Ова е мој препев на песната “Денови како бричови, ноќи полни стаорци“ од американскиот поет Чарлс Буковски.
1
Надве го поделив времето кога бев многу млад,
за баровите и библиотеките имав две половини,
не се грижев многу како да совладам студ и глад,
со книга или пијалак, не ми требаа други ловини:
загатка ми е како со сето друго излегував на крај -
лудаците имаат среќа, си создаваат сопствен рај.
2
Во баровите бев силеџија, и на мртво и на живо,
кршев инвентар, тепав луѓе и сѐ ми беше криво.
Во библиотеките беше поинаку, таму бев тивок,
читав само делови од книги и на површно ниво,
од медицина, филозофија, психологија и историја -
другите области интересни не ми се присторија;
а музиката си ја сакав и во неа се вслушував диво
и едино ме интересираше композиторовиот живот.
3
Како и да е, филозофите ги чувствував како браќа,
Шопенхауер и Ниче, дури и Кант ми беше добар,
најдов дека со куцост и досада Сантајана се траќа,
а Хегел, ако ве начека мамурни, ќе ви стане гробар;
читав и многу други кои оправдано ги заборавив
а имаше еден батка од кој прогледуваа и ќорави
оти вешто докажуваше дека месечината не е тамо
и како тогаш млад човек да не се гордее со срамот
што помислата за вработување ја фрлил преку рамо?
Има ли нешто друго кое лажно го гледаме од џамот?
4
Од литаратурата најмногу литерарна критика сакав,
критичарите беа навистина дупачи, пишуваа мазно,
тукуречи како гулаби на мирот да вадеа од ракав
а всушност префинето кажуваа дека некој е газло.
Тие ме полнеа, за во мојот дух да нема ќоше празно.
5
Филозофите ми ги задоволуваа тие потреби вечни,
но сепак нешто дебнеше во мојата збркана глава:
преку нивните крајности и нивниот згуснат речник,
создаваа таква шпекулација која од земја те мава,
што личи на апсолутна вистина или блиску до неа,
и тоа беше она кое секојдневно го барав со итање
ама сепак, тоа повеќе ме тераше на подбивна смеа,
оти наликуваше на празен лист од блок за цртање!
6
Колку и големи другари да беа тие стари пцишта,
деновите ми беа бричови а ноќите полни стаорци
и жените се пазареа како да се од пеколни сништа;
моите браќа-филозофи беа моќни збороиграорци,
зборуваа како никој друг на улица или било каде
и тие исполнуваа моја огромна празнина и надеж,
со нив во библиотека, јакнеше моето мозочно маде,
а во другиот мој храм, барот, инаку работата беше,
поедноставна и на друг јазик и методи бев решен.
7
Во ноќ ко сите други, на пример, момче до мене седи,
може не е лоша сорта ама мене погрешно ми свети
зашто во барот грозата и умирачката се главни греди
а јас баш тогаш на татко ми и на учителите се сетив,
и на славните лица на парите, на неплатените сметки,
на кошмарните сништа и на приходите што се ретки,
па јас и тоа момче разменуваме првин рафали со очи
а гневовите полека растат, непријатели сме без почин,
мачка и пес, атеист и поп, оган и вода, напонот се дига,
цигла врз цигла се сложува очекувајќи судар прва лига,
рацете ги вкрстувам и пуштам, за намената ги спремам,
дека на момчето не му се допаѓам сомнеж веќе немам,
ние си ги допиваме пијачките и одиме надвор од барот
и јас на момчето му го поставувам прашањето старо:
“Тука меѓу нас е само простор. Имаш ли ти бе грижа
да го затвориш тој простор или ќе стоиш како мижав?“
И конечно тој се нафрла на мене и сето она кое следува
на најмалото делче од делумноста на делот се сведува.

 

days like razors, nights full of rats

1 as a very young man I divided an equal amount of time between
2 the bars and the libraries; how I managed to provide for
3 my other ordinary needs is the puzzle; well, I simply didn’t
4 bother too much with that—
5 if I had a book or a drink then I didn’t think too much of
6 other things—fools create their own
7 paradise.
8 in the bars, I thought I was a tough, I broke things, fought
9 other men, etc.
10 in the libraries it was another matter: I was quiet, went
11 from room to room, didn’t so much read entire books
12 as parts of them: medicine, geology, literature and
13 philosophy. psychology, math, history, other things, put me
14 off. with music I was more interested in the music and in the
15 lives of the composers than in the technical aspects …
16 however, it was with the philosophers that I felt a brotherhood:
17 Schopenhauer and Nietzsche, even old hard-to-read Kant;
18 I found Santayana, who was very popular at the time, to be
19 limp and a bore; Hegel you really had to dig for, especially
20 with a hangover; there are many I read who I have forgotten,
21 perhaps properly so, but I remember one fellow who wrote an
22 entire book in which he proved that the moon was not there
23 and he did it so well that afterwards you thought, he’s
24 absolutely right, the moon is not there.
25 how the hell is a young man going to deign to work an
26 8 hour day when the moon isn’t even there?
27 what else
28 might be missing?
29 and
30 I didn’t like literature so much as I did the literary
31 critics; they were real pricks, those guys; they used
32 fine language, beautiful in its way, to call other
33 critics, other writers, assholes. they
34 perked me up.
35 but it was the philosophers who satisfied
36 that need
37 that lurked somewhere within my confused skull: wading
38 through their excesses and their
39 clotted vocabulary
40 they still often
41 stunned
42 leaped out
43 with a flaming gambling statement that appeared to be
44 absolute truth or damned near
45 absolute truth,
46 and this certainty was what I was searching for in a daily
47 life that seemed more like a piece of
48 cardboard.
46 and this certainty was what I was searching for in a daily
47 life that seemed more like a piece of
48 cardboard.
49 what great fellows those old dogs were, they got me past
50 days like razors and nights full of rats; and women
51 bargaining like auctioneers from hell.
52 my brothers, the philosophers, they spoke to me unlike
53 anybody on the streets or anywhere else; they
54 filled an immense void.
55 such good boys, ah, such good
56 boys!
57 yes, the libraries helped; in my other temple, the
58 bars, it was another matter, more simplistic, the
59 language and the way was
60 different …
61 library days, bar nights.
62 the nights were alike,
63 there’s some fellow sitting nearby, maybe not a
64 bad sort, but for me he doesn’t shine right,
65 there’s a gruesome deadness there—I think of my father,
66 of schoolteachers, of faces on coins and bills, of dreams
67 about murderers with dull eyes; well,
68 somehow this fellow and I get to exchanging glances,
69 a fury slowly begins to gather: we are enemies, cat and
70 dog, priest and atheist, fire and water; tension builds,
71 block piled upon block, waiting for the crash; our hands
72 fold and unfold, we drink, now, finally with a
73 purpose:
74 his face turns to me:
75 “sumpin’ ya don’t like, buddy?”
76 “yeah. you.”
77 “wanna do sumpin’ about it?”
78 “certainly.”
79 we finish our drinks, rise, move to the back of the
80 bar, out into the alley; we
81 turn, face each other.
82 I say to him, “there’s nothing but space between us. you
83 care to close that
84 space?”
85 he rushes toward me and somehow it’s a part of the part of the
86 part.

  Ова е мој превод на песната “Чуден ден“ од американскиот поет Чарлс Буковски.

 

Беше тоа еден од оние здодевни денови во Холивуд Парк, со голема толпа, досадна, невоспитана, глупава толпа.
Јас ја погодив последната трка и останав да си наплатам а кога дојдов до моето авто, таму беше огромен застој во сообраќајот во кој луѓето си бараа начин да излезат.
И така, јас си ги собув чевлите, седнав и чекав, вртејќи на радиото да најдам некоја класична музика, во преградата за ракавици најдов полкилско шише скоч, го отворив и отпив од него.
Имав намера да исчекам сите да си отидат па дури тогаш јас да си појдам. Најдов и тричетвртинка од пура, ја запалив, отпив друга голтка од скочот. Слушав музика, пушев, пиев скоч и ги набљудував губитниците кои заминуваа. Таму имаше и една мала играчница која беше на околу 90 метри источно од мене ама тогаш беше затворена.
Решив да го довршам шишето. И го довршив а потоа се испружив на седиштето. Не знам колку долго сум спал но кога се разбудив беше темно и целиот паркинг беше празен. Решив да не ги обувам чевлите, го запалив автото и заминав оттаму.
Кога стигнав дома, чув дека ѕвони телефонот. Ја отворив вратата со клучот, телефонот продолжуваше да ѕвони. Му пријдов и ја дигнав слушалката.
“Ало?“/„Кучкин сине, кај беше ти бе?“/ “На хиподром бев“/ “Ајде де, на трки? Сега е пол саат по полноќ а јас цело време ти ѕвонам уште од седумте навечер.“ /“Штотуку се вратив од хиподром“. /“Прибра ли некоја жена со тебе?“/ “Не“/“Не ти верувам!“ и таа ми спушти.
Отидов до фрижидерот, зедов пиво, свратив во бањата и пуштив кадата да се полни со вода. Го завршив пивото, зедов друго и се спуштив во кадата. Телефонот пак заѕвони. Излегов од кадата со моето пиво и цедејќи се отидов до телефонот и ја дигнав слушалката. “Ало?“/“ Кучкин сине, сеуште не ти верувам!“ и таа ми спушти. Се вратив назад со моето пиво, оставајќи зад мене друга водена трага.
Штом седнав во кадата, телефонот пак заѕвони. Оставив да ѕвони и броев колку пати ќе ѕвони, избројав до шеснаесет и таа спушти. Потоа, поминаа можеби 3-4 минути. Телефонот пак заѕвони. Јас броев, до девет, и тогаш стивна.
Дури тогаш ми текна дека си ги оставив чевлите во автото. Не беше тоа многу важно, освен што тоа ми беа единствените чевли кои ги имав. Мислев, големи се шансите дека никој нема да посака да го украде моето авто.
Излегов од кадата за друго пиво, оставајќи друга трага зад мене.
Беше тоа крајот на еден долг, долг ден.

strange day

1 it was one of those hot and tiring days at Hollywood
2 Park
3 with a huge crowd, a
4 tiring, rude, dumb
5 crowd.
6 I won the last race and stayed to collect and when I
7 got to my car
8 there was a massive jam of traffic attempting to
9 work its way out of there.
10 so I took my shoes off, sat and waited, turned on the
11 radio, lucked onto some classical music, found
12 a pint of Scotch in the glove compartment, un-
13 capped it, had a
14 hit.
15 I’m going to let them all get out of here, I
16 thought, then I’ll
17 go.
18 I found ѕ’s of a cigar, lit it, had another hit
19 of Scotch.
20 I listened to the music, smoked, drank the
21 Scotch and watched the losers
22 leave.
23 there was even a little crap game going
24 about 100 yards to the
25 east
26 then that
27 broke up.
28 I decided to finish the
29 pint.
30 I did, then stretched out on the
31 seat.
32 I don’t know how long I
33 slept
34 but when I awakened it was dark and
35 the parking lot was
36 empty.
37 I decided not to put on my shoes, started the car
38 and drove out of
39 there….
40 when I got back to my place I could hear the phone
41 ringing.
42 as I put the key in the door and opened it,
43 the phone kept
44 ringing.
45 I walked over, picked up the
46 phone.
47 “hello?”
48 “you son of a bitch, where have you
49 been?”
50 “the racetrack.”
51 “the racetrack? it’s 12:30 a.m.! I’ve been
52 phoning since
53 7 p.m.!”
54 “I just got in from the
55 racetrack.”
56 “you got some woman
57 there?”
58 “no.”
59 “I don’t believe you!”
60 she hung up.
61 I walked to the refrigerator, got a beer, went to
62 the bathroom, let the water run in the
63 tub.
64 I finished the beer, got another, opened it and
65 climbed into the
66 tub.
67 the phone rang
68 again.
69 I got out of the tub with my beer and
70 dripping away
71 I walked to the phone, picked it
72 up.
73 “hello?”
74 “you son of a bitch, I still don’t
75 believe you!”
76 she hung up.
77 I walked back to the tub with my beer,
78 leaving another trail of
79 water.
80 as I got back into the tub
81 the phone rang
82 again.
83 I let it ring, counting the
84 rings: 1,2,3,4,5,6,7,8,9,
85 10,11,12,13,14,15,
86 16 …
87 she hung up.
88 then, perhaps, 3 or 4 minutes
89 passed.
90 the phone rang
91 again.
92 I counted the rings:
93 1,2,3,4,5,6,7,8,
94 9 …
95 then it was
96 quiet.
97 about then I remembered I had
98 left my shoes in the
99 car.
100 no matter, except I only had
101 one pair.
102 chances were, though, that nobody
103 would ever want to steal that
104 car.
105 I got out of the tub for another
106 beer,
107 leaving another trail
108 behind me.
109 it was the end of a
110 long
111 long

112 day. 

  Ова е мој превод на песната “Воздух и светлина и време и простор“ од американскиот поет Чарлс Буковски.

 

“Знаеш, јас секогаш имав семејство, работа, нешто секогаш ми стоеше на патот, но сега ја продадов куќата, го најдов ова место, големо студио, треба да го видиш просторот и светлината. Првпат во мојот живот јас имам место и простор за да творам.“
“Не, љубена, ако ти дошло да твориш, ти ќе твориш независно од тоа дали работиш 16 часови дневно во рудник за јаглен, ќе твориш и во мала соба со три деца за кои ти се грижиш, ќе твориш со дел од твојот ум додека твоето тело е растргано на многу страни, ќе твориш слепа, саката, споулавена, ќе твориш со мачка која ти лази на грбот додека целиот град се тресе од земјотрес, бомбардирање, поплава и пожар.
Љубена, воздухот и светлината и времето и просторот немаат никаква врска со тоа и не создаваат ништо освен можеби долг живот во кој ќе можеш да наоѓаш нови изговори да не твориш.“

air and light and time and space


1 “—you know, I’ve either had a family, a job, something
2 has always been in the
3 way
4 but now
5 I’ve sold my house, I’ve found this
6 place, a large studio, you should see the space and
7 the light.
8 for the first time in my life I’m going to have a place and the
time to
9 create.”
10 no baby, if you’re going to create
11 you’re going to create whether you work
12 16 hours a day in a coal mine
13 or
14 you’re going to create in a small room with 3 children
15 while you’re on
16 welfare,
17 you’re going to create with part of your mind and your
18 body blown
19 away,
20 you’re going to create blind
21 crippled
22 demented,
23 you’re going to create with a cat crawling up your
24 back while
25 the whole city trembles in earthquake, bombardment,
26 flood and fire.
27 baby, air and light and time and space
28 have nothing to do with it
29 and don’t create anything
30 except maybe a longer life to find
31 new excuses
32 for.

Ова е мој превод на песната “Сопнатост“ од американскиот поет Чарлс Буковски. Оној Харбор Автопатот јужно од централното подрачје, мислам дека може да биде неверојатен. Последниов петок вечерта јас седев таму неподвижен зад ѕид од црвени задни светла, таму немаше движење дури ни во прва брзина, додека грамадата издувни гасови го посивуваше вечерниот воздух, моторите беа прегреани и царуваше мирисот на запалена спојка кој изгледа дека доаѓаше од некаде пред мене, од таа бавна трка на автопатот каде автата работеа од прва брзина до лер и од лер во прва брзина и повторно така. На радиото вестите на денот ги слушнав најмалку шест пати, бев добро верзиран за светските случувања.
Програматорот на радио-станици наведуваше на ретка и блуткава музика.
Класичните станици одбиваа да станат јасни а и кога беа, тоа беше со застарено повторување на стандардни и здодевни нумери.
Го исклучив радиото.
Чудно брмчење почна во мојата глава, тоа кружеше зад челото, мудро како саат одеше низ ушите и околу тилот, потоа назад до челото и пак така наоколу. Јас почнав да се чудам, ова ли се случува кога човек почнува да полудува?
Се убедив себе дека излегувам од моето авто. Бев во таканаречената брза лента. Можев да се видам самиот себе таму надвор од автото, потпрен на автопатната ограда, со скрстени раце. Потоа посакав да се спуштам во седечка положба, нурнувајќи си ја главата меѓу нозе.
Останав во автото, си го гризев јазикот, го пуштив пак радиото, упорно настојувајќи брмчењето во главата да запре. Се прашував дали некој од другите луѓе таму се бори против своите присилни претстави исто како мене.
Тогаш автото пред мене МРДНА една стапка, па две, па три! Уфрлив во прва брзина… Тоа беше ДВИЖЕЊЕ! Потоа вратив во лер, НО ние се поместивме речиси три метри! Слушајќи ги светските вести по седми пат, сето тоа сеуште беше лошо но сите ние слушавме, ние можевме да се справиме со тој с`клет бидејќи знаевме дека нема ништо лошо во тоа да гледаш во една иста регистерска табличка, во една иста занемена глава која стрчи зад потпирачот за глава во автото пред тебе додека времето се топи, додека температурната стрелка се навала сѐ повеќе надесно, додека стрелката за гориво се навала сѐ повеќе налево, додека се прашувавме чија спојка се запалила?
Ние бевме како некој што е последен, последен џиновски диносаурус кој осакатен, некако ползи некаде накај дома, можеби за да умре.

 

jam

1 that Harbor Freeway south through the downtown
2 area—I mean, it can simply become
3 unbelievable.
4 last Friday evening I was sitting there
5 motionless behind a wall of red taillights,
6 there wasn’t even first gear movement
7 as masses of exhaust fumes
8 greyed the evening air, engines over-
9 heated
10 and there was the smell of a clutch
11 burning out
12 somewhere—
13 it seemed to come from ahead of me—
14 from that long slow rise of freeway where
15 the cars were working
16 from first gear to neutral
17 again and again
18 and from neutral back to
19 first gear.
20 on the radio I heard the new
21 of that day
22 at least 6 times, I was
23 well versed in world
24 affairs.
25 the remainder of the stations played a
26 thin, sick music.
27 the classical stations refused to come in
28 clearly
29 and when they did
30 it was a stale repetition of standard and
31 tiresome works.
32 I turned the radio off.
33 a strange whirling began in my
34 head—it circled behind the forehead, clock-
35 wise, went past the ears and around to the
36 back of the head, then back to the forehead
37 and around
38 again.
39 I began to wonder, is this what happens
40 when one goes
41 mad?
42 I considered getting out of my car.
43 I was in the so-called fast
44 lane.
45 I could see myself out there
46 out of my car
47 leaning against the freeway divider,
48 arms folded.
49 then I would slide down to a sitting
50 position, putting my head between
51 my legs.
52 I stayed in the car, bit my tongue, turned
53 the radio back on, willed the whirling to
54 stop
55 as I wondered if any of the others had to
56 battled against their
57 compulsions
58 as I did?
59 then the car ahead of me
60 MOVED
61 a foot, 2 feet, 3 feet!
62 I shifted to first gear …
63 there was MOVEMENT!
64 then I was back in neutral
65 BUT
66 we had moved from 7 to
67 ten feet.
68 hearing the world news for the
69 7th time,
70 it was still all bad
71 but all of us listening,
72 we could handle that too
73 because we knew
74 that there was nothing worse than
75 looking at
76 that same license plate
77 that same dumb head sticking up
78 from behind the headrest
79 in the car ahead of you
80 as time dissolved
81 as the temperature gauge leaned
82 more to the right
83 as the gas gauge leaned
84 more to the left
85 as we wondered
86 whose clutch was burning
87 out?
88 we were like some last, vast
89 final dinosaur
90 crawling feebly home somewhere,
91 somehow, maybe
92 to

93 die. 

Ова е мој превод на песната “Двајца снагатори“ од американскиот поет Чарлс Буковски. Во Градскиот колеџ на Лос Ангелес имаше двајца снагатори, јас и Џад Андерсон. Андерсон беше еден од најдобрите офанзивни бекови во историјата на школото и секогаш кога играше фудбал се покажа вистински бегач-измамник.
Јас физички бев прилично како за снагатор ама на спортовите гледав како на игра за чудаци, мислев дека поголема игра е да ги предизвикувам оние кои се обидуваа да нѐ учат.
Како и да е, Џад и јас бевме двете најголеми ѕвезди во кампусот: тој си ги нижеше неговите трки во ноќните игри а јас преку ден бев несмасен во мојот клас бидејќи го покажував она кое не го знаев а она кое го знаев беше така бедно што многумина од наставниците ме земаа на подигравка.
И еден голем ден конечно Џад и јас се сретнавме.
Имаше мала џубокс-трафика спроти кампусот и тој таму беше седнат на маса со неговите другари а таму и јас бев на маса со моите. “Ајде, ајде, задри го!“ ме буцкаа моите другари. Јас реков “ Заебете тоа, тој е обичен гимнастичар. Јас сум газ и гаќи со Ниче, да оставиме Џад да ни пристапи.“
Конечно, Џад стана за од автоматот да купи пакло цигари и на минување еден од моите пријатели го праша: “Се плашиш ли од нашиов снагатор?“ И додека Џад чекаше машината да му го пушти паклото, јас станав и му пријдов одзади.
“Здраво Џад“, му реков, а тој ми врати “Здраво Хенк!“ а потоа брцна во неговиот заден џеб, извади полкилско шише виски и ми го подаде. Јас отпив голема голтка и му го вратив прашувајќи го: “Џад, што мислиш да правиш откако ќе го завршиш колеџов?“
“Ке потпишам да играм фудбал за НотрДам“ одговори тој и се врати на неговата маса а јас се вратив на мојата. “Што ти рече? Што ти рече?“ вревеа другарите. “Ништо важно!“ им реков.
Како и да е, Џад никогаш не заигра за НотрДам а ни јас не се спастрив било каде, годините обајцата нѐ одвеаја на разни страни, но во школото имаше други кои се издигнаа, вклучително еден од другарите кој стана славен спортски колумнист и јас морав во досадните ноќи во весниците да му ја гледам сликата со децении додека живеев во тие ефтини задушливи соби полни лебарки.
Но, јас сеуште сум горд на далечниот момент кога Џад ми го подаде полкилското шише виски и јас отпив една третина од него додека учениците ме гледаа.
По ѓаволите, изгледаше дека нема начин било кога да се позагубиме ама еве, се загубивме и ми требаа три или четири децении за малку-од-малку да ми тргне напред.
И Џад, ако сеуште си тука некаде во ноќва, (заборавив тогаш да ти кажам), ова ти е фала за оној пијалок.

 

two toughs

1 at L.A. City College there were two toughs, me and Jed
2 Anderson.
3 Anderson was one of the best running backs in the
4 history of the school, a real breakaway threat
5 anytime he got the football.
6 I was pretty tough physically but looked at sports
7 as a game for freaks.
8 I thought a bigger game was challenging those
9 who attempted to teach
10 us.
11 anyhow, Jed and I were the two biggest lights on
12 campus, he piled up his 60, 70 and 80 yard
13 runs in the night games
14 and during the days
15 slouched in my seat
16 I made up what I didn’t know
17 and what I did know
18 was so bad
19 many a teacher was made to
20 dance to it.
21 and one grand day
22 Jed and I
23 finally met.
24 it was at a little jukebox place
25 across from campus and
26 he was sitting with his
27 pals
28 and I was sitting with
29 mine.
30 “go on! go on! talk to him!”
31 my pals
32 urged.
33 I said, “fuck that gym
34 boy. I am one with
35 Nietzsche, let him come
36 over here!”
37 finally Jed got up to get a
38 pack of smokes from the
39 machine and one of my
40 friends asked,
41 “are you afraid of that
42 man?”
43 I got up and walked behind
44 Jed as he was reaching into the
45 machine
46 for his pack.
47 “hello, Jed,” I
48 said.
49 he turned: “hello,
50 Hank.”
51 then he reached into his
52 rear pocket,
53 pulled out a pint of
54 whiskey, handed it to
55 me.
56 I took a mighty hit,
57 handed it
58 back.
59 “Jed, what are you
60 going to do
61 after
62 L.A.C.C.?”
63 “I’m going to play
64 for Notre Dame.”
65 then he walked back
66 to his table
67 and I walked back
68 to mine.
69 “what’d he say? what’d
70 he say?”
71 “nothing much.”
72 anyhow, Jed never made it
73 to Notre Dame
74 and I never made it
75 anywhere
76 either—
77 the years just swept us
78 away
79 but there were others
80 who went
81 on, including one fellow
82 who became a famous
83 sports columnist
84 and I had to look at his
85 photo
86 for decades
87 in the newspaper
88 as I inherited those
89 cheap rooms
90 and those roaches
91 and those airless
92 dreary
93 nights.
94 but
95 I was still proud of that moment
96 back then
97 when Jed handed me
98 that pint
99 and
100 I drained
101 a third of it
102 with all the disciples
103 watching.
104 damn, there was no way
105 it seemed
106 we could ever
107 lose
108 but we did.
109 and it took me
110 3 or 4 decades to
111 move on just a
112 little.
113 and Jed,
114 if you are still here
115 tonight,
116 (I forgot to tell you
117 then)
118 here’s a thanks

119 for that drink.