Потребителски вход

Запомни ме | Регистрация
моите песни - земјотресни :-)
Автор: lupcobocvarov Категория: Поезия
Прочетен: 562593 Постинги: 749 Коментари: 120
Постинги в блога от Март, 2017 г.
2  >  >>

1

Имав дванаесет години зелени,

прват се симнав од моето село

и во тоа гратче тебе те сретнав,

како дотогаш најубавото дело

што го видела мојава глава глупа!

Малечка моја од Босанска Крупа!

2

Дали ти си ме видела не знам:

во оклопот од опинците стегнат,

селски ученик, плавуш синоок,

во детско љубопитство спрегнат,

гледав како трговецот пари трупа.

Малечка моја од Босанска Крупа!

3

Ти наиде како облаче лесно,

твојот поглед за миг ме шекна,

заборавив дури и како се викам,

и за ништо паметно не ми текна.

Изневерив како да сум сабја тупа!

Малечка моја од Босанска Крупа!

4

Течеа така гимназиските денови,

споменот на тебе не ми згасна,

ми го шепотеше твоеото име

модрата Уна во пролетта красна!

Ти лебдеше пред мојата клупа!

Малечка моја од Босанска Крупа!

5

Брзо поминаа ученичките денови,

како пеперутка со крилја златни,

сепак, во срцево тебе те зачував,

низ бурите на дните воени матни.

Тие сеќавања не може да се купат!

Малечка моја од Босанска Крупа!

6

Сега е доцна, веќе сум остарен,

ја гледам Уна, молчи како нѐма,

залудно лутам по улиците знајни,

сѐ е пусто оти тебе веќе те нема.

Последното од мене годините го лупат!

Збогум, малечка моја од Босанска Крупа!

Оригиналот тука:

http://www.poezijasustine.rs/branko-copic/mala-moja-iz-bosanske-krupe
Категория: Поезия
Прочетен: 447 Коментари: 0 Гласове: 1
Последна промяна: 29.03.2017 01:35
26.03.2017 13:22 - Хафиз Ода 253
1

Не ги заборавај, срце мое, твоите пријатели стари,

помни ја прекрасната верност на тие мртви лица;

дружбите со нив  беа повредни од сите наши пари,

ги нема а беа живи и мили како песнопојна птица.

О, има ли нешто повредно од пријател да се ќари.

2

Времето изневерува но ти помни ги тие што те сакаа;

нивниот пријателски поглед тебе веќе не те погалува

бидејќи тие се избледени и далеку како духови акаат,

но твојта љубов кон нив времето нека не ја намалува,

спомените за нивната љубов ко штрци нека штракаат.

3

Помни го и црвеното вино и розите со опоен мирис,

слатките песни на славеите што го красеа часот ран,

поточето кое трчаше за во прегратката да се смири

на реката обрабена со рајските градини на Исхафан;

споменот за минатите убави мигови нека ти се шири.

4

Да се сеќаваме на мртвите кои чувале и тајни наши,

но да не се радуваме што ги поклопи гробна плоча.

Хафиз, сега од растајнување ни малку не се плашиш,

но заради тоа спомените за нив нека не ти се кочат. 

 

***********

https://archive.org/stream/odesfromdivanofh00hafiuoft/

Категория: Поезия
Прочетен: 297 Коментари: 0 Гласове: 0
Последна промяна: 26.03.2017 17:32
24.03.2017 20:51 - Хафиз Ода 79
1

Никој не го видел твоето лице ама илјада очи бдеат

да го дочекаат денот кога ќе го кренеш твојот вел;

Пупки на рози увилени, славеи збудалени, не пеат,

нестрпливо воздиваат, твоето појавување им е цел.

И не е чудно што и јас навраќам пред твојата порта,

и колку и да изгледа дека сум многу далеку од тебе,

мечтаам да ме сакаш со надеж среќата да ми е ортак,

иако си знам, многумина таа среќа ја сакаат за себе.

2

Љубовта е црква која сите религии ги спојува кроце,

Исламот, или Христијанството или Кафеаната се едно;

твоето лице на секој планетарен систем му е сонце,

а твојот сокак, љубена, ова сонце го осветлува вредно.

Не требаат манастирски ѕвона кај љубовта царува, ,

за живот посветен на неа не требаат мантии свети ;

со манастирски клепала времето не се оптоварува,

каде благоста вирее и божјата угодност ќе се сети.

Познато ми е дека најљубената моја тага ќе биде,

заради неа ќе страдам и болка кон мене веќе иде.

3

За секоја друга агонија и болка се наоѓа некој илач,

но за мојава треска само љубената утеха ќе ми даде.

Хафиз, Господ знае дека не е кукавички твојот плач,

има здрава причина што со тажни зборови се јадеш.

Едино проблем е што не знаеш дали таа ти ги слуша!

Та, од толку многу тажни песни и небесата се гушат!

************

Оригиналот тука:

https://archive.org/stream/odesfromdivanofh00hafiuoft/

Категория: Поезия
Прочетен: 373 Коментари: 0 Гласове: 0
24.03.2017 12:49 - Хафиз Ода 48
1

Не, Саки, тргни го виното подалеку од мене!

Денес не ми треба за висхитот да ми го крене!

Моето битие е опијането со обожувачка почит,

за тој банален опијат не се лакомат моите очи.

Како би можел човек што со нив од убавина пие,

што неа ја гледа ко да е небесната Северна круна,

и во прекрасна размисла со восхит в срце си рие

и понатаму да биде задоволен и напнат ко струна

пиејќи вино што само го тера сред бел ден да спие?

Не, Саки, тргни го виното во некој забатален крај,

иако е верно дека оно истекува од небесниот рај!

Ако не го тргнеш, ќе го истурам на кафанскиот под,

денес без него срцево го роди восхитот како плод.

2

Се разбира, јас пак ќе си бидам опијанет и за пеза

но на друг начин, со возвишеност ко да сум цезар!

Ти, си, Саки, стариот кафеански заратустрен монах

ама вратите на твојата кафеана на тревога ѕвонат

оти Хафиз ја надмина својата винска деформација

и за тебе веќе нема ќар од неговата реформација.

*****

Оригиналот тука:

https://archive.org/stream/odesfromdivanofh00hafiuoft/

Категория: Поезия
Прочетен: 265 Коментари: 0 Гласове: 0
23.03.2017 17:51 - Хафиз Ода 315
1

Во розната градина на светов, имам вистина проста:

и поубави рози таму растат а мојата роза ми е доста;

и надвор во ливадата, од сенките што замамно стојат,

ја барам само онаа чемпресната што си ја викам моја;

о, жаргонски Суфи, не нѐ товарај со задачите тешки,

остави наши гајлиња да им тежат на нашите плешки;

уката ти е тесногрлено шише и за умот тежок јарем,

но ние си имаме најучен доктор што ќе ѝ најде чаре.

2

По добро поминат живот, рај ни се предодредува,

со преубави палати насликани на ширните небеса;

но, нам, на пијаниците, подоброто небо ни следува:

меаната каде инатливи мудрости може да се тресат.

Таму ние на маргината на животниот поток седиме,

и радосно задоволствени глетки во умот си редиме,

матицата на потокот стално се лизга, напред јури,

и нѐ остава да си уживкаме во мудростите штури.

3

Кратка радост, долга болка, е сѐ што светот дава,

втренчи се во матицата, научи ја лекцијата права:

ако добивка те стрефи, загуба секако ќе ја следи,

самото живеење ни е доволно и само тоа вреди.

Да си покрај љубената, тоа е среќа драга и стара,  

кој од овој претажен свет може повеќе да бара?

А па и да се стокми некој посреќен свет од ова шубе,

би барал ли повеќе од тоа од љубената да си љубен?

4

Љубена, не бркај ме од пред порта како да сум враг,

зарем не знаеш дека одбрав мој дом да е твојот праг?

И не упатувај ме во некое далечно царство блажено,

не желеам за некаков свет каде знаењето е оснажено,

зашто и од овој стар свет каков што е, килав и климав,

никогаш не можам доволно да земам за ќар да  имам.

5

Љубена, мора коалиција со тебе, немам друга група!

На небесниот пазар немам желба друго си да купам!

Овдека опипливо гледам што сум купил и што носам,

не е како виножитните бои кои испаруваат како роса!

Поболуваш, Хафиз, муртежот на судбината те тресе,

иако е превртлива, таа го објавува заклучокот чесен:

имај си ја предвид само твојата громогласна слава,

твојот табиет е свеж и едноставен како пролет рана,

чудесен поток римувани стихови раѓа твојата глава

и на судбината тоа би требало да ѝ е доволна храна!

****

Оригиналот тука:

https://archive.org/stream/odesfromdivanofh00hafiuoft/

Категория: Поезия
Прочетен: 390 Коментари: 0 Гласове: 0
Последна промяна: 23.03.2017 17:55
22.03.2017 15:54 - Хафиз Ода 131
1

На патот по кој мојата љубена редовно мине,

во благонадежен јарем главата си ја спрегнав ,

за парче милост нејзина ако треба и ќе се гине,

барем со сенка да ме погали, во правта легнав.

Но, таа заобиколи задумана во рамнодушен тд

и мојата лукаво скроена стапица не улови плод.

2

За безгрижните суштества Бог има метод згоден,

особено ако убавината лицата им ги украсува:

пази градите трнлива воздишка да не им ги боде,

од несносна тага со нивниот презир ги спасува.

Да умрам сакав, а и што друго можев да сторам,

се осетив како голема свеќа во блескотна зора

покрај која рамнодушно зефирно ветре минало

па попатно, безмилосно пламенот ѝ го скинало.

3

О, срцето на мојата љубена коравост стекнало,

цврсто ко карпа која горчливи дождови ја бијат,

но оно не е трогнато, абер нема дека смекнало,

залудно потоците на моите солзи врз него лијат.

О, така си е, плачката на несаканиот е поразена,

неговата осаменичка болка останува незапазена.

4

Сношти од мене толку многу горки солзи истекоа,

и птиците и рибите се здружија во моето бдеење,

сите живи суштества своите сочувства ми ги рекоа,

само љубената го покажа своето спијачко умеење.

Ах, целиот свет со мене на диванот беше седнат

а она сон зграпчила како таа ноќ да ѝ е последна!

5

Но, бери ум, Хафиз, тактиката мора да се смени,

срцата и ушите од тагата си ги бранат сите жени.

Туку ти, Хафиз, пеј среќни песни наместо тажни,

и љубената од мртвите ќе стане за да ги слушне.

Пеј песни ко див сладок мед, лепливи и влажни,

од кои секој твој збор во срцето ќе ѝ се мушне

па така таа преку нив и тебе нежно ќе те гушне.  

****

Оригиналот тука:

https://archive.org/stream/odesfromdivanofh00hafiuoft/ 

Категория: Поезия
Прочетен: 339 Коментари: 0 Гласове: 0
1 Додека ластовиците ги набљудувам, сеќавам како избиваат пупките рани, и заедно со нив, срцево ми лудува, со видици насмеани лакомо се храни. 2 Со млади подници тоа радосно расте а притоа станува лесно како крило, цел небесен свод со среќа спастрен и пекол од болки, малку би му било. 3 Оно копнее за сѐ што животот дава, напати убавини, напати па и таги, со сѐ неговите дамари ќе се справат, од копнеж и надеж се неговите даги. 4 Чувствувам, сум живеела во шега мала, во срцево мое таа како во лавиринт акала, дека сеуште никому љубов не сум дала колку што можам и колку што би сакала. 5 Во мене се рои цела нежна гргорна плима од зборови, кула вавилонска да се крене, за раздавање во срцево сенешто имам, сите да ги честам, пак ќе остане за мене. ******* Оригиналот тука: http://www.srecica.com/2009/03/prolecna-pesma-desanka-maksimovic/  
   
Категория: Поезия
Прочетен: 253 Коментари: 0 Гласове: 0
14.03.2017 16:01 - Хафиз Ода 236
1

Ветрот мартовски облаци расцепи со гргорна смеа,

стежната со цвеќиња си ти, о, новородена годино!

Те сакам токму тебе, ќеф ми е да танцувам и пеам,

но каде би ги нашол парите за виолина и за вино?

Ме килави празниот џеб, сиромав сум а дрчно жив,

во  други пролети не сме виделе девојки како нив!

2

Они за сите парајлии ги продаваат блескотните очи!

О, ал-розо, да имав пари, бакнежот ќе ти го пробав!

Недарежливоста твоето сино небо за мене го кочи,

до кога ли овој срам ќе го носам во оваа сува доба!

3

Немало досега како мојов изгладнет џеб да вене,

но, би можел да купувам ако си ја продадам честа.

А сепак, можеби поарна среќа тргнала накај мене:

сношти видов зраци на зора на колена ми се местат,

како џеб полн златници за кои се молев година цела;

а Плејадите* сметај ги за пари в џебот, бабите велат.

4

Со кикот стотици рози во градината пејат без почин,

разблудното пчелно семејство најсладок мед дрочи,

ниедна друга птица не пее како нечесно стекнат ќар,

во неговата сладост ужива само богат човек или цар.

5

Сепак, Розо, зар не е човек тој што суптилен стих крои,

што тебе те прославува и твоето име на чело му стои?

Ах, зарем да му црвенее гордиот образ од таква слава

дека ги поучил луѓето за цената по која ти тело даваш?

6

Доста пееше, Хафиз, потруди се, наполни си го џебот!

Стрела те проби, не знам дали земна е или е од небо,

но крв капе од запчаниците дур ти пееш ѓоа свечено

за секој мал збор срцето на крварење ти е обречено

и многу солзи истекоа како цена на ова што е речено.

------------

*Според античката митологија, Атлас, титанот што го држи небото на своите рамења, имал седум ќерки ((Маја, Електра, Целеана, Тајгета, Меропа, Алкона и Стеропа) кои се претвориле во ѕвезди и  се познати како соѕвездие Плејади.

 

Оригиналот тука:

https://archive.org/stream/odesfromdivanofh00hafiuoft/

Категория: Поезия
Прочетен: 415 Коментари: 0 Гласове: 0
Последна промяна: 14.03.2017 16:01
12.03.2017 10:33 - Хафиз Ода 249
1

Дур си моја, не запира поткрепата на мојата рака;

но, и сѐ додека не одлета мојата душа од ова тело,

се надевам да го преживеам твоето “не те сакам“;

и нова љубов ќе немам бидејќи твој сум во целост.

Мојот живот е во моите усни, и за смрт спремни,

но, бакни ги несреќничките за пак да заживеат;

копнеам без надеж заради твоите облаци темни,

во моето тело и во мојата душа болките дивеат!

2

Љубена, дали ти како алчен просјак ме сфана?

Кога ќе сум мртов, посети ги моите гробни плочи

и чудна глетка сигурно ќе ги исплаши твоите очи,

сѐ до судниот ден пламења од мене ќе се хранат,

чад ќе се дига од огнот на мојата љубов, чија сила

толку голема била та во смртниот покров се впила.

3

Но, ако ти по ливада крај чемпрес тажен шеткаш,

восхитен тој ќе биде дека таков неприроден цвет

од нејзината неплодна утроба како зора светка

а ниските џбунови ќе се чудат откај е тој новитет

што оди и ги надвишува како маѓосничка глетка.

Глеј во градина онаму, ветре зефирче лекокрилно,

втренчено нешто бараше но разочарано си отиде

а розата за која тоа мечтаело е лицето твое милно!

Ах бре, ветре зефирче, таква роза тука не ќе биде,

ни во една смртна градина таков чокот не е виден.

4

Љубена, дигни го твојот вел, оти јавноста е болна

за лицето твое да го види,  и мажи и жени плачат,

денот тирански кога ти си родена веќе го колнат!

Како можеш да оставиш светот солзи да го мачат,

зар за таа љубов  твојата душа со презир е полна?

Твојата ластарна коса е честар од бодликави куки,

не е чудно што риби се вплеткале во таква мрежа!

Јас го научив моето срце да раскинува такви скуки

а тоа не успеал никој од оние на коишто им тежат:

Хафиз избега а другите сеуште во стапицата лежат.

 

https://archive.org/stream/odesfromdivanofh00hafiuoft/

Категория: Поезия
Прочетен: 348 Коментари: 0 Гласове: 0
11.03.2017 14:25 - Хафиз Ода 105
1

Косата на мојата Љубена тешко некој да ја сфати!

Префинето прибрана, лавиринт во светкава мрежа,

кадрава и усукана стапица во која секој ќе се фати,

во таа лукава заседа на нејзината глава итро лежат

блескотни ножови наострени восхит да му врежат

на верен и неверен маж кој и со ропство би платил

за мал гест на наклоност она љубезно да му врати.

2

Но, убавината твоја, Љубена, е само едно чудо

невин дар даден од Небото, како обична шнола;

но, аман, кој би знаел дали е паметно или лудо,

да се трпи твојата магија од која срцата нѐ болат.

3

Здивот ти е здравец, како во она време напред

кога Исус ќе се врати и мртвите од гроб ќе станат;

обожавателите твои никој не може да ги запре

по кадриците да ти се јазат и така Рајот да го фанат.

Од црните ти очи врз нас благословен дожд паѓа!

Иако со твојот поглед смртта љубовникот го гаѓа,

доста е ти само да го бакнеш и тој одново се раѓа.

4

О, ти, астрологијо на љубовта, имаш вешт метод!

Твојата наука е огромно таласно океанско ткаење,

висока си до последниот зрак на небесниот свод.

Скриени во иглата на компасот на твоето знаење

земната лудост и небесната мудрост не се губат,

полудените ги спасуваш, да престанат да љубат.

5

Уф, каков провев од пехарот на љубовта ме срази,

ме препрати дури до овој друг пехар полн со вино!

Хафиз, твоето срце е заробено и ти мора да пазиш,

душата твоја исто така да не си ја продадеш ефтино,

стравувај од срам, да не испадне подбивна глоса:

и верата во Бога си ја заплетка во нејзината коса!

 

Оригиналот тука:

https://archive.org/stream/odesfromdivanofh00hafiuoft/

Категория: Поезия
Прочетен: 457 Коментари: 0 Гласове: 1
Последна промяна: 11.03.2017 16:37
09.03.2017 23:31 - Хафиз Ода 232
1

Во моите шеесетти години бидна жален и луд срам,
мојава белокоса глава се вљуби во девица млада;
се трудев за таа тајна на моето срце само јас да знам
ама се издадов та се виде и расчу како на парада.
Испаднав аџамија, нагазив стапица со запци од јад,
збудаленово срце по моите лакоми очи се стрча;
А сепак, во годините изминати, додека си бев млад,
ме сметаа умен, без бумбари што в глава брмчат.
2
Такви чудесии прават тие красни девици-жени,
брчките од времето можат да ти ги збришат,
и твојата снежнобела коса бојата да ја смени,
од траги на староста и твоето срце да го лишат,
па подмладено, со лакомите очи, надежи нуди
на внатрешната вистина што немоќна се чуди!
Ох, тоа е плиткоумност со која времето се шегува
за старецот заблуден младешки порив да негува!
3
Ах, секогаш тоа е така со нас, распеаните поети,
деца на имагинацијата, во нас е сила што мами,
што тера блудно да се нудиш, без да се срамиш,
да ја скинеш пупката што се подготвува да цвети.
Па, бери ум, Хафиз, иако си преполн со лудост
и срцето чудесната стапица со јадови ти го стега,
не станувај роб на фантазијата и нејзиното чудо,
за да не бидеш за смеа и срам како што си сега.

Оригиналот тука:
https://archive.org/stream/odesfromdivanofh00hafiuoft/

Категория: Поезия
Прочетен: 372 Коментари: 0 Гласове: 0
Последна промяна: 09.03.2017 23:34
08.03.2017 04:06 - Хафиз Ода 147
1

Убавината сама по себе за љубената не се брои,

нејзиниот шарм од многуте особини е мешавина,

иако секоја има име, зад неа со блескот таа стои,

и понатаму поразлична и со таинствена убавина:

набројувај колку сакаш, пак од неа има оставина.

Кадриците нејзини се за восхит, глетка омилена,

нејзиното тело е дух што пробува да биде она,

нејзината половина е сновалка за преѓа свилена,

устата ѝ е рубин-црвена но тоа не е мојата дона:

речи сѐ за неа и пак сметката ќе биде обессилена.

Да, некој убавината според  самовила би ја годел,

но тоа не е терк за убавина за моите гладни очи

убавината на мојта љубена е единствениот модел:

до оваа пролет роза за која се молам без почин

и со солзи ѝ заливам корен за сладост да дрочи.

Твојата веѓа цврст лак е а ти стреличарка смела,

штом погледот го кренеш, пушташ слатка стрела,

а милостиво моето срце за твоја мета си го зела!

2

До тајната на љубовта ниеден човек не долетал,

иако, љубејќи, секој е убеден во мудроста своја;

љубовта е како ливада поплавена со пролетта,

но во есенската сенка притаените лаги се ројат

и птицата на мудроста е наплашена глас да крене,

и да пее песна крај исчезнувачката роза која вене.

3

Хафиз, твоето срце чудна сила го зема во посед,

скоро како крадец во твојата песна се вовлекува,

ја величаш љубената но ова не е уметнички досег,

преку твојот кавал невообичаен восхит те лекува

со милината на солзите во овој твој поетски посег.

 

Оригиналот тука:

https://archive.org/stream/odesfromdivanofh00hafiuoft/
Категория: Поезия
Прочетен: 302 Коментари: 0 Гласове: 0
2  >  >>
Търсене

За този блог
Автор: lupcobocvarov
Категория: Поезия
Прочетен: 562593
Постинги: 749
Коментари: 120
Гласове: 502