1
Љубена, колку патишта до еден бакнеж водат,
колку самотни скитања за до тебе да се стигне!
Осамени возови се тркалаат на дождовна вода.
Во Талтал се чека пролетта глава да дигне!
2
Ама ти и јас, љубена, во еднакви сме окови,
обединети од облеката до корењето жедно,
слиени во есента и водата со нашите колкови,
сѐ додека ти и јас различни не станеме едно.

3
Мислам дека толкуте многу камења стоеле
за реката во устието кај Бороа да ги вѕида,
мислам дека возовите и народите се роеле
само за ти и јас да дишиме со едни гради
кои измешани со сите мажи и жени ќе бидат
во земја која каранфили за одгледување сади.
==========
Еве го оригиналот:

Soneto II

Amor, cuбntos caminos hasta llegar a un beso,
quй soledad errante hasta tu compaснa!
Siguen los trenes solos rodando con la lluvia.
En Taltal no amanece aъn la primavera.
Pero tъ y yo, amor mнo, estamos juntos,
juntos desde la ropa a las raнces,
juntos de otoсo, de agua, de caderas,
hasta ser sуlo tъ, sуlo yo juntos.
Pensar que costу tantas piedras que lleva el rнo,
la desembocadura del agua de Boroa,
pensar que separados por trenes y naciones
tъ y yo tenнamos que simplemente amarnos,
con todos confundidos, con hombres y mujeres,
con la tierra que implanta y educa los claveles.