Франческо Петрарка

Сонет бр.134 (оксиморонски)
Ниту мир најдов ниту за војна се стегнав
исплашен а со надеж, изгорен а смрзнат,
ко црв летам кон небото а на земја легнат -
голтар сум што светов да го мери се дрзна.
Вратата лажливо мојот занданџија ја клати,
да ме одврзе од јазлите не ќе да му текне;
љубовта не ме уби а со синџири ја платив -
не остава да живеам ни пушта да ми лекне.
Без јазик сум а викам, слеп сум а гледам,
чезнеам за пропаст ама за помош молам,
го љубам другиот ама си се мразам себе.
Расплакан а се смеам,се гостам со беда,
и смртта и животот подеднакво ме болат -
мадам,на ова дереџе сум се`заради тебе.
Препевот го направив врз основа на англискиот препев

Number 134

I find no peace, and have no arms for war,
and fear and hope, and burn and yet I freeze,
and fly to heaven, lying on earth’s floor,
and nothing hold, and all the world I seize. My jailer opens not, nor locks the door,
nor binds me to hear, nor will loose my ties;
Love kills me not, nor breaks the chains I wear,
nor wants me living, nor will grant me ease. I have no tongue, and shout; eyeless, I see;
I long to perish, and I beg for aid;
I love another, and myself I hate.
Weeping I laugh, I feed on misery,
by death and life so equally dismayed:
for you, my lady, am I in this state.
———————————- Here is one of Francis Petrarch’s more typical sonnets, “Number 134,” as translated by Anthony Mortimer (keep in mind that Petrarch was a sophisticated poet–not all of his
sonnets are so programmatically oxymoronic )-:
——————- Еве го и оригиналот на италијански: CXXXIV – Pace non trovo e non ho da far guerra Pace non trovo, et non т da far guerra; e temo, et spero; et ardo, et son un ghiaccio; et volo sopra ‘l cielo, et giaccio in terra; et nulla stringo, et tutto ‘l mondo abbraccio. Tal m’а in pregion, che non m’apre nй serra, nй per suo mi riten nй scioglie il laccio; et non m’ancide Amore, et non mi sferra, nй mi vuol vivo, nй mi trae d’impaccio. Veggio senza occhi, et non т lingua et grido; et bramo di perir, et cheggio aita; et т in odio me stesso, et amo altrui. Pascomi di dolor, piangendo rido; egualmente mi spiace morte et vita: in questo stato son, donna, per voi.