Франческо Петрарка  Сонет 292 Еднаш, во огнена реч,ги спомнав нејните очи,
гушките и рацете,лицето мило и срнестиот фд
што ме одвоија и од мене и од човечкиот род
та во толку простор и време не наоѓав почин; кадравата коса што блескаше како чисто злато,
насмевката што пронижува со ангелски зраци,
рај да биде земјава беа тоа несомнени знаци -
но сега зајдоа, издувани ко прашинки од патот. И уште сум жив, кон себе свм со презир и тага,
оставен кај светлото за мене не ќе има бреме,
во лушпа-лотка во бурно море и мразна влага.

Песно моја љубовна,сувост кон нас веќе ползи,
да ја свртиме дресираната вештина е време -
со мојта лира да ги наполниме вените со солзи.

=========== (препев според англискиот препев на Антони Мортимер) Here is “Sonnet 292″ from the Canzoniere, F. Petrarca as translated by Anthony Mortimer The eyes I spoke of once in words that burn, the arms and hands and feet and lovely face that took me from myself for such a space of time and marked me out from other men; the waving hair of unmixed gold that shone, the smile that flashed with the angelic rays that used to make this earth a paradise, are now a little dust, all feeling gone; and yet I live, grief and disdain to me, left where the light I cherished never shows, in fragile bark on the tempestuous sea. Here let my loving song come to a close; the vein of my accustomed art is dry, and this, my lyre, turned at last to tears. ================== А еве го и италијанскиот оригинал: Sonnet 292 Gli occhi di ch’io parlai sн caldamente, et le braccia et le mani et i piedi e ‘l viso, che m’avean sн da me stesso diviso, et fatto singular da l’altra gente; le crespe chiome d’тr puro lucente e ‘l lampeggiar de l’angelico riso, che solean fare in terra un paradiso, poca polvere son, che nulla sente. Et io pur vivo, onde mi doglio et sdegno, rimaso senza ‘l lume ch’amai tanto, in gran fortuna e ‘n disarmato legno. Or sia qui fine al mio amoroso canto: secca и la vena de l’usato ingegno, et la cetera mia rivolta in pianto.