1
Мноштвото од музика и дрво, ахати и платна,
жито и праски проѕирни, не мигна од тежина
дур`не стана статуа на убавица нежна и златна
која кон бранот ја насочува својата свежина.
2
Морето ги капе стапалата на таа метаморфоза,
во песокта форма, штотуку исправена и стројна,
која сега со нејзиниот женствен огин на роза
како меур е со кој сонцето и морето се во војна.
3
О, убавице, одсјају на пена која нема да сопре,
љубовта нека не ја разурне пролетта во тебе,
и друго освен солта студена нека не те допре!
Твоите колкови нека трасираат во водата чиста
ново мерило, од жолт локвањ или горд лебед,
и нека плови твојата статуа по вечниот кристал.
===========
Еве гооригиналот:

Soneto X

Suave es la bella como si mъsica y madera,
бgata, telas, trigo, duraznos transparentes,
hubieran erigido la fugitiva estatua.
Hacia la ola dirige su contraria frescura.
El mar moja bruсidos pies copiados
a la forma reciйn trabajada en la arena
y es ahora su fuego femenino de rosa
una sola burbuja que el sol y el mar combaten.
Ay, que nada te toque sino la sal del frнo!
Que ni el amor destruya la primavera intacta.
Hermosa, reverbero de la indeleble espuma,
deja que tus caderas impongan en el agua
una medida nueva de cisne o de nenъfar
y navegue tu estatua por el cristal eterno.