Жак Превер
Спомни си, Барбара
1
Барбара, не личеше ко ден што ќе ќефи,
врз Брест дождовна река беше излеана,
но мене расцветана наслада ме стрефи:
те видов како без гајле шеткаш насмеана.
2
На крстосницата Сиам налетав на тебе,
за малце ќе направевме сладок судар,
ти ми се насмеа, јас се оклештив ко бебе,
случајот мора да го токмел некој мудар.
3
Ти и јас не сме биле во познанички круг,
но засекогаш го запомнав твојот парфем,
и името Барбара, оти те повика некој друг
што ти мавна рака засолнат под еден трем.
4
Сечејќи го дождот ти кон него се стрча,
утоп-фустанот го истакнуваше твоето тело,
му се џитна во прегратка, бакнежи фрчат,
беше тоа едно сладострасно ремек-дело.
5
И спомни си, Барбара, за тој среќен настан
што во нашите животи пулсот ни го дигна:
и не лути се што имам раскажувачка краста
па за тоа дрдорам секаде кајшто стигнам.
6
Им кажувам на сите вљубени, туѓи и знајни,
дека тој дожд беше мудар во тој среќен град,
дека твоето лице ми ги откри слатките тајни
и со нив и со твоето име јас си останав млад.
7
А потоа бидна оној дожд во морскиот пристан,
врз магацините за оружје во онаа глупа војна,
дожд од бомби истурен од лудата раса чиста,
врз градот каде ќе се судрев со Барбара стројна.
8
Врз пожарите во кои се измешаа дрво и крв,
во Брест без престан челичниот дожд дивее,
а оној што на Барбара ѝ беше љубовник прв
дали успеал пак да се засолни и да преживее?
9
О, Барбара, во Брест без престан дожд лие
но не е ист како оној кога ти среќно се состана;
над градот глутница кучешка настрвено вие,
од градот Брест ни камен на камен не остана.

““““(објавена 1946 година)
Оригиналот тука:
http://alain.liscoet.pagesperso-orange.fr/barbara.htm

Виктор Иго
(1802-1885)
1
Откако усниве вкусија нектар од твојата чаша
додека ти со рацете лице грчевито ми стегна,
откако душа ти запознав и без да те прашам
и нејниот мирис под сенката на срцево легна;
2
откако бевме споени усни на усни и очи в очи
а ти тајните на срцето и без да барам ми ги кажа,
видов дека ти ни за плач ни за смеа не се кочиш
и знам дека ниту едно влакно на тебе не е лажа;
3
откако по челото со зрак од твојта ѕвезда скрита
ти ме погали миговно со погледот мил и кроток,
почувствував дека едно ливче од твојата роза ита
без премисла да се влие во мојот животен поток;
4
на брзата промена на времето што ќе ме следи
можам да ѝ порачам без мене нека си мине,
нејните цветови се амбисни, боите им се бледи,
в срцево имам роза што никој нема да ја скине.
5
Крилјата на промената слободно нека се дрзнат
чашата полна љубов од која пијам да ја кутнат:
усниве ми се огнени и они не можат да ги смрзнат,
ни љубовта на моето срце во заборав да ја бутнат.

Оригиналот тука:
https://poesie.webnet.fr/lesgrandsclassiques/Poemes/victor_hugo/puisque_jai_mis_ma_levre_a_ta_coupe_encor_pleine