Ова е мој препев на сонетот “Злото“ од францускиот поет Артур Рембо. 1
Додека свирежно црвени балгами од митролези
цел ден на небото му ја цепат лазурната кожа,
скерлетни ил`зелени, изложени на кралски презир,
цели полкови се топат во гладниот воен пожар;
2
Додека ужасот на лудоста масата ја гмечи
и од илјадници луѓе прави олтари на сметот,
о, Природо, зарем тие мртви не беа тукуречи
како свети родени за радост во зелено лето?
3
А во китки и темјан и во златен покров свиен
го има тој Бог што милно од олтарот се смешка
дури благопојност го замајува со дремка тешка.
4
И само мајките што болка во срцата им рие,
со солзи, во црно забрадени,  веднаш го будат -
кога за покој на душите златникот му го нудат.

 

=======
Ова е оригиналот:

Le Mal
1
Tandis que les crachats rouges de la mitraille
Sifflent tout le jour par l’infini du ciel bleu ;
Qu’йcarlates ou verts, prиs du Roi qui les raille,
Croulent les bataillons en masse dans le feu ;
2
Tandis qu’une folie йpouvantable, broie
Et fait de cent milliers d’hommes un tas fumant ;
- Pauvres morts dans l’йtй, dans l’herbe, dans ta joie,
Nature, ф toi qui fis ces hommes saintement !… -
3
- Il est un Dieu qui rit aux nappes damassйes
Des autels, а l’encens, aux grands calices d’or ;
Qui dans le bercement des hosanna s’endort,
4
Et se rйveille quand des mиres, ramassйes
Dans l’angoisse et pleurant sous leur vieux bonnet noir,
Lui donnent un gros sou liй dans leur mouchoir !