not all that bad

1 was sitting here, drinking a glass of
2 wine
3 the phone rang, I left the drink
4 to answer in the other
5 room.
6 came back in a few minutes
7 sat down
8 picked up the glass
9 felt something moving in my
10 mouth,
11 Jesus Christ!
12 I spit it out into the
13 ashtray:
14 a fly
15 wiggling there …
16 I picked up the wine glass,
17 walked into the bathroom
18 dumped the contents,
19 then the glass slipped out of
20 my hand
21 and rattled in the wash basin.
22 I rinsed out my mouth, the glass,
23 then walked back in
24 poured a new drink.
25 the fly was still wiggling …
26 there we were,
27 a wino fly and a wino man
28 at 1:30 a.m.
29 and now there’s another fly
30 whirling and buzzing
31 above me
32 no doubt wanting to join
33 the party.
34 well, it could be worse:
35 I could be drinking with
36 things that can’t
37 fly
38 either with their bodies
39 or any other
40 way.
41 and you can’t
42 spit them
43 out.

Со горчлив вкус во устата и вкочанет врат, си го барам масажниот вибратор, музиката на радио тажовна до болка, ветриштата на смртта се набиваат во моите папучи додека мислам на сабајлешното ужасно писмо од еден бездушен дибек кој бара да ми биде гостин како отплата за тоа што пред 20 години од една пијана журка во Пасадена ме однесе дома со неговото авто.
И како капак на сето тоа, утрово една од мачките се посра на тепихот а во првата попладневна трка на која се кладев, коњот го кутна џокејот и избега од стартната порта.
Во приземјето имам голема фотка од Хемингвеј пијан уште претпладне во Хавана, тој е на чардак, со зјапната уста, а неговиот голем мев се обидува да скокне надвор од неговата кошула.
Јас се чувствувам како на таа слика а дури не сум ни пијан.
Можеби тое е проблемот.
Што и да е проблемот, тој е тука, и полошо, тој не треба да биде за јас да бидам среќен човек, дури ни јас не би требало да бидам тука после сето она кое самиот на себе си го приредив и после сето она кое другите ми го приредија, јас би морал да коленичам пред боговите и да им изразам благодарност.
Наместо тоа, јас им се потсмевам бидувајќи нестрплив со светот.
Можеби проклето добро ноќно спиење ќе ме врати назад кон мојот здрав и љубезен дух.
Но, во моментов, јас се обѕирам по собава и како што ми доликува, сѐ во неа е во неред: предметите се изместиле, се натрупале, се измешале, се загубиле, се исподраскале и јас не можам да ги подредам исправно а и не сакам.
Можеби живеењето во овие безначајни денови ќе нѐ направи спремни за оние опасните денови.

zero

1 dark taste in mouth, my neck is stiff, I am looking for
2 my sonic vibrator, the music on my radio is diseased,
3 the winds of death seep through my slippers, and a
4 terrible letter in the mail today from a pale non-
5 soul
6 who requests that he may come by to see me
7 in repayment, he says, for a ride he gave me home
8 from a drunken Pasadena party
9 20 years ago.
10 also, one of the cats shit on the rug this
11 morning
12 and in the first race I bet this afternoon
13 the horse tossed the jock
14 coming out of the gate.
15 downstairs
16 I have a large photo of Hemingway
17 drunk before noon in Havana, he’s on the floor
18 mouth open, his big belly trying to flop
19 out of his shirt.
20 I feel like that photo and I’m not even drunk.
21 maybe
22 that’s the problem.
23 whatever the problem is, it’s there, and worse, it
24 shouldn’t be
25 for I have been a lucky man, I shouldn’t even
26 be here
27 after all I have done to myself
28 and after all they have done
29 to me
30 I ought to be kneeling to the gods and giving
31 thanks.
32 instead, I deride their kindness by being
33 impatient
34 with the world.
35 maybe a damned good night’s sleep will bring me back
36 to a gentle sanity.
37 but at the moment, I look about this room and, like
38 myself, it’s all in disarray: things fallen
39 out of place, cluttered, jumbled, lost, knocked
40 over, and I can’t put it straight, don’t
41 want to.
42 perhaps living through these petty days will get us ready

Еден поет таа кадрава русокоса ја користи за со него да оди на поетски читања. Русокосата седи на крајот од публиката, и сега и порано, штом тој ќе ја заврши рецитацијата, тукуречи без здив, таа вели: “Ууубавооо!“.
Тоа правеше тој да изгледа привлечно и јас му бев малку љубоморен бидејќи никој било кога не рече така за некоја од моите песни а секогаш кога таа ќе речеше “Убаавоо!“ предизвикуваше аплауз кај публиката. Тој неа така ја поставуваше на сите негови читања, поет кој беше толку многу добар со дамите и имаше љубезна насмевка и такви опуштени уметнички раце што си поминуваше опуштено насекаде кајшто го повикуваа. Јас присуствував на тие читања бидејќи живеев со една секси-жена која инсистираше да одам со неа а бидејќи нашата афера беше свежа и сеуште во повој, морав да правам извесни ужасни жртви. И тој читаше насекаде, во секоја мала бесплатна поетска сала во Лос Ангелес и околните делови.
Така една вечер тој во публиката имаше поставено нова девојка, која иако беше со црвено бојосана коса, обуена во рибарски чизми и со каубојска шапка на која беше боднат двеипол стапки долг пердув, беше исто така добра како и другата: на неколку пати по некои песни таа нагласено и развлечено ќе го изговореше зборот “Ууубавооо!“ … и аплаузот следуваше. Еден час подоцна, тој сеуште неуморно рецитираше и кога заврши една песна а неговата нова провокаторка повторно извика “ Ууубавооо!“, од позадина, од едно од последните седишта се чу: “ Не, не е, тоа беше куп лајна!“. Го рече тоа една влакнеста русокоса, станата од едно од седиштата, држејќи хартиена чаша полна вино Тендербирд. И тогаш аплаузот се вивна, ечеше и расцутуваше и клопотареше, беше совршен и мил и бесрамен, поетот никогаш не беше чул таков аплауз …
И по таа вечер, можеби една седмица подоцна, јас бев сам и седев спроти зглавјето на креветот, секси-жената беше надвор на некое читање или по друга работа а јас бев веќе кај второто пиво прелистувајќи еден од таблоидните весници кога наидов на кратката белешка дека извесниот поет нѐ напуштил и отишол во Њујорк за таму да си ја бара славата и среќата.
Ууубавоо место за ууубавоото момче, си мислев, го стуткав весникот во топка и зачукав тројка фрлајќи го во оддалечената корпа за отпадоци.

beauti-ful

1 one poet used to take
2 this stringy-haired blonde around
3 with him to poetry readings
4 and
5 she’d sit out in the audience
6 and now and then
7 just as he concluded a
8 poem
9 the blonde would
10 breathlessly say:
11 “beauti-ful …”
12 it made him look good
13 and I was a little jealous
14 of it
15 myself:
16 nobody had ever said that
17 about
18 one of my poems
19 and each time
20 after she said,
21 “beauti-ful …”
22 it made them
23 applaud.
24 he had her planted at
25 all his readings
26 this poet who was so good
27 with the ladies
28 he had a
29 gentle smile and
30 these artistic
31 dangling
32 hands
33 and he dangled
34 very well
35 elsewhere
36 it was
37 told.
38 I attended these readings
39 because I was living with a
40 sex-pot who insisted upon
41 going to them
42 and since our affair was
43 still fresh and
44 new
45 I made certain horrible
46 sacrifices
47 and he was reading
48 everywhere
49 in every little pitiful
50 hand-out
51 poetry hole in L.A.
52 and nearby
53 parts.
54 this one night
55 he had a new girl planted
56 in the audience
57 a tinted redhead
58 wearing fisherman’s boots
59 and a cowboy hat
60 with a two-and-one-half foot
61 red feather
62 but she was as good as the
63 other:
64 at certain times
65 after certain poems
66 she too would utter the
67 word:
68 “beauti-ful!”
69 and the applause would
70 follow …
71 an hour later he was still
72 tirelessly going
73 on, and then he finished
74 one
75 and his new plant said it
76 again:
77 “beauti-ful …”
78 and then it came
79 from the rear
80 from one of the back
81 seats:
82 “No, it wasn’t, it was a
83 piece of shit!”
84 it was the stringy-blonde
85 standing up on
86 one of the seats
87 holding her paper cup
88 full of
89 Thunderbird
90 and then the applause came
91 it came and it
92 rose and it
93 rumbled
94 it was perfect and endearing
95 and unashamed
96 he had never heard applause
97 like
98 that …
99 and after that night
100 maybe a week later
101 I was alone
102 sitting up against the
103 headboard of the bed
104 the sex-pot was out
105 to a reading or
106 somewhere
107 and I was into another
108 beer
109 going through one of
110 those
111 throwaway tabloids
112 when I came across this
113 short notice
114 that a certain poet
115 had left for
116 New York City
117 to seek his fame and
118 fortune
119 there.
120 a beauti-ful city for a
121 beauti-ful guy, I thought,
122 bundling the tabloid
123 and dumping a 3 pointer into
124 the far-off
125 basket …

be kind

1 we are always asked
2 to understand the other person’s
3 viewpoint
4 no matter how
5 out-dated
6 foolish or
7 obnoxious.
8 one is asked
9 to view
10 their total error
11 their life-waste
12 with
13 kindliness,
14 especially if they are
15 aged.
16 but age is the total of
17 our doing.
18 they have aged
19 badly
20 because they have
21 lived
22 out of focus,
23 they have refused to
24 see.
25 not their fault?
26 whose fault?
27 mine?
28 I am asked to hide
29 my viewpoint
30 from them
31 for fear of their
32 fear.
33 age is no crime
34 but the shame
35 of a deliberately
36 wasted
37 life
38 among so many
39 deliberately
40 wasted
41 lives
42 is.

Секогаш бев огорчен сите тие години, часови, минути кои им ги давав како претоварено магаре, тоа всушност ме повредуваше, во главата и во сета внатрешност, ме правеше зашеметен и по малку налудничав.
Јас не можам да го разберам убивањето на моите години, моите другари од работа сеуште не покажуваа знаци на агонија, некои од нив изгледаа дури и задоволни и гледајќи ги нив такви, тоа речиси ме полудуваше исто како и глупавата и бесчувствителна работа. Покорени се работниците. Работата нив ги толчи до ништожност и ги откорнува и фрла на буњиште.
Јас бев огорчен секоја минута, секоја минута беше осакатена и ништо не ја олеснуваше монотонијата. Бев решен на самоубиство. Се опивав надвор во малкуте слободни часови. Работев со децении. Живеев со најлошата сорта жени, тие во мене го дотепуваа она кое работата не успеала да го убие. Знаев дека умирам. Нешто во мене ми зборуваше, напред, умри, спиј, биди како нив, прифати. Потоа нешто друго во мене велеше, не, зачувај ги трошките. Мене не ми требаше многу, само искра. Искра која ќе ја запали сета шума. Само искра. Мислам дека ја добив. Мило ми е што ја имам. Колку среќна богопроклета честичка.

spark

1 I always resented all the years, the hours, the
2 minutes I gave them as a working stiff, it
3 actually hurt my head, my insides, it made me
4 dizzy and a bit crazy—I couldn’t understand the
5 murdering of my years
6 yet my fellow workers gave no signs of
7 agony, many of them even seemed satisfied, and
8 seeing them that way drove me almost as crazy as
9 the dull and senseless work.
10 the workers submitted.
11 the work pounded them to nothingness, they were
12 scooped-out and thrown away.
13 I resented each minute, every minute as it was
14 mutilated
15 and nothing relieved the monotony.
16 I considered suicide.
17 I drank away my few leisure hours.
18 I worked for decades.
19 I lived with the worst kind of women, they killed what
20 the job failed to kill.
21 I knew that I was dying.
22 something in me said, go ahead, die, sleep, become as
23 them, accept.
24 then something else in me said, no, save the tiniest
25 bit.
26 it needn’t be much, just a spark.
27 a spark can set a whole forest on
28 fire.
29 just a spark.
30 save it.
31 I think I did.
32 I’m glad I did.
33 what a lucky god damned
34 thing.

Во стариот пансион за изнајмување соби во Њу Орлеанс ти твоите распарани алишта ги облекуваш врз тебе и врз твојата душа на амал-разнесувач и потоа цел ден ја тркалаш твојата зелена количка покрај продавачките кои не те ни забележуваат бидејќи за поголеми игри тие девојки мечтаат со нивните четвртести мозоци.
Или, во Лос Ангелес, се враќаш од твојата испорачувачка работа во стоковната куќа за авто делови, се качуваш со лифтот до собата 319 за да ја затечеш твојата жена како во шест часот попладне пијана седи расчепатена покрај креветот.
Одбирајќи ги, ти никогаш не најде нешто добро, секогаш ги наоѓаше отфрлените остатоци, лудачите, алкохоличарките и зависничките од лекови.
Можеби тие беа единствените кои си можел да ги добиеш и можеби ти си бил единствениот кого тие можеле да го добијат.
Одеше во баровите и наоѓаше уште повеќе алкохоличарки, лудачи и зависнички од лекови. Сѐ што тие имаа да ти покажат беше чифт исчанчени глуждови во шпицести штикли. Ти се буфташе со нив по креветите кога сакаше да го откриваш значењето на постоењето.
Потоа, тука беше и оној ден на работа кога помеѓу рафтовите наиде продавачот Лари со својот огромен мев и ситните копчести очи, Лари, кој секогаш одеше тропотно бидејќи кожните ѓонови на чевлите му беа добро потковани, а и речиси секогаш свиркаше. Тој престана да свирка и додека ти работеше тој застана пред твојата продажна маса и почна да се лулее напред-назад, ја имаше таа навика и клатејќи се, те посматраше. Ти знаеше дека тој беше од оние шегаџиите и тогаш тој почна да се смее, тебе ти беше зборавено од долгата луда ноќ, беше небричен и облечен во распарана кошула. “Што е бе, Лари?“ го праша ти. А тој ти рече:“ Хенк, сѐ што ќе допреш станува лајно!“

Ти не можеше да се расправаш со него околу тоа, така си е.

everything you touch

1 putting on your torn clothes in an old New Orleans roominghouse,
2 you and your stockboy soul,
3 then rolling your little green wagon past the salesgirls who
4 took no notice of you, those girls dreaming of bigger
5 game with their tiny rectangular
6 brains.
7 or in Los Angeles, coming in from your shipping clerk job at
8 an auto parts warehouse, taking the elevator up to 319 to find
9 your woman sprawled out on the bed, drunk at
10 6 p.m.
11 you were never any good at picking them, you always got the
12 leftovers, the crazies, the alkies, the pill-freaks.
13 maybe that was all you could get and maybe you were all they
14 could get.
15 you went to the bars and found more alkies, pill-freaks, crazies.
16 all they had to show you were a pair of well-turned ankles in
17 spike-heeled shoes.
18 you thumped up and down on beds with them as if you had
19 discovered
20 the meaning of
21 existence.
22 then there was this day at work when Larry the salesman came
23 down the
24 aisle with his big belly and his little button eyes, Larry always
25 walked loudly on leather-soled shoes and he was almost always
26 whistling.
27 he stopped whistling and stood at your shipping table as you
28 worked.
29 then he began rocking back and forth, he had this habit and
30 he stood there rocking, observing you, he was one of those jokers,
31 you
32 know, and then he began laughing, you were sick from a long crazy
33 night, needed a shave, you were dressed in a torn shirt.
34 “what is it, Larry?” you asked.
35 and then he said, “Hank, everything you touch turns to shit!”

see here, you

1 blazing bastard fools
2 poets
3 with your
4 idiot scrolls
5 you are so
6 pompous
7 in your
8 knowledge
9 so
10 assured
11 that you are
12 on a hot roll
13 to
14 nirvana
15 you
16 soft lumps of
17 humanity
18 you
19 imitators of
20 other
21 pretenders
22 you are still
23 in
24 the shadow of
25 the
26 Mother
27 you
28 have never
29 bargained with
30 the
31 Beast
32 you have never
33 tasted
34 the full flavor of
35 Hell
36 you have never
37 seen
38 the Edge of
39 yourself
40 you have never
41 been alone
42 with the
43 razor-sharp
44 walls
45 you
46 blazing bastard fools
47 with your
48 idiot scrolls
49 there is nothing
50 to
51 know
52 no place
53 to
54 travel
55 your
56 lives
57 your
58 deaths
59 your
60 idiot
61 scrolls
62 useless
63 disgusting
64 and
65 not as real
66 as
67 the
68 wart
69 on the ass
70 of
71 a
72 hog.
73 you
74 are rejected by
75 circumstance.
76 good
77 bye.

Немам поим како тоа почна. Како дете, јас верував дека класичната музика е за женскасти деца а како младич тоа убедување уште повеќе го зацврстив.
Да, мислам дека тоа почна во продавница за грамофонски плочи.
Бев во мојата кабина слушајќи било што од она кое во тоа време го слушав.
Потоа чув некаква музика од соседната кабина. Звукот беше многу чуден и невообичаен. Го видов мажот што ја напушти кабината и ја врати плочата на продавачот. Отидов до продавачот и му ја побарав таа плоча. Тој ми ја даде. Погледнав на обвивката. “Ама, ова е симфониска музика!“ реков. “Да“, рече продавачот. Ја однесов плочата во мојата кабина и ја пуштив. Никогаш не бев слушнал таква музика. За жал, веќе не се сеќавам кое парче чудесна музика беше тоа. Ја купив плочата. Имав грамофон во мојата соба. Ја слушав плочата непрестано, едноподруго. Станав зависник. Наскоро најдов продавница за веќе употребувани плочи. Открив дека за три купени албумски плочи добиваш попуст па двете ти излегуваат бесплатно. Јас бев потполно сиромав но повеќето од моите пари ги трошев на вино и на класична музика. Уживав да ги мешам двете заедно. Ја прегледав сета продавница за половни плочи. Мојот вкус беше чуден. Ми се допаѓаше Бетовен ама ги претпочитав Брамс и Чајковски. Бородин не ми вршеше работа. Шопен беше добар само на моменти. Моцарт ми беше добар само кога и јас се чувствував добро а тоа беше многу ретко. Утврдив дека Сметана е сосема јасен а Сибелиус дека е стравотен. Иви беше толку самобендисано комотен. Голдмарк, чувствував дека е потценет. Вагнер беше грготно чудо на мрачна енергија. Хајдн беше љубов слободно свртена во звук.
Хендл создал дела кои ви ја пленуваат главата и ви ја качуваат до таван. Ерик Коатс беше неверојатно мил и остроумен. И ако вие го слушавте Бах доволно долго, не ќе посакавте да слушате никој друг. Имаше и десетина други.
Јас бев во движење од град во град и грижата за грамофонот и плочите беше невозможна па така почнав да слушам радио, фаќајќи по станиците она кое можев. Проблемот со радиото беше дека таму имаше неколку стандардни дела и нив ги пуштаа постојано. Јас ги слушав толку често и можев да ја погодам секоја нота пред таа да биде отсвирена. Но, добра страна беше тоа што, напати, слушав нова музика која пред тоа никогаш не ја бев чул, од композитори за кои никогаш не сум чул или читал за нив. Бев изненаден од многу композитори кои чесно речено беа непознати, особено за мене, што можеле да создадат такви прекрасни и возбудливи дела. Дела какви што јас дотогаш не бев чул.
Јас продолжив да слушам класична музика преку радио со децении. Слушам додека пишувам, на пример, сега ја слушам Малеровата Деветта симфонија. Малер отсекогаш беше еден од моите омилени. Можно е да ги слушате неговите дела непрестано, без да се заморите од него.
Покрај жени, покрај разни занимања, низ ужасни времиња и низ добри времиња, при умирачки и низ секакви премрежиња, во болници и надвор од нив, во заљубеност и празнотија, низ децениите кои одминаа така брзо, поминав толку многу ноќи во слушање класична музика на радио. Речиси секоја ноќ.
Би сакал да се сетам на името на она дело кое прво го слушнав во онаа грамофонска кабина ама сеќавањето ме издава. Од некоја чудна причина, сум го запомнал името на диригентот: Ежен Орманди. Еден од најдобрите.
Сега Малер е во собата со мене и морници ме лазат во рацете и ме опфаќаат назад на вратот… Сето тоа е неверојатно раскошно, раскошно!
А јас не умеам ни една нота да прочитам. Но, најдов дел од светот кој е сосема различен од останатиот дел на светот. На мојот живот му дадов срце кое ми помогна да дојдам довде.

classical music and me

1 I have no idea how it began.
2 as a boy I believed that classical music was
3 for sissies and as a teenager I felt this even
4 more strongly.
5 yes, I think it began in this record
6 store.
7 I was in my booth listening to whatever I
8 listened to
9 at that time.
10 then I heard some music in the next
11 booth.
12 the sounds seemed very strange and
13 unusual.
14 I saw the man leave his booth and
15 return the record to the clerk.
16 I went to the clerk and asked for that
17 record.
18 she handed it to me.
19 I looked at the cover.
20 “but,” I said, “this is symphony
21 music.”
22 “yes,” said the clerk.
23 I took the record to my booth
24 and played it.
25 never had I heard such
26 music.
27 unfortunately, I no longer
28 remember what that
29 piece of marvelous
30 music was.
31 I purchased the record.
32 I had a record player in my
33 room.
34 I listened to the record
35 over and over
36 again.
37 I was hooked.
38 soon I found a 2nd hand
39 record store.
40 there I found that you could
41 turn in 3 record albums and
42 get two back.
43 I was fairly poor
44 but most of my money went
45 for wine and
46 classical music.
47 I loved to mix the two
48 together.
49 I went through that entire
50 2nd hand record
51 store.
52 my tastes were strange.
53 I liked Beethoven but
54 preferred Brahms and
55 Tchaikovsky.
56 Borodin didn’t work.
57 Chopin was only good
58 at moments.
59 Mozart was only good
60 when I was feeling
61 good and I seldom
62 felt that
63 way.
64 Smetana I found
65 obvious and Sibelius
66 awesome.
67 Ives was too self-comfortable.
68 Goldmark, I felt, was very
69 underrated.
70 Wagner was a roaring miracle
71 of dark energy.
72 Haydn was love turned loose
73 into sound.
74 Handel created things that
75 took your head and lifted it
76 to the ceiling.
77 Eric Coates was unbelievably
78 cute and astute.
79 and if you listened to Bach
80 long enough
81 you didn’t want to listen to
82 anybody else.
83 there were dozens
84 more….
85 I was on the move from
86 city to city
87 and carrying a record player
88 and records along was
89 impossible
90 so I began listening to the
91 radio
92 and picking up what I
93 could.
94 the problem with the radio
95 was
96 that there were a few standard
97 works they played over and
98 over.
99 I heard them too often
100 and could anticipate each note
101 before it
102 arrived.
103 but the good part was
104 that, at times, I heard new
105 music that I had never heard
106 before by composers I had
107 never heard of, read about.
108 I was surprised at the many
109 composers, fairly unknown,
110 at least to me, who could
111 produce these wondrous
112 and stirring
113 works.
114 works that I would never
115 hear again.
116 I have continued to listen to
117 classical music via the radio
118 for decades.
119 I am listening as I write
120 this to Mahler’s 9th.
121 Mahler was always one
122 of my favorites.
123 it’s possible to listen to
124 his works again and
125 again without
126 tiring of
127 them.
128 through the women, through
129 the jobs, through the horrible
130 times and the good times,
131 through deaths, through every-
132 thing, in and out of hospitals,
133 in and out of love, through the
134 decades that have gone so
135 swiftly
136 there have been so many
137 nights of listening
138 to classical music on the
139 radio.
140 almost every
141 night.
142 I wish I could remember the name of
143 the piece I first heard in that
144 record booth
145 but it evades me.
146 for some odd reason I do
147 remember the conductor:
148 Eugene Ormandy.
149 one of the
150 finest.
151 now Mahler is in the room
152 with me
153 and the chills run up my
154 arms, reach the back
155 of my neck …
156 it’s all so unbelievably
157 splendid,
158 splendid!
159 and I can’t read a note of
160 music.
161 But I have found a part of
162 the world
163 like no other part of the
164 world.
165 it gave heart to my
166 life, helped me get
167 to

Тој човек напати заборава кој е, напати тој мисли дека е Папата. Другпат тој мисли дека е прогонуван зајак и се крие под креветот. Потоа, тој одеднаш ја има сета бистрина и почнува да создава уметнички дела. Така тој за извесно време будува нормален. Потоа, велат, тој седи со својата жена и три-четворица други луѓе дискутирајќи разни прашања, бидува шармантен, остар, оригинален.
Потоа тој прави нешто чудно. Како онојпат, кога стоел раскопчан и почнал да моча врз тепихот. Другпат, пак, тој јаде хартиени салфети. А имало и случаи кога тој влегува во неговото авто и го вози наназад целиот пат до бакалницата а и на враќање пак вози наназад додека другите возачи врескаат по него но тој сето тоа го прави без инцидент и без да го запре сообраќајна полиција. Но, тој е најдобар како Папата и неговиот латински звучи одлично. Неговите уметнички дела немаат таква исклучителност но му овозможуваат да преживува и да живее со серии од деветнаесетгодишни сопруги кои го потстрижуваат, му ги сечат ноктите на стопалата, му врзуваат лигавче и го хранат. Тој ги аби сите освен себе.

the genius

1 this man sometimes forgets who
2 he is.
3 sometimes he thinks he’s the
4 Pope.
5 other times he thinks he’s a
6 hunted rabbit
7 and hides under the
8 bed.
9 then
10 all at once
11 he’ll recapture total
12 clarity
13 and begin creating
14 works of
15 art.
16 then he’ll be all right
17 for some
18 time.
19 then, say,
20 he’ll be sitting with his
21 wife
22 and 3 or 4 other
23 people
24 discussing various
25 matters
26 he will be charming,
27 incisive,
28 original.
29 then he’ll do
30 something
31 strange.
32 like once
33 he stood up
34 unzipped
35 and began
36 pissing
37 on the
38 rug.
39 another time
40 he ate a paper
41 napkin.
42 and there was
43 the time
44 he got into his
45 car
46 and drove it
47 backwards
48 all the way to
49 the
50 grocery store
51 and back
52 again
53 backwards
54 the other motorists
55 screaming at
56 him
57 but he
58 made it
59 there and
60 back
61 without
62 incident
63 and without
64 being
65 stopped
66 by a patrol
67 car.
68 but he’s best
69 as the
70 Pope
71 and his
72 Latin
73 is very
74 good.
75 his works of
76 art
77 aren’t that
78 exceptional
79 but they allow him
80 to
81 survive
82 and to live with
83 a series of
84 19-year-old
85 wives
86 who
87 cut his hair
88 his toenails
89 bib
90 tuck and
91 feed
92 him.
93 he wears everybody
94 out
95 but
96 himself.

Уреднику, критичару, занесенику, хумористу: што очекувате од мене сега кога младоста ми отплови а дури и средното доба заминува? Јас го очекувам она кое секогаш го очекував: тврдо напишани стихови и трошка помош од боговите.
Како ѕидовите се доближуваат, така кај мене ќе има да се каже повеќе наместо помалку. Секој ден сеуште е чекан и цвет.
Уреднику, критичару, занесенику, хумористу: гробот нема огледало, и јас сеуште сум оваа машина за пишување, оваа хартија и сите тие таканатаму.

no more, no less

1 editor, critic, bigot, wit:
2 what do you expect of me
3 now that my youth has
4 flown and even my middle-
5 age is
6 gone?
7 I expect what I’ve always
8 expected:
9 the hard-driven line
10 and a bit of help
11 from the
12 gods.
13 as the walls get closer
14 there should be more to
15 say
16 instead of
17 less.
18 each day is still a
19 hammer,
20 a flower.
21 editor, critic, bigot, wit:
22 the grave has no
23 mirror
24 and I am still this
25 machine
26 this paper
27 and all the
28 etceteras.

Сеуште ги помнам тие њуорлеански стаорци, надвор на балконската ограда во мракот на раните утра додека стоев чекајќи го мојот ред за во нужникот. Тие секогаш беа два или три, од големите, само седеа таму, понекогаш забрзано се поместуваа и пак седнуваа. Јас гледав кон нив и тие гледаа кон мене. Тие не покажуваа страв. Конечно, вратата на нужникот ќе се отвореше и излегуваше еден од станарите кој секогаш изгледаше полошо одошто стаорците и тој одеше долу во претсобјето а јас и мојот мамурлак влегувавме во сеуште засмрдениот нужник. И речиси секогаш кога ќе излезев, стаорците сакаа да си одат. Штом на нив ќе паднеше малку светлина, тие сакаа да исчезнат. И тогаш светот беше тукуречи мој, се симнував по скалите и се потсетував на мојата ниска надница во сожалувачкото вработување и за миг помислував дека на стаорците им е подобро одошто ми е мене. Пешачев до работата додека пламеното сонце се издигаше а курвите спиеја како бебиња.

those mornings

1 I still remember those New Orleans rats
2 out on the balcony railings
3 in the dark of early morning
4 as I stood waiting my turn at the
5 crapper.
6 there were always two or three
7 big ones
8 just sitting there—sometimes they’d
9 move quickly then
10 stop and sit there.
11 I looked at them and they looked at
12 me.
13 they showed no fear.
14 at last the crapper door would open
15 and out would walk
16 one of the tenants
17 and he always looked worse than
18 the rats
19 and then he’d be gone
20 down the hallway
21 and I’d go into the still-
22 stinking crapper
23 with my hangover.
24 and almost always
25 when I came out
26 the rats would be gone.
27 as soon as it got a little light
28 they would
29 vanish.
30 and then
31 the world would be
32 mine,
33 I’d walk down the stairway
34 and into it
35 and my low-wage
36 pitiful
37 job
38 while remembering the
39 rats,
40 how it was better for them
41 than for
42 me.
43 I walked to work as the sun
44 came up hot
45 and the whores slept
46 like

hell is a closed door

1 even when starving
2 the rejection slips hardly ever bothered me:
3 I only believed that the editors were
4 truly stupid
5 and I just went on and wrote more and
6 more.
7 I even considered rejects as
8 action; the worst was the empty
9 mailbox.
10 if I had a weakness or a dream
11 it was
12 that I only wanted to see one of these
13 editors
14 who rejected me,
15 to see his or her face, the way they
16 dressed, the way they walked across a
17 room, the sound of their voice, the look
18 in their eye …
19 just one look at one of
20 them—
21 you see, when all you look at is
22 a piece of printed paper
23 telling you that you
24 aren’t very good,
25 then there is a tendency
26 to think that the editors
27 are more god-like than
28 they are.
29 hell is a closed door
30 when you’re starving for your god-
31 damned art
32 but sometimes you feel at least like having a
33 peek through the
34 keyhole.
35 young or old, good or bad,
36 I don’t think anything dies as slow and
37 as hard as a