Ова е мој препев на Шекспировиот сонет бр.147 1. Мојата љубов е како треска и пожелувана индиција за да чезнеам болеста да ми биде долго негувана, хранет од она кое на болеста и` одржува кондиција, за стрвноста на болниот апетит да биде зачувана. 2. Мојот разум, како доктор на заљубеноста моја, лут е што пациентот вон рецептот застранува, сака да ме напушти и јас тек во очај го бројам: желбата е смрт и затоа докторот ја забранува. 3. Лекот ме одминал а докторот е грижа мината, избезумено сум улав, во немир што растажува, мислите и говорот ми се како толпа раскината, покутура нешто излудено од вистината кажувам; 4. Дека си убава та дури и бела, затоа сум рекол, иако си како темното во ноќ и црното во пекол. =================== А ова е оригиналот:   Sonnet 147   My love is as a fever, longing still For that which longer nurseth the disease, Feeding on that which doth preserve the ill, Th’ uncertain sickly appetite to please. My reason, the physician to my love, Angry that his prescriptions are not kept, Hath left me, and I desp’rate now approve Desire is death, which physic did except. Past cure I am, now reason is past care, And frantic mad with evermore unrest, My thoughts and my discourse as madmen’s are, At random from the truth vainly expressed; For I have sworn thee fair and thought thee bright, Who art as black as hell, as dark as night. ======= Сите 154 Шекспирови сонети на б`лгарски, во препев на Владимир Свинтила, можете да ги читате на овие линкови: 
http://online-books.freeforumonline.com/forum-f8/topic-t21.htm
http://chitanka.info/lib/text/2833