful that the market will be closed to us.
Beloved, your shadow has the plum’s aroma,
the roots of your eyes remain hidden in the south,
your heart is a dove-shaped money box,
your body is as smooth as water-stones,
each kiss a cluster covered over with dew,
and I, at your side, live with the earth.
__________________________________
Lota- A region near Chillan famous for its herbs.
Translation: Terence Clarke
=========
хрватски превод
31.
Sa lovorom Juga i mažuranom Lote
krunim te, mala vladarice mojih kostiju
i ne može ti nedostajati ova kruna
koju je stvarila zemlja sa balzamom i lišcem.
Ti si, ko taj što te voli, iz zelenih pokrajina:
odande donijesmo glinu koja nam tece u krvi,
lutamo gradom izgubljeni kao i mnogi drugi
uplašeni silno da ce zatvoriti tržnicu.
Ljubljena, tvoja je sjena od miomirisa šljive,
tvoje oci skriše na Jugu svoje korjenje,
srce je tvoje kao golubica škrabice,
tijelo ti je glatko kao kamen u vodi,
tvoji su poljupci grozdovi s rosom
i uza te živim zajedno sa zemljom.

Ова е мој препев на Сонет 30 од чилеанскиот поет Пабло Неруда.
1
Архипелагот ти дал коса од влакна на ариш,
вени кои го познаваа морето на коријата,
месо создадено во времето на векови стари,
крв зелена од небо падната врз меморијата.
2
Срцето мое, в корења загубено, никој не го крена,
таму каде горката свежина сонцето ја позлатува
а таа, преку суровиот бес на водата, повраќа пена -
да, таму живее сенката која со мене не отпатува.
3
Па затоа ти и се симна од Југот ко остров од ума,
населен и крунисан со перје и дрвја-повити
и јас го осетив мирисот на скитачката шума,
го најдов темниот мед за кој во коријата слушав,
и на твоите колкови допрев венчиња сеновити
што се родиле со мене и ја создале мојата душа.
=========
Eве го оригиналот:
Soneto XXX
Tienes del archipiйlago las hebras del alerce,
la carne trabajada por los siglos del tiempo,
venas que conocieron el mar de las maderas,
sangre verde caнda del cielo a la memoria.
Nadie recogerб mi corazуn perdido
entre tantas raнces, en la amarga frescura
del sol multiplicado por la furia del agua,
allн vive la sombra que no viaja conmigo.
Por eso tъ saliste del Sur como una isla
poblada y coronada por plumas y maderas
y yo sentн el aroma de los bosques errantes,
hallй la miel oscura que conocн en la selva,
y toquй en tus caderas los pйtalos sombrнos
que nacieron conmigo y construyeron mi alma.
================
англиски преводи
From the archipelago you have hair of larch fibres,
flesh that was realised by aeons of time,
veins that have known oceans of timber,
green blood dropped from the sky into memory.
No one can recapture my heart, lost
among so many roots, in the bitter cool
of the sun’s rays multiplied by seething of waters:
there lives the shadow that does not depart with me.
So you rose out of the South like an islet,
crowned, populated, by plumage and timber,
and I sensed the fragrance of wandering woodland.
I found the dark honey I knew in the forest,
and touched at your hips the petals of shadow
that were born with me and that formed my soul.
—–
30
From the archipelago, you have the larch tree’s fine threads,
its flesh worked over by centuries of time,
veins that knew the seas of wood,
green blood fallen from sky to memory.
No one will recover my lost heart
from so many roots.  There, in the bitter freshness
of sun multiplied by the water’s fury,
lives the shadow that travels not with me.
That’s why you left the south, like an island
peopled and crowned by feathers and woods,
and I felt the odor of those errant forests,
I found the dark honey I had known in the jungle,
and touched, in your hips, the dark-shadow petals
that were born with me, and made my soul.
Translation: Terence Clarke
==============
хрватски превод
30
OD ARHIPELAGA imaš vlakna tise,
meso stvoreno vjekovima vremena,
vene koje poznavahu more drveta,
zelenu krv palu s neba na sjecanje.
Nitko nece podici izgubljeno mi srce
izmedju toliko korijenja, u gorkoj svjezini
sunca umnozena surovim bijesom vode,
tamo zivi sjena koja ne putuje sa mnom.
Zato si ti i sišla s Juga poput otoka,
nastanjen i okrunjen perjem i drvima
i ja osjetih miris lutajucih gajeva,
nadjoh taman med koji upoznah u šumi,
i dirnuh na tvojim bokovima sjenovite latice
što su se rodile sa mnom i sazdale moju dušu.  

Ова е мој препев на Сонет 29 од чилеанскиот поет Пабло Неруда.
1
Доаѓаш од бедотијата на колибите од Југот -
краишта кои земјотреси и мразови ги кинат,
каде боговите на смртта ѝ го тегнеја плугот -
лекција на животот даваат во својата глина.
2
Љубена, вилино коњче си од калливиот свет,
бакнеж на темна ума, од глина афион за храна,
галабица си на самракот во непрестаен лет,
милостиња од јадот наш и солзи детски збрана.
3
Девојко, си го зачувала своето срце на бедна,
стапалата на сиромав свикнати камен да ги дере,
устата ненаситена леб и секогаш за сласт жедна.
Од Југот сиромашен потекнува и мојата душа:
таму мајка ми со мајка ти на небо алишта пере
и затоа, љубена, одбрав со тебе да се дружам.
====================
Eве го оригиналот:
Soneto XXIX
Vienes de la pobreza de las casas del Sur,
de las regiones duras con frнo y terremoto
que cuando hasta sus dioses rodaron a la muerte
nos dieron la lecciуn de la vida en la greda.
Eres un caballito de greda negra, un beso
de barro oscuro, amor, amapola de greda,
paloma del crepъsculo que volу en los caminos,
alcancнa con lбgrimas de nuestra pobre infancia.
Muchacha, has conservado tu corazуn de pobre,
tus pies de pobre acostumbrados a las piedras,
tu boca que no siempre tuvo pan o delicia.
Eres del pobre Sur, de donde viene mi alma:
en su cielo tu madre sigue lavando ropa
con mi madre. Por eso te escogн, compaсera.
======================
Англиски превод
29
You come from the impoverished houses of the south,
from regions hard with cold and earthquake
that, when even their gods gathered to die,
still gave to us life’s lesson in the clay.
You are a little gray-black horse of clay, a kiss
of black mud, my love, clay poppy,
dawn dove that flies up the streets,
the teary-eyed piggybank of our poor infancy.
Muchacha, you’ve kept your impoverished heart,
your impoverished feet still accustomed to the stones,
your mouth that didn’t always have bread or sweets.
You are from the impoverished south, the same as my soul.
In her heaven, your mother washes clothes once more
with mine.  For that, I chose you, my companion.
=========
хрватски превод
STIZEŠ iz siromaštva koliba juga,
krajeva tvrdih sa potresom i studeni
što su nam, kad su i bogovi silazili u smrt,
dali u svojoj glini lekciju zivota.
Ti si konjic od gline crne i poljubac
tamnog blata, ljubavi, mak od gline,
golubica sumraka što je letjela neprestano.
Škrabica sa suzama našeg jadnog djetinjstva.
Djevojko, sacuvala si svoje srce siromaha,
tabane siromaha navikle na kamenje,
usta što nisu uvijek imala hljeb i uzitak.
Ti si s Juga siromašnog, odakle i moja duša:
na njegovom nebu i dalje majka ti pere rublje
zajedno s mojom majkom. Zato te odabrah, druzice.

Ова е мој препев на Сонет 28 од чилеанскиот поет Пабло Неруда.
1
Љубена, од зрно до зрно, од планета до планета,
мрежите на ветрот со своите сенки вјасаат,
во војната што со своите крвави чизми шета,
во денот или ноќта – до клас сакаат да стасаат.
2
Каде и да бевме, на остров, мост, или знаме,
виолините на есента подложена на мачење
радост рецитираа со усни на пехар од камен
а болот нѐ запираше со своја лекција плачење.
3
Сите републики од налети на ветрот пиштат,
од казнениот павилјон негов и од ледена кȏса,
од кои цветот потонува во осланетите сништа.
Но во есента наша варовник не бил пластен:
љубовта, со сите закони на најчистата роса,
во нашата татковина одново никнува и расте.
=======
Еве го оригиналот:
Soneto XXVIII
Amor, de grano a grano, de planeta a planeta,
la red del viento con sus paнses sombrнos,
la guerra con sus zapatos de sangre,
o bien el dнa y la noche de la espiga.
Por donde fuimos, islas o puentes o banderas,
violines del fugaz otoсo acribillado,
repitiу la alegrнa los labios de la copa,
el dolor nos detuvo con su lecciуn de llanto.
En todas las repъblicas desarrollaba el viento
su pabellуn impune, su glacial cabellera
y luego regresaba la flor a sus trabajos.
Pero en nosotros nunca se calcinу el otoсo.
Y en nuestra patria inmуvil germinaba y crecнa
el amor con los derechos del rocнo.
=========
англиски превод
Love, from grain to grain, from world to world,
the network of the wind with its shadowy countries,
war with its blood-soaked shoes,
or even the spike of night and day.
Wherever we went . . . islands, bridges, flags,
or violins riddled with the fleeting fall . . .
happiness repeated the lips of the glass,
and pain held us up with its lesson of lament.
In each republic, the wind built up
its unpunishable pavilions, its glacial hair,
and then the flower went back to work.
But in us, autumn never turned to bone.
And in our immobile country germinated and grew
love, as rightfully as the dew.
===========
хрватски превод
28
LJUBAVI, od zrna do zrna, od planete do planete,
mreza vjetra sa svojim sjenovitim mjestima,
rat sa svojim cokulama krvavim,
ili dan i noc klasa.
Kuda prodjosmo, otoci, mostovi ili zastave,
violine prolazne jeseni izbodene,
radost je ponavljala usne kaleza,
bol nas je zaustavljala svojom lekcijom placa.
U svim republikama razvijao je vjetar
svoju neporocnu zastavu, svoju ledenu kosu
i zatim se vratio cvijet svome cvjetanju.
Ali jesen u nama nikada nije ovapnjela.
U našoj domovini stalnoj nicala je i rasla
ljubav sa svim zakonima rose.

Ова е мој препев на Сонет 27 од чилеанскиот поет Пабло Неруда.
1
Како една од твоите раце ти си кога си гола,
тркалезен мал мазен повик за да те ѕирнам;
месечина иконосана си, олтар каде се молам,
житно зрно си миросано со капка од смирна.
2
Гола, ти си така синкава како ноќ над Куба,
од лозници и ѕвезди на косата имаш венец,
гола, ти на неизмерноста си жолта труба,
лето во црква златна осветена сал за мене.
3
Гола, ти си малечка како еден твој нокот,
тенка и до раѓањето на денот очистена,
кога на адот на светот му склопуваш око
во тунел од облеки и дејствителна мака:
твојата светлост згаснува обезлистена
и повторно станува една твоја гола рака.
=====================
Еве го оригиналот:
Soneto XXVII
Desnuda eres tan simple como una de tus manos,
lisa, terrestre, mнnima, redonda, transparente,
tienes lнneas de luna, caminos de manzana,
desnuda eres delgada como el trigo desnudo.
Desnuda eres azul como la noche en Cuba,
tienes enredaderas y estrellas en el pelo,
desnuda eres enorme y amarilla
como el verano en una iglesia de oro.
Desnuda eres pequeсa como una de tus uсas,
curva, sutil, rosada hasta que nace el dнa
y te metes en el subterrбneo del mundo
como en un largo tъnel de trajes y trabajos:
tu claridad se apaga, se viste, se deshoja
y otra vez vuelve a ser una mano desnuda.
=========
англиски превод
Nude, you’re as simple as one of your hands.
Smooth.  Earthy.  Tiny.  Round.  Transparent.
You have lines of the moon, streets of apple.
You’re as slim in the nude as the undressed wheat.
Nude, you’re blue as the Cuban night is blue.
There are vines and stars in your hair.
You’re yellow and enormous, nude,
like summer in a church of gold.
Nude, you’re as small as one of your nails,
curved, subtle and rose-colored till the dawn of day,
when you place yourself in the underworld
as in a long tunnel of clothing and work.
Your clarity fades, drops its leaves, and dresses itself,
to turn once more to being just a naked hand.
Translation: Terence Clarke
==========
хрватски превод
GOLA si tako jednostavna ko jedna od tvojih ruku,
glatka, zemaljska, malena, obla i prozracna,
imaš crte mjeseca, puteve jabuke,
gola si tako tanka kao golo zito.
Gola si tako modra kao noc na Kubi,
na kosi imaš zvijezde i biljke povijuše,
gola si tako zuta i neizmjerna
kao ljeto u nekoj zlatnoj crkvi.
Gola si malena ko jedan od tvojih nokata,
obla, tanka, ruzicna sve dok se ne rodi dan
i dok se ne povuceš u podzemlje svijeta
kao u dugacak tunel odjece i djela:
tvoja se svjetlost gasi, odijeva se i ostaje bez lišca
i ponovo se pretvara u jednu golu ruku.  

  Ова е мој препев на Сонет 26 од чилеанскиот поет Пабло Неруда.

 

1
Рио Дулче де Гватемала кај Иквикве има свој влив
и ни кобната боја на дуните спремни за катастрофи
не го изменила твојот крупногрозјест стил и шлиф,
твојата гитарска уста, твојот житоосвоен профил.
2
О, срцевино моја ти, од тишинава што ми цути,
од врвови кај ползница лоза цари и пајак се веде,
до пустите платински рамници со ветришта лути -
чистава татковина те умножила во секој предел.
3
Но ни венецот планински со минерали китен,
ни тибетанскиот снег, ни каменот на Полска,
не го сменија твојот облик на патник житен -
како земјата и плодовите на родниот ти Чилан
во тебе да си го бранат небото што молска
давајќи ѝ на дивата месечина законска сила.
======
Еве го оригиналот:

Soneto 26

Ni el color de las dunas terribles en Iquique,
ni el estuario del Rнo Dulce de Guatemala,
cambiaron tu perfil conquistado en el trigo,
tu estilo de uva grande, tu boca de guitarra.
Oh corazуn, oh mнa desde todo el silencio,
desde las cumbres donde reinу la enredadera
hasta las desoladas planicies del platino,
en toda patria pura te repitiу la tierra.
Pero ni huraсa mano de montes minerales,
ni nieve tibetana, ni piedra de Polonia,
nada alterу tu forma de cereal viajero,
como si greda o trigo, guitarras o racimos
de Chillбn defendieran en ti su territorio
imponiendo el mandato de la luna silvestre.
=========
англиски превод
26.
Neither the color of Iquique’s terrible dunes
nor the Rio Dulce’s estuary in Guatemala
changed your wheat-conquered profile,
the style you have of a grand grape, or your guitar’s mouth.
Oh heart, oh my heart since all was silent,
from the heights where climb the reigning vines
to the desolated platinum plains,
in each pure countryside, the earth repeats you.
But the diffident hand of the mountains, mineral-filled,
the Tibetan snows, Poland’s stones . . .
none of this changed the voyaging grain of your form,
as if Chillan’s clay, wheat, guitars, and clustered fruit
defended in you their very lands,
enforcing the demands of the savage moon.
__________________________________________
Iquique- A beach city in northern Chile.
Rio Dulce- A jungle river in eastern Guatemala.
=========
хрватски превод

NI BOJA strašnih prudova Iquique,
ni ušce Rio Dulce de Guatemala
nisu izmijenili tvoj profil osvojen u zitu,
tvoj stil velikog grozdja i tvoja usta gitare.

O srce, o moja iz sve ove tišine,
od vrhova gdje su vladale penjacice
do opustjelih ravnica platine,
u svakoj cistoj domovini ponovila te zemlja.

Ali ni plaha ruka mineralnih planina,
ni tibetanski snijeg, ni kamen Poljske,
ništa nije promijenilo tvoj oblik zitnog putnika,
kao da kreda ili pšenica, gitare ili grozdovi
Chillana brane u tebi svoje podrucje
proglasivši zakone šumskog mjeseca.

Ова е мој препев на Сонет 25 од чилеанскиот поет Пабло Неруда.
1
Љубена, пред да те засакам, ништо мое немав:
по улици само талкав и за ништо немав јадеж,
ништо не беше важно и сѐ беше безимена шема,
светот беше само воздух кој чекаше со надеж.
2
Запознав салони од лицемерие пеплосани,
тунели каде месечината се вселила на диво,
хангари свирепи кои се збогуваа јадосани,
прашања кои во песокта трагаа по живот.
3
Сѐ беше празнина, мртвило и нȇма пресија,
паднато, напуштено и само гнила будност,
сѐ беше непреносливо и заумно до чудесија,
сѐ беше блиско а туѓо и далеку а ничие -
сѐ дур`твојата убавина и твојата скудност
на есента не ѝ го подарија своето величие.
======
Еве го оригиналот:
Soneto XXV
Antes de amarte, amor, nada era mнo:
vacilй por las calles y las cosas:
nada contaba ni tenнa nombre:
el mundo era del aire que esperaba.
Yo conocн salones cenicientos,
tъneles habitados por la luna,
hangares crueles que se despedнan,
preguntas que insistнan en la arena.
Todo estaba vacнo, muerto y mudo,
caнdo, abandonado y decaнdo,
todo era inalienablemente ajeno,
todo era de los otros y de nadie,
hasta que tu belleza y tu pobreza
llenaron el otoсo de regalos.
========
англиски превод
Before loving you, my love, nothing was mine.
I wandered about street to street, one thing to the next.
Nothing mattered.  Nothing had a name.
The world was made up of hopeful air.
I knew ashen rooms,
tunnels where lived the moon,
cruel-hearted hangars tossing me out,
questions whose insistence was sand.
All was empty, all dead and mute,
fallen, abandoned, and decayed.
All was inalienably odd,
all given over to others, to no one . . .
until your beauty and your poverty
filled the autumn with gifts.
=========
хрватски превод
25
PRIJE no što sam te ljubio nista ne bijaše moje:
teturao sam ulicama i stvarima:
ništa ne bijaše vazno, a sve bez imena:
svijet je bio od zraka koji je cekao.
Upoznao sam salone pepeljaste,
tunele nastanjene mjesecinom,
hangare okrutne koji su se opraštali,
pitanja što su ustrajala u pijesku.
Sve bijaše prazno, mrtvo i nijemo,
palo, napušteno i propalo,
sve bijaše neotudjivo strano,
sve bijaše tudje i nicije,
dok tvoja ljepota i tvoje siromaštvo
ne ispuniše jesen darovima.