1 Од правливиот вител што во староста те подбра,
ќе те нараси споменот што на мене потсетува
а црвот на сомнежот дали кон мене беше добра,
миленце за грижата на совеста ќе ти заплетува. 2
Ќе пробаш како алиби младоста да ја вглавиш,
склона весело со мене-старецот да се шегува;
но на лажната љубов сама приговор ќе ставиш
оти од тоа јаболко црвот на садизмот излегува. 3
Но, не истерувај правда со вина, осуда и каење,
си имала среќа да остареам ама сеуште зелен
па твојата лага ја примив како од уплав баење
за црвот и во староста по стрв да ми е желен.
4 И не жалам што умов скомињавост ми го краси
тој повте зрел да умре но твојата лага го спаси.