Ова е мој препев на “Сонетот за слатката жалба“ од прочуениот шпански поет Федерико Гарсија Лорка. 1
Преплашен сум чудесиите да не сопрат
од тие очи на статуа но со блесок жив
што секогаш ноќум образ ќе ми допрат
со осаменичката роза на твојот здив.
2
Боледувам кога на другиот брег ќе минам,
дрво искастрено сум во жално бладање
кое нема ни китка, ни срцевина ни глина
да го нахрани црвот на своето страдање.
3
Ако ти си ми тајна и азно што го кријам,
ако си ми крст а јас на солза сум лесен,
ако ко куче по тебе, господарке, вијам,
4
не давај да го снема ќарот што е внесен
и ко украс во твојата река нека се влијат
потоците лисја на мојата отуѓена есен.
=============
Еве го и оригиналот:
Soneto de la dulce queja
1
Tengo miedo a perder la maravilla
de tus ojos de estatua y el acento
que de noche me pone en la mejilla
la solitaria rosa de tu aliento.
2
Tengo pena de ser en esta orilla
tronco sin ramas; y lo que mбs siento
es no tener la flor, pulpa o arcilla,
para el gusano de mi sufrimiento.
3
Si tъ eres el tesoro oculto mнo,
si eres mi cruz y mi dolor mojado,
si soy el perro de tu seсorнo,
4
no me dejes perder lo que he ganado
y decora las aguas de tu rнo
con hojas de mi otoсo enajenado.