Постои тврдење дека Јапонците се горделиво племе по потекло од денес најбогатата кинеска област Манџурија.
Кога Александар Трети Македонски завладеал голем дел и од соседниот Индиски полуостров, тоа племе било цел на поробувачката наезда на централната кинеска власт па затоа пратило делегација за да бара помош од македонскиот император. Помошта им била дадена преку адмиралот на неговата флота, Неарх, кој за сигурно и трајно да ги спаси, им предложил на Јапонците со бродови да ги пренесе на слабо населениот и речиси див остров Хоншу, за таму да засноваат свое царство.

 

Така и се случило и токму затоа денес во Јапонија се негува споменот за Македонија преку изучувањето на фолклорот.

Во подготовките за преселбата, синот на племенскиот главатар на Јапонците се дружел со македонските офицери кои го подучувале на гимнастика и воени вештини. Тој им се восхитувал на Македонците што биле цврсти воини ама и практични мажи бидејќи си имале заеднички харем. Се разбира, љубезните спасители на Јапонецот му понудиле да се забавува со една нивна куртизана ама тој се тегавел и кажал дека не сака да се посрамоти бидејќи при гимнастицирањето забележал дека Македонците имаат многу поголеми пениси од јапонските мажи. Македонците се насмеале и го охрабриле кажувајќи му ја старата љубовничка мудрост:

Малиот пенис
снаодлив маж со јазик
си го надава.

Јапонецот одлично го разбрал советот и кај куртизаната се покажал во многу добро издание.

Подоцна, кога Јапонците на островот Хоншу засновале свое царство а синот на племенскиот главатар станал император, за обучување куртизани за царските благородници, изградил академија на чиј влез била испишан советот од Македонците кој станал познат како `хаику` што тогаш значело `снаодлив маж`.

Во охрабрувачките љубовни предигри,  гејшите секогаш им го рецитирале ова хаику на мажите ама некои од нив погрешно го сфаќале зборот `јазик` како `говор` и, за да ги восхитат гејшите, им возвраќале со свои сразмерно исти кратки стихови на разни лирски теми.

Така оние мажи кои не биле доволно јаки на јазик станале поети.
***

Ова е мој препев на песната “Мисли“ од рускиот поет Сергеј Александрович Есенин.
1
Тажни и длабоки, со тајна што стегате,
вие, мисли, тешки и горчливи ко пелин,
мисли, што на вечната среќа ѝ бегате,
сопатнички мои, тагата во вас се всели!
2
Мисли, родителки на страдања и маки,
вие сте мразни и ме болите како спици,
на солзи вие сте извор што пои драки
но и слободни сте да летате како птици.
3
Зошто од уморниве гради вадите дага
кога по свој пат сакам мирно да одам?
Та, викот ваш ќе разбуди сал лита снага
за в темница да се борам за нова згода!
4
Догорен оган не може да се распалува,
и последната искра в пепел нашла гроб!
Нема лек за моето срце пак да кралува
оти со болни мисли на смртта сум роб.
*******  

Ова е мој препев на песната “Alone“ која на возраст од 20 години ја напишал американскиот поет  Едгар Алан По. (Е.А.По песната самиот не ја објавил, најдена е во ракопис по неговата смрт.) Осаменко
1
Уште од дете јас не бев како сите други,
очите ми се стремеа кон најдален долет,
мислите не беа врзани вагони на пруги,
страстите не ги раѓаше општата пролет.
2
Од општ извор не беше ни мојата тага,
а срцето се опираше, како да е камено,
да биде мускулче за заедничката снага;
и сѐ што посакував, го сакав осамено.
3
Тогаш во детството – тој изгрев кроток
на мојот честопати буроносен живот, -
од секоја длабочина на доброто и злото
никна загатка што уште ме мачи диво:
4
од гргорливоста ли на планински вруток,
од црвените клисури каде орли се ведат,
од сонцето ли што ме завиткувало круто
со златотилак од неговата есенска следа,
5
од блескотноста ли на небесната гуња
што летајќи ненамерно ме одминала,
од грмотевица ли што во суровата луња
панталоните на облакот* му ги скинала,
од Небото ли што како сино се вреднува
дојде демонот што мене ме опседнува.
***** *Почест за другиот голем поет, Мајаковски и неговата поема “Облак во панталони“ Еве го оригиналот:

Alone
1
From childhood’s hour I have not been
As others were; I have not seen
As others saw; I could not bring
My passions from a common spring.
2
From the same source I have not taken
My sorrow; I could not awaken
My heart to joy at the same tone;
And all I loved, I loved alone.
3
Then- in my childhood, in the dawn
Of a most stormy life- was drawn
From every depth of good and ill
The mystery which binds me still:
4
From the torrent, or the fountain,
From the red cliff of the mountain,
From the sun that round me rolled
In its autumn tint of gold,
5
From the lightning in the sky
As it passed me flying by,
From the thunder and the storm,
And the cloud that took the form
(When the rest of Heaven was blue)
Of a demon in my view.
***