Ова е мој препев на еден сонет од францускиот поет Пол Верлен.
1
Еден чуден и настојчив сон ме заробува често,
со жената безимена, што ме љуби и ја љубам,
не секогаш е истата но нема ни разлика груба -
ме разбира сосема и пристанишно ми е место.
2
Сама продира низ мене, ништо не щ стежува,
срцето ми го светна, да не биде веќе глотно;
напати, кога од мура челото ми стане потно,
таа со своите осаменички солзи ме освежува.
3
Дали косата щ е руса ил`црна, долга ил`кратка?
Не знам, но име има со нота ѕвонлива и слатка,
ко кај оние што посакуваат да живеет во прогон.
4
Нејзиниот поглед како на статуа е втренчен
и гласот щ е далечен, па иако тих, звучи строго -
ко на онаа што мирува под надгробно венче.
=================
Еве го оригиналот:
1
Je fais souvent cette rкve йtrange et pйnйtrante
D’une femme inconnue, et que j’aime, et qui m’aime,
Et qui n’est, chaque fois, ni tout а fait la mкme,
Ni tout а fait une autre, et m’aime, et me comprend.
2
Car elle me comprend, et mon coeur, transparent
Pour elle seule, hйlas! cesse d’кtre un problкme
Pour elle seule, et les moiteurs de mon front blкme,
Elle seule les sait rafraоchir, en pleurant.
3
Est-elle blonde, brune ou rousse? Je l’ignore.
Son nom? Je me souviens qu’il est doux et sonore
Comme ceux des aimйs que la vie exila.
4
Son regard est pareil au regard des statues,
Et pour sa voix, lointaine, et calme, et grave, elle a
L’inflexion des voix chиres qui se sont tues.