СОНЕТ 76 Зошто мојот нов горд стих е јалов
и усукан ко проста селска баница?
Стареам со видение што е мало
за нов метод и за чудна кованица.
Зошто пишувам се` за едно исто
и сал тревка досетлив ме прави
да најдам за зборот место чисто,
ко родено на него тој да се стави?
О,јас се`за тебе пеам, љубена моја,
ти и љубовта сеуште сте ми тема -
со старите зборови нов елан кројам,
потрошеното пак назад си го земам
како сонцето од вчера што се роди
така мојта љубов стар стих ја плоди.
Еве го оригиналот: SONNET 76 Why is my verse so barren of new pride,
So far from variation or quick change?
Why with the time do I not glance aside
To new-found methods and to compounds strange? Why write I still all one, ever the same,
And keep invention in a noted weed,
That every word doth almost tell my name,
Showing their birth and where they did proceed? O, know, sweet love, I always write of you,
And you and love are still my argument;
So all my best is dressing old words new,
Spending again what is already spent:
For as the sun is daily new and old,
So is my love still telling what is told.