1
Во шума изгубен и од жедта мачен, гранка скинав,
го подигнав нејзиниот шепот до усните, свечено:
можеби беше тоа плачот на дождот којшто зина,
може беше камбаана скршена или срце пресечено.
2
Дека тоа доаѓа од далечина, така ми се стори,
како тегобен крик изнедрен од земјината тага
предизвикана од бескрајните есенски мȯри
во подотворената темнина на лисјата во влага.
3
Но, штрекнувајќи ме од соништата на таа шума,
гранката лескова под мојот јазик запеја вљубено,
со својот лелеав мирис ми разбуди триста ума,
како одеднаш да ме побарало за да ме смири
напуштеното корење на детството мое изгубено
па јас се запрев, ранет од тој скитачки мирис.
==========
Еве го оригиналот:

Soneto VI
En los bosques, perdido, cortй una rama oscura
y a los labios, sediento, levantй su susurro:
era tal vez la voz de la lluvia llorando,
una campana rota o un corazуn cortado.
Algo que desde tan lejos me parecнa
oculto gravemente, cubierto por la tierra,
un grito ensordecido por inmensos otoсos,
por la entreabierta y hъmeda tiniebla de las hojas.
Pero allн, despertando de los sueсos del bosque,
la rama de avellano cantу bajo mi boca
y su errabundo olor trepу por mi criterio
como si me buscaran de pronto las raнces
que abandonй, la tierra perdida con mi infancia,
y me detuve herido por el aroma errante.