1
Ќе се сетиш на таа клисура каде се ломат
мириси трепетни желни да бидат простум,
на таа птица во вода облечена и трома:
одвреме навреме, тоа на зимата е костум.
2
Ќе се сетиш на многу дарувани места,
на мирис нескротлив во златна глина
и поулавени корења на драки во честар
кои маѓосани неа со канџите ја кинат.
3
Ќе се сетиш на ракатката што ја крена,
ракатка сенки и вода со тишина мека,
ракатка како што е каменот со пена.

Ко никогаш и секогаш беше тоа време,
да појдеме таму каде ништо нѐ чека,
да најдеме сѐ што за нас таму дреме.
=====================
Soneto IV

Recordarбs aquella quebrada caprichosa
a donde los aromas palpitantes treparon,
de cuando en cuando un pбjaro vestido
con agua y lentitud: traje de invierno.
Recordarбs los dones de la tierra:
irascible fragancia, barro de oro,
hierbas del matorral, locas raнces,
sortнlegas espinas como espadas.
Recordarбs el ramo que trajiste,
ramo de sombra y agua con silencio,
ramo como una piedra con espuma.
Y aquella vez fue como nunca y siempre:
vamos allн donde no espera nada