Потребителски вход

Запомни ме | Регистрация
Постинг
09.04.2011 00:19 - Скитник
Автор: lupcobocvarov Категория: Поезия   
Прочетен: 531 Коментари: 0 Гласове:
0



  Ова е мој препев на една песна од српскиот поет Мирослав Антиќ.

 

Скитник
1
Иако по различни патишта бевме разездени
на незнајни крстопати се среќававме многу пати;
тлееше вечерното небо во грмушките ѕвездени
и секогаш облакот жерави со пролетта се врати.
2
Ние премногу се среќававме а збор не си рековме
и во летата кадрави, со лица на сонце препечени,
под капа од зелени бобонки сал за час се затековме
и одлутавме зашто на свои видици сме заречени.
3
Во ноември облаците како факли се црвенееја
и исшлаканото попладне го измиваа од сивилото
а патиштата се истегнуваа и крстопатите копнееја
за и тоа кратко во средбата да ни биде најмилото.
4
Во зима снежна, побелена ко твоите дланки прани,
долго, долго си чекала под тополата, на сметот,
за да ме завиеш со ленена шамија што ќе го брани
мојот гол врат попат од студенилата на светот.
5
Па сепак, тие средби се само краткотрајни радувања
оти знам: на некој крстопат веќе нема да те видам,
ќе подадеш рака некому и ќе нема веќе патувања
и под покрив нечиј сал матен спомен ќе ти бидам.
6
Патем, твојата шамија на патоказот ќе ја врзам
и со ветрот-другар намрштени ќе си заминеме;
без скитање животот кон крајот веднаш ми брза,
со торба на грбот и на пат сакаме да скинеме.
===============
Ова е оригиналот:

МИ СМО СЕ СУВИШЕ СРЕТАЛИ
1
Ми смо се сувише сретали на раскршћима незнаним
Мада смо различитим путевима корачали
Тињало небо вечерње у шипразима звезданим
И увек облаци ждралова са пролећем се враћали.
2
Ми смо се сувише сретали а речи рекли нисмо
И у лета коврџава са препланулим лицима
Под капом зелених дудова за часак застали смо
Па онда прошли, одлутали свако за својим видицима.
3
У новембру су облаци као буктиње рудели
И ветар кишама умио сиво поподне оголело
А путеви се дужили и раскршћа су жудела
За нешто кратко у сусрету што се толико волело.
4
У зиме снежне, побелеле к’о твоји испрани дланови
Дуго си, дуго чекала под јабланом, на смету
И врат ми голи увила марамом својом ланеном
Да сивооком путнику не буде зима у свету.
5
Па ипак, ти су сусрети тек кратка радовања
Јер знам: на неком раскршћу нећу те видети више
Пружићеш некоме дланове, престаће путовања
И под кров неки свратићеш да се склониш од кише.
6
Спустићу твоју мараму успут крај путоказа
И са ветром – другаром отићи набраних веђа
Јер мени живот престаје ако сиђем са стаза
И пред нечијим вратима скинем торбу са леђа.

 

 




Гласувай:
0


Вълнообразно


Следващ постинг
Предишен постинг

Няма коментари
Вашето мнение
За да оставите коментар, моля влезте с вашето потребителско име и парола.
Търсене

За този блог
Автор: lupcobocvarov
Категория: Поезия
Прочетен: 562795
Постинги: 749
Коментари: 120
Гласове: 502