Ова е мој препев на Шекспировиот сонет бр.2 1. Кога веѓите ќе ти ги сардиса четириесеттата зима поткопувајќи ти ја убавината со длабоки шанци, ќе биде троскот парталав, безвреден да се има, младоста твоја што сега мами на зјапачки танци. 2. Не се прашувај тогаш зошто веќе не си згоден, твоите длабоко поткопани очи ќе се оној олтар на кој е жртвувана убавината на твојот подем - расипничка награда што секој гладно те голтал. 3. А колку помало ќе биде твоето старечко бреме ако можеш да кажеш:“Ова е мое прекрасно дете и доказ дека не залудо го минав моето време.“ Убавината негова наследство на твојата сплете! 4. Ти ќе бидеш тоа, препороден, сам на себе чуден - твојата крв ќе тече топла иако ти ќе си студен.

=============

Еве го оригиналот: When forty winters shall besiege thy brow

And dig deep trenches in thy beauty’s field,

Thy youth’s proud livery, so gazed on now,

Will be a tattered weed, of small worth held.

Then being asked where all thy beauty lies,

Where all the treasure of thy lusty days,

To say within thine own deep-sunken eyes

Were an all-eating shame and thriftless praise.

How much more praise deserved thy beauty’s use

If thou couldst answer, “This fair child of mine

Shall sum my count and make my old excuse,”

Proving his beauty by succession thine.

This were to be new made when thou art old,

And see thy blood warm when thou feel’st it cold.