Потребителски вход

Запомни ме | Регистрация
моите песни - земјотресни :-)
Автор: lupcobocvarov Категория: Поезия
Прочетен: 562571 Постинги: 749 Коментари: 120
Постинги в блога от Юли, 2013 г.
  Ова е мој препев на песната “За мене говорат“ од рускиот поет Владимир Висоцки.
1
За мене говорат: конечно, тој па не е гениј!
Да, со мене не ќе се погордее нашиот век,
со интегрални пресметки не би ве пленил,
не ги сфаќам – немам таков тип интелект.
2
Еднаш бев кажал: `Океанот е како базен`
и за тоа другар ми не еднаш ми триеше сол,
но и прочуениот Ајншатајн не бил мазен,
и тој како мене се одразувал релативно гол.
3
Пишувам стихови за сешто, и за кралот Крез,
не си ласкам и фалбаџија не сакам да бидам,
но неколку пати човекот од соседниот влез
ми кажа дека читајќи ги моите песни ридал.
4
Јас пишувам за животни и за разни нешта,
и за луѓе а потајно и женска љубов барав;
а редакциски џелати ме черечеа со клешта -
дека јас со Музата одамна сум се скарал!
5
Говорат, досаден сум! Е да, не сум бил во Ница,
за стихови за вода и пареа сили сум смогнал.
За жал, другар мој умре од препив во болница,
инаку ќе кажеше колку многу сум го трогнал.
6
Еве, се разбудив од долгата кошмарна смеска,
сновиденијата ме ослободија и одново дишам.
Излегов читав од беложарната пијанска треска,
и дур следната ја чекам, пак стихови ќе пишам.

 

Ова е оригиналот:
Про меня говорят… ♩ ♩ ♩ ◡

Про меня говорят: он, конечно, не гений, -
Да, согласен – не мною гордится наш век,
Интегральных, и даже других, исчислений
Не понять мне – не тот у меня интеллект.

Я однажды сказал: «Океан – как бассейн», -
И меня в этом друг мой не раз упрекал,
Но ведь даже известнейший физик Эйнштейн,
Как и я, относительно всё понимал.

И пишу я стихи про одежду на вате, -
И такие!.. Без лести я б вот что сказал:
Как-то раз мой покойный сосед по палате
Встал, подполз ко мне ночью и вслух зарыдал.

Я пишу обо всем: о животных, предметах,
И о людях хотел, втайне женщин любя,
Но в редакциях так посмотрели на это,
Что – прости меня, Муза, – я бросил тебя!

Говорят, что я скучен, – да, не был я в Ницце,
Да, в стихах я про воду и пар говорил…
Эх, погиб, жаль, дружище в запое в больнице -
Он бы вспомнил, как я его раз впечатлил!

И теперь я проснулся от длительной спячки,
От кошмарных ночей, – и вот снова дышу,
Я очнулся от белой-пребелой горячки -
В ожидании следующей снова пишу!
image

Категория: Поезия
Прочетен: 620 Коментари: 0 Гласове: 2
13.07.2013 18:44 - Кон врвот
  Ова е мој препев на песната “Кон врвот“ од рускиот поет Владимир Висоцки.
(За спомен на Михаил Хергиани, алпинист)

 

1
Ти си на работ на стрмен ледник,
гледаш кон врвови што се извишуваат.
Планините спијат, за здив жедни,
облаци вдишуваат, лавини издишуваат.
2
Но нивното око тебе втренчено те пази,
бидејќи мирна нагорница ти беше ветена:
секогаш те предупредуваат дур се јазиш,
со стркалан камен и цепнатина оклештена.
3
Планините знаеја, кај нив дошла беда,
премините ги проголта димна ерозија.
Ти тогаш не умееше да читаш следа,
не разликуваше одрон од експлозија.
4
Карпата за громко ехо се подесува
ако ти за помош гласот си го дигнал,
ветерот по клисурите го разнесува
планинското ехо како радио-сигнал.
5
И кога се бориш да освоиш премини лити,
за да не те види врагот, те кријат камења,
секој од нив задишаните гради ти ги штити
и карпите ги подметнуваат своите рамења.
6
Лажат дека умните во планини не скитаат!
Ти појде таму, гласини пренебрегнуваш.
Мекнее гранит, да се топат мразови итаат
и како перје на шатка маглата легнува!
7
А ако во вечниот снег занавек ти си легнал,
над тебе, како над пријател близок и светол,
планинските сртови во купола ќе се стегнат
да бидат твој уникатен споменик во светов.

Ова е оригиналот:
К вершине ♫ ◡

Памяти Михаила Хергиани

Ты идешь по кромке ледника,
Взгляд не отрывая от вершины.
Горы спят, вдыхая облака,
Выдыхая снежные лавины.

Но они с тебя не сводят глаз -
Будто бы тебе покой обещан,
Предостерегая всякий раз
Камнепадом и оскалом трещин.

Горы знают – к ним пришла беда, -
Дымом затянуло перевалы.
Ты не отличал еще тогда
От разрывов горные обвалы.

Если ты о помощи просил -
Громким эхом отзывались скалы,
Ветер по ущельям разносил
Эхо гор, как радиосигналы.

И когда шел бой за перевал, -
Чтобы не был ты врагом замечен,
Каждый камень грудью прикрывал,
Скалы сами подставляли плечи.

Ложь, что умный в гору не пойдёт!
Ты пошел – ты не поверил слухам.
И мягчал гранит, и таял лёд,
И туман у ног стелился пухом…

Если в вечный снег навеки ты
Ляжешь – над тобою, как над близким,
Наклонятся горные хребты
Самым прочным в мире обелиском.
image

 
Категория: Поезия
Прочетен: 529 Коментари: 0 Гласове: 0

1
Несакан ме роди заблуда тешка
дека мама била неротка вратена;
за стариот тате казнена смешка
со која страста му е наплатена.
2
Пораснав сиромашки ама здраво
и мил орден на тате му станав;
од смртта да го немам стравот,
тој ме задои со духовна храна.
3
Станав татко па и весел дедо,
претпазлив бев во однос на жени;
си лижев само дома од медот
иако на копнежот му бев пленик.
4
Низ животот своеглаво јурев
и бегав од белегот на стадо;
со гордоста пирот беше бурен
ама барем й го заситив гладот.
5
Иако е јака и отпорна на треска
а длабок корен од мраз ја штити,
копнее староста, со ехо вреска,
и наскоро смртта ќе ми се сити.
——–

Моја елегија, да си се исплаче човек сам себе за животта – тоа е убаво задоволство и сатисфакција дека при неговиот погреб не ќе може да и` се обрати на публиката image 
Категория: Поезия
Прочетен: 622 Коментари: 1 Гласове: 1
12.07.2013 12:58 - Сит до грло
  Ова е мој препев на песната “Сит до грло“ од рускиот поет Владимир Висоцки.

 

1
Сит сум до грло, уште од зорница,
дури и за песните душава не е склона.
Би легнал на дното, ко подморница,
та да не ме најде ни компас ни сонар.
2
Другар принесува водка до мојата муцка,
друг со утехата дека ќе ми мине ме теши,
трет ме запозна со Верчето, пијана цуцка,
за со водка и жена проблемот да се реши.
3
Не ми помогна мене ни Верка а ни водка,
од водката мамурлак а од Верка никаков лезет.
Би легнал на дното, како подводна лотка,
та ни компас ни сонар во трага да не ми влезе.
4
Сит сум до грло, нема место ни за голтка,
ми здодеало веќе да пеам и свирам.
Би залегнал на дното како подводна лотка,
та без сигнал да пуштам, да се смирам.

Ова е оригиналот:
Сыт я по горло ♫ ◡

Сыт я по горло, до подбородка,
Даже от песен стал уставать.
Лечь бы на дно, как подводная лодка,
Чтоб не могли запеленговать.

Друг подавал мне водку в стакане,
Друг говорил, что это пройдёт.
Друг познакомил с Веркой по пьяни, -
Верка поможет, а водка спасёт.

Не помогли мне ни Верка, ни водка.
С водки похмелье, а с Верки – что взять?
Лечь бы на дно, как подводная лодка,
Чтоб не могли запеленговать.

Сыт я по горло, сыт я по глотку.
Ох, надоело петь и играть!
Лечь бы на дно, как подводная лодка,
И позывных не передавать.
image

 
Категория: Поезия
Прочетен: 523 Коментари: 0 Гласове: 0
  Ова е мој препев на песната “Пишете ми писмо“ од рускиот поет Владимир Висоцки.

 

1
Мојата прва пресуда не ја издржав мирно,
ќе ми качат една година а можеби и пет.
Момци, напишете ми писмо, поопширно,
како е таму кај вас во слободниот свет.
2
Пијачката како ви е? Ние речиси ни капка.
Тука натрупува снег и при сончево време.
Момци, пишете за сѐ, оти во оваа длапка
ништо не се случува, животот овде дреме.
3
Многу ми недостигате, копнеж ме стега,
сакам вашите сурати мили да ги гледам.
Како е таму Надето? Со кого оди сега?
Или сама е? Нека ми пише неколку реда.
4
Пострашен е само судот во Божјата зграда.
Писмото нека ми биде талисман лековит.
Оно, најверојатно нема ни да ми го дадат
но сеедно, момци, сторете себап вековит.

Ова е оригиналот:
Свой первый срок… ♫ ◡

Свой первый срок я выдержать не смог.
Мне год добавят, может быть, четыре.
Ребята, напишите мне письмо,
Как там дела в свободном вашем мире.

Что вы там пьете? Мы почти не пьём.
Здесь только снег при солнечной погоде.
Ребята, напишите обо всём,
А то здесь ничего не происходит.

Мне очень-очень не хватает вас,
Хочу увидеть милые мне рожи.
Как там Надюха? С кем она сейчас?
Одна? – тогда пускай напишет тоже.

Страшней быть может только Страшный суд.
Письмо мне будет уцелевшей нитью.
Его, быть может, мне не отдадут,
Но всё равно, ребята, напишите.
image

Категория: Поезия
Прочетен: 1112 Коментари: 0 Гласове: 0
  Ова е мој препев на песната “На почетокот беше зборот“ од рускиот поет Владимир Висоцки.
1
На почетокот беше Зборот, и печален и корав,
се раѓаше во творечка мака на планетата наша,-
се отцепија огромни делови од земјината кора,
и острови станаа некаде сред океанската каша.
2
И плутаа по светот без товарен лист и знаме,
цели милионлетијата и векови без опонент,
острови-пустиници го менуваа својот камен
но ја чуваа природата и духот на континент.
3
На почетокот беше Зборот но го смени друга фела,
Земјата ја населија морнари, чеда господови,
според теркот на островот создадоа пловечки дела
и зарад нивната убавина ги нарекоа бродови.
4
Но непопустливо брегот ги држи со надежен фат,
се враќа островот назад како негов експонент,
на него морските правила ги спроведува автократ
но го одржуваат законите и честа на континент.
5
Науката за оваа компарација нека ми прости,
јас за слободоумни толкување сум орен,-
и ако на Земјата зборот ѝ бил првиот гостин,
теоретски тоа несомнено бил зборот `море`.

 

Ова е оригиналот:

Сначала было Слово

Сначала было Слово печали и тоски,
Рождалась в муках творчества планета,-
Рвались от суши в никуда огромные куски
И островами становились где-то.

И, странствуя по свету без фрахта и без флага
Сквозь миллионолетья, эпохи и века,
Менял свой облик остров, отшельник и бродяга,
Но сохранял природу и дух материка.

Сначала было Слово, но кончились слова,
Уже матросы Землю населяли,-
И ринулись они по сходням вверх на острова,
Для красоты назвав их кораблями.

Но цепко держит берег – надежней мертвой хватки,-
И острова вернутся назад наверняка,
На них царят морские – особые порядки,
На них хранят законы и честь материка.

Простит ли нас наука за эту параллель,
За вольность в толковании теорий,-
И если уж сначала было слово на Земле,
То это, безусловно, – слово “море”!
image

   
Категория: Поезия
Прочетен: 427 Коментари: 0 Гласове: 0
08.07.2013 13:19 - Бодајбо
  Ова е мој препев на песната “Бодајбо“ од рускиот поет Владимир Висоцки.
1
Ти плачно замина на краток рок,
пак да се видиме да не даде бог,
а јас, во сточен вагон и на исток,
на ископ во рудникот во Бодајбо.
2
Не ќе заплачеш ти, не ќе чекаш,
не ќе наминеш кај некој роднина,
но, плукни на мене, јас со чекан,
ќе копам злато за мојата родина.
3
Тропотот на тркалата одмор си зема,
нема пруга, зинала пустелија-ламја.
Би ридал сега, но за жал, солзи нема,
и солзите завршија во оваа земја.
4
Ти мене не ме чекај, биди цврста,
не бери гајле за мојата беда и тага,
но глеј патиштата да не се вкрстат
повторно во наша средба драга.
5
Ќе мине рокот, ќе сврши оваа казна,
слободен ќе сум и за пијачка гладен;
и дури со дрога умот ќе го дразнам,
ќе туркам сѐ за во заборав да падне.
6
Овде наоколу дрвјата ветрот ги свива,
небесен круг за плачење и тага невина:
зад мене – илјада километри тајга дива
а пред мене – седум години синевина.

 

Ова е оригиналот:
Бодайбо ♫ ◡

Ты уехала на короткий срок,
Снова свидеться нам не дай бог,
А меня – в товарный и на восток,
И на прииски в Бодайбо.

Не заплачешь ты, и не станешь ждать,
Навещать не станешь родных,
Ну, а мне – плевать, я здесь добывать
Буду золото для страны.

Всё закончилось, смолкнул стук колёс,
Шпалы кончились, рельсов нет.
Эх, бы взвыть сейчас – жалко, нету слёз,
Слезы кончились на земле.

Ты не жди меня, ладно, бог с тобой,
А что туго мне – ты не грусти,
Только помни: не дай бог со мной
Снова встретиться на пути.

Срок закончится, я уж вытерплю
И на волю выйду, как пить,
Но пока я в зоне на нарах сплю -
Я постараюсь всё позабыть.

Здесь леса кругом гнутся по ветру,
Синева кругом, как не выть,
А позади семь тысяч кило́метров,
А впереди – семь лет синевы.
image

   
Категория: Поезия
Прочетен: 535 Коментари: 0 Гласове: 0
  Ова е мој препев на “Балада за омразата“ од рускиот поет Владимир Висоцки.
1
Брзај – по небо кружи и дебне мршојадец белоглав!
Шума – домот твој на пролетен грев го наведува!
Почуј – шуплива ли земја под нас се тресе од страв?
Гледаш – снопја магла врз полето ко небесен врав?
Тоа росата зоврива зашто омразата ја заведува.
2
Омразата – во потечените бубрези е камен,
омразата – ја криеме но не се намалува,
омразата – од кожата исцедок е таа срамен,
омразата – главите наши ги потпалува!
3
Погледни – во реката лисести петна пловат,
во државата нов ред злото ни прокламира.
Истинале рацете, за меч нема топлина нова,
а очајот во слепоочницата како птица колва
и, обземено од омразата, срцето ни замира.
4
Омразата – на младите им осакатува лица,
омразата – тера од амбис да не се плашиш,
омразата – жеднее и сака лакомо да цица
од црните крвја на непријателите наши.
5
Да, омразата и нас не слови во своите окови,
но злобата од ропството не ќе не избави нас.
Не е слепа омразата наша, нема црни сокови,
вистинита е и орна за справедливи скокови,
а свежо ветре ќе исуши солзи, ќе донесе спас.
6
Омразата – пијалок во преполнета чаша!
Омразата – чека да избликне и да дивее!
Но, од благородност рти омразата наша
бидејќи во симбиоза со љубовта живее!

 

Ова е оригиналот:

Баллада о ненависти

Торопись – тощий гриф над страною кружит!
Лес – обитель твою – по весне навести!
Слышишь – гулко земля под ногами дрожит?
Видишь – плотный туман над полями лежит? -
Это росы вскипают от ненависти!

Ненависть – в почках набухших томится,
Ненависть – в нас затаенно бурлит,
Ненависть – потом сквозь кожу сочится,
Головы наши палит!

Погляди – что за рыжие пятна в реке,-
Зло решило порядок в стране навести.
Рукоятки мечей холодеют в руке,
И отчаянье бьется, как птица, в виске,
И заходится сердце от ненависти!

Ненависть – юным уродует лица,
Ненависть – просится из берегов,
Ненависть – жаждет и хочет напиться
Черною кровью врагов!

Да, нас ненависть в плен захватила сейчас,
Но не злоба нас будет из плена вести.
Не слепая, не черная ненависть в нас,-
Свежий ветер нам высушит слезы у глаз
Справедливой и подлинной ненависти!

Ненависть – пей, переполнена чаша!
Ненависть – требует выхода, ждет.
Но благородная ненависть наша
Рядом с любовью живет!
image

 
Категория: Поезия
Прочетен: 500 Коментари: 0 Гласове: 0
03.07.2013 18:26 - Не се предавај
  Ова е мој препев на песната “Не се предавај“од рускиот поет Владимир Висоцки.
1
Наредбата `не се предавај` беше извршена,
иако власта ниту еден не го закити со медал.
Само врани кружат во литургија совршена
над мртвите борци што почнале да се цедат.
2
Богот на војната, со мршојадци на двоколката,
врши смотра над војниците што тонат во тлото.
Од каде се појавија тие бели птици на болката
што труповите ги красат како ордени на злото?
3
Секој има свои птици штом живот му сврши,
бели птици врз наши борци макаат од шлагот,
ама враните се вијат, небаре како врз мрши,
над црните колони живи војници на врагот.

 

Ова е оригиналот:
В плен, – приказ, – не сдаваться

В плен – приказ: не сдаваться,- они не сдаются,
Хоть им никому не иметь орденов.
Только черные вороны стаею вьются
Над трупами наших бойцов.

Бог войны – по цепям на своей колеснице,-
И в землю уткнувшись, солдаты лежат.
Появились откуда-то белые птицы
Над трупами наших солдат.

После смерти для всех свои птицы найдутся -
Так и белые птицы для наших бойцов,
Ну, а вороны – словно над падалью – вьются
Над черной колонной врагов.
image

   
Категория: Поезия
Прочетен: 470 Коментари: 0 Гласове: 0
03.07.2013 14:05 - Жива туршија
  Поривот да се пишувааат и објавуваат раскази за разни теми е племенит бидејќи така, во одреден период на својот живот, авторот ја конзервира својата интелектуална реколта, зачувувајќи ја во пресолот на јазикот како жива туршија за подоцна на трпезата на спомените некој да ја изнесе како кисело мезе за ублажување на жестокоста на ракијата на заборавот.
Та така и Митре Р. Николов – со својата прва збирка раскази “Стапот и зборот“ – за себе и за луѓето за кои пишува извршил едно големо откинување од заборавот.
Неговите записи немаат претензија да бидат уметнички дела со покажување шлифуван стил на изразување каде мислата е одлично подреден караван од зборови упатен кон читателот за да му донесе мирудии што би го восхитувале со своите уникатни мириси и вкусови.
Ако литературата ја означиме како конзервна индустрија на мислите, Митревата книга нема да можеме да ја декларираме како производ излезен од софистицирана фабрика во која се запазени највисоките стандарди на јазичната чистотија но сепак ќе можеме да ѝ залепиме етикета за мануфактурно, домашно произведена збирштина – туршија од разни недозреани домати и динчиња.
Митревата жива туршија кај читателите навикнати на стерилна чистота не ќе помине со преодна оценка, дури може на самиот почеток и да ги одврати од понатамошно читање ама мислам дека тие така само ќе платат данок на својот пуританизам бидејќи и покрај својата надворешна збрчканост, дамкавост и влакнатост, расказите на Митре ја имаат неопходната цврстина и трпкавост нужна за да бидат принесени како мезе.
Тематски расказите се многу разнородни, почнувајќи од лични преживелици на авторот ( расказите `Бисера`, `Непознато другарче`,`Ме изеде змијата`,`Последните пари`, `Влез во празните хали`), па преку туѓи преживелици (`Парите на вредниот Иљо`, `Ми остана раката`,`По патот на напатените`), до записи кои всушност се мали есеи во кои авторот разгледува разни општествено-економски теми (`Духот на Пелинце`,`Стапот и зборот`,`Шумите во Р. Македонија`,`Бумеранг`,`По трагите на големиот траг`,`Заклучок од дипломската работа`).
Во сликарството има категорија на дела `Наивно сликарство`. Ако тој критериум го примениме и во литературата, ќе можеме да заклучиме дека расказите на Митре се во категоријата `наивна литература` а тоа е литература која е непретенциозна и пленува и реже како народните приказни.
Љубомир К. Бочваров
Категория: Поезия
Прочетен: 1002 Коментари: 0 Гласове: 0
02.07.2013 17:35 - Пустец
  Ова е мој препев на песната “Пустец“ од рускиот поет Владимир Висоцки.

 

1
Ние живееме во пустецот на мртовечки след,-
пробај да стиснеш – веднаш бликнува гној,-
и стравот мртовечки го заглушуваме со вој -
и тој што е прв и луѓето во растегнатиот ред.
2
И со задолжителното принесување на жртви
нашите предци не еднаш му оддадоа почит;
на нашето поколение жиг удрија тие мртви,
во пустецов сме без разум, сеќавања и очи.

Ова е оригиналот:

А мы живем в мертвящей пустоте

А мы живем в мертвящей пустоте,-
Попробуй надави – так брызнет гноем,-
И страх мертвящий заглушаем воем -
И те, что первые, и люди, что в хвосте.

И обязательные жертвоприношенья,
Отцами нашими воспетые не раз,
Печать поставили на наше поколенье -
Лишили разума и памяти и глаз.
image

 

Категория: Поезия
Прочетен: 427 Коментари: 0 Гласове: 0
01.07.2013 18:27 - Антисемит
  Ова е мој препев на песната “Антисемит“ од рускиот поет Владимир Висоцки.
1
А зошто како хулиган и апаш да носам вина,
како антисемит може подобро ќе си минам:
таа сорта иако без корен во законското поле
милиони ја поддржуваат за орловски полет.
2
Да, ќе се види чија мајка црна волна прела
но да видиме семитите какви прават дела:
они да ти биле многу пристоен народ стар,
покрај нив, и за мене ќе испадне некој ќар!
3
Но, еден учен пријател, пијан в кооперација,
рече дека семити се простата еврејска нација.
Па штом е така, ќе има за мене вкусна каша,
сега се успокоив, нема од што да се плашам!
4
Долго време негував дури и стравопочитание,
Алберт Ајнштајн ми беше најумствено здание.
Нека ми прости народот, ама сепак да си прашам:
да се брои ли Абрахам Линколн во шемава наша?
5
Во неа е Сталиновата жртва Кеплер, режисер,
во неа е Чарли Чаплин, филмотворен бисер,
писателот Рабинович и жртвите на фашизмот
па дури и основополжникот на марксизмот.
6
Но истиот тој пијаница пак почна да се бреца,
семитите крв им пиеле на христијански деца;
а во меана другар рече нешто што ме трасна -
дека многу одамна од нив и господ е распнат.
7
Ним крв им е неопходна шуга да си лечат,
во зоопарк и од слонот со цевче ја влечат!
Се знае, они на народот од нашата родина
реколтата жито ја украдоа минатата година!
8
Долж Курската и Казанската пруга дивеат,
изградиле викендици, како богови живеат!
На сѐ сум јас спремен, ги чекам во пусија,
ќе ги тепам Евреите и ќе ја спасам Русија! Ова е оригиналот:
Антисемиты

 

Зачем мне считаться шпаной и бандитом –
Не лучше ль податься мне в антисемиты:
На их стороне хоть и нету законов,-
Поддержка и энтузиазм миллионов.

Решил я – и, значит, кому-то быть битым,
Но надо ж узнать, кто такие семиты,-
А вдруг это очень приличные люди,
А вдруг из-за них мне чего-нибудь будет!

Но друг и учитель – алкаш в бакалее –
Сказал, что семиты – простые евреи.
Да это ж такое везение, братцы,-
Теперь я спокоен – чего мне бояться!

Я долго крепился, ведь благоговейно
Всегда относился к Альберту Эйнштейну.
Народ мне простит, но спрошу я невольно:
Куда отнести мне Абрама Линкольна?

Средь них – пострадавший от Сталина Каплер,
Средь них – уважаемый мной Чарли Чаплин,
Мой друг Рабинович и жертвы фашизма,
И даже основоположник марксизма.

Но тот же алкаш мне сказал после дельца,
Что пьют они кровь христианских младенцев;
И как-то в пивной мне ребята сказали,
Что очень давно они бога распяли!

Им кровушки надо – они по запарке
Замучили, гады, слона в зоопарке!
Украли, я знаю, они у народа
Весь хлеб урожая минувшего года!

По Курской, Казанской железной дороге
Построили дачи – живут там как боги…
На все я готов – на разбой и насилье,-
И бью я жидов – и спасаю Россию!

image
This photo of Auschwitz-Birkenau State Museum is courtesy of TripAdvisor  
Категория: Поезия
Прочетен: 1451 Коментари: 0 Гласове: 2
Последна промяна: 01.07.2013 23:17
Търсене

За този блог
Автор: lupcobocvarov
Категория: Поезия
Прочетен: 562571
Постинги: 749
Коментари: 120
Гласове: 502