Ова е мој препев на Шекспировиот сонет бр.60   1. Ко бранови што од чакалот на брегот се кршат така нашите часови кон нивниот крај јурат; секој го заменува оној што веќе станал мрша во борбата за опстанок низ животната бура. 2. Се`што еднаш во океанот на светлоста е родено ползи кон зрелоста со која ќе биде крунисано, за потоа од измамната судбина да биде погодено: што од Времето е дарувано,од Него е и урнисано. 3. Цветната палета на младоста тоа ја пронижува, со плугот безмилосен на лицата бразди заорува; цицајќи и`го најубавото,природата ја понижува и се` што е живо неговата остра коса покорува.   4. Но,и во идното Време,наспроти неговата сурова рака, стихот мој сеуште ќе сведочи колку многу те сакам.   ==================== А ова е оригиналот:   Sonnet 60     Like as the waves make towards the pebbled shore, So do our minutes hasten to their end, Each changing place with that which goes before, In sequent toil all forwards do contend. Nativity, once in the main of light, Crawls to maturity, wherewith being crowned, Crooked eclipses ‘gainst his glory fight, And time that gave doth now his gift confound. Time doth transfix the flourish set on youth And delves the parallels in beauty’s brow; Feeds on the rarities of nature’s truth, And nothing stands but for his scythe to mow. And yet to times in hope my verse shall stand, Praising thy worth, despite his cruel hand. ==========