Ова е мој препев на Шекспировиот сонет бр.75   1. За моите мисли ти си нужна како леб и сол, како благопријатен дожд за жедната почва; и за мир со тебе во мене, се борам до бол, ко колеблив скржло за својата полна бочва. 2. Сомничав до коска спрема своите соседи тој час сака осамено во сладост да ужива а час му доаѓа порив со нив да си поседи, да се пофали каков ќеф во бочвата плива. 3. И ете, час твојот изглед со наслада ме полни час изгладнет по тебе, за еден поглед вијам; токму си ми, немам други задоволства болни, ти си мојата шира за сам насамо да те пијам. 4. Така јас, расипникот, страдам од ден на ден, час прејаден, час ко волк за тебе сум гладен. ====================== А ова е оригиналот:   Sonnet 75   So are you to my thoughts as food to life, Or as sweet seasoned show’rs are to the ground; And for the peace of you I hold such strife As ’twixt a miser and his wealth is found; Now proud as an enjoyer, and anon Doubting the filching age will steal his treasure; Now counting best to be with you alone, Then bettered that the world may see my pleasure; Sometime all full with feasting on your sight And by and by clean starvиd for a look; Possessing or pursuing no delight, Save what is had or must from you be took. Thus do I pine and surfeit day by day, Or gluttoning on all, or all away. =============

  Ова е мој препев на Шекспировиот сонет бр.74   1. Но, биди задоволна кога сурово ќе ме апсат и без кауција, во затвор вечен јас ќе минам; животот мој во овие стихови нема да папса и кај тебе ко спомен засекогаш ќе тера инат. 2. Кога ги читаш овие стихови, ти ќе сфанеш дека за тебе, во најдобрите е копнежот мој; должност на земното е пак земја да стане а вечниот дух во мене, засекогаш ќе е твој. 3. Од мојот живот го губиш животниот талог, молитвата на црвците, моето мртво тело - кукавички и беден плен на смртниот налог, спомен безвреден да го засени моето дело. 4. Духот е тој што вредност на телото му дава и во стихот мој е и со тебе ќе живее во слава. ====================== А ова е оригиналот:   Sonnet 74   But be contented when that fell arrest Without all bail shall carry me away; My life hath in this line some interest, Which for memorial still with thee shall stay. When thou reviewest this, thou dost review The very part was consecrate to thee. The earth can have but earth, which is his due; My spirit is thine, the better part of me. So then thou hast but lost the dregs of life, The prey of worms, my body being dead, The coward conquest of a wretch’s knife, Too base of thee to be rememb’red. The worth of that is that which it contains, And that is this, and this with thee remains. ============

  Ова е мој препев на Шекспировиот сонет бр.73   1. Ти можеш да ме гледаш како годишно доба со лисја жолти, или без нив, или неколку сал, на гранки стресени дека мразот ќе ги проба, соголен хор од доцни птици што пеат од жал. 2. Во мене може да видиш самрак на таков ден како кога залезот сончев во западот потонува а ноќта полека но сигурно го голта како плен за во близначката Смрт мир вечен да сонува. 3. Јас личам на слика каде огнот, преку жарта, од пепелта на младоста своја проба да стане, како од смртна постела, без повратна карта, изеден од истите нешта со кои беше хранет. 4. Сите тие глетки ќе направат посилно да љубиш бидејќи ќе знаеш дека наскоро сигурно ме губиш.   ============   А ова е оригиналот:   Sonnet 73   That time of year thou mayst in me behold When yellow leaves, or none, or few, do hang Upon those boughs which shake against the cold, Bare ruined choirs, where late the sweet birds sang. In me thou seest the twilight of such day As after sunset fadeth in the west, Which by and by black night doth take away, Death’s second self, that seals up all in rest. In me thou seest the glowing of such fire That on the ashes of his youth doth lie, As the deathbed whereon it must expire Consumed with that which it was nourished by. This thou perceiv’st, which makes thy love more strong, To love that well which thou must leave ere long. ==============

Ова е мој препев на Шекспировиот сонет бр.72 1. О, за на светот отчет да не мора да му даваш што вредност имав та си пуштила да те ќарам, по мојта смрт брзо исфрли ме од твојата глава, за тебе во мене нема нешто вредно да се бара. 2. Освен ако ти е ќеф да смислиш љубезни лаги за мојата пустина да заличи на плодна почва и за мене покојникот да изделкаш повеќе даги божем скржавата вистина ќе ме правела бочва. 3. Вистинската твоја љубов нека е со чисто чело вистината за мене немој во лаги да ја врамиш; и моето име погреби го заедно со моето тело, за повеќе да не живее и обајцата да не`срами. 4. Ќе се види дека од пинџурот на лагата си макала и тогаш ќе знаат дека нешто безвредно си сакала.

==========================

А ова е оригиналот: Sonnet 72 O lest the world should task you to recite What merit lived in me that you should love After my death, dear love, forget me quite, For you in me can nothing worthy prove; Unless you would devise some virtuous lie, To do more for me than mine own desert, And hang more praise upon deceasиd I Than niggard truth would willingly impart. O lest your true love may seem false in this, That you for love speak well of me untrue, My name be buried where my body is, And live no more to shame nor me nor you. For I am shamed by that which I bring forth, And so should you, to love things nothing worth. ====================