Ова е мој препев на Шекспировиот сонет бр.145 1. Зарем усните нејзини љубовта лично ги створи за збор “јас мразам“ пред мене олеко да речат? Зарем не сум човекот што со копнежот се бори и што тие нејзини зборови најсилно ќе го печат? 2. Но, кога таа забележа дека тежок јад ме смати пушти чесно во нејзиното срце милост да влезе, па јазикот што избрза за несмасноста да плати го искара остро и пресуда нова донесе, за лезет. 3.
Ги научи усните со лек поздрав да ме сретнат, а она “јас мразам“ во нов контекст да го стават, што дојде како ноќта ѓаволска од рајот да летна изгонета засекогаш во пеколот да крши глава. 4. На реченото “јас мразам“, кое така болно гласи, љубената додаде, “но не тебе“ и така ме спаси. =================== А ова е оригиналот:   Sonnet 145   Those lips that love’s own hand did make Breathed forth the sound that said “I hate” To me that languished for her sake; But when she saw my woeful state, Straight in her heart did mercy come, Chiding that tongue that, ever sweet, Was used in giving gentle doom, And taught it thus anew to greet: “I hate” she altered with an end That followed it as gentle day Doth follow night, who like a fiend From heav’n to hell is flown away. “I hate” from hate away she threw, And saved my life, saying “not you.” ====== Сите 154 Шекспирови сонети на б`лгарски, во препев на Владимир Свинтила, можете да ги читате на овие линкови: 
http://online-books.freeforumonline.com/forum-f8/topic-t21.htm