Ова е мој препев на Шекспировиот сонет бр.71   1. Кога ќе умрам, жалта по мене да не те ранува подолго од чукањето на погребната камбаана што бегот мој од светов одвратен го обзнанува и домот нов кајшто црвите не наоѓаат маана. 2. И ако ова го читаш, не си спомнувај која рака го напишала и мислите нека ти бидат празни: зашто јас тебе, љубена, толку многу те сакам што не сакам зарад мене жалта да те дразни. 3. О, кога јас веќе ќе бидам измешан со глина а ти може случајно овие стихови ги најдеш не мисли ни на моето име туку биди фина и остај твојта љубов со мојот живот да зајде. 4. За на светот причина за потсмев не му дадеш, откако ќе умрам, жалта за мене нека не те јаде. ========== А ова е оригиналот:   Sonnet 71   No longer mourn for me when I am dead Than you shall hear the surly sullen bell Give warning to the world that I am fled From this vile world with vildest worms to dwell: Nay, if you read this line, remember not The hand that writ it, for I love you so That I in your sweet thoughts would be forgot, If thinking on me then should make you woe. O if, I say, you look upon this verse When I perhaps compounded am with clay, Do not so much as my poor name rehearse, But let your love even with my life decay, Lest the wise world should look into your moan And mock you with me after I am gone. ==============