Ова е мој препев на Сонет 75 од чилеанскиот поет Пабло Неруда.
1
Ова е морето и оваа е куќата со знаме.
Лутавме околу долги ѕидови од камен.
Врата не најдовме и никој не ни рече
дека смртта оставила порака за пречек.
2
И на крај куќата ја отвори својата тишина
за да го нагазиме оставеното во прашина:
мртви стаорци и еха од збогувања кревки
од водата плачлива во рѓосаните цевки.
3
Така куќата плачеше цели дни без почин,
јачеше со пајаците свои, подотворена,
сѐ дур`се распрснаа нејзините црни очи;
и сега ја враќаме во животот кој веќава,
ја населуваме а меморијата ѝ е изгорена,
треба да цути ама како кога не се сеќава.
======
Еве го оригиналот:
Soneto LXXV
Йsta es la casa, el mar y la bandera.
Errбbamos por otros largos muros.
No hallбbamos la puerta ni el sonido
desde la ausencia, como desde muertos.
Y al fin la casa abre su silencio,
entramos a pisar el abandono,
las ratas muertas, el adiуs vacнo,
el agua que llorу en las caсerнas.
Llorу, llorу la casa noche y dнa,
gimiу con las araсas, entreabierta,
se desgranу desde sus ojos negros,
y ahora de pronto la volvemos viva,
la poblamos y no nos reconoce:
tiene que florecer, y no se acuerda.
=====
англиски превод
75
This is the house, the sea, the banner.
We wandered along other long walls,
and couldn’t find the door or get any sound
from the absence, as though from the dead.
And finally the house opens up its silence,
and we go in to tread upon its abandonment,
the dead rats, the empty goodbye,
the water weeping in its pipes.
The house cried and cried, night and day.
Half-open, it wept with the spiders,
and thrashed itself with its black eyes.
And now, quickly, we come back to it, and it’s alive.
We people it, yet it doesn’t know us.
It has to flower, and forgets how.
Translation: Terence Clarke
==========
хрватски превод
75.
Ovo je kuca i more i zastava.
Lutasmo iza drugih dugih zidova.
Ne nadosmo vrata, ni zvuka
poslije odsutnosti kao poslije mrtvih.
I na kraju kuca otvori svoju tišinu,
ulazismo da gazimo ostavljeno,
mrtve štakore, prazno zbogom,
vodu što je plakala u cijevima.
Plakala je, plakala kuca nocu i danju,
jecala s paucima, pritvorena,
rasuše se njene crne oci,
i sada je, odjednom, vracamo životu,
nastanjujemo je, ali nas ne prepoznaje:
treba da cvjeta, ali se ne sjeca.