Ова е мој препев на песната “Мостовите изгореа“ од рускиот поет Владинир Висоцки.
1
Мостовите изгореа, премините задлабочија,
гледаме толку черепи, ние сме во тесно,
влезот и излезот ги збриша небесната кочија,
единствено во толпа патувањето е лесно.
2
И чифтосаните коњи, свикнати на впрегање,
нагледно докажуваат колку светот е тесен.
Толпата оди по затворен круг и нема бегање,
голем е кругот, патоказот на небо е однесен.
3
Четката на дождот колорната палета ја рита,
пијаниот галоп сега ко полонеза се отрезнува,
нема мириси ни цветови, ни тонови ни ритам,
па дури и кислородот од воздухот исчезнува.
4
И ничие безумие, вдахновение или грижа
нема рингишпилното кружење да го запре.
Нештата во светот така вечно ќе се движат,
тоа е нашиот бесконечен пат, само напред.

 

Ова е оригиналот:

Мосты сгорели… ♫ ♩ ♩ ◡

Мосты сгорели, углубились броды,
И тесно, – видим только черепа,
И перекрыты выходы и входы,
И путь один – туда, куда толпа.

И парами коней, привыкших к цугу,
Наглядно доказав, как тесен мир,
Толпа идет по замкнутому кругу -
И круг велик, и сбит ориентир.

Течет под дождь попавшая палитра,
Врываются галопы в полонез,
Нет запахов, цветов, тонов и ритмов,
И кислород из воздуха исчез.

Ничье безумье или вдохновенье
Круговращенье это не прервёт…
Не есть ли это вечное движенье -
Тот самый бесконечный путь вперёд?

 

  Ова е мој препев на песната “Мојот сосед“ од рускиот поет Владимир Висоцки.

 

1
Мојот сосед по цела држава снова,
што тоа точно бара, јас не гледам.
Туѓи гајлиња јас не сакам да ловам
ама тој факт ми носи болка и беда.
2
Кај него кадифе и свила, накит од опал,
и во бањарка се кипри жена му Клава.
Во Москва со казма јас уран би копал
некој мене неговата плата да ми ја дава.
3
И ми се чини дека луѓето се лажат,
тој ништо особено не истражува.
Што ќе му, си има дебела апанажа,
а тоа мене многу ме растажува.
4
Вчера в кујна кај нас син му падна,
со чело ни ја скрши глинената црепна!
Ете прилика за моја одмазда ладна,
ќе им наплатам тројно без да трепнам!
5
Нему цела рубља а мене сал пет пари,
е па оштета мрсна сега нека ми плати!
Не ми е до завист ил`нешто да се ќари,
туку праведноста кај нас да се врати!
6
Ништо, притисок стално ќе му правам,
станот ќе го смени како желка кротка.
Кај него пари се натрупуваат до таван
а ние не можеме да си купиме ни водка.

Еве го оригиналот:
Мой сосед ♫ ♩ ◡

Мой сосед объездил весь Союз.
Что-то ищет, а чего – не видно.
Я в дела чужие не суюсь,
но мне очень больно и обидно.

У него на окнах – плюш и шёлк,
Клава его шастает в халате.
Я б в Москве с киркой уран нашёл
при такой повышенной зарплате!

И сдается мне, что люди врут:
он нарочно ничего не ищет.
Для чего – ведь денежки идут,
ох, какие крупные деньжищи!

А вчера на кухне ихний сын
головой упал у нашей двери
и разбил нарочно мой графин.
Я – папаше счет в двойном размере.

Ему, значит, рупь, а мне – пятак?
Пусть теперь мне платит неустойку!
Я ведь не из зависти, я так -
ради справедливости, и только.

Ничего, я им создам уют, -
живо он квартиру обменяет.
У них денег – куры не клюют,
а у нас – на водку не хватает.

 

  Ова е мој препев на песната “Збогување со планините“ од рускиот поет Владимир Висоцки.

 

1
Се враќаме, зашто поинаку и не нѐ бива,
во суетата на градовите, во реките од коли!
Слегуваме од висови на природата дива,
оставајќи си го срцето за таму да нѐ боли!
(рефрен)
На ненужните дискусии турете им крај,
јас животот го растолкував уште откога:
подобар може да е сал планинскиот рај
на чии врвови не стапнала мојата нога.
2
Зар има таков што сака неволја да е сам,
кој си оди оставајќи го срцето во снегот?
Но, од освоен врв се спуштаме без срам -
та нели и Господ лично на земја слегол!
(рефрен)
3
Со надеж и збор, со песни и теми, понекогаш
планините будат во нас порив за орлов полет!
Но слегуваме ние, кој за година, кој засекогаш,
бидејќи сите сме должни да се вратиме доле.
(рефрен)

Ова е оригиналот:
Прощание с горами ♫ ◡

В суету городов и в потоки машин
Возвращаемся мы – просто некуда деться!
И спускаемся вниз с покоренных вершин,
Оставляя в горах, оставляя в горах свое сердце.

Так оставьте ненужные споры!
Я себе уже всё доказал -
Лучше гор могут быть только горы,
На которых еще не бывал.

Кто захочет в беде оставаться один?
Кто захочет уйти, зову сердца не внемля?
Но спускаемся мы с покоренных вершин -
Что же делать, и боги спускались на землю.

Так оставьте ненужные споры!
Я себе уже всё доказал -
Лучше гор могут быть только горы,
На которых еще не бывал.

Сколько слов и надежд, сколько песен и тем
Горы будят у нас и зовут нас остаться.
Но спускаемся мы – кто на год, кто совсем,
Потому что всегда мы должны возвращаться.

Так оставьте ненужные споры!
Я себе уже всё доказал -
Лучше гор могут быть только горы,
На которых никто не бывал.

  Ова е мој препев на “Песна за судбината“ од рускиот поет Владимир Висоцки.

 

1
Каде и да се денам, каде и да втиснам душа,
зад мене е пес, Судбата моја, беспомошна лази.
Ја бркам со камења, но таа колена ми гушка
со очи ококорени, ме лигави со исплазен јазик.
2
Со неа е мачна врева,
јас стресен темнеам
и со устата немеам
но ми кркорат црева.
Станав слеп при очи,
утробата ми се кочи,
да живеам не умеам,
не сакам ни да пеам.
Зар сум старечка фела
па дошол ред да платам?
Нека дојде мојот џелат,
на бесилка да се клатам.
3
Сто пати се зареков, Судбата ќе ја буткам в кал,
а таа, гладната, ми се умилкува и тивко вие;
започнав да ја прихранувам Фортуната, од жал,
оти, кога ќе се насити, секогаш подолго спие.
4
Тогаш јас лумпувам и арчам,
на дрвени кукли се радувам,
кривулкам, ко прч се перчам
и небото дури го зачадувам.
Но пазам песот да нема мака
и сам завивам за да ми лекне,
за било што кое душа ми сака
и секогаш кога ќе ми текне.
А како стар, глава ќе сведнам
ќе чукнам на џелатовата врата,
ќе молам да ме обеси веднаш,
за сѐ погрешно јас да платам.
5
Но има дни кога главава пеколно ќе си ја збунам,
та и Судбата, исплашена, бледа, гледа како зјаам -
откако, за кураж, вино налеав во мојта Фортуна,
не ни мине ден без чашка а стално мрмори таа:
6
“А закуски нема ниту залак!
А во Њујорк сѐ ќе беше гала!
Со кавијар таму си се крмат,
ќе одев во крзно и во срма!“
А јас, опинци од свинска кожа,
Судбата на кркач си ја носам,
ридови и долови ни се ложа,
таа е пијаница со кој просам.
Иако не остарев, глава веднам
тропнувам на џелатовата врата,
го молам да ме обеси веднаш,
за сѐ погрешно јас да платам.
7
Еднаш, случајно на Судбата и преналив вино,
и милата таа, препи, се преобрази, бес сјари,
Фатум стана, проста и безобразна, ко од кино,
ми се нафрли одзади и заби в шија ми зари.
8
Бегајќи од неа постојно викам,
“Немој за шија, немој за шија!“
Пребледен , сакам да се скријам,
во ѓаволска дупка да се спикам.
Ми претежнало веќе од неа,
така веќе не можам да пеам,
морам да барам некое чаре
за без неа пак да бидам арен.
Смислив излез од случката бедна
ќе чукнам на џелатовата врата,
ќе го молам да ја обеси веднаш,
а за тоа јас двојно ќе му платам.

Ова е оригиналот:

Песня о судьбе ♫ ◡

Куда ни втисну душу я, куда себя ни дену,
За мною пес – Судьба моя, беспомощна, больна.
Я гнал ее каменьями, но жмется пес к колену -
Глядит, глаза безумные, и с языка – слюна.

Морока мне с нею -
Я оком грустнею,
Я ликом тускнею
И чревом урчу,
Нутром коченею,
А горлом немею, -
И жить не умею,
И петь не хочу!

Неужто старею?
Пойти к палачу?..
Пусть вздернет скорее,
А я заплачу.

Я зарекался столько раз, что на Судьбу я плюну,
Но жаль ее, голодную, – ласкается, дрожит, -
Я стал тогда из жалости подкармливать Фортуну -
Она, когда насытится, всегда подолгу спит.

Тогда я гуляю,
Петляю, вихляю,
И ваньку валяю
И небо копчу.
Но пса охраняю,
Сам вою, сам лаю -
О чем пожелаю,
Когда захочу.

Когда постарею,
Пойду к палачу, -
Пусть вздернет скорее,
А я заплачу.

Бывают дни, когда я голову в такое пекло всуну,
Что и Судьба попятится, испуганна, бледна, -
Я как-то влил стакан вина для храбрости в Фортуну -
С тех пор ни дня без стакана́, еще ворчит она:

«Закуски – ни корки!
Мол, я бы в Нью-Йорке
Ходила бы в норке,
Носила б парчу!..»
Я ноги – в опорки,
Судьбу – на закорки, -
И в гору, и с горки
Пьянчугу влачу.

Я не постарею -
Пойду к палачу, -
Пусть вздернет скорее,
А я заплачу.

Однажды пере-перелил Судьбе я ненароком -
Пошла, родимая, вразнос и изменила лик, -
Хамила, безобразила и обернулась Роком, -
И, сзади прыгнув на меня, схватила за кадык.

Мне тяжко под нею,
Уже я бледнею,
Уже сатанею,
Кричу на бегу:
«Не надо за шею!
Не надо за шею!
Не надо за шею, -
Я петь не смогу!»

Судьбу, коль сумею,
Снесу к палачу -
Пусть вздернет на рею,
А я заплачу!

 

  Ова е мој препев на “Песна за Јосиф столарот“ од рускиот поет Владимир Висоцки.
1
Се враќам дома, предвреме дојде смена,
столарскиот алат го закачувам на ѕидот -
и оп, некој од постелата на мојата жена,
низ прозорецот, ми пролета пред видот !
2
И веднаш од неа одговор барам,
ја прашувам кој ни беше гостин,
а таа ко запната пушка одговара:
“Светиот Дух, Боже ме прости!“
3
Демек, вистината за него била проста -
штом е свет, во Марето нека сврши!
Море, тој дух јас треба да го гостам -
со тупаница што заби ќе му скрши!
4
Може неговата крв ептен да е сина
и коските да му се од злато чисто,
но по смртта и јас кај Бог ќе минам
и знам: нема да ѝ прости Христос.
5
Маре моја е еден штеточин табиет,
почна да ја врти работата накај скандал:
демек, сум го спречил да ѝ го набие,
при светообљубие сум испаднал вандал!
6
Првин со кротко почнав,
ја замолив да ме слуша,
но таа се покажа безочна -
речиси ме фати за гуша!
7
Е па секна тогаш мојата љубов,
конечно, и јас почнав со грубо:
8
“Тој може да е и многу древен,
илјада и шест години да тежи,
а во секое село го чека кревет,
тој со по неколку жени лежи.“
9
Мене за досетките ептен ме бива,
на Марија моја предлог ѝ дадов:
идната недела – контраофанзива,
проверка на светоста на гадот:
10
Уште наутро јас ѓоа ќе заминам,
ѓоа на работа да ме викнале итно ,
а она да го прими, ѓоа потамина,
тој да не се посомнева е битно:
11
да го позавитка во јорган свилен
да го напои салам, дремка да го фане -
а јас ќе рипнам со колец шилест,
па он нека проба со псалми да стане!
12
И навистина, тој токму така се здаде,
си реков: успех! работите се местат,
зашто за Мара моја мислата ме јаде
дека Сатана-Ангел ѝ брца во честа!
13
Влетувам со крик, за удар се спремам,
со надеж дека ќе го претепам до брух,
но Марето плаче, гледам, сатана нема,
Марето вика одлетал љубениот дух!
14
Јас се чудам како успеа тоа да го стори,
та нели прозорците ги заковав салам,
но Марето за него медено ми збори,
ја галел со крилја, прочитал и псалм.
15
“Така значи, го будалкаш мажот свој!“
ѝ реков на мојата итра и гадна дона.
Со колецот напишав нов домострој,
врз Марето – оти Сатаната беше она.

 

Еве го оригиналот:

Песня про плотника Иосифа ♫ ◡

Возвращаюся с работы,
Рашпиль ставлю у стены, -
Вдруг в окно порхает кто-то
Из постели от жены!

Я, конечно, вопрошаю:
«Кто такой?»
А она мне отвечает:
«Дух святой!»

Ох, я встречу того Духа -
Ох, отмечу его в ухо!
Дух он тоже Духу рознь:
Коль святой – так Машку брось!

Хоть ты – кровь и голубая,
Хоть ты – белая кость, -
До Христа дойду, и знаю -
Не пожалует Христос!

Машка, вредная натура,
Так и лезет на скандал, -
Разобиделася, дура:
Вроде, значит, помешал!

Я сперва-сначала с лаской:
То да сё…
А она – к стене с опаской:
«Нет, и всё!»

Я тогда цежу сквозь зубы,
Но уже, конечно, грубо:

«Хоть он возрастом и древний,
Хоть годов ему тыщ шесть, -
У него в любой деревне
Две-три бабы точно есть!»

Я – к Марии с предложеньем, -
Я на выдумки мастак! -
Мол, в другое воскресенье
Ты, Мария, сделай так:

Я потопаю под утро -
Мол, пошёл, -
А ты прими его как будто,
Хорошо?

Ты накрой его периной -
И запой, – тут я с дубиной!
Он – крылом, а я – колом,
Он – псалмом, а я – кайлом!

Тут, конечно, он сдаётся -
Честь Марии спасена, -
Потому что мне сдаётся,
Этот Ангел – Сатана!

…Вот влетаю с криком, с древом,
Весь в надежде на испуг…
Машка плачет. «Машка, где он?» -
«Улетел, желанный Дух!»

«Как же это, я не знаю,
Как успел?»
«Да вот так вот, – отвечает, -
Улетел!

Он псалом мне прочитал
И крылом пощекотал…»

«Так шутить с живым-то мужем!
Ах ты, скверная жена!..»
Я взмахнул своим оружьем…
Смейся, смейся, Сатана!

  Ова е мој препев на “Песна за кодошот“ од рускиот поет Владимир Висоцки.

 

1
Во дружината не може да влезе секој,
и јас еднаш, на еден проклет датум,
го приведов човекот со мене и реков:
“Налејте му, тој е во мојот фатум“.
2
Тој пиеше со нас, личеше дека ужива,
и ние го прифативме како да ни е брат…
А утринта, тој ја предаде сета дружина -
утнав работа, сите ги носам на врат.
3
Судењето не го помнам, саштисан бев,
како да сум паднал во ледена бездна -
а потоа барака в логор, станав за грев,
зашто и реално положбата беше бедна.
4
Штедам сила за времето по оваа беда,
тој си мисли – смртен покров ни скроил,
но рано нѐ отпиша, наивен ми се гледа,
ќе одмаздиме, верувајте, другари мои.
5
И ќе дојде ден, ќе сврши ноќта тешка,
со вас и јас слободата ќе си ја вратам:
и бидејќи гниевме заради моја грешка,
оставете на кодошот јас да му платам.

Ова е оригиналот:

Песня про стукача ♫ ◡

В наш тесный круг не каждый попадал,
И я однажды – проклятая дата -
Его привел с собою и сказал:
«Со мною он – нальем ему, ребята!»

Он пил как все и был как будто рад,
А мы – его мы встретили как брата…
А он назавтра продал всех подряд, -
Ошибся я – простите мне, ребята!

Суда не помню – было мне невмочь,
Потом – барак, холодный как могила, -
Казалось мне – кругом сплошная ночь,
Тем более, что так оно и было.

Я сохраню хотя б остаток сил, -
Он думает – отсюда нет возврата,
Он слишком рано нас похоронил, -
Ошибся он – поверьте мне, ребята!

И день наступит – ночь не на года, -
Я попрошу, когда придет расплата:
«Ведь это я привел его тогда -
И вы его отдайте мне, ребята!..»

 

Ова е мој препев на песната “Кораби“ од рускиот поет Владимир Висоцки.
1
Корабите одмораат малку и потоа дигаат сидра,
по непогодите, пак се во пристанишната родина.
Не мине полугодие, јас се појавувам како видра,
но пак заминувам бранови морски да бодинам.
2
Сите се враќаат во пристан низ циклуси кружни-
сите освен добрите пријатели и преданата жена.
Се враќаат сите, освен оние кои ни се најнужни -
судбина ли е тоа ил`можев тоа јас да го сменам?
3
Но, ми се сака да верувам, ќе се смени таа фела,
дека палењето на бродовите ќе излезе од мода;
да се вратам, целиот закитен со другари и дела,
и, конечно, едно полугодие да испеам една ода.
Еве го оригиналот:

Корабли ♫ ◡

Корабли постоят – и ложатся на курс,
но они возвращаются сквозь непогоды…
Не пройдет и полгода – и я появлюсь,
чтобы снова уйти на полгода.

Возвращаются все – кроме лучших друзей,
кроме самых любимых и преданных женщин.
Возвращаются все – кроме тех, кто нужней,
я не верю судьбе, а себе – еще меньше.

Но мне хочется верить, что это не так,
что сжигать корабли скоро выйдет из моды.
Я, конечно, вернусь – весь в друзьях и в делах,
я, конечно, спою – не пройдет и полгода.

 

 

  Ова е мој препев на песната “Исчанчен живот“ од рускиот поет Владимир Висоцки.
1
Усукан е животот, како ортома од јута,
рѓосан шраф го држи неговиот таван,
неговиот пожар го гасиш само со фута,
од жесток камшик постојано маван.
2
А и кога ти минал во шушкава свила,
во раскошни меани, со наситено око,
пријатното шушкање ќе загуби сила -
и ти во бел покров ќе најдеш спокој.

 

Ова е оригиналот:

Закручена жизнь…

Закручена жизнь, как жгуты из джута,
Завинчена ржавою гайкой,
Пожаром сожжённая жизнь прожита,
Избита жестокой нагайкой.

В шуршаньи шелков шелестела она,
Шикарным шалманом шумела,
Сменила шуршанье шелков тишина -
Покой в одеянии белом.

http://articles.latimes.com/2010/jan/04/world/la-fg-korea-coffin4-2010jan04

  Ова е мој препев на песната “Војни и глад“ од рускиот поет Владимир Висоцки.

 

1
Војни и глад истрпевме, ни боктиса таа сласт,
ветувањата нѐ прејадоа, ни станаа бреме,
го кутнавме царот, патоа Привремената власт,
затоа што веќе им истече нивното време.
2
И ако некој некогаш сеуште негува надеж,
ова ќе им го кажеме на тие царски ѕверки:
вашето време обратно нема да се здаде,
како и да е, ние за тоа презедовме мерки.
3
Ние си немаме време за привремена власт
отсега натаму власта советска е над сите.
Кој тука беше привремен, доживеал сраз!
Ајде гитла, царисти, ви завршија дните!

Ова е оригиналот:

Войны и голодухи… ♫ ◡

Войны и голодухи натерпелися мы всласть,
Наслышались, наелись уверений, -
И шлепнули царя, а после – Временную власть, -
Потому что кончилось их время.

А если кто-то где-нибудь надеется на что,
Так мы тому заметим между прочим:
Обратно ваше время не вернется ни за что -
Мы как-нибудь об этом похлопочем.

Нам вовсе не ко времени вся временная власть -
Отныне власть Советская над всеми.
Которые тут временные, – слазь! А ну-ка, слазь!
Кончилось ваше время!

  Ова е мој препев на песната “Печал вечен снег“ од рускиот поет Владимир Висоцки.
1
Времето минува и за навредите добар е лек,
секој човек во заборавот си ги склопил,
но мојот печал сака да биде како вечен снег,
станал санта ледена и нејќе да се топи.
2
Испрчено блеска, од летото мака си нема,
пладневните жеги стоички ги трпи, -
и знам: мојата тага, овој печал се спрема,
за себе довека силата да ми ја црпи.

 

Ова е оригиналот:

Свои обиды каждый человек… ♫ ◡

Свои обиды каждый человек -
Проходит время – и забывает,
А моя печаль – как вечный снег, -
Не тает, не тает.

Не тает она и летом
В полуденный зной, -
И знаю я: печаль-тоску мне эту
Век носить с собой.

Ова е мој препев на песната “За новото време“ од рускиот поет Владимир Висоцки.

 

1
Ко камбански ѕвон тежок чекор екна в ноќта бурна,
значи, и ние молкома да заминеме дојде време.
По патеки незнајни секој од коњите неуморно јурна,
кон крајот неизвесен што за јавачите е спремен.
2
Нашето време е инакво зло, но среќата ја љубиме,
во потрага по бегалката, ние летаме безобразно:
втренчени во тој галоп другарите си ги губиме,
не гледаме дека нивното место до нас е празно.
3
И уште долго огнови ќе се чинат пожарна чигра,
зловестно ќе се чини крцањето на секоја чизма,
на децата пак војната ќе им биде омилена игра,
луѓето поделени на наши и оние кои нѐ пизмат.
4
А кога ќе одгрми, догори и доплаче воената пена,
коњите ќе се смират и молкнат јуришните труби,
и кога девојките шинелите со сукњи ќе ги сменат -
во заборавот и опростот тоа време да не се губи.
Ова е оригиналот:

О новом времени ♫ ◡
Как призывный набат, прозвучали в ночи тяжело шаги, -
Значит, скоро и нам уходить и прощаться без слов.
По нехоженным тропам протопали лошади, лошади,
Неизвестно к какому концу унося седоков.

Наше время – иное, лихое, но счастье, как встарь, ищи!
И в погоню за ним мы летим, убегающим, вслед.
Только вот в этой скачке теряем мы лучших товарищей,
На скаку не заметив, что рядом товарищей нет.

И еще будем долго огни принимать за пожары мы,
Будет долго зловещим казаться нам скрип сапогов,
Про войну будут детские игры с названьями старыми,
И людей будем долго делить на своих и врагов.

А когда отгрохочет, когда отгорит и отплачется,
И когда наши кони устанут под нами скакать,
И когда наши девушки сменят шинели на платьица, -
Не забыть бы тогда, не простить бы и не потерять!

 

  Ова е мој препев на песната “Помпезна љубовна песна“ од рускиот поет Владимир Висоцки.
1
Беше така, ја сакав и страдав,
тајно в сон јас по неа бладав,
со мечти за неа имав полна глава,
Амазонката моја на бел коњ јава.
2
Каква корист од мудроста на досадните книги,
кога јас со усните паднав на најзините траги?
Што со вас биднало, кралице моја, моја Твиги,
што се случило, среќо моја на привиди драги?
3
Нашите души во пролетта се капеа,
во нашите глави огнот песна запеа.
Со неа бев далеку од болка и печал,
помисла за мака не можев да речам.
4
А сега, како смртен покров да си спремила,
се смеам низ солзи и без причина плачам.
Со мраз крвта нејзина е окована и немила,
страв и претчувство на крајот неа ја мачат.
5
Сфатив, поарно да замолкнат моите песни,
сфатив, поарно да немам веќе мечти бесни.
Деновите со неа беа проткаени со лаги диви,
животот со неа беше само привид до привид.
6
Остатоците на празничните облеки ги палам,
се ослободувам од опојката па и жици кинам,
за призрачните надежи со неа веќе не жалам,
моето робување на измамничкиот идол мина.

 

Ова е оригиналот:

Было так… ♫ ♬ ◡

Было так, я любил и страдал.
Было так, я о ней лишь мечтал.
Я ее видел часто во сне
Амазонкой на белом коне.

Что мне была вся мудрость скучных книг,
Когда к следам ее губами мог припасть я?
Что с вами было, королева грез моих?
Что с вами стало, мое призрачное счастье?

Наши души купались в весне.
Наши головы были в огне.
И печаль с ней, и боль далеки,
И, казалось, не будет тоски.

Ну, а теперь хоть саван ей готовь,
Смеюсь сквозь слёзы я и плачу без причины.
Ей вечным холодом и льдом сковало кровь
От страха жить и от предчувствия кончины.

Понял я, больше песен не петь.
Понял я, больше снов не смотреть.
Дни тянулись с ней нитями лжи,
С нею были одни миражи.

Я жгу остатки праздничных одежд,
Я струны рву, освобождаясь от дурмана,
Мне не служить рабом у призрачных надежд,
Не поклоняться больше идолам обмана.