Ова е мој препев на Сонет 74 од чилеанскиот поет Пабло Неруда.
1
Во дождот на месец август кисне патот,
како пресечена полна месечина блеска,
во јасната светлина на јаболковото злато,
сред овошниот саем на есенската треска.
2
Маглата во небесниот простор расте ко мрежа
од звуци и риби и од соништа кои се збиле;
островска пара ги напаѓа бреговите што лежат
во гушка на морето под светлоста на Чиле.
3
Ко стопен метал, сѐ трча во калапи да се влие,
со лисје и зимата под маска потеклото го крие
и единствено слепци сме и слепи сме без престан.
И само приковани сме на речното корито кое чува
тајна на ȏд и пат и на непрестана разделба глува:
за збогум, капат солзи на природата од сите места.
==========
Еве го оригиналот:
Soneto LXXIV
El camino mojado por el agua de Agosto
brilla como si fuera cortado en plena luna,
en plena claridad de la manzana,
en mitad de la fruta del otoсo.
Neblina, espacio o cielo, la vaga red del dнa
crece con frнos sueсos, sonidos y pescados,
el vapor de las islas combate la comarca,
palpita el mar sobre la luz de Chile.
Todo se reconcentra como el metal, se esconden
las hojas, el invierno enmascara su estirpe
y sуlo ciegos somos, sin cesar, solamente.
Solamente sujetos al cauce sigiloso
del movimiento, adiуs, del viaje, del camino:
adiуs, caen las lбgrimas de la naturaleza.
===============
англиски превод
74
The road wet with August rain
glimmers as if cut in the full moon,
in the full light of the apple,
in the middle of the autumn fruit.
Fog, space or sky, the vague net of the day
grows with cold dreams, sounds and fish.
The islands’ steam does battle with the islands’ shores,
and the sea trembles over Chile’s light.
Everything comes together, alloyed. The leaves
are hidden, winter masks its origin,
and we are simply blind, ceaselessly and solely,
subject only to the stealthy lane
of movement, good-bye, of the journey, of the road,
good-bye, of nature’s fallen tears.
Translation: Terence Clarke
===========
хрватски превод
74.
Put okupan vodom kolovoza
blista kao presjecen za puna mjeseca,
u jasnoj svjetlosti jabuke,
posred voca jeseni.
Magla, prostor ili nebo, skitnicka mreža dana
raste sa hladnim snovima, zvucima i ribama,
para otoka napada krajinu
i drhti more pod svjetlom Chilea.
Sve se povlaci kao kovina i skriva se
lišce, zima prikriva svoje potomstvo
i slijepi smo, neprestano, jedino slijepi.
Samo prikovani za rjecno korito koje cuva
tajnu kretanja, rastanaka, putovanja i puta:
zbogom, kaplju suze prirode.