Ова е мој препев на Сонет 5 од чилеанскиот поет Пабло Неруда. 1 Ноќта, воздухот и зората не ти биле пристан -
само земјата, невиноста на гроздовите во сјај,
растот на јаболкниците послушни на вода чиста,
смолите миризливи и глината на родниот крај.
2 Од Квинчамали кај што се родија твоите очи
до твоите нозе за мене создадени на Граница,
ти си темна глина која знае да ми даде почин
во колковите кога ти ја требам сета пченица.
3
И знај, Арауканко, кога пред да те среќавам
а твоите бакнежи во заборавот беа зашле,
на твоите усни срцево можеше да се сеќава
иако ко раненик што крај пат трештен седел -
и сѐ така додека не сфатив дека сме се нашле
за бакнежи и вулкани да бидеме нов предел.
===================
Soneto V
No te toque la noche ni el aire ni la aurora,
sуlo la tierra, la virtud de los racimos,
las manzanas que crecen oyendo el agua pura,
el barro y las resinas de tu paнs fragante.
Desde Quinchamalн donde hicieron tus ojos
hasta tus pies creados para mн en la Frontera
eres la greda oscura que conozco:
en tus caderas toco de nuevo todo el trigo.
Tal vez tъ no sabнas, araucana,
que cuando antes de amarte me olvidй de tus besos
mi corazуn quedу recordando tu boca
y fui como un herido por las calles
hasta que comprendн que habнa encontrado,
amor, mi territorio de besos y volcanes.