1922-та година, во Војската на Кралството на Србите, Хрватите и Словенците, никаква беше веројатноста едвај писмен војник со така очигледно бугарско име Крум да биде примен на курс за болничари . Тоа беше привилегија обично давана на Србите но овој речиси Бугарин од велешкото село Скачинци ја доби во нишкиот гарнизон бидејќи молбите за курсот ги одобруваше санитетскиот капетан Никола Дачиќ кој во август 1914 година, тогаш како српски окупационен потпоручник, ја имаше среќата случајно да го одбегне атентатот врз возот со кој патуваше од Велес кон Гевгелија. Имено, осумчлената бугарска чета на војводата Владе Сланков беше разбрала дека со тој воз кон Гевгелија ќе патуваат Иван Бабунски, Трбиќ и Бошко, војводи на српските контра-чети, па, за да ги ликвидира, на пругата кај с.Грнчишта меѓу Градско и реката Бабуна, постави адска машина. Но, прв на неа нагази  еден вонреден товарен воз од Гевгелија и се урна во Вардар, па војводите а и потпоручникот Никола  Дачиќ куртулија. Откако вечерта оддалеку бугарските четници ја чуле експлозијата, задоволни, ноќта се засолнале во една куќа во Скачинци ама за тоа селскиот кмет Христо Поп-Павлов ги известил српските окупациони власти во Велес па утредента, по целодневно сражение со четата на српскиот војвода Бабунски, биле убиени седуммина комити а осмиот, ранетиот Георги  Аврамов, успеал да избега. Така за Скачинци првпат се чу нешто значајно и влезе во историјата – инаку беше едно забаталено село на западната страна на планината Клепа кај Градско а неговите жители сами со себе се мајтапеа ставајќи му го името: се сметаа за скакулци што од првичното село покрај Вардар, бегајќи од неволји по турската наезда,  три пати скокаа преселувајќи се на запад кон планината. Значи, само благодарствениот спомен на капетанот Никола Дачиќ за неговото случајно куртулување од атентатот и ликвидацијата на атентаторите во Скачинци беше причината да го стави Крум Бачваревиќ во списокот на курсисти за воени болничари. И не се покаја капетанот за својот невообичаен избор : на крајот од курсот, Крум имаше најдобри оценки по теорија и по пракса па иако почетник, доби должност старешина на болничка барака. Старешина на соседната барака беше еден Србин, Пантелија кој секогаш со потсмев и надмено се однесуваше кон “Бугарашите“ како што ги нарекуваше војниците од Македонија. Крум со своите болни имаше близок однос, уште како дете ја имаше нужната посветеност да се помага на болното пиле, на болното маче. Сега, како болничар на луѓе, со елан се посвети на грижата за нив. Покрај она кое на курсот го научи од докторот-капетан Дачиќ, и самиот смислуваше помагателни процедури. Еден болен не можеше сам да се храни а и ни да голта. Докторите го препуштија на судбината. Ама Крум изделка една полукрива штичка што, откако ја стерилизира во врела вода, ја користеше со едната рака да му ја држи на болниот устата отворена а со другата му сипуваше чорба во хранопроводот. А болниот постепено од храната зеде сила а можеби повеќе и од сомилоста што ја добиваше од Крум, почна да се опоравува. Сереше и мочаше во глинени садови под себе, а Крум прибираше и чистеше. Такви работи го прават човека омилен кај другите – и Крум беше таков кај своите пациенти и кај надредените старешини. Кога капетанот го виде успехот со примената на изделканата штичка, веднаш нареди справата да се заведе и употребува како дел од медицинската опрема. Таквата популарност на Крум, обичен Бугараш, не му се допаѓаше на соседниот старешина на болничка барака,Пантелија. Постојано поттсмевачки дофрлуваше навреди ама Крум не реагираше. Тоа уште повеќе го збесна Пантелија. Едно летно попладне, во страничната сенка, секој на својата барака, тој и Крум пладнуваа со своите подвижни болни. Кај Крум беше весело, луѓето раскажуваа шеги. Пантелија реши да се шегува на гаден начин. Зеде еден нокшир и се измоча во него а потоа ја зеде малата метличка со која во лопатка од масите се прибираат ронките. Неговите пациенти тоа го видоа ама ништо не рекоа. Пантелија со нокширот се прикраде откај задниот дел на бараката на Крум и намакувајќи ја метличката во мочката, само со раката испружена зад аголот, испрска врз групата на Крум а потоа се повлече кон своите фалејќи се  “Ево како поп Пантелија светом водицом благосиља Бугараше!“ За тоа време, напрсканите Крумеви пациенти а и самиот тој се чудеа како тоа одеднаш од ведро небо зароси. Крум на неговиот бел мантил забележа жолтеникава лочка што кога ја помириса веднаш знаеше дека е мочка. И веднаш му текна што е работата. Со прст и мимика им навести на своите пациенти да молчат, ја нагазна големата прачкова метла и со мало развртување ја извлече дебелата рачка па држејќи ја со двете раце, се притаи концентриран на аголот од бараката. Пантелија се разочара што нема реакција од соседството а фактот дека некои од неговите пациенти се насмејаа на неговата гадна постапка го окуражи да ја повтори. И токму кога Пантелија пак ја спружи раката за да благослови, одмерениот Крумев удар со стапот му ја скрши и таа му висна а тој списка пцуејќи “Јао, уби ме, маму ли ти јебем бугарашку!“ Крум веднаш ги прибра како докази метличката и нокширот со ознаки на соседовата барака и си се повлече во својата соба. Тој го стори тоа кое мислеше дека во моментот е исправно и беше спремен јавно да ги сноси последиците. А Пантелија, по првичниот шок, стана свесен за својата бедна положба. Знаеше дека ни сето српство да е негово, капетанот доктор Никола Дачиќ нема да го заштити – напротив, ќе го казни за инцидентот. И затоа со подвиена опашка прати емисар од своите пациенти кај Крум и замоли овој да не го пријавува случајот и да дојде да му помогне за скршената рака. Крум се согласи, само рече дека нема тој да оди кај повредениот туку да му го донесат и плус на сите негови пациенти да им се извини што ги попрскал со мочка. И така се стори: Пантелија се извини, Крум му ја намести скршената рака и му ја загипсира. Утредента при визитата на капетанот му кажаа дека Пантелија бањајќи се, се лизнал на сапунот. Се разбира, Крум од капетанот доби уште една пофалба, на што според правилата на службата одговори “ Служим краља и отаџбину!“