Ова е мој препев на Шекспировиот сонет бр.57   1. Роб твој сум и зар има што друго да правам освен часот да го чекам похотлива да станеш? Подрагоцено време јас немам што надеж дава ни служба помила од тоа со мене да се фанеш. 2. Иако сум свој на свое,пред светов се веднам и не го ругам што нема крај на оваа доба; не смеам да си ја огорчувам душата ми жедна зашто ти мене,слугата,сал еднаш ме проба. 3. Ни мојата љубоморна мисла не смее да праша кај можеш да бидеш и во кои афери си цвеќе; те чекам само,без мисли,како отфрлена маша, и знам сал тоа дека некој со тебе е среќен. 4. Верна будала е љубовта на секоја твоја проба, и било што да и`правиш, не го смета за злоба. ==================== А ова е оригиналот: Sonnet 57   Being your slave, what should I do but tend Upon the hours and times of your desire? I have no precious time at all to spend, Nor services to do, till you require. Nor dare I chide the world without end hour Whilst I, my sovereign, watch the clock for you, Nor think the bitterness of absence sour When you have bid your servant once adieu. Nor dare I question with my jealous thought Where you may be, or your affairs suppose, But, like a sad slave, stay and think of nought Save, where you are, how happy you make those.   So true a fool is love that in your will, Though you do anything, he thinks no ill. ===============

  Ова е мој препев на Шекспировиот сонет бр.54   1. О,колку многу повеќе убавината поубаво погодува со така милиот украс што вистината и`го дарува! Розата изгледа убава но зарем некој ќе негодува заради толку опојниот мирис што во неа царува? 2. Изобилност бои кај дивите рози ни се понудени а на питомите миризливоста скриен адут сплете, обесени на трновити гранки играат разблудени кога на сите пупки ќе им отвори ветрец летен. 3. Бидејќи дивите само со изгледот копнеж зрачат нив ветрот необљубени ги напушта без почит; а питомите рози ги берат и во врелец ги мачат за од нивната смрт сладок парфем да се точи. 4. Така и ти,прекрасна младост,кога ќе зајдеш, ко срж-дестилат во мојот стих ќе се најдеш.   ===================== А ова е оригиналот:   Sonnet 54     O how much more doth beauty beauteous seem By that sweet ornament which truth doth give! The rose looks fair, but fairer we it deem For that sweet odor which doth in it live. The canker-blooms have full as deep a dye As the perfumиd tincture of the roses, Hang on such thorns, and play as wantonly, When summer’s breath their maskиd buds discloses; But for their virtue only is their show, They live unwooed, and unrespected fade, Die to themselves. Sweet roses do not so; Of their sweet deaths are sweetest odors made; And so of you, beauteous and lovely youth; When that shall vade, my verse distills your truth. =====================

Ова е мој препев на Шекспировиот сонет бр.53 1. Што е твоја супстанца, од што те направиле, та толку милиони непознати сенки те следат? На секој ентитет жиг на уникалност ставиле и од тебе единствена многу сенки ќе се ведат. 2. Да пробал некој на Адонис да направи слика, ќе била бедна имитација на убавината твоја; пак ти,во алишта грчки како модел ќе бликаш пред сликарите на славната Елена од Троја. 3. Ја фалиме пролетта и родноста на годината но првата како плашлива сенка твоја шетка а и на втората  изобилноста и` е надмината бидејќи ти дишиш во секоја блажена глетка. 4. Во сета прекрасност на светов се наоѓа твој дел но постојаноста на твоето срце сеуште не ја зел. ===================== А ова е оригиналот: Sonnet 53 What is your substance, whereof are you made, That millions of strange shadows on you tend? Since everyone hath every one, one shade, And you, but one, can every shadow lend. Describe Adonis, and the counterfeit Is poorly imitated after you. On Helen’s cheek all art of beauty set, And you in Grecian tires are painted new. Speak of the spring and foison of the year; The one doth shadow of your beauty show, The other as your bounty doth appear, And you in every blessиd shape we know. In all external grace you have some part, But you like none, none you, for constant heart. ====================  

  Ова е мој препев на Шекспировиот сонет бр.52   1. Јас сум како богаташот чиј клуч е блажен секој час да го отвора заклученото азно но тој, скржавецот, за да не биде тажен, не сака ќефот да го тупи брзо и празно. 2. Значи затоа фештата е така свечена и ретка, за датумот да стигне во целогодишна свита во која тој со достоинственост ќе светка ко најдраг камен во ѓерданите што те китат. 3. Времето е чуварот а ти си моја чеиз-касела во која специјална облека за мене е зачувана за оние моменти со блаженство да ги населат кога затворената гордост ќе биде распакувана. 4. Блажена ти е достојноста што слобода ни даде, на оној што те има,за триумф,а мене,за надеж. ======================   Sonnet 52     So am I as the rich whose blessиd key Can bring him to his sweet up-lockиd treasure, The which he will not every hour survey, For blunting the fine point of seldom pleasure. Therefore are feasts so solemn and so rare, Since seldom coming in the long year set, Like stones of worth they thinly placиd are, Or captain jewels in the carcanet. So is the time that keeps you as my chest, Or as the wardrobe which the robe doth hide, To make some special instant special blest By new unfolding his imprisoned pride. Blessиd are you whose worthiness gives scope, Being had, to triumph; being lacked, to hope. =================

 Ова е мој препев на Шекспировиот сонет бр.51
1. Љубена,кога откај тебе со коњ отпатував,  за бавноста љубовта ме натера да му простам, оти,брзањето со тага ќе ми се наплатува. А за назад, ни поштенски коњи ќе ми се доста!   2. О,тогаш,мила,секоја брзина ќе ми биде бавна, ништо нема да го оправда било кој коњ беден! Ќе бодињам до крв и на ветер да сум јавнат, и со крилеста брзина, за уште ќе сум жеден! 3. Не ќе има тогаш коњ со желбата чекор да држи , родена од совршена љубов а не од месо и коски; во огнена трка залетана,од радост таа ќе `ржи и од љубов кон тебе на мојот коњ ќе му прости. 4. Откај тебе кога тргнавме,тој на полжав се метна, но ич нема да ми треба кога кон тебе ќе летнам.
================= А еве го и оригиналот:


Sonnet 51

Thus can my love excuse the slow offense Of my dull bearer, when from thee I speed: From where thou art, why should I haste me thence? Till I return, of posting is no need. O what excuse will my poor beast then find, When swift extremity can seem but slow? Then should I spur, though mounted on the wind; In wingиd speed no motion shall I know: Then can no horse with my desire keep pace; Therefore desire, of perfect’st love being made, Shall neigh no dull flesh in his fiery race, But love, for love, thus shall excuse my jade: Since from thee going he went wilful slow, Towards thee I’ll run, and give him leave to go. ================  

    Ова е мој препев на Шекспировиот сонет бр.50   1. Колку ми е тешко со бреме на пат да тргнам а патем до целта бодроста да ми е изгубена; при удопство и одмор,пак мисли ќе ми гргнат: “Еве ме тука, усвет далеку од мојата љубена“. 2. Коњот што ме носи е товарен и со јадот мој па според некој инстикт се влечка со мрза, како да знае дека јавачот му е од тажен сој што,оддалечувајќи се од тебе,не му се брза. 3. Понекогаш гневно скрвавени мамузи го дупат па тој мачително стенка во своите длабини со лелеци што мојата милост нема да ја купат оти ме сечат повеќе одошто неговите слабини. 4. Исти такви две мамузи и мојот ум го газат: тагата што е пред мене и радоста што е назад. ================= А еве го и оригиналот:     Sonnet 50     How heavy do I journey on the way When what I seek (my weary travel’s end) Doth teach that ease and that repose to say, “Thus far the miles are measured from thy friend.” The beast that bears me, tired with my woe, Plods dully on to bear that weight in me, As if by some instinct the wretch did know His rider loved not speed, being made from thee. The bloody spur cannot provoke him on That sometimes anger thrusts into his hide, Which heavily he answers with a groan, More sharp to me than spurring to his side; For that same groan doth put this in my mind: My grief lies onward and my joy behind. ==============

  Овој сонет на американската поетеса Edna St. Vincent Millay не можам да го препеам бидејќи откако го преведов, утврдив дека тоа што женава го кажала не може да се парафразира и според тоа, невозможно е да се направи препев. Еве го мојот превод а под него е оригиналот:

….

Така измамнички гневот на животот е скроен што го чисти пулсот а го замаглува умот па мене,родена како женско и така јадосана од сите нужди и дребноста на мојата сорта, блискоста со тебе ме убедува да заклучам дека е фер и дека треба да рипам од среќа што ти со сета тежина клапна врз моите гради оставајќи ме уште еднаш несвршена а искористена. Меѓутоа, не мисли за ова како за бедно предавство на мојата силна крв спроти мојот запрепастен ум: јас ќе те запомнам со љубов,или ќе го зачинам мојот презир со сожалување.Дај да бидеме начисто: јас го открив овој бесен и недоволен повод за конверзација кога ние ќе се сретнеме повторно. —— Оригиналот:

…..

I, being born a woman and distressed By all the needs and notions of my kind, Am urged by your propinquity to find Your person fair, and feel a certain zest To bear your body’s weight upon my breast: So subtly is the fume of life designed, To clarify the pulse and cloud the mind, And leave me once again undone, possessed. Think not for this, however, the poor treason Of my stout blood against my staggering brain, I shall remember you with love, or season My scorn wtih pity, — let me make it plain: I find this frenzy insufficient reason For conversation when we meet again. ….

  Ова е мој препев на Шекспировиот сонет бр.136 1. За тоа што во тебе влегов умот те прекорува, оти слабост сум ти,леснодајноста ти ја пцуе; кажи му: желбата како слепо кутре преорува за љубовниот напор во сладост да се сплуе. 2. Вил и Виловци твои љубовниот трезор го полнат а тој,иако од нив веќе полн,и мојов го плени. Кога капацитетот за прием е голем, се колнам, еден влез плус броењето ич нема да го смени. 3. Па така,во пописот пушти да минам без рецка ама во трезорот редовно мора да ме ставаш: иако ништо,сладост ќе сум ти што нежно пецка и во тебе ја отклучува и најскришната брава. 4. Стори го тоа и јас засекогаш твој ќе бидам, а моето име Вил во твојта љубов ќе се вѕида. =================================== А еве го и оригиналот: Sonnet 136 If thy soul check thee that I come so near, Swear to thy blind soul that I was thy Will, And will, thy soul knows, is admitted there; Thus far for love my love-suit sweet fulfill. Will will fulfill the treasure of thy love, Ay, fill it full with wills, and my will one. In things of great receipt with ease we prove Among a number one is reckoned none. Then in the number let me pass untold, Though in thy store’s account I one must be. For nothing hold me, so it please thee hold That nothing me, a something sweet to thee. Make but my name thy love, and love that still; And then thou lov’st me, for my name is Will. ————————–

    Ова е мој препев на Шекспировиот сонет бр.135 1. Сеедно е за другите но ти Вил си го имаш, па и уште Виловци што ќе ја преполнат неа; но ако мојов стрвник поначесто го примаш, љубовните ти желби со ситоста ќе се слеат. 2. Сака ли желбата твоја,пространа и мазна, да ја благослови мојата во неа да влезе? Изгледа според грациозност одреди казна оти на мојава неубава не даваш ни мезе! 3. Стално врне а морето сета вода ја прима и тоа изобилие како резерва го збира; та и ти, богата со Вил, додај ме ко рима, за твојата желба поетски да ја смирам. 4. Со одбивање не убивај ги твоите пекачи, бројчиња подели им и нека бидат чекачи. =================================== А еве го и оригиналот: Sonnet 135 Whoever hath her wish, thou hast thy Will, And Will to boot, and Will in overplus; More than enough am I, that vex thee still, To thy sweet will making addition thus. Wilt thou, whose will is large and spacious, Not once vouchsafe to hide my will in thine? Shall will in others seem right gracious, And in my will no fair acceptance shine? The sea, all water, yet receives rain still, And in abundance addeth to his store; So thou, being rich in Will, add to thy Will One will of mine, to make thy large Will more. Let no unkind, no fair beseechers kill; Think all but one, and me in that one Will. ————–

  Ова е мој препев на Шекспировиот сонет бр.116 1. За венчавката на два ума вистина што љубат мислев поинаку но го прифаќам импедиментот*: љубовта не е љубов ако промените ја грубат дури и кога неверството ќе роди фалименто*. 2. Таа е закотвен стожер кој во морето плута достојно се опира и над секоја бура скока да биде ѕвезда-водилка за бродот што лута, со вредност незнајна ама висока за показ. 3. На Времето,љубовта не му е палјачо за шега иако со српот усни алови и образи и` коси; од минливоста на часовите негови таа бега и дури до судниот ден истрајноста ја носи. 4. Ако ова е доказ за грешката на мојот акал* - јас не пишував ниту човек имало што сакал. ———- *1= импедимент е дел од свештеничкиот обред на венчавање, кога тој ги повикува присутните да изнесат приговори и докази зошто бракот не би смеело да биде склучен; *2= фалименто е банкрот, стечај *3= акал е ум, памет

=============================

А оваа е оригиналот: CXVI Let me not to the marriage of true minds Admit impediments. Love is not love Which alters when it alteration finds, Or bends with the remover to remove. O no, it is an ever-fixиd mark That looks on tempests and is never shaken; It is the star to every wand’ring bark, Whose worth’s unknown, although his height be taken. Love’s not time’s fool, though rosy lips and cheeks Within his bending sickle’s compass come: Love alters not with his brief hours and weeks, But bears it out even to the edge of doom. If this be error and upon me proved, I never writ, nor no man ever loved. ————————————

  Ова е мој препев на Шекспировиот сонет бр.55 1. Силата на овие рими во вечноста ќе се забие: мермерот и златниот споменик на некое грофче Времето ги валка со својот курвински табиет и ти едино ќе блескаш во овој поетски ковчег. 2. Кога уништувачки војни статуите ќе ги урнат и метежи ќе искорнат се`од ѕидарскиот домен, ни мечот на Марс ни огинот со силата бурна ќе ги сотре записите живи за твојот спомен. 3. За инат на поданиците на смртта и омразата ти ќе чекориш и за тебе има пофално слово: мислите на идните генерации ќе бидат оазата во која ќе го дочекаш денот за раѓање ново. 4. И додека кон твоето воздигнување светот ита, ќе живееш во песнава и во оној што ја чита.

=======================

А еве го оригиналот: Sonnet 55 Not marble nor the gilded monuments Of princes shall outlive this pow’rful rhyme, But you shall shine more bright in these contйnts Than unswept stone, besmeared with sluttish time. When wasteful war shall statues overturn, And broils root out the work of masonry, Nor Mars his sword, nor war’s quick fire, shall burn The living record of your memory. ‘Gainst death and all oblivious enmity Shall you pace forth; your praise shall still find room Even in the eyes of all posterity That wear this world out to the ending doom. So till the judgment that yourself arise, You live in this, and dwell in lovers’ eyes. =====================

    Ова е мој препев на Шекспировиот сонет бр.5   1. Она што е прекрасно,по кое сечие око зјапа, Времето со својот нежен труд го обликува, но наскоро,како тиранин,ќе преземе напад - да го огрди она кое со убавина го одликува. 2. Ете,за летото,Времето е неуморниот џелат: на зимско губилиште го кутка на колена, сокот и силните лисја во неврат се селат и со снег е покриена убавината соголена. 3. Ако преку дестилација не стане нова маја, способна за обнова на родотворната сила - дамарите на убавината навек ќе се стајат па со неа заедно и надежта мртва би била. 4. Како дестилат,таа е спасена од зимата дива зашто нејзината супстанца во шишето е жива. ================ А ова е оригиналот:     Sonnet 5     Those hours that with gentle work did frame The lovely gaze where every eye doth dwell Will play the tyrants to the very same And that unfair which fairly doth excel. For never-resting time leads summer on To hideous winter and confounds him there, Sap checked with frost and lusty leaves quite gone, Beauty o’er-snowed and bareness everywhere. Then were not summer’s distillation left, A liquid prisoner pent in walls of glass, Beauty’s effect with beauty were bereft, Nor it nor no remembrance what it was. But flowers distilled, though they with winter meet, Leese but their show; their substance still lives sweet. —————