1 Изненаден бев кога ме спасија сожалот и верата
на младинците кои од мали ги мавав како тапан:
паднат од дрво, ќофте, ме донеле во пештерата,
во реата на задниот дел да се кренам или скапам.
2
Се биеја шега со мене а сепак коски ќе ми фрлеа,
среќни, во лов денски заминуваа без мојот терор
оставајќи ги трудните женки што ноќе ги грлеа -
за да сум им ги чувал јас, “на ќопавоста ѕверот“.
3
Закрепнував, за инат на таа подбивна етикета,
пеев песни за сладоста на меѓуножната китка:
како таа своите ливчиња ќе ги шири за да лета
над вулканот мој што млечна лава ќе џитка.
4
И така, може од нектарот на китките не лизнав
ама оттогаш племето како прв поет ме призна.