Ова е мој препев на Шекспировиот сонет бр.33 1. Навистина многу величествени утра веќе видов кога планинските врвови ги милува царското око а златното лице ги бакнува ливадите под ридот полевајќи ги сивите потоци со небесниот спокој. 2. Но час потоа грдата хајка од тешки облаци реве па настрвена топоти преку пределите на денот небесното лице покривајќи го со темен превез ко разбојник решен целиот свет да му е пленот. 3. Еднакво така моето сонце во рано утро блесна со сиот триумфален сјај моето лице да го грее; но, сиромавиот јас, само час потраја таа песна, небесниот разбојник со злоба и мене ме бдеел. 4. Сепак, мојата љубов кон неа јас и понатаму ја зачував - како небесното сонце и таа има право да се наоблачува. =================== А ова е оригиналот:   Sonnet 33   Full many a glorious morning have I seen Flatter the mountain tops with sovereign eye, Kissing with golden face the meadows green, Gilding pale streams with heavenly alchemy, Anon permit the basest clouds to ride With ugly rack on his celestial face, And from the fуrlorn world his visage hide, Stealing unseen to west with this disgrace. Ev’n so my sun one early morn did shine With all triumphant splendor on my brow; But out alack, he was but one hour mine; The region cloud hath masked him from me now. Yet him for this my love no whit disdaineth. Suns of the world may stain when heav‘n’s sun staineth. ===============

  Ова е мој препев на Шекспировиот сонет бр.32 1. Ако го надживееш денот на мојот завршен отчет, а селанката Смрт со прав коски веќе ми покрила, и со некои мои стихови на внук му правиш бротче, спомни си дека во нив љубовта моја се сокрила. 2. Спореди ги со оние на современи поетски астри и моите, без љубомора, дека се надвишени ќе знаат; за моја љубов а не дека се добри, да ги спастриш, барем во сенката на посреќните поети нека чмаат. 3. За моите стихови оваа љубена мисла нека те води: „Да беше жива музата на пријателот во ова време ќе имаше подраги деца од овие што љубовта ги роди и за нив можеби и ловоров венец ќе беше спремен. 4. Но, штом тој почина а поетиве имаат подобар стил нив затоа ќе ги читам, а него оти во мене вљубен бил.“ =================== А ова е оригиналот: Sonnet 32 If thou survive my well-contented day, When that churl death my bones with dust shall cover, And shalt by fortune once more re-survey These poor rude lines of thy deceasиd lover, Compare them with the bett’ring of the time, And though they be outstripped by every pen, Reserve them for my love, not for their rhyme, Exceeded by the height of happier men. O then vouchsafe me but this loving thought: “Had my friend’s muse grown with this growing age, A dearer birth than this his love had brought To march in ranks of better equipage. But since he died and poets better prove, Theirs for their style I’ll read, his for his love.” ===========

  Ова е мој препев на Шекспировиот сонет бр.31 1. Твоето срце е омилостивено со срца стари кои одамна ги нема и за мртви ги сметав; во него Љубовта во сета своја раскош цари, како љубовта нивна од пред многу лета. 2. О, колку многу посветени и погребални солзи од мојата побожна љубов на очиве им тежеле; платив камата на смртта и вистината исползи - срцата на моите пријателки во твоето лежеле! 3. Ти си гробен камен што од погребаните се храни, накитена си со трофеите што од нив ги примаш и со сета тогашна љубов што ја растурав на нив та така сега ти се собрало сето сама да го имаш. 4. Сликите на оние кои јас ги сакав, во тебе ги гледам, и ти си сето нивно и сето што тебе сум ти го предал. =================== А ова е оригиналот:   Sonnet 31   Thy bosom is endearиd with all hearts Which I, by lacking, have supposиd dead; And there reigns love, and all love’s loving parts, And all those friends which I thought buriиd. How many a holy and obsequious tear Hath dear religious love stol’n from mine eye As interest of the dead, which now appear But things removed that hidden in thee lie. Thou art the grave where buried love doth live, Hung with the trophies of my lovers gone, Who all their parts of me to thee did give; That due of many now is thine alone. Their images I loved I view in thee, And thou, all they, hast all the all of me. ==========

    Ова е мој препев на Шекспировиот сонет бр.30 1. Кога за минатото, во размислувачката блаженост, на рочиштето ќе го повикам сеќавањето како сведок, гледам дека многу нешта ми ги нема па натажено, нов јад создавам воскреснувајќи го неговиот предок. 2. Тогаш плачам, иако очиве кон солзите ми се корави, за пријателите кои на смртта прерано платија сметки; и плачам насвежо за љубови чиј јад сум го заборавил; и со солзи плаќам камата за многу исчезнати глетки. 3. Тогаш јас повторно тагувам врз минатото и тоа станува луд сметководител, кој среќен, во јадосана фактура го набројува скинатото, како да е ново и како да не е платено веќе. 4. Но, штом помислувам на тебе, пријателке драга, сите загуби ми се платени и од жалта нема трага.   =================== А ова е оригиналот:   Sonnet 30   When to the sessions of sweet silent thought I summon up remembrance of things past, I sigh the lack of many a thing I sought, And with old woes new wail my dear time’s waste. Then can I drown an eye unused to flow, For precious friends hid in death’s dateless night, And weep afresh love’s long since cancelled woe, And moan th’ expense of many a vanished sight. Then can I grieve at grievances foregone, And heavily from woe to woe tell o’er The sad account of fore-bemoanиd moan, Which I new pay as if not paid before. But if the while I think on thee, dear friend, All losses are restored, and sorrows end. =============

  Ова е мој препев на Шекспировиот сонет бр.29 1. Кога во немилост на среќата и човечкиот род сосема осамен се оплакувам што сум паднат и молби залудни праќам до небесниот свод - се гледам себе и ја колнам судбината гадна. 2. Посакувам да сум ко некој побогат со надеж, истакнат и како него, во пријателска свита; посакувам рангот и вештините да ми ги даде, со неговото најмало да можам да се китам. 3. Но, кога презирот кон себе до дното ќе стигне, помислувам на тебе и во мојата душа од сорта чучулигата веднаш го бодри денот да се дигне од тажната земја со песна до небесната порта. 4. Мислата за твојата слатка љубов ја убива мојата жал и јас со презир одбивам да се менувам со било кој крал.   =================== А ова е оригиналот:   Sonnet 29   When in disgrace with fortune and men’s eyes I all alone beweep my outcast state, And trouble deaf heav’n with my bootless cries, And look upon myself, and curse my fate, Wishing me like to one more rich in hope, Featured like him, like him with friends possessed, Desiring this man’s art, and that man’s scope, With what I most enjoy contented least; Yet in these thoughts myself almost despising, Haply I think on thee, and then my state, Like to the lark at break of day arising From sullen earth, sings hymns at heaven’s gate. For thy sweet love remembered such wealth brings That then I scorn to change my state with kings. ============

  Ова е мој препев на Шекспировиот сонет бр.28 1. И како тогаш јас да се вратам во рамнотежа кога користа од одморот очигледно ми бега? Дневниот напор не ми олеснува кога лежам а дење-ноќе и ноќе-дење тормозот ме стега! 2. И иако непријатели кои за превласт стремат, се ракувале согласни за третман без култура: денот умора товара а ноќта сонот ми го зема, колку подалеку од тебе, толку потешка тортура. 3. Го молам денот, викам дека ти толку блескаш што ќе му дадеш сјај кога облаци ќе го ѕемнат; и ноќта исто ја галам ко болна да е од треска, ветувам дека ти ќе си ѕвезда кога таа е темна. 4. Но денот дење умората почна да ја зајакнува а ноќта ноќе со тагата се` подолго ме акнува. =================== А ова е оригиналот:   Sonnet 28   How can I then return in happy plight That am debarred the benefit of rest? When day’s oppression is not eased by night, But day by night and night by day oppressed? And each, though enemies to either’s reign, Do in consent shake hands to torture me, The one by toil, the other to complain How far I toil, still farther off from thee. I tell the day to please him thou art bright, And dost him grace when clouds do blot the heaven. So flatter I the swart-complexioned night, When sparkling stars twire not, thou gild’st the even. But day doth daily draw my sorrows longer, And night doth nightly make grief’s length seem stronger. ============

  Ова е мој препев на Шекспировиот сонет бр.27 1. Умората од јавањето, во креветот ме става, драг одмор за телото што од патот папса; но тогаш почнува нов поход во мојата глава, да ринта мојот мозок откако телото ми заспа. 2. Моите гладни мисли, далеку од твојот престој, тргнуваат јуречно на упорен аџилак кон тебе а натежнатите клепки, ширум тапкаат во место, за да зјапам во темнината ко оној што слеп е. 3. Но, мечтата на мојата душа покажува моќ, па твојата слика во мракот густ се пробила и ко мил накит лебди во призрачната ноќ, правејќи ја поубава оти ново лице добила. 4. Па така, дење моето тело се мачи на друмот а ноќе јас, а можеби и ти, немаме мир од умот. =================== А ова е оригиналот: Sonnet 27 Weary with toil, I haste me to my bed, The dear repose for limbs with travail tired; But then begins a journey in my head To work my mind, when body’s work’s expired. For then my thoughts, from far where I abide, Intend a zealous pilgrimage to thee, And keep my drooping eyelids open wide, Looking on darkness which the blind do see. Save that my soul’s imaginary sight Presents thy shadow to my sightless view, Which, like a jewel hung in ghastly night, Makes black night beauteous, and her old face new. Lo thus by day my limbs, by night my mind, For thee, and for myself, no quiet find. =============

  Ова е мој препев на Шекспировиот сонет бр.26 1. Господару на мојата љубов, како твој вазал ти порачувам дека во должноста цврст сум, по заслуга твоја надарен верно да те пазам a сонетов за должноста пее, не за мојот ум. 2. Посветеноста е голема а досетливоста бедна, да најдам зборови во напорот сум простум но сепак со надеж дека твојата душа вредна сите мои голи мисли ќе ги облече во костум. 3. А и ѕвездата која животот ми го води белким ќе ме озари со љубезни очи за тетеравата љубов да ја облагороди та да станам вреден за твојата почит. 4. Да се пофалам колку те сакам, чекам зрело доба, а дотогаш се кријам за да не можеш да ме пробаш. =================== А ова е оригиналот:   Sonnet 26   Lord of my love, to whom in vassalage Thy merit hath my duty strongly knit, To thee I send this written embassage, To witness duty, not to show my wit. Duty so great, which wit so poor as mine May make seem bare, in wanting words to show it, But that I hope some good conceit of thine In thy soul’s thought, all naked, will bestow it. Till whatsoever star that guides my moving Points on me graciously with fair aspйct And puts apparel on my tattered loving, To show me worthy of thy sweet respect. Then may I dare to boast how I do love thee; Till then, not show my head where thou mayst prove me. ==============

    Ова е мој препев на Шекспировиот сонет бр.25 1. О, на едни милост на ѕвездите им е речена па со јавни почести и горди титули се фалат додека мојата судбина останала недопечена па, сиромав со триумф, би требало да жалам. 2. На моќниците им служат за дворска икебана, како сал тие да се невен под сончевите зраци, но во нив самите и славата им е погребана кога и од само едно мрштење ќе напрчат краци. 3. На намачениот воин, низ славни битки минат, што по куп победи згрешил сал една финта, веднаш во почесната книга листот му го кинат и сиот труд се заборава, колку и да ринтал. 4. Е па среќниот сум јас што сум љубен и љубам, зашто ниту слава имам ниту може да ја губам. ====================== А ова е оригиналот:   Sonnet 25   Let those who are in favor with their stars Of public honor and proud titles boast, Whilst I, whom fortune of such triumph bars, Unlooked for joy in that I honor most. Great princes’ favorites their fair leaves spread But as the marigold at the sun’s eye, And in themselves their pride lies buriиd, For at a frown they in their glory die. The painful warrior famousиd for worth, After a thousand victories once foiled, Is from the book of honor razиd quite, And all the rest forgot for which he toiled. Then happy I that love and am belovиd Where I may not remove nor be removиd. ==============

    Ова е мој препев на Шекспировиот сонет бр.24 1. Очите мои се сликарот кој со гладен плам врз платното на моето срце убавина везе. А телото мое е цврстиот заштитнички рам што на сликата дава перспектива и лезет. 2. Следи го сликарот низ творечката треска и види како во твојата слика нашол почин: градиве се нејзината галерија што блеска оти џамовите се застаклени со твоите очи. 3. И какви услуги очите еднинадруги си прават! Моиве очи во галеријата те насликале тебе а Сонцето во џамовите, за да си пипне глава, преку тебе, по цел ден зјапа во самото себе! 4. Сеуште очиве сликаат само она што се гледа, невешти се за тајните на срцето да ги следат. ====================== А ова е оригиналот:   Sonnet 24   Mine eye hath played the painter and hath steeled Thy beauty’s form in table of my heart. My body is the frame wherein ’tis held, And pйrspective it is best painter’s art. For through the painter must you see his skill To find where your true image pictured lies, Which in my bosom’s shop is hanging still, That hath his windows glazиd with thine eyes. Now see what good turns eyes for eyes have done: Mine eyes have drawn thy shape, and thine for me Are windows to my breast, wherethrough the sun Delights to peep, to gaze therein on thee. Yet eyes this cunning want to grace their art; They draw but what they see, know not the heart. ===== Препев од Владимир Свинтила 24
Художник стана моя взор и вред рисува в мене скицата ти жива. Телото ми е рамка на портрет и най-доброто в мен е в перспектива. През майстора виж майсторски дела. Лицето си открий пресътворено в ателието с кръглите стъкла. То с твоите очи е застъклено. Но как са близки нашите очи! Рисуват мойте твоя лик и ето, през твоите грейват слънчеви лъчи, нахлуват и блестят в ателието.
Очите виждат твоето лице, но не и твойто любещо сърце.

    Ова е мој препев на Шекспировиот сонет бр.23   1. Како невештиот актер кој на бината се тресе зашто репликите му ги изела неговата трема, или како ѕвер збунет, полн со сила ама бесен, што се губи оти одлучноста веќе му ја снема, 2. така и јас, плашлив зарад твојта верба во мене, во вештиот љубовен обред пристапувам грубо па се распаѓам од срамот што силата ми вене, замелушена од бремето на сопствената љубов. 3. О, моите погледи* ечат ко елоквентни тиради со молби за возврат и љубовта да ни се пази; иако глупи гласници на зборлестите ми гради, тие се поречити одошто мојот заврзан јазик. 4. Научи да читаш кои мисли немата љубов ја гушат - отменоста треба снаодливо и со очите да слуша. ====================== А ова е оригиналот:   Sonnet 23   As an unperfect actor on the stage, Who with his fear is put besides his part, Or some fierce thing replete with too much rage, Whose strength’s abundance weakens his own heart; So I, for fear of trust, forget to say The perfect ceremony of love’s rite, And in mine own love’s strength seem to decay, O’ercharged with burden of mine own love’s might. O let my books* be then the eloquence And dumb presagers of my speaking breast, Who plead for love and look for recompense More than that tongue that more hath more expressed. O learn to read what silent love hath writ! To hear with eyes belongs to love’s fine wit.  =============== *Забелешка:

 9. O! let my looks be then the eloquence
  9. looks - Q gives books, which is retained by many editors. See GBE p.136.n.9 for arguments contra Q"s reading. It is not decisive either way, but I find this reading slightly more emotive than the more bookish books. The fact that looks can plead more eloquently than the glib tongue of line 12 is more in tune with the spirit of the sonnets than to suggest that those same sonnets, which elsewhere the poet denigrates, and humbly confesses that they cannot match the rhetoric of those "happier men", should here suddenly be elevated and declared superior to them. Not only that but they appear also to have achieved the status of published works. Lovers are noted for their exchanging of looks.
=========
  Препев од Владимир Свинтила

23
Като артист, обзет от силен смут, чиято памет е изневерила, и като някой свирепеещ луд, изнемощяващ в пристъпи на сила, така мълча и аз и тъй съм тих, защото стигнах до такава крайност, че себе си аз сам изнемощих със силата на свойта всеотдайност. Но моят стих звучи със моя зов и с моя глас безмълвната ми книга ламти отплата, моли за любов и от езика повече постига.
Чуй обичта ми ти и се учи да слушаш моя тъжен глас с очи.  

    Ова е мој препев на Шекспировиот сонет бр.21   1. Не живее во мене онаа Муза раскокодакана што возбудена од цртана убавина јајца несе па Небесата лично и` се фиоката најсакана за во секое описание од неа украси да внесе. 2. Нејзината споредба е секогаш двојно вешта `сонце и месечина`,`во море карпи се забиле`, `на Април рози првенци` и сите ретки нешта со кои Небесата ширни себе си се обрабиле. 3. О, еве вистина во љубовта и во стихот мир: мојта љубена е убава токму ко самата себе, не блеска `како свеќите на небесната шир` туку токму ко на секоја мајка нејзиното бебе.   4. И нека ја Музата, нека ви продава рекла-кажала, мојта душа не е трговец и никогаш не излажала.   ====================== А ова е оригиналот:   Sonnet 21   So is it not with me as with that muse, Stirred by a painted beauty to his verse, Who heav’n itself for ornament doth use, And every fair with his fair doth rehearse— Making a couplement of proud compare With sun and moon, with earth and sea’s rich gems, With April’s first-born flow’rs, and all things rare That heaven’s air in this huge rondure hems. O let me, true in love but truly write, And then believe me: my love is as fair As any mother’s child, though not so bright As those gold candles fixed in heaven’s air. Let them say more that like of hearsay well; I will not praise that purpose not to sell. ============== Препев од Владимир Свинтила
21
Не слагам ярки багри в моя стих. Не съм като поетите, които сравняват всичко с небосвода тих и всекиго възнасят до звездите.
Те нека кичат своите стихове със рими за звездите и луната, за пролетните нежни цветове и скритите съкровища в земята.

Но моят стих ще бъде по-правдив, не лъже той, повярвай на поета: ти като всеки смъртен си красив, а не като звездите на небето.
И нека други пеят с пълен глас. Не те лаская, не търгувам аз.