1
Не давај твојата сенка крај тебе да се влече
како безлиглив полжав без потпис што мине;
сакаш ли на скарата на заборавот да си печен
ќебап-залак за смртта кога по тебе ќе зине?
2
Секој од нас ќе доползи до завршната црта
низ изгреви и самраци, низ мразови и жеги;
и сетики си бил и клоцнат за да ти се вртат,
не те помилувал стисот на животните стеги.
3
Свиткај ја преѓата на твоите невољи и среќи
во клопчиња записи, за потомството мамки:
најдобрите приказни се од просенати вреќи
на кои некој ги прочитал Роршаховите дамки.
4
И овој сонет, што од старечката ука стенка,
еден ден ќе стане арматура на мојата сенка.