Ова е мој препев на Сонет 73 од чилеанскиот поет Пабло Неруда.
1
Можеби еднаш ќе се сетиш на остриот човек
кој излезе од темното како нож кога самне
и кој, пред ние да дознаеме, знаел одвек,
да го види димот па решил оган да пламне .
2
А има и црнокоса бледа жена која стигна
од бездна, излезена беше ко избегана риба,
и заедно со мажот машина оружана дигна
за со безбројни боцки љубовта да ја шиба.
3
Тие двајца планини и градини искатерија,
се симнаа до реките, на ѕидовите се изјазија
а по ридовите вкопуваа грозна артилерија.
Љубовта тогаш дозна за називот свој злат
а моите очи врз тебе извршија инвазија
и така твоето срце го трасира мојот пат.
============
Еве го оригиналот:
Soneto LXXIII
Recordarбs tal vez aquel hombre afilado
que de la oscuridad saliу como un cuchillo
y antes de que supiйramos, sabнa:
vio el humo y decidiу que venнa del fuego.
La pбlida mujer de cabellera negra
surgiу como un pescado del abismo
y entre los dos alzaron en contra del amor
una mбquina armada de dientes numerosos.
Hombre y mujer talaron montaсas y jardines,
bajaron a los rнos, treparon por los muros,
subieron por los montes su atroz artillerнa.
El amor supo entonces que se llamaba amor.
Y cuando levantй mis ojos a tu nombre
tu corazуn de pronto dispuso mi camino.
=================
англиски превод
73
You’ll recall, perhaps, that pointed, sharp man
who came from the darkness like a knife
and, before we knew it, knew . . .
he saw the smoke and knew it came from fire.
The black-haired, pale woman
surged like a fish from the abyss,
and between the two of them they built up
an engine armed to its numerous teeth against love.
Man and woman, they cut down mountains and gardens,
descended to the rivers, clambered up the walls,
climbed to the heights with their atrocious artillery.
And love knew then that it was called love.
So, when I raised my eyes to your name,
your heart quickly showed me the way.
Translation: Terence Clarke
==========
хрватски превод
73.
Možda ceš se jednom sjetiti onog oštrog covjeka
koji je poput noža izišao iz tmine
i koji je znao prije no što smo znali:
vidje dim i odluci da bukne vatra.
Blijeda žena crne kose
izide kao ulovljena riba iz bezdana
i izmedu to dvoje podigoše protiv ljubavi
stroj naoružan bezbrojnim zubima.
Covjek i žena zatriješe planine i vrtove,
sidoše k njivama, uzveraše se na zidove
i podigoše na brda svoje grozne topove.
Ljubav je tada znala da se zove ljubav
i kada podigoh oci do tvoga imena
odjednom tvoje srce odredi moj put.