Ова е мој препев на Шекспировиот сонет бр.69 1. Тоа кое од тебе до погледот на светот допира мислите се на срцето што ги пораѓа, без маска. Јазикот, гласот на душата на секој , не сопира вистина да говори та дури и душманот ти ласка. 2. Твојата надворешност со пофалба е крунисана но на некои сеирџии судот на јазикот им е бос; во други аспекти фалбата галиба им е урнисана зашто окото и не гледа подалеку од својот нос. 3. Тие ја гледаат прекрасноста на твојот ум но мерат според трагите на твојот чевел; нивната љубезноселска мисла, на друм, трча како твоја китка омрсена со плевел. 4. Затоа, штом се дружиш со улична клика, не ќе ни мирисаш така како твојата слика. =============== А ова е оригиналот: Sonnet 69 Those parts of thee that the world’s eye doth view Want nothing that the thought of hearts can mend. All tongues, the voice of souls, give thee that due, Utt’ring bare truth, ev’n so as foes commend. Thy outward thus with outward praise is crowned; But those same tongues that give thee so thine own In other accents do this praise confound By seeing farther than the eye hath shown. They look into the beauty of thy mind, And that in guess they measure by thy deeds; Then, churls, their thoughts (although their eyes were kind) To thy fair flower add the rank smell of weeds; But why thy odor matcheth not thy show, The soil is this, that thou dost common grow. ===============