- Здраво батко Милчо! - Кај си бе Бочвар! Ебате адвокатот, си спаднал на интернет-писател! - Да бе, токму збирам податоци за напис “Свети Николе во Втората светска војна“. - И како било? - Па, според кажувањата, мирно било, немало воени дејствија ни цивилни жртви. Цело време во градот имало стационирано германска единица за врски што ја опслужувала регионалната релејна радио-постројка. На крајот на војната, се спакувале и си отишле. - Може во градот така било ама кај нас во селото, имаше жртва. Јас тогаш имав само три години ама добро запомнав. - Е како било тоа? - Знаеш, нашето село е веднаш до макадамскиот пат од Велес кон Штип. Нашата куќа беше единствената над патот, до главната чешма и школото а сите други куќи беа на падините под патот. Во телото на патот имаше изѕидано околу метар и пол висок и метар широк одводен тунел, ние децата таму си игравме криенка-миженка. Татко ми беше писмен, пред војната имал нешто земја ама претежно бил полски чувар. Имаше негова пушка манлихера која во близина на селото уште како дете во Првата светска војна ја прибрал по еден судир на српските со бугарските војници . По окупацијата во Втората војна, сам се понудил и Бугарите го ставиле да биде кмет на селото. Единствено нашата куќа беше покриена со тенки камени плочи, сите други куќи имаа сламени покриви. Кога го правеле школото, по грешка нарачале повеќе покривни плочи па преостанатите тате ги купил за ефтино. - Снаодлив бил татко ти а ти на него си се метнал! - Е што, легално било, борба за живот, ебаго! - Така е, батко Милчо! И што било понатаму, конкретно за жртвата. - Е па Германците уште на почетокот на окупацијата издале проглас што бил читан насекаде за секој што има било какво огнено оружје, во одреден рок, да го предаде на воените власти, без страв од последици. Било објавено дека по истекот на рокот ќе се врши претрес на секоја куќа и дека ќе биде стрелан секој кај кого ќе се најде оружје. За оружје најдено во јавни објекти, ќе одговара кметот на градот или селото. На татко ми не му се давала пушката и ја скрил, ја заѕидал во нашата кочина. Потоа, откако цела година немало претреси, се видело дека ѓурултијата се` завршила со повикот. Татко ми се олабавил, си ја извадил пушката и ја користел за лов на крупен дивеч. Арно ама, кога на крајот на војната Германците решиле да се повлечат, за да си обезбедат мирен помин по патиштата, почнале претреси во сите крајпатни села. Без било какво предупредување, ги сардисувале селата и вршеле детален претрес по куќите. Кога дојдоа во нашето село, возилата ги паркираа во дворот на школото а татко ми прв ги виде и разбра што ќе прават. Немаше време пушката да ја крие како порано. Мајка ми ја фана паника, почна да кука ама тате ја смири и рече дека ќе се снајде. Брзо ја зеде пушката од таван и заедно со пачките муниција, затскриен се спровна низ одводниот тунел и пушката и пачките ги боднал во нискиот сламен покрив на првата куќа под патот и пак брзо и незабележано се врати дома. - Е па нели можел да ги фрли пушката и муницијата во тунелот, немало кај него да ги најдат. - А бе нели ти реков – во прогласот било кажано дека за оружјето најдено во јавни објекти ќе одговара кметот. Тате морал да игра на сигурно. - Да, извини, и што било после? - Што било – кај нас претресоа прво, ништо не најдоа, го проверија и одводниот тунел и во првата куќа под патот го забележаа пресно надуениот сламен покрив и ја најдоа пушката и муницијата. Го прибраа соседот, татко на две деца колку јас што бев тогаш и го доведоа за еден војник да го чува во школото. Човекот ја знаеше пушката на татко ми, молеше и колнеше на цел глас ама само ние го разбиравме, Германците си го гледаа претресот и го завршија. На крајот, двајца го одведоа соседот долу под селото кај што беше дупката за фрлање умрени животни и го ликвидираа по кратка постапка. Ете, тој беше единствената цивилна жртва во германската окупација на светиниколската околија. - Да, тажна приказна, навистина. Инаку, ти како си, како судиската работа? - А бе ти кај живееш? Не сум веќе судија, присилно ме пензионираа, мамето нивно комунистичко, а 40 години верно им служев! - Како мислиш – присилно? - Па наполнив 40 години работен стаж а имав 63 години. По новиот закон, нема улога стажот, битна е староста од 64 години и требаше уште една година да си работам ама на комунистиве им се брзаше да турат некој млад нивен и без да ме прашаат, ме разрешија, божем правев приговор до Собрание ама ништо, не ми дадоа ни збор да кажам, ме ликвидираа по кратка постапка! - Добро, па слободен си сега, немаш стрес од работата! - Каков стрес бе, во наша фамилија нема стрес, јас сум стар волк а примањата ми се преполовени! - Е па постави се спрема неправдата филозофски – да речеме, прифати ја како еден мал реванш на судбината за постапката на татко ти со криењето на неговата пушка во соседовиот сламен покрив. - Хмм! Бочвар, понекогаш и ти имаш бистри моменти!