Ова е мој препев на Шекспировиот сонет бр.59 1. Ако сега ништо ново нема, како умот се лаже дека во плодовата му вода нова сорта плови и потоа со абортирани рефрени се прави важен и поранешни деца ни подметнува како нови? 2. Ако илјада години назад поглед свртам, кога првпат умот се облече и стана книга, и во неа твојата слика со збор ми се црта - дали таа како ти сега духот ќе ми го дига? 3. Така ќе дознаам што во стариот свет кажале за прекрасната композиција на твојата става; дали ние си наддаваме или тие се прелажале или и тогаш и сега истата среќа ни се дава. 4. О, сигурно на античките умови ти не им текна зашто да те знаеја,  умот ќе им беше шекнат! ========================= А ова е оригиналот: Sonnet 59 If there be nothing new, but that which is Hath been before, how are our brains beguiled, Which, lab’ring for invention, bear amiss The second burthen of a former child! O that recуrd could with a backward look, Ev’n of five hundred courses of the sun, Show me your image in some бntique book, Since mind at first in character was done, That I might see what the old world could say To this composиd wonder of your frame; Whether we are mended, or where better they, Or whether revolution be the same. O sure I am the wits of former days To subjects worse have giv’n admiring praise. ===================