Касапите уште од времето пред преселбата од старата градска кланица во новата фабрика за месо, традиционално, за верскиот празник Св.Архангел Михаил – Душовадникот, добиваа свинско месо како подарок од фирмата – некогаш ребра, некогаш потколеници, зависно од галантноста на директорот. Новата фабрика, изградена на ледина десет километри надвор од градот, според социјалистичкиот канон, доби величествено име “месна индустрија“ а и нов директор од редот на доверливите удбашки кадри – еден недоквакан професор по географија. По неколкумесечно работење во новата фабрика, и оваа година дојде празникот и тројца постари душовадници, уште претпладнето, по одморот за појадок, онака работно опремени во бели со крв замачкани гумени чизми и комбинезони и  со по 2-3 ножеви во футролите на појасите, се најавија кај техничката секретарка барајќи прием кај директорот, за во име на сите други касапи да договорат што ќе им биде поделено на одење накај дома. Но, ѓаволот замешал прсти во традицијата – новиот директор не ја ни прими касапската делегација туку само преку секретарката порача дека стриктно ги следи партиските директиви за штедење во стопанството – веќе нема да се растура народниот имот за негување на затапени традиции. Се вратија делегатите кај колегите касапи и пред да го дадат неповолниот извештај, потегнаа по две-три добри голтки од шишињата ракија што и покрај забраната секој ден си ја внесуваа како духовна поткрепа во крвавото работно секојдневие. - А има за да се носи на генералите да не прават проблем за бомбажата на конзервите! – рече еден од помладите касапи, откако ја чуја неповолната вест. - Е има, а има и за да се подмачкуваат партиските буџовани на Водно оти без тоа не ќе бидеш директор! – нададе друг незадоволник. - Имало и за да се носи на професорите по факултетите, да положуваат синчињата и ќерките на раководителите! – дополни трет. - А може и да се лажат муштериите – да им се продаваат како свински чварки расипаните салами вратени од продавниците, измешани со мисиркини копани од Америка со изминат рок на употреба  и сето тоа замаскирано со свежа сланина! –  тури капак на незадоволството најстручниот од нив. Се растурија и мрзоволни продолжија со работата. Потоа, на одење со автобусот, кога тој беше веќе полн и сите  нестрпливо пекаа за да тргне, возачот кој си ги следеше редовните патници забележа дека ги нема тројцата постари касапи и рече дека мора да ги почекаат. И чекаа речиси пол саат ама ги немаше да дојдат. Другите работници нестрпливо се расправаа – едни дури и викаа дека ги виделе тројцата касапи како си отишле порано со едно комбе на муштерија. Конечно притисокот стана неподнослив и возачот го запали автобусот и тргна кон градот. А еден час потоа, тројцата касапи, кај сточното депо на фабричкиот круг се извлекоа под оградната жица и натоварени секој со по една наполу полна црна најлон вреќа за ѓубре, испотени избија напреку на асвалтниот пат за кон градот. За два саати веќе беа стигнати во фабричката продавница за месо во градот и најстариот од тројката на тамошниот касап  му рече: -  Фала ти, брат, што си ни зачувал свински потколеници за пача! Тој збунето им рече дека нема, се распродале. А тројцата пијано му намигнуваа и најстариот рече: - Ако, брат, ти само кажи дека ние од тебе купивме по 4 кила потколеници и не бери гајле! А кога вечерта, дежурниот стражар во месната индустрија отиде да ги нахрани дваесетте свињи оставени во сточното депо, се зачуди зошто тие не јурнаа кон коритата со концентрат – само изнемоштено грофтаа неподвижни како квачки. Поразгледа внимателно и виде – на сите им беа пресечени предните потколеници.